Net als gisteren werd het weer een late ochtend, al was ik dit keer eerder op dan Henriëtte.

Na een rustige ochtend van ontbijt, koffie en veel lezen, kwamen dan eindelijk rond twaalven in beweging en besloten om in Luxemburg een geocache trail te gaan lopen. Het waren een groep caches die waren gelegd door kinderen speciaal voor vader en later ook moederdag.

Wederom geheel binnendoor leidde de weg via Wallendorf naar het plaatse Beaufort. Iets buiten het dorp vond ik een parkeerplaats die later de geadviseerde parkeerplaats bleek te zijn. Vandaar uit werd het een bos en akker wandeling van zo’n twee uur met daarin een tiental caches waarvan we er helaas maar acht gevonden hebben. Terug kijkende hierop doet vermoeden dat de twee niet gevonden caches mogelijk niet meer op hun plaats lagen. Daar de derde gevonden werd op een heel andere plaats en ook primair met een ketting verankerd leek en dat dat nu niet meer het geval is.

Via de supermarkt zijn we weer teruggereden naar basis Halsdorf. Daar konden we nog wat eten alvorens naar Köhler af te reizen voor het diner.

Des avonds zijn we met z’n vijven naar Köhler gereden voor het diner. Zoals altijd was het weer prima toeven daar al ben ik voor de tweede keer van alle keren dat ik daar eet afgeweken van mijn standaard schnitsel Grossmutters Art  en heb voor een lekkere Kuchenmeister steak. Stijf van de knoflook, maar errug lekker.

Bij terugkomst nog een snelle kop koffie, waarna Ketu aangaf dat hij ter bedden wilde. Op de boerderij hebben we nog even TV gekeken en lagen rond middernacht op bed.

Op een of andere manier heb ik de mogelijkheid om lang uit te slapen opnieuw gevonden. Waar ik normalerwijze ’s ochtends rond half acht wakker wordt ongeacht de tijd dat naar bed ga, krijg ik het hier, in Halsdorf, voor mekaar om tot half tien te slapen. De snelheid en stress zullen wel langzamerhand wegtrekken in deze rustige boeren omgeving.

We besloten om vandaag een rondrit te gaan maken, te beginnen in een rit binnendoor richting Groβlittgen om in het voormalig klooster Abtei Himmelrod de lunch te gaan gebruiken.

Het was schitterend weer en lekker warm voor de tijd van het jaar. De rit was mooi en zeer rustig. De meester Duitsers zouden ronde deze tijd wel op hun werk zijn, zullen we maar zeggen.

Op het terrein van het klooster aangekomen zijn we direct maar op het terras gaan zitten. Bakkie erbij en voor Jet een Stramme-max en voor mij de al eerder geprobeerde Münch-Kloss. Het eerste is op z’n Hollandsch gewoon een uitsmijter en de ander een gehaktbal gecoat in een dikke laag deeg in een bad van een spek ragout. Errug lekker wederom.

Na de lunch hebben we twee geocaches opgezocht in de directe omgeving en van daaruit zijn we naar Cochem afgereden. Langs de Mösel rijden stond op het lijstje om een wijn handel te selecteren die ons de Federweisser van dit jaar mocht leveren. Na een lange rit langs deze rivier kwamen we uiteindelijk in het plaatsje Zell/Mözel en daar stopte we bij een kelder genaamd Frans Jozef Weis. We werden te woord gestaan door een vriendelijk dame en die liet ons verschillende wijnen proeven van dit weingut. De keuze ging uiteindelijk uit naar een jonge Riesling en verschillende Semi- en werkelijk zoete wijn, speciaal voor Madelon en Sabine. Bovendien hebben we ook vier flessen Federweissen meegenomen een voor Heidi en ik denk ook voor Sabine, daar die van zoete wijn houd en dit goedje is dan ook een gistende druivensap die nog lang niet uitgegist is. Gewapend met zo’n dertien flessen zijn we weer richting Halsdorf vertrokken.

