Omdat het er toch maar eens van moet komen en deze dag nog wel eens de meest redelijke dag van de week kon worden, zijn we in de ochtend naar de fietsenverhuur afgereisd (dichtbij de receptie) voor twee mountainbikes. We konden kiezen uit normale of elektrisch ondersteunde bikes.
Daar ik niet begrijp waarom je een sportuitspatting gaat doen op een elektrische variant, hebben wij uiteraard gekozen voor de conventionele mountainbike. Het bleek een zeer fijne fiets te zijn en deze bracht ons dan ook snel terug bij het huisje.

Na omgekleed te zijn en de kaart nog even goed te hebben bestudeerd, zijn we het bos in gereden. De route leidde ons over hoofdzakelijk grindpaden en waren allen goed te beklimmen en af te dalen.

Na zo’n vijf kilometer werden we voor het eerst goed op de proef gesteld met een beklimming die uiteindelijk in de meest lichte versnelling niet meer te nemen was. Het laatste stukje werd dan ook lopend afgelegd en het pad bleek dood te lopen bij een uitzichtpunt over een zeer laag gelegen meertje dat overigens niet bereikbaar was wegens instortingsgevaar.
Vroeger is hier Diabas afgegraven. Dit is een magnetisch gesteente.  De locatie is niet ongevaarlijk, daar ik las dat er in 2015 een dertienjarige jongen naar beneden is gevallen. Hij is na een glijpartij door de begroeiing van de helling uiteindelijk in het meer gevallen en ontsnapte  daarbij dus met lichte verwondingen aan de dood.

Ook naar beneden was dusdanig stijl, dat het eerste stukje gelopen werd, daarna leidde een zeer grof grindpad ons naar een asfaltweg die vanaf onze eerste positie ook weer naar boven liep het bos in. Het bleek mee te vallen en de 200m asfalt liep vrijwel horizontaal en toen we weer het bos inreden was de helling dusdanig dat we comfortabel naar de top van de berg reden. Vandaar was het afwisselend klimmen en dalen tot aan een punt dicht bij het park. Omdat ik nog een speciaal aangelegd mountainbike pad wist, hebben we een kleine omweg genomen. De gekozen weg bleek niet zo licht bij nader inzien. Ik ben na 400m reeds van mijn fiets afgestapt en Joost moest er een paar honderd meter later aan geloven. Qua snelheid maakt het overigens niets uit. De fiets gaat in de lichtste versnelling net zo snel als dat je gaat lopen en het laatste is hierbij het minst vermoeiend.

Het laatste stukje over het speciaal aangelegde pad was leuk, maar daalde vrijwel niet, zodat de ervaring het zelfde bleek als dat je zo’n pad gaat rijden in Nederland.

We waren rond twaalf weer terug en dat gaf de dames de mogelijkheid om Winterberg met een bezoek te gaan vereren en voor ons om te “tanken”.

In de middag had ik gedacht om de zelfde weg te gaan fietsen die ik twee dagen ervoor met Henriëtte had gewandeld, al lieten wij ons dit keer niet wegbrengen.

Een mooie route leidde ons naar het plaatsje Silbach, alwaar we de hoofdweg moesten oversteken om aldaar de heuvel op te kunnen rijden. Daar het eerste deel naar mijn herinnering behoorlijk stijl was, had ik een andere route in gedachten. Beneden bij de hoofdweg aangekomen bleek de door mij gekozen weg zo stijl te lopen dat deze door mij niet fietsend genomen kon worden. Ik probeerde dan een soort van haarspelden te vinden door het dorpje heen. Dit resulteerde een weg die uiteindelijk uitliep in een paadje dat zelfs lopend behoorlijk zwaar was. Het voordeel hierin was wel, dat we op deze manier snel hoogte hadden gewonnen.

Bij het bos aangekomen liep er een paadje redelijk snel stijgend het bos in en voordat ik de top van de berg had bereikt, ben ik twee keer afgestapt om mijn ademhaling en hartslag naar een acceptabel niveau te laten zakken. Het is tenslotte de bedoeling dat we fietsend terug zouden komen in het park.

Het stuk over de berg was een pad die afwisselt steeg en daalde en we hebben daar ook nog even een kleine omweg gemaakt naar een berg die ook vanaf het huisje te zien is en waarover ik me al een tijdje verwonderde wat dit precies was, daar het lijkt op een vulkaan. De berg bleek een door de mens gemaakte berg te zijn. Vrachtwagens reden deze op over een weg die rond de berg draaide en gooide de inhoud van hun bak bovenop. We kunnen hieruit stellen dat het Sauerland vermoedelijk door de mens is aangelegd en niet in de millennia is ontstaan 😉

Het laatste stuk leidde ons via een pad direct naar de fietsen verhuur. Kort voor de aankomst werd ik nog door een dame aangesproken die met een groep kinderen vermoedelijk een puzzeltocht aan het lopen was. Ze vroeg mij of ik de naamloze rivier wist te vinden. Dit had ik al eerder op de kaart gezien, dus raadpleegde ik even mijn digitale landkaart. Het bleek dat de “Namenlose” direct rechts van mij lag.

Bij aankomst bij de fietsverhuur bleken Larissa, Henriëtte met Luke zich in de speeltuin op te houden, dus hadden we een taxirit terug naar het huisje, na inlevering van de fietsen.

De rest van de middag, inmiddels vijf uur, werd doorgebracht met rusten onder het genot van een (aantal) flesje bier.