Ik word wakker, ben klaar wakker en kijk op mijn horloge. Het is half zeven. Ietsje later zie ik Hans van boord gaan. Heb nog even om me heen gekeken en teletekst gelezen en vervolgens ook maar naar het sanitair gelopen. Toen ik terug kwam heb ik al mijn spullen bij elkaar gezocht en in de tassen gepropt. Intussen waren er al aardig wat mannen bezig met opruimen en verzamelen van spullen en was er dus niet echt veel ruimte binnen en vond dat ik daarbij alleen maar in de weg zou lopen, daarom ben ik maar buiten gaan zitten met mijn tablet om dit relaas te updaten. Iets voor negen was iedereen klaar en stond alle bagage in de auto’s. Anton, de beheerder van de Katabatic zou om elf uur komen voor de overdracht, dus tijd genoeg om naar een dichtbij gelegen eetgelegenheid te gaan voor het ontbijt. We hebben allen een Engels ontbijtje genomen en hadden daarbij uitzicht op een zeilwedstrijd op schaal in de nabij gelegen modelvaartvijver. Er werd een heus parcours gezeild door zo’n twintig modelbouw zeiljachten van dezelfde klasse compleet met start- en finishseinen. Dit spektakel hebben we nog even aanschouwd en daarna liep het al tegen elven, dus zijn we voor een laatste keer teruggelopen naar G38 alwaar de Katabatic te vinden is.

Na een kort gesprek naar tevredenheid van Anton konden wij aan de huisreis beginnen.
Het eerste stuk liep net als de heenreis langzaam. Er moest door Bob worden getankt. Mijn auto was direct na de heenreis al volgeladen. En na nog wat binnenwegen kwamen we op de A wegen. Dit ging over het algemeen snel totdat we vastliepen in een file, ontstaan door wegwerkzaamheden die volgens mijn GPS wel eens een kwartier kon duren. Bob reed voor en zijn navigatie stuurde hem de weg af en zo kwamen we in een heel klein dorpje en nog smallere weggetjes alwaar we langzaam overheen werden geloodst. Na wat bochtenwerk zonder gelukkig een tegenligger kwamen we weer op de nu vrijwel verlaten A weg. Ik ben niet van het omrijden bij file, maar nu had het zeker geholpen. Op de kruising van die A weg en de A25 waren ook wegwerkzaamheden. Hierdoor raakte René op de verkeerde strook en kon Bob nog met hem meerijden, de verkeerde richting uit. Dit alles heb ik niet gezien omdat we aardig wat achtstand hadden gekregen door niet al te soepel lopende verkeerslichten. Ik had wel in een keer de goede richting en had met deze actie zo’n 25 minuten voorsprong gekregen op de anderen. In overleg met Hans leek het ons het beste om niet bij de trein te gaan laden maar bij een benzinestation. Zogezegd zo gedaan, alleen had de eerste “Service” plaats geen laadpalen waar ik met mijn laadtag kan laden. Gelukkig de volgende wel en zo kwam het dat toen de andere aldaar arriveerde mijn auto al aardig was volgeladen, zodat we na een korte versnapering aan het laatste deel van de reis konden beginnen.

Bij Le Shuttle ging het niet al te soepen. We werden er uit gehaald voor een drugs controle, stonden bij de incheck achter iemand die problemen had met inchecken en vervolgens pakte ik bij misverstand het invalide toegangslaantje. Daarna ging alles goed en konden wij de trein oprijden.

Half zes waren we in Calais en begonnen we aan het laatste deel van de reis. Na het passeren van Antwerpen was het inmiddels zo laat dat er helemaal geen sprake was van oponthoud en zodoende waren we iets voor half negen in Dordrecht alwaar Reinier weer zou worden afgehaald. Bob moest inmiddels weer benzine innemen en daarom reden Hans en ik op eigen gelegenheid naar Leiden alwaar we half tien aankwamen.

