Vakantie naar Oostenrijk
Rond half negen werd ik wakker gemaakt, na een bijzonder onrustige nacht. Binnen zeer korte tijd was alles in de auto geladen en konden we afrijden. In de gouwigheid zijn we vergeten om de vaatwasser aan te zetten, maar dan hebben we bij Landal ook wat te doen. Hoop ik 🙄
De reis ging voorspoedig op wat stau bij München na.
Rond 17:00 uur kwamen we op de camping in Dillenburg……..
Het weer was de afgelopen dagen behoorlijk slecht, dus hadden we min of meer besloten om vandaag te gaan rijden richting Nederland. Het weer daarentegen was vandaag behoorlijk goed, dus werd de afreis uitgesteld naar Vrijdag en zijn we vandaag voorzichtig gaan begonnen met opruimen, boodschappen doen, lege flessen wegbrengen en verder niet buiten dan een beetje wandelen en nog zoeken naar twee Geocaches die we in het dorp nog niet gevonden hadden.
De hele dag was het dan ook zonnig en de verwachtte 17°C werd dan ook ruim overtroffen met temperaturen die meer richting de 30 gingen. Een goede beslissing om het afrijden nog even uit te stellen. Een nog andere reden is het feit dat het in Duitsland vandaag niet zo’n goed weer heeft. Morgen is het beter, want daar we in Duitsland een tussenstop houden, is het wel enigszins belangrijk.
Daar we wisten dat het vandaag zeer regenachtig zou worden, hadden we besloten om naar de Eishöhle in Werfen te gaan. Henriëtte en ik waren daar al eens eerder geweest in 2015 en was naar onze herinnering een nieuw bezoek zeker waard.
Het was een rit van zo’n 90km vanaf ons appartement, maar ondanks de vele regen onderweg reed het toch behoorlijk door en waren we ruim aan eind van de ochtend bij het ontvangstcentrum, waarvoor je nog een aardig straf stijgend stukje weg voor op moest. Gelukkig mochten we dat met de auto doen!
Vanaf het ontvangstcentrum, alwaar je de kaartjes kon kopen, mochten we eerst zo’n 20 minuten lopen, waarvan, vanwege de regen, gelukkig een stuk door een tunnel. Onderweg hadden ik en Henriëtte nog een akkefietje met een groep scholieren voor wie het pad nog steeds niet breed genoeg was. Na de tweede keer uitwijken was ik het zat en liep steevast door naar boven, waardoor ik een dame vol op de schouder ramde. Haar reactie met “Hallo!!!!!” werd door mij geantwoord met een “Was Hallo? Du musst rechts halten, ja!”. Dit werd door hun weer beantwoord met een omkijken door de gehele groep, maar er kwam geen boe of ba meer uit en mijn uitnodiging tot discussie werd dan ook niet beantwoord. Ach!!! Later hoorde ik van Henriëtte dat ze een vergelijkbaar iets had meegemaakt. Ze dachten zeker dat Nederlanders kunnen vliegen en daarmee hun poel van jolijt konden ontwijken. Helaas voor de kabouters, was ik met het verkeerde been uit bed gestapt! 1-0 voor de mensen! Oeffff!
Bij de kabelbaan hoefde ik alleen nog maar te wachten totdat de dames ook waren gearriveerd, waarna de kabelbaan ons zakelijk tot grote hoogte leidde. 
Vandaar uit passeerde we eerst een Gasthaus, waarvan Larissa na onderzoek wist te vertellen dat ze daar Apfelstrudel hadden en dat we op de terugweg verplicht waren om dat te gaan nuttigen 😉 En toen was het weer 20 minuten lopen en wederom vaak via tunnels dat klimmen ietwat prettiger maakte vanwege de regen.
Bovenop mochten weer even wachten op de rondleiding. Mijn T-shirt was inmiddels behoorlijk nat geregend, dus even omkleden en zoeken naar een jas, want binnen zou het rond het vriespunt zijn en dan is het niet zo prettig om in natte kleren te lopen. Net als in 2015 stond ik aardig te dampen van het warme water dat langs mijn lichaam naar beneden liep 😯
Ik werd begroet door een medewerker van de grot. Hij vroeg mij of ik een Duitse of Engelse rondleiding prefereerde. Op mijn vraag of zijn Engels van een rederijke komaf was werd positief beantwoord en we besloten dus voor de Engelse groep te gaan. Het bleek om één rondleiding te gaan, waarbij de Engelstalige als eerste mochten vertrekken. Bij nader inzien een goede bingo, want wij stonden in alle gevallen vooraan en hoorde hem duidelijk spreken en wanneer hier en daar was zijn Engels wat onverstaanbaar was, hadden we altijd het Duits nog voor de nodige aanvulling dan wel bevestiging.
