Het zou vandaag mooi weer worden, oftewel strakblauwe lucht en erg warm. De avond ervoor is er overlegd wat er op deze dag gedaan zou worden en overeen gekomen is om naar Adelboden te rijden naar de locatie “Unter dem Birg” om vandaar uit met een lift naar de “Engstligenalp” op 1964m te gaan. Vandaar uit zouden we dan gaan wandelen naar Gemmipass.
Op de dag zelf bleek de Gemmipass een errug verre bestemming en zouden we genoegen nemen om ten eerste naar de Chindbettipass (2623m) te lopen (klimmen) en dan vandaar uit te beslissen of we nog verder zouden gaan om via de bereikte bergkam naar een top te lopen. De Tschingellochtighorn (2735m) zou een optie zijn omdat er vandaar uit via een bergkam weer terug te lopen was naar de lift. Helaas bleek het een en ander erg hoog gegrepen. Ik heb het hier niet over de werking van de benen en het uithoudingsvermogen, maar gewoon over het feit dat we, naarmate we hoger kwamen, steeds dieper in de sneeuw terecht kwamen. In eerste instantie liep het allemaal nog niet zo steil, dus zouden de problemen nog wel te overzien zijn, maar uiteindelijk kwamen we bij een stuk ondergesneeuwd pad dat zo steil liep dat ik het ergste verwachtte wanneer er iemand zou uitglijden. Om toch verder te kunnen gaan hebben Larissa en ik geprobeerd om het hoogte te winnen door langs de stenen naar boven te klauteren, maar ook dat bleek onbegonnen werk te zijn, zelf zodanig dat het niet zonder gevaar was om terug te keren naar het pad. Na een korte discussie met een Nederlander die we tijdens de bestijging van de berg hadden ontmoet, leek het ons allemaal om maar terug te keren.
Een stuk lager was een afslag, de nog niet genomen richting maakte deel uit van een rondwandeling. Als doekje voor het (letterlijke) bloeden, we waren niet helemaal ongeschonden uit de strijd gekomen, besloten we om dit pad te nemen. Het bleek een schitterende wandeling te worden, al kregen we nog de nodige sneeuw te verwerken. Deze sneeuwhellingen waren zodanig dat het ergste wat kon gebeuren een nat pak zou zijn. In alle jaren dat ik naar Oostenrijk of Zwitserland ben geweest, heb ik nog niet zoveel sneeuw mee gemaakt . Het was zelfs meer dan mijn eerste bezoek in 1969. Laten we maar zeggen dat dit een regelrecht gevolg is van het veranderende klimaat.
Ondanks het feit dat we de wandeling wat hebben ingekort, zijn we even zo goed wel zo’n vijf uur in de bergen geweest. De lift bracht ons snel weer terug en weer een half uur later waren we weer terug in Frutigen.
Bij de lift werden we verrast door de aanwezigheid van een tweede lift die gebruikt werd om een koe en kalf naar boven te brengen. Ook dit had ik nog nooit eerder gezien. De werkzaamheden gingen de hele dag door, want aan het einde van de dag was de boer nog steeds bezig met het transporteren van zijn vee op deze wijze.
Bij terugkomst op de camping hebben we nog lang buiten kunnen zitten. Er was dan wel wat bewolking ontstaan, maar niets dat wees op regen, al hebben de weersverwachtingen hier een heel andere mening over.