Echt vroeg ben ik na een overigens bijzonder goede nachtrust niet opgestaan. Was niet nodig. Het zou pas rond twee uur hoog water zijn, dus konden we niet eerder uitvaren dan half een. De haven was al eerder diep genoeg, maar bij de uitgang van de vaargeul ligt een soort van drempel waar we gisteren bij hoog water ook niet meer dan een meter onder de kiel hadden. Omdat er aardig wat tijd was, zijn de heren per veerpontje van de jachthaven naar Bembridge over gezet en ben ik als enige aan boord gebleven. Effe in mijn eentje met een boek zal ik maar zeggen.

Na twee uur kwamen alle heren op René na weer aan boord gewapend met brood en voor mij een stuk Brownie. Na de brunch heb ik weer een lekker bakkie gezet en de meegebrachte traktatie soldaat gemaakt.

Na het eten werd alles opgeruimd en zeevast gezet. Er stond, ondanks de verwachtingen nog steeds een aardig windje. Half een zijn we vertrokken en nadat de drempel buitengaats was gepasseerd. (was iets minder dan een meter ruimte onder de kiel bleek) kozen wij het ruime sop.

De oversteek zou anderhalf uur duren want we hadden ruime wind naar Portsmouth en het bootje liep snel. Toen we in de buurt kwamen van de vaargeul van Portsmouth werd er unaniem besloten om te gaan doen wat ik al van het begin van de zeilweek voorstelde, namelijk zeilen voor de lol 😉

Herman gaf het roer aan mij en vervolgens gingen we overstag om dezelfde route weer terug te varen, maar nu aan de wind. Snel waren we weer in de buurt van Bembridge en daarom ging ik weer overstag om de koers naar Portsmouth te hervatten. Dit keer voeren we wel de haven in en passeerden daarbij de Haslar Marina, de thuishaven van, want wel wilde het vliegdekschip van de Engelse marine eens wat dichterbij bekijken. Rond de marineschepen waren continu twee scheepjes van de Harbourmaster aanwezig. Deze controleerde vermoedelijk of niemand binnen de vijftig meter afstand van de marine zou komen, hetgeen wij al eerder hebben gelezen op een groot bord bij de ingang van de haven. Op datzelfde bord en ook op de vele boeien die in de haven lagen was bovendien te lezen dat we maar zes knopen mochten varen. Wij voeren overigens maar vier knopen. Wij bleven met onze koers continu aan de overzijde van de vaargeul dus kwamen niet te dichtbij. Halverwege onze tocht dieper de haven in, werden we gepasseerd door een drietal kleine bootjes met een duidelijk hogere snelheid dan was toegestaan. Zo te zien waren het een soort rondvaartboten met toeristen die de haven en wellicht de marineschepen wilden bekijken. Nadat wij de marineschepen ruim gepasseerd waren draaide we weer om, om naar de jachthaven te varen. Terwijl wij weer langs de marine schepen voeren werden we weer gepasseerd door de drie toeristenbootjes. Dit keer kwam een van de Harbourmaster schepen in beweging en voer met blauwe zwaailichten in onze richting. De drie bootjes moesten stoppen en er werd met een van de schippers een gesprek gevoerd, waarna zij weer hun koers hervatten, maar nu met een duidelijk lagere snelheid als voorheen. Later kreeg ik van Bob te horen dat er op de marifoon een verzoek was gedaan om een aantal snel varende bootjes te benaderen.

Na een uurtje rondvaren in de haven kwamen we in de thuishaven van de Katabatic aan en werd er aangelegd en was het tijd voor de laatste keer Port. Het was inmiddels weer redelijk weer en de rest van de middag en avond werd dan ook gebruikt om de drankvoorraad op te drinken en het laatste eten soldaat te maken. Uiteindelijk was het half elf toen iedereen op één oor lag.