Onder andere Larissa kreeg een Carbidlamp ter belichting van het het IJshol en Johannes de rondleider gaf hier steeds extra kracht bij door een magnesiumkoord aan te steken.
Vele traptreden omhoog en vele traptreden omlaag leidde ons de rondwandeling. Alwaar we net als in 2015 op het punt kwamen van de IJs-olifant. Onze gids maakte zijn excuses dat de Olifant steeds minder op een Olifant leek, maar ijsgrot is dan ook steeds in beweging en na de winter is dan ook een ieder weer benieuwd wat er nu weer is veranderd in de grot.
De foto’s zijn overigens niet van mij, want we mochten niet fotograferen. Wel stond er buiten een bordje dat verwees naar de facebookpagina met foto’s die gebruikt mochten worden……
Na een wandeling van meer dan één uur werden we weer naar buiten geblazen. Doordat de temperatuur in de grot kouder is dan buiten ontstaat er een overdruk in de grot, dus als je de deur naar buiten openmaakt, dan krijg je een harde wind naar buiten. In de winter als de temperatuur verschillen zijn omgedraaid, is ook de windrichting omgedraaid.
Bij de uitgang, kregen we allen een hand van de gids en mijn vraag of ik dezelfde gids drie jaar geleden had gehad, hij kwam ons erg bekend voor, bekende hij dat hij al acht jaar rondleidingen deed en nog niet het idee had om te stoppen.
De wandeling naar beneden ging snel, ondanks de regen, en nabij de kabelbaan zijn we het Gasthaus in gegaan op vriendelijk doch dringend verzoek van Larissa voor friet met en uiteraard de Apfelstrudel.
Na de kabelbaan was het weer naar huis rijden. Dit keer ging het nog sneller, want iedereen reed lekker door.
Na een zeer onrustige nacht en een vroege start dank zij de duitse buren die sinds gisteren zijn gearriveerd met drie kleine kinderen van het type buurjongen en meisje in Leiderdorp, ben ik toch maar uit bed gegaan, al had ik denk ik nog wel even kunnen slapen.
Vandaag zouden we een wandeling gaan maken van Kaprun naar de tweede Stausee. Niet het meertje bij de Klamm, maar eentje verder. Het tussenmeer zal ik maar zeggen. Volgens de kaart zou het een aardig stukje lopen zijn zonder al te straffe beklimmingen, dit natuurlijk speciaal voor de zwangere Larissa.
In eerste instantie was het een stukje rijden richting Kaprun en de weg na dit dorp de bergkloof in liep uiteindelijk dood in een parkeergarage alwaar een busdienst vertrok naar voor mij op dat moment het onbekende.
Wij zijn het wandelpad gaan volgen door de kloof richting het eerste stuwmeer. Het was een mooie wandeling die ons vanaf de parkeer garage via allerlei bosweggetjes en beklimmetjes en verschillende passages van een kabeltrein uiteindelijk op het laatste stukje richting de stuwdam bracht.
Nou was de betaalde manier natuurlijk sneller en makkelijker om boven te komen, maar dan had ik natuurlijk behoorlijk wat natuur gemist. Zoals:
en:
Hoe dan ook, wij zijn met z’n vieren op eigen kracht bij het tweede stuwmeer aangeland. Oké, niet de laatste, maar een stuwmeer blijft een stuwmeer en zoveel water stond er nou ook niet in!
Na enige tijd van het uitzicht genoten te hebben, zijn we weer naar de auto vertrokken. Dit ging gelukkig snel want het begon uiteindelijk te regenen en daar we dit keer nog een stuk met de auto moesten rijden probeerde ik een herhaling van afgelopen zondag te vermijden.
Slechts een klein beetje nat geregend kwamen wij bij de auto aan en was het dus semi droog in de auto tijdens het terugrijden naar het appartement. Buiten was het overigens behoorlijk nat geworden.