’s Avonds hebben we pizza gegeten en later op de avond zijn we weer richting huize Bruins gelopen, alwaar we meteen maar een van de flessen Federweissen bij Heidi gedropt hebben.

De nacht was lang, zeer lang. Zo’n weekendje hakt er altijd in zal ik maar zeggen. We waren de nacht ervoor tijdig (21:00uur) terug gegaan naar het appartement en daar duurde het ook niet al te lang alvorens ik het bed opzocht. Waar ik normalerwijze vroeg wakker ben, schrok ik nu wakker van wat tumult op het erf van de boerderij. Toen ik mijn horloge keek bleek het reeds half tien te zijn. Een uitzonderlijk lange nachtrust. Na het ontbijt zijn we wederom maar even naar Huize Bruins gereden, daar ik was vergeten koffie mee te nemen. (Er was op de valreep koffie gehaald tijdens het motorweekend in mei en deze is uiteindelijk niet gebruikt en daar men hier een soort Nespresso gebruikt leek het me aannemelijk dat dit pak koffie nog aanwezig was.) Inderdaad was de koffie nog niet gebruikt en deze werd uit de vriezer gehaald. Het bleek vers gemalen koffie, niet vacuüm verpakt.

Vanuit huize Bruins zijn we naar de Müllerthal gereden en wel naar een locatie alwaar een geocache is met een grote container. In de afgelopen maanden zijn er wat travelbugs meegenomen en die kun je alleen kwijt in een grote container en daar de meeste caches kleine en zeer kleine buisjes zijn moet je soms wat kunstgrepen uithalen om die bugs weer verderop achter te laten.

Een locatie die zich uitstekend leent vanwege de grote container is de  Räuberhöhle. Deze locatie is een redelijk diep doorlopend hol in de berg alwaar helemaal achteraan op een steen de cache te vinden is. De wandeling er naartoe was zoals alles in deze streek zeer mooi en we werden voor een stuk van de wandeling vergezeld door Nederlanders uit Veghel. Deze waren hier vijftig jaar geleden eerder geweest en kwamen er nu weer terug omdat ze het toen erg mooi vonden.

De klim door over de stenen in het hol ging snel en zakelijk, alleen helaas op plaats waar we eerder de cache gevonden hadden vonden we nu niets. Tot drie keer toe zijn we terug gegaan het hol in en hebben we uiteindelijk de gehele  ruimte uitgekamd maar zonder succes. Wellicht is de cache meegenomen of ook mogelijk weggegleden uit het zicht en buiten bereik.

Een korte zoektocht op de site van de geocaches gaf twee locaties alwaar we ook een grote container konden vinden. De eerste was een vesting/burcht uit zeer lang vervlogen tijden. De enige reden dat dit tot burcht kon verheffen waren een aantal stenen die op elkaar gemetseld waren en de uitgehakte traptreden. Ook hier hebben we even gezocht maar uiteindelijk gevonden. Helaas was de container zodanig klein dat we er hier maar een konden achterlaten.

Voor de laatste die we vandaag zouden zoeken moesten we terug naar de auto en van daar uit via een camping een andere berg op. Dit keer kregen vele vele traptreden, gevolgd door een steil stukje klimmen. In eerste instantie loop je de omgeving af te scannen naar afwijkingen, maar toen viel mijn oog op het geplaatste bankje waarop het logo van geocache geschilderd was. Na een korte inspectie bleek er een luik te zitten in het bankje die je open kon doen door twee schuifjes/grendels te verschuiven. Nu opende er een behoorlijke ruimte alwaar een zeer groot blikken doos was geplaatst. Hierin konden wij vrij makkelijk de overige travelbugs kwijt.

De rest van de middag hebben we bij Ketu uitgehangen en hebben we weer een rondje gelopen. We hebben daar gegeten en zijn op tijd naar boven gegaan.

De laatste dag van het Ardennen weekend was aangebroken. Er was al vroeg bedrijvigheid, daar we voor elf uur het huis verlaten moesten hebben.  Na een ontbijt werd alles opgeruimd en vaat schoongemaakt. Auto’s werden gevuld met bagage en keurig, iets voor elven vertrokken wij naar Farnières voor nog een wandeling en het zoeken van een aantal geocaches.