Ondanks de tot storm aangewakkerde wind heb ik voor de eerste keer deze reis lekker geslapen. We zijn wel “vroeg” vertrokken, want we gingen naar Bembridge en die kan je net als Beaulieu alleen bereiken bij hoog water, als je je verplaatst in een zeiljacht natuurlijk. De reis was vrijwel volledig voor de wind en keurig rond ene voeren we de haven in en kregen we een plekje aan de zeer lange steiger. De havenmeester stond ons al op te wachten, dus lagen we snel vast. Direct achter ons kwam een ander jacht liggen. De schipper had er aardig de sokken in en kwam dus met een veel te hoge snelheid en ook te grote hoek ten opzichte van de steiger aan. Met man en macht, vijf behoorlijk uit de kluiten te wassen heren, werd geprobeerd om te voorkomen dat het jacht tegen de steiger zou klappen, maar dat lukte maar gedeeltelijk.  De uithouder van de waterstag van de boegspriet werd hierbij behoorlijk verbogen.

Het was schitterend en warm weer. René en ik zijn dan ook gaan wandelen naar Bembridge waarbij wij vaak werden getrakteerd op mooie uitzichten. Het pad liep via een duikje tussen de haven (creek) en een kwelder die, wat later bleek, als bekken werd gebruikt voor een watermolen. Uiteindelijk liepen we aan de andere kant van de “Haven” en hadden dus mooi uitzicht op de Katabatic en we werden door de andere gespot. In Bembridge aangekomen hebben we wat rond gekeken in het zeer kleine dorpje en vonden het daarna tijd voor een biertje in de lokale kroeg. Na een half uurtje zijn we weer teruggelopen en was het inmiddels laag water geworden. Alle boten lagen op het land, de kwelder stond helemaal droog en ons zeiljacht stond met de kiel in de bagger en bewoog dan ook helemaal niet meer.

Des avonds waren we uitgenodigd op een schip in de haven de “Dutch Barge” genaamd. De bewoners hiervan, een man van dik in de negentig met zijn vrouw die ook behoorlijk op leeftijd was, waren op de hoogte van Nederlanders in de haven en wilden ons graag ontmoeten. We hebben daar een leuk gesprek mee gehad. Terug aan boord zijn Reinier en René aan het eten begonnen. De pot schafte asperges met krieltjes met een saus op basis van ei en spek. Dat was in mijn woorden “Errug lekkah”

Rond elf uur was eenieder te kooi.

Van alle nachten tot dusver was deze wel een erg vervelende. Ik werd met grote regelmaat opgeschrikt door lopende hemelvaarders die in het nachtelijke uur het sanitair gingen opzoeken. Om daar te komen moest er natuurlijk eerst van boord worden gegaan. Dit wordt gedaan om naar de steiger af te dalen via een “two steps fender”. Dit is een stootkussen met daarin twee uitsparingen die als ladder kunnen worden gebruikt. Dit gebruik had een scherp knerpend geluid als gevolg waarvan ik steevast klaar wakker werd. Toen eenieder uiteindelijk in beweging kwam was het pas half zes en ikzelf heb het nog tot zeven uur uitgesteld. Ik kreeg te horen dat er twee hemelvaarders vermoedelijk iets verkeerd gegeten hadden de vorige avond en na een analyse van wat iedereen gegeten had, waren de garnalen vermoedelijk de boosdoener. De voedselvergiftiging die dit als gevolg had, had een verplichtte wandeling naar het sanitair als gevolg, welke door de heren in kwestie meerdere malen werd gemaakt. Bij één van de wandelingen bleek de afstand tussen de Katabatic net even te lang en werd de voeding langs de verkeerde uitgang over de steiger uitgestort. Gelukkig waren de klachten daarna weg en kon eenieder weer gewoon en zonder risico aan het ontbijt.

Het zou pas rond tien uur hoog water zijn, maar er was gezien dat het waterpeil al rond halfnegen hoog genoeg zou zijn om de rivier weer af te dalen. Dit moest omdat we voor twaalven in Cowes wilden zijn. Er was een aardige storm op komst met veel regen. Dat het peil net voldoende hoog was zagen we bij het uitvaren op de dieptemeter. Deze werd soms minder dan 30cm. Dat is natuurlijk meer dan genoeg, maar toch. We kwamen zonder kleerscheuren op The Solent en konden met ruime wind, die nog heel weinig was naar Cowes oversteken. Om half tien waren we in de jachthaven van East Cowes en terwijl we nog bezig waren met het opzetten van de tent, toen het weer begon te verslechteren. Terwijl we rond tien voor tien reeds aan de Port zaten begon het heel hard te regenen. en dat bleef het doen terwijl de wind steeds meer aanwakkerde. Je kan wel zeggen dat we het geheel redelijk goed getimed hadden.