Het technisch gesproken een rustdag moeten zijn, maar dat betekent natuurlijk dat er geen lange wandeling gemaakt wordt. In plaats daarvan besloten we om naar Salzburg te gaan en om preciezer te zijn de Zoutmijn in Hallein.
Het is vanaf Viehhofen zo’n 90km en dat dan ook nog eens niet via de autobahn. Daar had ik overigens sowieso niet op gemogen, daar ik geen vignet heb gekocht. De route werd in anderhalf uur afgelegd en leidde via Berchtesgaden en van daaruit via een heel smal weggetje. Leven de GPS, want we kwamen precies bij de ingang van de mijn uit.
Bij aankomst konden we na het kopen van de kaartjes vrijwel direct doorlopen, want aansluitend was er al meteen een rondleiding alwaar wij voor stonden geboekt. De dames hadden eerst nog een sanitaire stop nodig en daar wilde ik rustig op wachten, maar de gids van Zuid-Amerikaanse afkomst heel andere ideeën over. Ze bleef volhouden dat Joost en ik moesten doorlopen naar de ruimte alwaar we “bedrijfskleding” kregen. Op mijn vraag hoe de dames dan door het poortje moesten gaan, kreeg ik te horen dat zij mijn kaartje zou achterhouden om ze door te laten. Als grap uitte ik een motie van wantrouwen, maar die werd niet helemaal begrepen door de dame, dus liet ik het maar zo.
De hele groep, zo’n vijftien personen werd op de trein gezet en daarmee reden we zo’n kilometer de mijn in. Aldaar kregen we een film te zien over een Aartsbisschop die het zout onder zijn leiding ontgon en het geld gebruikte om het dorp Hallein qua gebouwen op de kaart te zetten. Van daaruit mochten we een stuk lopen met hier en daar een stop alwaar onze gids in redelijk Duits en zeer gebrekkig Engels iets vertelde.
Om je verticaal te verplaatsen werd er al vanaf zeer vroege tijden gebruik gemaakt van glijbanen en dat doen ze nog steeds, dus mochten wij dat ook doen. De eerste was zo’n 27m lang en daar haalde we al aardig snelheden op . De twee was tweemaal zo lang en dat ging helemaal hard. Zo hard dat het behoorlijk warm werd onder je achterste en dat verklaarde meteen waarom we speciale kleding mochten dragen.
In de vroeger tijden werd het zout losgehakt en in rugzakken naar buiten gebracht. Nadat men het zout ook voor andere dingen ging gebruiken naast het gebruik in het voedsel, werd er naar een andere methode gezocht en dat ging door een meer van water te maken in de zoutlaag. Het water neemt dan tot 27% zout op en wordt dan naar het dorp Hallein gevoerd alwaar het weer op vuren wordt verdampt zodat het zout overblijft. Dit werd op houtvuur gedaan en daarvoor werd dan ook vanuit alle windstreken hout aangevoerd. Toen begon het al met ontbossen. Nu doet men dat om skipisten te maken. 🙄
Nadat we ook nog met een bootje over zo’n zoutmeer werden gevaren, konden we de mijn weer verlaten middels een roltrap.
De reis terug naar Viehhofen ging minstens zo voorspoedig als de heenreis al reden we langzaam een soort van noodweer tegemoed dat uiteindelijk alleen maar een straffe regenbui bleek te zijn met hier en daar een enkele donderklap.
De dag begon voor een ieder relatief vroeg en dat kwam mooi uit, want ik wilde de eerste wandeling van deze vakantie overdoen, maar dan geheel tot de top lopen. De “Schmittenhöhe” (1956m)
Er was mooi weer verwacht met de mogelijkheid van een klein buitje rond de klok van één. Met die gedachten hebben we de rugzak gevuld en zijn we naar de top afgereisd.
De wandeling begon met het afdalen van het appartement naar het dal en van daar uit aan de andere zijde weer omhoog.
Tijdens het naar boven lopen waren we op twee locatie zichtbaar vanaf het balkon en na een kort telefoontje konden we dan ook naar elkaar zwaaien.
