Na een wat onrustige nacht ….. Een aantal machinisten van voorbij rijdende en rangerende treinen meende dat ze de hoorn/claxon/toeter van hun locomotief, die ze vermoedelijk voor hun verjaardag hadden gekregen, te moeten testen/gebruiken nabij/direct naast de camping. De misthoorn van de HMS Buyskes, waarop ik zo,n 28jaar geleden gevaren heb, kon daarvan nog wat leren. Was een ieder keurig rond 08:00uur wakker. Snel werden de verplichtte nummers afgedraaid en kon worden begonnen met het afbreken van ons kampement. Mijn handen jeukte om aan de grote base-tent te beginnen, daar ik vorig jaar aan een vergelijkbaar object zo,n uur bezig geweest ben. Uiteindelijk was het me gelukt, maar alleen nadat ik een demofilmpje had bekeken via internet. Nu kon van dit alles geen spraken zijn, dus werd met enigszins zweet in de handen aan deze taak begonnen. Eerst was er wat onduidelijkheid over, hoe alle flapjes moesten worden ingeklapt dan wel weggeritst. Toen dit alles voorbij was, kon het eigenlijke opvouwen beginnen. Voor de zekerheid toch even de gebruiksaanwijzing gelezen. Deze bleek alleen aanwezig te zijn voor het uitklappen van dit object. Jet bacht hierin gelukkig de geruststelling, daar de inklap variant verkleefd zat achter de uitklap handleiding. Snel werd deze doorgenomen en aan de werkelijke uitvoering begonnen. In drie korte bewegingen welke ieder zo’n twee seconden in beslag namen was het campingonderdag klaar om in de tas te stoppen. Stond ik vorig jaar nog te zweten…. Nu was het een saxofoontje van een cent.
Om wat perspectief te kunnen brengen in de route die we gingen rijden was mijninziens de GPS van de auto niet voldoende. Er werd dan ook een out-door-shop bezocht, maar de enige kaarten die zij mij te bieden hadden waren detail kaarten van heel GB. Om nou zo’n 10 kaarten te kopen leek mij niet zo handig en op die manier werd er nog steeds geen overzicht gegeven van de bezoeken provincie’s.
Met de informatie die we hadden zijn we maar gaan rijden. Eerst zou de White Horse bezocht worden. Deze zou volgens de gegevens nabij Marlborough te vinden zijn. De rit daar naar toe zou zo’n uur duren. Halverwegen de reis kwamen we een bordje tegen met de tekst “White Horse” en “Wayland Smithy”. In mijn beleving was Wayland Smithy wel bekend, maar lag dat toch echt niet bij de White Horse, dus dit bordje werd netjes genegeerd. Vervolgens bereikten wij het plaatsje Marlborough, maar na alle in en uitkomende wegen van deze locatie afgereden te hebben en nergens ook maar iets ontdekt te hebben van een paard (zelfs levende), besloten we dit maar te vergeten en verder te rijden naar de Avebury circles.
Een straf half uurtje later bereikte wij het officiele parkeerplaats van het dorpje, wat maar uit zo’n tien huizen bestond, zodat als je tussen de huizen doorkeek, het dorpje niet meer kon zien. Dit verhardde krijt/zand terrein was keurig voorzien van een parkeermeter welke alleen maar dagkaarten verkocht van vijf pond. Alleen na drie-en was het mogelijk om een parkeerkaart van drie pond te kopen. In mijn ogen ronduit belachelijk en ik zou geen nederlander zijn als ik dit niet gewoon zou weigeren.
Besloten werd om te parkeren op een eerder bezocht parkeer terreintje. Vandaar uit bleek het slechts tien minuten wandelen te zijn, dus was mijn irritatie weer enigsinds gesust.
De Avebury steencirkels werden gevolgd rond het dorp en in het dorp werd een winkeltje bezocht alwaar ze kaarten verkochten van GB zoals het land was ten tijden van 1000 jaar BC. Tevens hadden zij daar anzichtkaarten van de White Horse. Op die kaarten werd keurig vermeld alwaar deze decoratie te vinden is, dus nadat ik Uffington in de GPS had in gevoerd waren we binnen een half uur terug bij het bordje “Wayland Smithy”.
De wandeling bracht ons van het paard dichtbij (het beestje deed geen hond kwaad) tot een omgrachtte bergtop alwaar het Uffington Castle zich bevonden zou hebben. Vermoedelijk een houten vesting en gebouw, want er was niet meer van terug te vinden. Niet zo gek als je weet dat dit “kasteel” vermoedelijk gebouwd is rond de zevende of achtste eeuw voor Christus.
Vervolgens hebben we nog een plaats opgezocht alwaar het paard als geheel te aanschouwen was en toen werd het hoog tijd om door te rijden naar Cardiff, want het was inmiddels vier uur en we hadden afgesproken bij Jurgen en Masha om half vier.
Op een kleine file na nabij de TOL brug over de “Mouth of the Severn” na waren keurig om, het later afgesproken, half zes in Cardiff. De avond was gezellig onder het genot van Idiaas Eten en een (goed) gesprek. Een deel van de avond werden we alleen gelaten wegens een bezoek de “Baby cursus” door Masha en Jurgen. Wonderlijk dat in GB zelfs het ongeboren kind al een cursus moet volgen? Wat ze allemaal niet verzinnen in deze tijd. 
Dit was voor mij om eens aan deze website te gaan werken, daar er in Oxford geen stroom voor ons beschikbaar was en al helemaal geen Internet. Tot morgen…..