In middag zijn we East Cowes gaan bekijken. Door kleine straatjes van het voorstadje kwamen we in het centrum alwaar duidelijk te zien was dat de glorie een stuk in het verleden ligt. Er was daar de mogelijkheid om met een kettingpont “Floating Bridge” naar west Cowes te gaan. Daar hebben we even staan kijken hoe de schipper met behulp van een extra duwboot nogal stuntelend de overtocht maakte en meerder pogingen nodig had om zodanig aan te leggen dat de meeste auto’s zonder met de spoiler over de grond te gaan het land op konden rijden. Meteen om de hoek vonden we de ferry naar het vaste land. Terwijl we verder liepen langs de haven kwamen we langs een werf alwaar in het verleden vliegboten werden gebouwd en later hovercrafts van het type dat in het verleden de overtocht maakte tussen Calais en Ramsgate.

Er werd meteen gebruik gemaakt van de gelegenheid om boodschappen te doen en te kijken waar we ’s avonds konden eten.

In de avond hebben we gegeten in een restaurant direct bij de ingang naar de jachthaven. Er was eigenlijk geen plaats voor ons, maar terwijl wij wachten op een vrijkomende tafel, wat overigens niet gebruikelijk was, bleek er een gezelschap te hebben afgemeld, en konden we met z’n zevenen aan een zespersoons tafel plaats nemen. Plek zat! Het eten was erg goed, maar heel erg veel. Er is dan ook een aardige hoeveelheid bij eenieder overgebleven.

Eenieder was om zeven uur op en nadat was uitgezocht hoe laat het hoog water was in Beaulieu bleek dat we pas rond negen zouden vertrekken daar het rond 10:41 hoog water zou zijn en de tocht maar anderhalf uur zou duren. Er stond reeds een aardige wind en daar we voor de wind zouden varen werd weer gekozen om alleen de Genua te zetten.

Met een aardig gangetje werd gevaren naar de ingang van de vaargeul van Beaulieu. Om voldoende diepte te vinden moest er door een poortje worden gevaren en dan binnen de tonnen te blijven. Dat leek gek, daar het leek dat we overal wel konden varen, maar deze rivier is berucht om zijn ondiepten en het braaf varen tussen het midden van de tonnen is dan ook erg belangrijk. De rivier lag bij de monding helemaal vol met zeiljachten aan meer tonnen. Er werd tussen die scheepjes door gemanoeuvreerd en zonder kleerscheuren werd de jachthaven bereikt. Bob had de havenmeester inmiddels bereikt en die stond ons, met twee collega’s op te wachten om de landvasten aan te nemen. Er werd namelijk aangelegd aan hogerwal en met stroming, dus was het lastig om goed bij de kant te komen, zelf na gebruik van de boegschroef.

Het was na elven toen we vast lagen dus zaten we dit keer erg vroeg aan de Port. Traditie is traditie en die mag je niet zomaar breken. 😉

Na de Port is Rein een groentesoep gaan bereiden voor de lunch die rond ene werd genuttigd.

Des middags zijn we naar Beaulieu Village gaan lopen. Het pad liep door een bosrijk gebied parallel aan de rivier de Beaulieu. Het was zonnig en warm en dan was voor een heleboel mensen het moment om hetzelfde te doen. In Beaulieu aangekomen bleek het een klein dorpje te zijn waar veel toeristen te vinden waren. Bij een klein bakkerswinkeltje was het erg druk, want daar werd schepijs verkocht. Wij zijn daar ook niet aan voorbij gegaan en hebben dus allen een hoorntje gekocht met twee bolletjes ijs a vijf pond vijftig. Gewapend met het ijsje zijn we het dorp verder door gelopen, maar na een paar honderd meter bleek het dorp al op te zijn en zijn we dus maar weer terug gelopen en de lokale pub in gegaan voor een glaasje Draught Ale

Toen we terug aan boord kwamen bleek het nog steeds vroeg en werd er aan dek gezeten in het zonnetje alvorens naar Henry’s Pub te gaan voor het diner. Deze gelegenheid was gevestigd in een van de gebouwen die vroeger werden gebruikt bij de bouw van oorlogsbodems tussen 1600 en 1700. Het schip van Lord Nelson zou hier ook gebouwd zijn. Langs de oever waren de stillen getuigen zichtbaar van verzanden dokken en scheepshellingen.

