De dag begon zonnig met toch een aantal wolken. Dat het weer aan het eind van de dag wederom zou kunnen vervallen in regen en wind, liet ons echter niet weerhouden om een “inloop” wandeling te maken. In vorige jaren gaan we nogal eens de eerste dag meteen een beklimming doen van de hoogste category met als gevolg, dat we meteen een aantal dagen zo uitgeteld zijn, dat er van wandelen niets meer komt.
Zoals gezegd in “inloop wandeling” en waar kan dat beter als op een traject die al een beetje bekend is:
“Mauvoisin”.

Eigenlijk veel te laat, maar rond 11:00uur reden we dan eindelijk af richting Sembrancher/Le Chable/Mauvoisin. Rond 12:00uur waren we daar en kon de beklimming beginnen. Zoals al bekend was bij ons en bij een aantal van jullie, is het eerste stuk vrij simpel. Een klein stukje straf omhoog en dan asfalt tot aan de dam. Vanaf de dam een tunnel en dan een glooiende onverharde weg, waar dit jaar helaas een aantal auto’s reden waaronder touristen die waarschijnlijk de bordjes niet kunnen of willen lezen.
Aan het eind van het meer gaat deze weg over in een “Chemin pedestré” waar dit jaar gelukkig geen mountainbikers op de bekennen waren. Dit pad voerde ons “snel” richting Le Cabin Chanrion (2685m) waar we rond 15:00uur aankwamen. Onderweg viel mijn ook op wat Marmotten en een aantal bloemetjes, waaronder de “Edelweiss”.

Het kan natuurlijk niet zo zijn dat ik zo’n Berg Marmot/Cavia niet op de foto zou hebben gezet, dus hierbij.

Na een korte verfrissing en wat krachtvoer werd de wandeling voortgezet. Terug naar de auto, maar nu langs de andere kant van het meer. Dit betekende niet meteen afdalen, maar eerst nog een klim om over een bergkam te komen. Ondanks dat de vermoeienis behoorlijk in mijn benen zat, was de wandeling gelukkig niet al te zwaar. Ik moest wel erg wennen aan een nieuwe ervaring. Waar ik altijd voorop loop moest ik bij het klimmen Jeroen en Larissa voor laten gaan. Tijdens het afdalen de rest ook. Ik liep hier dus geheel achteraan, of komt dat door het feit dat als ik een foto wil nemen, ik moet stoppen, de rugzak moet pakken, fototoestel er uit halen, foto nemen, fototoestel terugleggen, rugzak weer op mijn rug en weer lopen. Zo nemen ze natuurlijk wel voorsprong. Laat ik het daar maar op houden, anders begin ik echt te vermoeden dat ik geen twintig meer ben.

Het laatste stuk bij de stuwdam is ook aan de overzijde een tunnel en vandaar uit worden er verschillende watervallen gepasseerd. Zie foto.
Rond 20:30uur waren we allemaal weer terug bij de auto’s en waren we reeds te laat om Verbier nog met een bezoek te vereren voor boodschappen. Sabine had de afgelopen nacht bijna niet geslapen door de kou, daarom wilde we kijken naar een extra fleece deken. Op de weg terug bleken er gelukkig nog genoeg andere optie’s aanwezig om haar een warme nacht te geven. (Hierin zijn we uiteindelijk geslaagd)
Eten deden we pas na 22:00uur en na slecht twee spelletjes kaart ging het licht uiteindelijk iets na elf uur uit.