Wederom leidde het pad ons naar het onder station van een kabelbaan, vanwaar de wandeling zich zou voortzetten naar de top. In eerste instantie leidde het pad ons door het bos, zij het zeer steil, daarna kwam het uit op de skipiste alwaar we met een soort van haarspelden overheen mochten laveren. Na zo’n 100m in hoogtemeters geklommen te hebben, leidde het pad ons gelukkig het bos weer in, alwaar het gestaag, maar niet overdreven, omhoog liep. Op het pad dat werd opgevrolijkt door zacht kabbelende bosbeekjes en fluitende vogels kwamen we onze eerste wandelaar tegen. Het was een jongeling die zich had verschanst op het eerste bankje dat we tegen gekomen waren sinds de kabelbaan. Helaas duurde deze vreugde niet lang en kwamen we weer uit het bos en op de skipiste alwaar we een helling kregen te overwinnen van zo’n 40 á 50%. Dit hakte er in bij de conditie. Al klimmende mocht ik steeds vaker stoppen om op adem te komen en de hartslag weer ietwat te laten zakken. Na deze helling gingen we gelukkig weer van de piste af en leidde deze ons over de bergkam naar de eerste top.
Joost was al eerder bij me weg gelopen en aangekomen op de top was hij in eerste instantie nergens te bekennen. Hij was bij nader inzien de top ontvlucht en stond een meter of vijftig lager. Nadat ik rustig op de top op adem gekomen was kreeg ik van hem, bij aankomst, te horen dat hij belaagd werd door een zwerm Horzels en dat hij daarom de top vroegtijdig verlaten had.
Vanaf de eerste top was het nog een klein stukje naar de Schmittenhöhe en werd het pad naast ons ook bewandeld door besandaalde en besportschoende toeristen. Deze waren overigens snel verdwenen, toen het een beetje begon te spetteren. (schuilen)
Aangekomen op de Schmittenhöhe, werden we opgeschikt door een donderslag vanuit het Glockner gebied waarop wij uitzicht hadden. De windrichting zou moeten aangeven dat we van dit weer bespaart bleven, maar van onweer is bekend dat ze zelfs tegen de wind in kan verplaatsen en dat deed deze variant dan ook. We besloten te gaan schuilen in een gasthaus. Bij aankomst bleek er geen tafel meer vrij te zijn en nadat ik vriendelijk (lees: snauwerig) werd aangesproken met de woorden: “Niet in de deur opening staan” waarbij zij ook nog eens heel vuil keek naar ons, besloot ik om hier meteen maar te vertrekken en ons geluk met het opkomend onweer te beproeven.
Het is tijdens de afdaling bij twee klappen gebleven. De afdaling ging voorspoedig en doordat dit een stuk makkelijker gaat heb je ook meer kans om om je heen te kijken.
Tijdens het afdalen werden we verrast door wat regen. In eerste instantie een paar spettertjes, maar kort daarna breidde dit uit tot een heuse bui. Als je in het bos zou lopen in plaats van grote gedeelten over skipisten, zou dit niet erg zijn, maar in dit geval regende we aardig nat. Toen het pad eindelijk het bos in leidde, werd het droog. Natuurlijk! Dat is timing! Vervolgens kwamen we in een stuk van het bos waar men ooit jonge aanplant had gedaan, dus veel beschutting tegen de regen zou dit niet geven. Natuurlijk zette de regen op dit gedeelte voort om daarna eigenlijk niet meer te stoppen.
Geheel doorweekt kwamen we weer in het appartement aan, niet zo erg natuurlijk, want een douche en droge kleren deden dit laatste deel snel vergeten.
Rest mij nog de route en de grafiek behorende bij deze wandeling te plaatsen.
Rustdag! Rustdag dus!
Ik moet zeggen dat de drie toppen wandeling van gisteren behoorlijk wat indruk op mij heeft gemaakt. Ik kwam een beetje moeizaam uit bed en alle spieren waren behoorlijk stijf. De vraag van Larissa en Henriëtte of ik mee ging naar Saalfelden, alwaar een Interspar gevestigd is, heb ik dan ook negatief beantwoord en besloot, wederom met Joost, om lekker in Viehhofen te blijven.