In de pub hebben we en drie gangen menu genuttigd die, zou later blijken, nog een vervelend staartje zou krijgen. Daarna zijn we weer naar boord gegaan alwaar eenieder niet snel daarna de kooi opzocht.

Ondanks de weersverwachting van 6 Beaufort met vlagen tot 8 zijn we toch afgereisd voor de oversteek naar Lymington. We hadden pal wind tegen dus dat werd weer laveren. Mijn vraag of we niet beter met gereefd grootzeil en Genua konden zeilen i.p.v. alleen de Genua werd positief beantwoord, dus werd het grootzeil en Genua gereefd gezet. Daarna mocht ik het roer overnemen en de toch zeilen. Dit werd mijn eerste kennismaking met windkracht 6 met uitschieters naar 8. Waar ik het vroeger op een kleine zeilboot niet in mijn hoofd haalde om het water op te gaan, kwam ik er achter dat er wel heel wat moet gebeuren alvorens een zeiljacht echt plat gaat. Ik vond het prachtig al heb ik met het op koershouden wel heel wat moeten extra roer moeten geven en dat heeft me dan ook aardig wat spierpijn in mijn schouders opgeleverd, maar dat kan mijn niet schelen, deze heb ik binnen.

Na vele malen over stag, hebben de jachthaven bereikt en kregen we een mooie box toegewezen. Het sanitair en extra’s waren erg mooi, maar er moest wel behoorlijk voor worden afgetikt. Zo’n tachtig pond!

Na een wandeling over de steigers om heel wat mooie zeilvaarders te kunnen bewonderen heeft Reinier ons verrast met Coq au Vin. Ik ben niet zo’n liefhebber van kluiven, maar het was bijzonder smakelijk.

Het werd geen latertje, want de volgende dag gaan we de Beaulieu op naar Bucklers Hard. Daar kan je alleen maar komen, met een jacht die 2m20 steekt als het hoog water is.

Vandaag zouden we, ondanks de wind naar Cowes op de Isle of Wight oversteken. Omdat er windkracht 4 Beaufort stond met uitschieters naar 6 werd er alleen op de Genua naar de overkant gevaren, nadat alles eerst goed zeevast was gezet. Ondanks dat de wind soms redelijk krachtig was, was de Katabatic hiervan niet erg onder de indruk. Hier en daar kruiste we een kudde Draken waarvan de opvarende les kregen in zeilen. Uiteindelijk kwamen we in de buurt van Cowes alwaar een bocht in de vaargeul ligt richting Southampton. Daar kwam een groot containerschip ons tegemoet, maar na een ruime draai van dit schip liep deze ruim voor ons langs. Kort daarna bleek een containerschip op ons in te lopen en dat bleek sneller te gaan dan dat wij dit hadden geanticipeerd. Er kwam een schip van de Harbourmaster in hoge snelheid naar ons toe te varen en deze gaf per megafoon aan dat we het beste overstag konden gaan en daarbij ook de motor te starten zodat we dit containerschip konden ontwijken. Even was het een soort van spannend, maar het schip stak op ruime afstand achter ons langs.

Omdat het nog vroeg was, zijn we nog wat verder door gevaren en na nog één slag zijn we weer omgekeerd en de haven van Cowes binnen gelopen. Kwart voor twee lagen we aan de steiger, waarna één der Hemelvaarders rituelen kon worden gestart. Uit de acht flessen Port heb ik er één uitgekozen en uitgeschonken in de speciaal voor dit doel meegenomen glaasjes. Na een toost op het bereiken van de eerste haven zijn we het stadje gaan bekijken. Er was een winkelstraatje dat er veel weg had van Diagon Alley uit de Harry Potter serie. Allemaal leuke winkeltjes en heel veel Pubs en restaurants. Er werden twee Indiaanse gelegenheden gevonden en daarna zijn we naar The Anchor gegaan voor een biertje.