Farnières is een heel klein plaatsje waarin een heel groot kasteel/landhuis aanwezig is met een joekel van een parkeer plaats. Na onderzoek blijkt het een locatie voor opleiding, recepties en dergelijke bovendien zijn er ook gites aanwezig al blijken deze te zijn ingericht voor jeugd groepen aan het meubilair te zien.

De eerste cache bleek nabij een begraafplaats te liggen welke op haar beurt weer naast een nonnenklooster bleek te liggen. De cache in kwestie was snel gevonden en bleek een kruis te zijn gemaakt van metalen buis welke direct naast de begraafplaats aan een boom was vast gemaakt.

De volgende cache was iets verder lopen maar werd bij het bereiken van de locatie direct gevonden door Erik. Terwijl een ieder of wel verzonken was in het bekijken van het GPS display en de andere braaf achter deze mensen aansjokte, was Erik dus bezig met de omgeving te controleren op afwijkingen, welke hij vond in de vorm van vreemd geplaatste stenen in een muur naast het pad.

De laatste cache was precies in tegengestelde richting en was ook een aardig stukje klimmen (omhoog lopen dus). Om dit keer ook wat andere mensen de mogelijkheid te geven om de cache te vinden is besloten om eerst op de vermeende locatie te wachten totdat iedereen was gearriveerd.

Op de locatie viel mijn oog eigenlijk vrijwel direct op een steen in de nabijheid van een richting bord, maar daar een ieder naar een monument liep van een boswachter die daar tot 1965 had gewerkt en daar ik  op dat moment af ging voor wat de andere zijden wat de juiste locatie was, besteden ik daar geen aandacht meer aan. Kort daarna hoorde ik Henriëtte achter mij roepen dat zij de cache gevonden had. Toen ik mij omdraaide bleek zij de steen die ik eerste gezien had te hebben omgedraaid waaronder in een gemaakte uitsparing onder de steen de cache was gesitueerd.

Daar er een aantal mensen het wandelen op dat moment wel genoeg vonden zijn we dus terug gelopen naar de auto. Daar hebben we afscheid genomen van elkaar en zijn Henriëtte en ik richting Duitsland afgereden en de andere richting Nederland.

We besloten dat we geheel binnendoor richting Halsdorf zouden rijden en in eerste instantie leek onze GPS ook braaf deze nieuwe instelling te volgen. Helaas moesten en zouden we toch een stuk van 20 km over de autoweg volgen, maar daarna deed ze (de GPS) weer haar uiterste best om ons over kleine weggetjes heen te navigeren.

Om drie uur ’s middags waren we dan in Halsdorf. Meteen zijn we maar naar de appartementen gereden om ons te melden bij Sanni. Nadat we aldaar ons kwartier hadden gemaakt zijn we naar beneden gelopen naar Ketu en hebben daar de reset van de middag/avond doorgebracht.

Aan het eind van de middag hebben we nog een klein therapeutisch wandelingetje gemaakt met Ketu.  Een rondje om zijn berg zal ik maar zeggen. Hij had het er best moeilijk mee, daar hij in de therapeutisch nawee van een hernia zit van vier tussen wervelschijven. Een gedeelte van de wandeling zocht hij dan ook steun bij zijn dochter Nadiri.

Na wederom een goede nachtrust werd er rond half tien ontbeten. Tijdens het ontbijt werd er besloten om naar een doolhof te gaan en aansluitend naar Coo om te gaan klimmen.

Aangekomen bij het doolhof alwaar je ook allerlei andere dingen kon doen zijn we met z’n alle aan het doolhof begonnen. Na wat oeverloos heen en weer gelopen te hebben, was ik er na een half uur klaar mee en zijn we de korte bocht het doolhof uitgegaan en op het terras gaan zitten. Vrij kort erna kwam de rest van de groep ook het terras op, met die verschillen, dat zij wel netjes de uitgang hadden gevonden.