Wij zijn de dag prima doorgekomen, alleen op het moment dat we er achter kwamen dat het bier op was, was het ook te laat om dat te halen daar de lokale Getranke handel na 12:00 uur gesloten was. Maar geen nood, de supermarkt in Saalbach was geopend tot 18:00uur en daar het pas 15:00uur was, zouden we het zelfs hebben kunnen lopen. (ca. 8 km) Uiteraard hebben wij gekozen voor de vierwieler die de afstand in een korte 10 minuten overbrugde en tevens geen moeite had om de inkopen terug te vervoeren.
De rest van de dag was het zelfde als het begin van de dag. Lezen, spelletjes doen en TV kijken.
Vanwege een motortreffen in Saalbach was de Zwölferkogelbahn in bedrijf. Al eerder had ik mij verdiept in de kabelbanen in de buurt en was tot de ontdekking gekomen dat de Zwölferkogelbahn naar de meest interessante wandelingen leidt en dat die pas vanaf 16 juni bruikbaar was. Tot mijn grote verbazing zag ik, in het voorbijrijden, dat deze draaide en na informatie ingewonnen te hebben bleek dat deze tot zondag te gebruiken was vanwege het eerder genoemde motortreffen.
Voor onze begrippen vroeg, zijn we naar Saalbach vertrokken alwaar we de lift naar boven hebben genomen. Het is een kabelbahn die ons, via een tussenstation alwaar we moesten overstappen, een een ruk naar ca. 1900m zou brengen en van daar uit zou de eerste wandeling/beklimming de top “Hohe Penhab” zijn.
Daar het voor Larissa te doen was, zijn we verder gelopen naar de volgende top. Om daar te komen liepen we over de bergkam naar een wat lager gedeelte alwaar een kruising van wegen was. Larissa vond het bij aankomst wel genoeg en besloot samen met Henriëtte naar het tussen station van de kabelbaan te lopen en daar ons wachten, zodat Joost en ik nog verder konden gaan.
De pad over de bergkam leidde ons via vele klimmetjes en afdalingen via de Schoenhofer Wand naar een volgende locatie alwaar we terug konden gaan naar het tussenstation. Het was inmiddels fris geworden en er vielen was druppels, maar in de verte zagen we toch weer wat blauw aankomen, dus besloten we toch door te lopen naar de derde top.
Het liep via de nodige besneeuwde gedeelten van het pad redelijk steil naar boven en halverwege ging de zon weer schijnen en werd het ook weer lekker warm.
Op de Manlitzkogel hebben we het Gipfelbuch getekend. Dit is een boek dat zich meestal in een kast aan het kruis boven aan de top bevindt alwaar je kan noteren dat je er geweest bent. Er was nog iets waar ik heb aangegeven dat ik er geweest was. Op deze top was ook een Geocache verstopt die, nadat wij deze gevonden hadden, sinds augustus het jaar ervoor niet meer was gevonden.
Inmiddels was het half twee en begonnen we aan de afdaling.
Onder aan de top konden we kiezen of we nog een top zouden beklimmen of dat we een afdalend pad zouden volgen. Maps.me gaf aan dat we het beste over de top zouden moeten gaan, maar daar het nog een heel stuk naar beneden was en de dames een behoorlijke voorsprong op ons, besloten we toch geen gebruik te maken van het advies.
Het pad leidde ons gestaag omlaag en kwam uit op de “Panoramaweg” Het leek volgens de kaart dat rechtsaf weer terug leidde naar de eerder vermeden bergtop dus besloten wel linksaf te gaan. Dit was uiteindelijk niet zo’n goed idee, daar we langs de bergwand weer terug liepen, maar erger, steeds steile besneeuwde gedeelte moesten passeren. Dit ging in eerste instantie goed, maar na de tweede die een stuk steiler was met de mogelijkheid dat je naar beneden kon glijden gingen we bij de derde, die overigens nog niet bewandeld was, toch maar van het pad af en cross-country door het dal naar de andere kant van de berg alwaar een pad terug liep naar het dal.
Het verloop van de wandeling ging voorspoedig, al was het nog wel zo’n twee en een half uur lopen.
Beneden aangekomen troffen wij Larissa en Henriëtte bij de auto die op het punt stonden om ons tegemoet te rijden. Die hadden het zelfde pad een aantal uren eerder genomen en stonden dus al enige tijd te wachten. Onderweg hadden Joost en ik meerdere keren geprobeerd om telefonisch contact te zoeken met onder andere de woorden: “Ga alvast boodschappen doen, wij zijn nog wel een tijdje onderweg.”, maar dat lukte niet omdat beide beide mobieltjes niet bereikbaar waren. Later zou blijken dat hun mobieltjes waren “vast gelopen” en na restarten/resetten werkten deze pas weer.