’s Avonds zijn we weer terug gegaan naar dat straatje en zijn we een nog geheel verlaten Indiaan binnen gegaan voor het eten. Het bleek een restaurant zonder vergunning, maar we mochten wel zelf meegebrachte dranken nuttigen. René en ik zijn hierop op en neer gelopen naar boord om een aantal flessen wijn op te halen. De andere hadden de eigenaar van de vreetschuur inmiddels gemaand om even met opdienen te wachten totdat wij teruggekeerd waren. Dat werd niet helemaal begrepen, dus het voorgerecht was wat afgekoeld. Dat is netjes gezegd voor eten dat inmiddels koud is. Het eten was overigens erg smakelijk.

Na een aantal vrije dagen tijdens de afgelopen week, was eindelijk de eerste dag aangebroken van de zeilweek in Groot Brittannië. Rond half acht was ik bij Hans en een kwartiertje na achten reden we af richting Calais met een tussenstop in Dordrecht alwaar we Reinier zouden oppikken. Het was druk op de weg maar toch vorderde de rit voorspoedig, zodat we rond negen op een parkeerplaats bij Dordrecht kwamen alwaar Reinier als stond te wachten. Snel werd zijn bagage en vele dozen wijn en koffiecups over geladen. Tien minuten later waren we alweer onderweg. De GPS van Bob en mij leidde ons via Antwerpen waar we enig oponthoud hadden door files voor de Kennedytunnel. Tot Gent was het nog aardig druk, maar daarna reden wel op een rustige autoweg naar de tunnel.

Onderweg naar Calais zijn we nog een keer gestopt voor een plaspauze en zoals verwacht kwamen we te laat voor de geplande overtocht naar GB. We hadden een boeking gemaakt waardoor het geen probleem zou zijn om een latere overtocht te doen, dus dat was geen probleem. Wel heb ik bij inchecken een te vroege overtocht gekozen, zodat het geplande laden van mijn auto geen doorgang kon vinden. Was geen probleem, want ik had nog steeds een actieradius van zo’n 120km.

De trein bleek vertraging te hebben en na een wacht van twintig minuten in de trein gingen we dan eindelijk onderweg. In GB aangekomen zijn bij de eerste snel laad gelegenheid gestopt. Toen ik probeerde om het laden te starten bleek dit niet te werken. Er bleek op alle laadpalen een sticker te zitten dat alleen met de app het laden kon worden gestart. Alle laadpalen? Nee! Twee laadpalen bleven zich dapper afzetten tegen deze instelling en waren wel te starten met de tag.

Na 15 minuten laden en een bakkie koffie konden we onze reis weer voortzetten en na wat kleine files bij wegwerkzaamheden arriveerde we iets na half vijf op de parkeerplaats bij Haslar Marina aan en na een korte wandeling over de steiger kwamen we bij de Katabatic alwaar Anton, de eigenaar, ons al stond op te wachten. Alle onderdelen van de Dufour 450 Grande werden aan een uitleg door de eigenaar voorzien en nadat hij alles had gehad ging hij met zijn rubberbootje weer terug naar Portsmouth.

Met een aantal karretjes konden we snel alle bagage en proviand van de auto naar de Katabatic verplaatsen en daarna werden er boodschappen gedaan bij een supermarkt alwaar ook snel laadpalen te vinden waren. Na de boodschappen zat er weer genoeg energie in de accu om bij terugkomst een week later meteen zouden kunnen doorrijden naar Folkestone. Verder werd er aan boord gewacht totdat René en Herman zouden arriveren. Zij waren, doordat Herman nog moest werken op vrijdag pas om half drie vertrokken. Zij kwamen rond half tien aan boord en na een kort kwartier maken en een paar glaasjes ging eenieder voor twaalven onder zeil.