Van daar uit ging men naar Coo en Henriëtte en ik zijn terug gereden naar Ennal voor een wandeling langs een tweetal geocaches.

De wandeling was helaas hoofdzakelijk over asfalt, maar er was zo weinig verkeer dat dat geen probleem was. De eerste cache betrof een munitie box achter een oorlogsmonument. Van daar uit moesten we drie kilometer lopen en die waren voor 90% berg op. Daar het rond twee uur ’s middags was brandde de zon aardig en werd het een zweterige aangelegenheid. In de nabijheid van de tweede cache waren jagers. Gelukkig was het weggetje naar de cache niet van een bordje voorzien dat er gejaagd werd, dus leek het ons wel veilig. Plotseling werd er geschoten en zagen we een hert er alles aan doen om de jagers en de honden te ontvluchten. Dit leek niet gelukt daar de jagers hun wapens weer om de schouder hingen. Terwijl wij op zoek waren naar de cache kwam er een hert snel over een weide richting het bos waar wij aan het zoeken waren. Meteen werd er geschoten en vrijwel direct kwam een van de mannen in onze richting om ons in het Frans te melden dat we daar niet mochten zijn. Hadden we het bord dan niet gezien? Met handen en voeten Frans konden wij hem duidelijk maken dat er geen bord aanwezig was. Dit vond hij zo vreemd, dat hij met ons mee liep naar het begin van het pad. Toen bleek dat wij niet gelogen hadden, kregen wij een uitgebreid sorry van hem te horen en de melding dat we toch weer terug mochten lopen daar het “gedaan” was. Stiekem toch wat Nederlands

De cache hebben we uiteindelijk gevonden. Moeilijk te zien daar het een legergroen vogelhuisje betrof.

Na een wandeling van wederom een uur waren we weer terug bij het huis en konden na een douche lekker in de zon gaan zitten met een Maredsous Blond en andere.

Om half vier waren de andere terug uit Coo na een klautermiddag. Meteen werden de voorbereidingen getroffen voor de maaltijd van die avond. Thijs had de moeite genomen om zijn pizzaoven mee te nemen en die werd na een kleine reparatie aan het onderstel op het grasveld tegenover ons verblijf opgesteld. Tevens had hij een vuurkorf mee genomen, een door midden gezaagd biervat. Dit alles en verschillende kratjes hout werden klaar gezet samen met een metalen buitentafel die, bij nader inzien, prima dienst deed als pizza opbouw plaats. Nadat het vuur in de pizza oven heet genoeg was, kon de eerste pizza  de oven betreden. De temperatuur in de oven was inmiddels zo hoog dat de pizza is slechts twee minuten gaar was. De doorstroom van nieuw aangemaakte pizza’s zo hoog dat Thijs niet toe kwam aan het opbouwen van een eigen pizza. Milou stond hem hierin bij en verzorgde met gepaste tussenpozen van een half fabricaat die Thijs alleen nog maar hoefde af te bouwen door deze twee minuten het gloeiende vuur van de oven te laten ervaren.

Na zo’n twee uur was alles op en werden alle pizza gerelateerde onderdelen afgevoerd naar het huisje en namen vervolgens afscheid van Kitty en Kris en Anouk en Jeroen, die vandaag al richting Nederland zouden vertrekken. De overgeblevenen konden nog lekker uitbuiken bij het vuur.

Na een verrassend goede nachtrust zijn we na het ontbijt gaan discusseren over wat we die dag zouden gaan doen. Thijs en Kitty bleken zich hierin goed voorbereid te hebben en er werd uiteindelijk afgesproken dat we zouden gaan wandelen bij Le Ningling Spo. Een klein riviertje dat zich door een bos slingert alwaar heel toeristisch Nederland en België komt wandelen. Deze wandeling had ik al zo’n vier keer gelopen en wist dan ook dat er vele mensen op af komen en parkeren daar een crime is. Maar vele van de groep waren hier nog nooit geweest, dus zouden we daar heen gaan

Na een rit van ca. 40km kwamen we dan aan bij de parkeerplaats die zoals ik al verwacht had helemaal afgelaaie vol stond. Na een korte afwachtende houding aangenome te hebben, nam ik uiteindelijk het voortouw en ging daar weg om vervolgens in een klein dorpje, dat voor de gemiddelde tourist veel te ver lopen is ter parkeren. Plek zat!