Na de boodschappen waren we weer thuis en konden we eindelijk met de benen omhoog gaan zitten en rusten van deze inspanning.
We hadden besloten, daar het weer niet zo denderend zou zijn, eens poolshoogte te nemen aan het eind van het dal. Daar zou het goed wandelen zijn en bovendien was er een boomtoppen wandeling en nog veel meer activiteiten mogelijk.
Door de vele wegwerkzaamheden kwamen over het grootste gedeelte van de tocht niet boven de vijftig km/u uit, maar dat gaf niet, want het was een mooie toch en we zouden ten slotte toch alleen maar even gaan kijken wat de mogelijkheden waren.
Aan het eind van het dal gekomen, was er wel een weg dat al snel een grind pad werd, maar toch besloten om, net als vele voor mij, de auto hier te parkeren en de rest te gaan lopen. Een licht stijgend pad bracht ons bij een locatie waar vele kinderen bezig waren met een soort van survival baan. Wij besloten, tevens vanwege de toestand van Larissa, om het boomtoppenpad te lopen. Dit pad begon bij “the golden gatebridge” welke ons naar de andere zijde van het dal bracht en daar leidde vele trappen en paden ons langs de toppen van de bomen.
Nadat we het boomtoppenpad gelopen hadden, zijn we nog de bergen in gegaan richting een berghut. Halverwege de wandeling begon het nog te regenen, maar met de warmte van die dag zou een regenjas niet zo’n goed idee zijn, daar ik liever water van buiten heb dan de door de huid afgescheiden variant. Enigszins natgeregend kwamen we bij de berghut aan alwaar we door de huteigenaar van koffie en appelsap werden voorzien.
Na een half uur zijn we weer naar de auto gelopen en richting huis gereden. Halverwege de wandeling begon het licht te onweren in de vorm van één klap, evenzogoed toch beter om niet meer in de bergen te wandelen. In Saalbach zijn we nog gestopt om te informeren naar de openingstijden van een kabelbaan. Deze bleek eerder open te zijn als stond vermeld op de website en de prijslijst op de gevel van het etablissement. De dame bij de kassa gaf aan dat ze speciaal open waren vanwege ???????? het komende weekend. Morgen nemen we de bergbahn naar boven om te wandelen naar een aantal bergtoppen.
Onderweg vroeg ik mij af waarom vrijwel alle motorrijders die ons passeerde op dat amerikaanse merk reden. In het appartement heb ik de laptop er maar eens bij gepakt en de ????????? in Saalbach is een motortreffen die dit weekend wordt georganiseerd. Na morgen toch maar dat dorp vermijden ……..
’s Middags is het weer gaan regenen en de rest van de avond was het weer redelijk weer.
Heute ist ruhetag!
Om de traditie keurig voort te zetten is er na een dag van wandelen, een dag van rust. Wel nu, vandaag is zo’n dag.
Larissa en Henriëtte zijn naar Zell am See afgereden om een dagje te gaan shoppen. Ik en Joost zijn braaf in het appartement gebleven om het geheel te bewaken.
Rond het middag uur waren de dames weer terug. Het plaatsje Zell am See is van dusdanige afmetingen dat je in een uur het stadje/dorpje wel bekeken hebt. Het voordeel hier in was, dat ze verse broodjes hadden meegenomen.
De middag werd gevuld met lezen, hangen, zitten, kaarten en er werd zelfs een poging gedaan om te zwemmen.
Des middags zijn Joost en ik naar de lokale getränke handel gegaan om de biervoorraad aan te vullen. Daar we bij aankomst in het dal geen rugzak of tas hadden, hebben we de enorme afstand van één kilometer maar met de auto afgelegd. Was bij nader inzien niet echt nodig daar de Fa. Paulaner beschikt over kratjes die je door midden kan breken 😉 en dus het sjouwen wel enigszins makkelijk zou zijn geweest.
Vervolgens begon het te regenen en onweren en was het enige natregenen de wandeling van de parkeerplaats naar het appartement. Voor de rest bestond de avond uit lezen, tv kijken en kaarten.