Weer veel te vroeg, maar wakker is in mijn geval wakker, Kan ik natuurlijk wel lekker onder het dekbed blijven, maar dan ga je liggen denken over allerlei dingen en dat maakt het geheel er niet rustiger op. Dus! Maar op gestaan. Vandaag moest Madelon het vliegtuig naar Nederland hebben vanuit Glasgow. Dit toestel van de KLM zou om half twee vertrekken, dus dat betekend op z’n laatst inchecken om half twaalf. Voor de zekerheid zijn we maar om tien uur afgereden. Volgens de GPS zou het maar een half uur rijden zijn, maar ze had deze vakantie wel vaker een heleboel te rijden miles en minuten erbij verzonnen tijdens de rit en waarom zouden we het risico nemen. Dit keer had de GPS het in een keer goed en om ruim voor elven waren we dan ook op Glasgow airport. Het inchecken deed Madelon zelf en binnen een paar minuten was ze dan ook door de machine voorzien van een instapkaart. Geeft je meteen te denken waarom er dan zoveel mensen bij een incheckbalie in de rij staan. Daar er nog veel tijd over was, zijn we maar een bakkie gaan doen en rond half twaalf is Madelon door de security heen gegaan en zijn wij onze auto gaan zoeken op de parkeer plaats.

Het was nog even zoeken om de juiste weg te vinden richting het noorden, maar ook kwam dat met een beetje zigzaggen op z’n pootjes terecht. Henriëtte had een wandeling uitgezocht in het Trossachs gebied waarin een soort van Schlucht was opgenomen. Die wandeling leidde ons een berg/heuvel op die ons uiteindelijk door, inderdaad een soort van Schlucht leidde. Deze kloof heeft Whangie en was inderdaad de moeite van het wandelen waard. Bovendien hadden we vanaf de heuvel een schitterend uitzicht over het Trossachs natuurgebied. Helaas bestond de terugreis door dit gebied voor het grootste gedeelte uit drassige paden, waarbij ons bergschoeisel tot het uiterste op de proef werd gesteld. De oude stappers van Jet bleken hierbij niet meer helemaal hier tot in staat te zijn, maar de schoenen die ik vorig jaar in Zwitserland heb gekocht gedroegen zich uitstekend. Hierbij moet wel worden gemeld dat de variant die door Jet in gebruik is al de nodige jaren actief is en bovendien uit een andere prijsklasse is gekomen.

Op de terugweg naar de camping kwamen we langs de distilleerderij van Glengoyne. Ook dit is een door mij een zeer gewaardeerd whisky merk, dus ook hier zijn we maar even gestopt voor een bezoek. Tijdens de rondleiding bleek de distilleerderij niet te produceren wegen de seizoenstop. Elk jaar houd deze stokerij een stop voor onderhoud en bovendien wil een deel van de medewerkers ook wel eens op vakantie. Ter compensatie zou er een extra glas whisky worden geserveerd.

Zo’n distilleerderij die in onderhoud is, is ook interessant is gebleken. Alles is leeg en staat open, zodat het geheel ook eens van de binnenkant te zien is. Nu kon je pas echt zien hoe groot zo’n fermentatie vat eigenlijk is. Hoe groot de washkuip is en hoe een distilleertoestel is opgebouwd.

De man die ons rond leidde, de eerste die overigens in Kilt liep, was iemand die het zeer leuk vond om anekdotes te vertellen. Zo werden we allereerst getrakteerd op een videofilm geflankeerd met een dram 12 jaar oude Glengoyne, waarin een aantal mensen waaronder medewerkers van de fabriek, maar ook de eigenaar van een sherrymerk zijn verhaal deed. Naast de man van de sherry was ook een schot van ondertitels voorzien. De man sprak zo onverstaanbaar schots dat zelfs de locals de goede man niet helemaal konden volgen. Volgens onze rondleider moesten we de man, genaamd Billy, hier maar niet over aanspreken, daar hij er niet helemaal blij mee was dat hij de enige schot was die ondertitels nodig had. Verder gaf onze leider aan, toen hij te horen kreeg dat wij uit Nederland kwamen, dat hij het een zeer verwarrende aangelegenheid vond, Nederland. You come from the Netherland, from Holland en you speak Dutch. Ik heb hem verteld dat de eerste de naam is van het koninkrijk, de tweede van de provincies en de derde…… Tsja? Bovendien was hij verbaasd dat zelfs Nederlandse kinderen behoorlijk Engels spreken maar wel met een fors Amerikaans accent. Dat kwam volgens hem door de vele Amerikaanse series op TV. Ik vroeg hem of ik ook een Amerikaans accent had, maar dat was niet zo. Ik zei dat ik probeerde om de Queens Englisch te spreken, waarop hij zei, dat spreek ik nog niet eens.

Aan het einde van de rondleiding kregen we de product kennismaking. Het ging hier om een glas 12 jaar oude whisky, daarna konden we kennis maken met 18 jaar oude en uiteindelijk kregen we nog whisky uit de Teapot. Dit was een oud gebruik waarbij, om te voorkomen dat het personeel uit de fermentatie tanks ging drinken. Hier zit een flauw soort bier in van zo’n 8% alc. De directeur de medewerkers drie grote glazen whisky per dag aanbood. De eerste kregen ze meteen bij aanvangende werkzaamheden. Daar vele mensen van het personeel in alle vroegte van de ochtend nog geen whisky wilde drinken, namen ze het wel aan, maar goten ze het in een theepot die bij de ingang stond. Aan het eind van de dag was deze helemaal vol en werd deze rondgedeeld. Het gebruik is niet meer van toepassing, maar de naam Teapot staat nog steeds voor caskstrenght whisky. Hiervan heb ik ook twee glazen gekregen. Dit alles kon ik natuurlijk niet allemaal opdrinken, maar bij de stokerij hadden ze al potjes paraat met zelfs stickertjes paraat. Zo heb je ’s avonds na het eten ook nog een dram/glass.

Vandaar uit zijn we weer naar de camping gereden. Het was inmiddels erg mooi en zelfs warm weer geworden, dus hebben we de meteen wat geocaches in de buurt gezocht en meteen nog een hapje gegeten in de Loch Lomond Arms Hotel. Dit keer een Arms burger die bijzonder lekker is gebleken.