De wandeling langs het riviertje, stroompje eigenlijk, was zoals ik al had verwacht, was mooi en prettig, Het was inmiddels al 20°C en de bosrijke omgeving liet daar maar vijftien van over. Voor mij lekker, voor een aantal wat fris.

De route kwam uiteindelijk boven op de berg uit en van daar uit liepen we langs een alternatieve route terug. In eerste instantie omdat niemand dat pad eerder had gelopen. In tweede instantie daar het langs een mooi uitzichtpunt liep en last but not least, omdat we langs een geocache zouden komen. Deze werd op het hoogste punt van de wandeling gevonden en gelogd.

Wederom bij het parkeerplaats gekomen zijn wij nog even naar een supermarkt gereden, voor mij omdat ik iets van Brinta nodig had en te weinig bier had meegenomen. We hebben hier een Delhaze bezocht en daar dat van Albert Hein is en die dus daarom een groot stuk van het Nederlandse assortiment heeft, vond ik dan ook gewoon Brinta.

Des avonds werden er pannenkoeken gebakken. Niet zoals ik gewend ben, maar kleintjes die konden worden versiert met prei, paprika, champignons gehakt enz enz. Pizza Hollandaise zal ik maar zeggen. Erg lekker, alleen jammer dat er maar zes plaatjes beschikbaar waren, zodat er een lange wachttijd was, maar dan duurt het natuurlijk lekker lang.

De rest van de avond bestond uit een nachtelijke wandeling met drie geocaches en was iets na twaalven afgelopen.

Normalerwijze neem ik de vrijdag vrij, zodat we aan het eind van de ochtend kunnen afrijden richting de Ardennen. Dit jaar echter liep het ietwat anders. Het begon met het feit dat ik in de nacht van donderdag op vrijdag een SAT test had op de Oosterdoksbrug (485) te Amsterdam. Dit betekende dat ik pas om zeven uur thuis was. Voordat je dan in bed ligt is het in mijn geval altijd een uur later. Tevens had Henriëtte een afspraak bij de kliniek, alwaar ze de zondag ervoor een ooglidcorrectie onderging. Vandaag zoude de hechtingen worden verwijderd, dus voordat we in de auto zaten richting de Ardennen was het na vieren.

De avondspits en herfstvakantie drukte was ten volle uitgebarsten. Na de N11 hadden we file op de A12, vervolgens op det A2 bij knooppunt Ouderijn, Vianen, Beesd, knooppunt Deijl.  Toen werd het rustig tot Eindhoven. De rondweg van Eindhoven reed redelijk door, maar had alleen het oponthoud op de plaatsen waar je van drie naar twee banen gaat.

Zoals altijd heb ik een stop gemaakt bij het Shell station van Elslo. Klein stukje van de autoweg af, maar lekker rustig en van alle gemakken voorzien, daar het tevens een vrachtwagen rustplaats is.

Maastricht was een opluchting. Het was al na zeven, maar die tunnel, briljant. Het lijkt wel alsof je via de tunnel een stukje weg overslaat!

Vanaf Elslo was het nog zo’n 100 km dus waren we rond acht uur in Ennal. Maar toen mochten we nog naar het huis zoeken. Het hele dorp was slecht voorzien van straatnamen, huisnummers en uiteindelijk zijn Henriëtte en Carla met een foto van het huis door het dorp gaan lopen en vervolgens die ook snel gevonden. 

Wij waren dan wel de eerste, maar daar we laat vertrokken waren, was het niet lang wachten totdat een ieder was gearriveerd.

De avond duurde voor mij tot half twee, aardig lang uitgehouden, voor iemand die een nacht heeft doorgewerkt en vervolgens maar vier en een half uur geslapen heeft en aansluitend zo’n vier uur mocht autorijden.