Na een dag rust zouden we weer voorzichtig beginnen met wandelen. De Cholerenschlucht zou met een bezoek worden vereerd en aansluitend zouden we weer bij de houtsnijder Trummen langs gaan.

Een ieder was vandaag bij tijds op en we zaten dan ook al om tien uur in de auto richting Adelboden alwaar de Schlucht in de buurt is. Op het parkeerplaats dat ik voor ogen had was nog plaats genoeg en nadat we ons in onze wandelkleding hadden gehesen en Henriëtte haar nieuwe rugzak om had en Larissa haar wandelstokken in gebruik nam, kon de wandeling beginnen.

Er was sinds drie jaar niet veel veranderd. De wandeling was nog het zelfde maar niet minder adembenemend. Het blijft toch iedere keer weer een mooi stuk natuur, zo’n Schlucht en eerlijk gezegd minstens dan wel mooier dan de Schlucht die in vorig jaar had bezocht in Oostenrijk en daar moest je voor betalen en was afgeladen met de toeristen.

 

Bij Trummen was er ook niet veel veranderd. Ik dacht het in eerste instantie wel, dus dat zei ik dan ook, in het Nederlands. Meteen kreeg ik reactie van de houtsnijdersvrouw, dat het nog steeds het zelfde was. Vervolgens gaf ze ook aan dat ze Henriëtte herkende van drie jaar geleden. Jaaaaaah ja.

Net als drie jaar geleden werd er een afsluitbaar doosje gekocht voor de as van een overleden kat. Was het drie jaar geleden “Doortje” die haar laatste rustplaats vond in een doosje. Dit keer helaas voor “Donker”.  Beide katten van Sabine.

Voor Madelon werd een broodmes meegenomen en Larissa nam genoegen met een sleutelhanger en ik ……. ik nam een Zwitsers mes met notenhouten greep. Volgens meneer Trummen een zeer goed mes, want …….. Het is Zwitsers.  Jaaaaah, ja.

Alle houten souvenirs werden vakkundig voorzien van onze namen en na een advies om koffie met kuchen te gaan drinken honderd meter verder zijn we weer verder gegaan.

We waren veel eerder weer terug bij de auto als ik verwacht had en dus zijn we nog even honderd meter verderop een zijweg ingegaan naar een parkeerplaats wat hoger in de bergen. Kijken of dit een mooie uitvalsbasis is voor de wandeling van Woensdag. Halverwege kregen we op het smalle weggetje tegenliggers. Het bleken twee landbouwvoertuigen te zijn. Ik ging op een passeer plaats staan en wilde nog wat extra op zij gaan, maar de bestuurder van de trekker gebaarde dat dit niet nodig was. Daarna was het de beurt voor een zeer brede grasmaaier. Deze werd bestuurd door een meisje die in onze ogen niet ouder kon zijn dan tien. Haar stuurmanskunst of moet ik zeggen stuurmeisjeskunst was verbazingwekkend. Ze schrampte dan wel een klein beetje de tegenoverliggende vangrail, maar mijn auto werd na naar binnen geklapte spiegels gespaard. Ik zag wel een mes op een paar centimeter langs de auto gaan. Chapeau! Op de terugweg reden we langs de boerderij waar de voertuigen geparkeerd waren en daar liepen ook de boer en zijn vermoedelijk dochter. Ik kon het niet laten om een duim op te steken naar de mensen.

De rest van de dag was het hangen op de camping. Er is nog wel een poging ondernomen om een cache in de directe omgeving te zoeken, maar dat had geen positief resultaat. Laten we ons maar opmaken voor de wandeling van morgen.