In een vlaag van verstandsverbijstering heb ik nog een wekker gezet. Acht uur leek mij vroeg. Zoals ik al had verwacht had ik, zoals altijd een slechte nachtrust de eerste nacht. Je moet tenslotte even aan de geluiden wennen en aan de toch snel rijdende auto’s door het dorp in de nacht en de elektronische kerkklok die altijd steevast om drie minuten voor zeven begint te bellen. Zoals altijd val ik daarna gewoon weer in slaap om dan vijf minuten voor acht door mijn interne wekker te worden wakker geschud.

Tien voor half negen stond Ketu reeds met draaiende motor voor de deur, dus moest ik uiteindelijk nog voort maken om het nodeloos verbranden van stationaire benzine van de inmiddels ook gestarte Thriumph tot een minimum te beperken.

Half negen reden richting Luxemburg via Bollendorf. Ketu voorop, die zich toch wat moeizaam door de bochten heen wurmde, daarbij zijn rug zoveel mogelijk ontziend. Het was een mooie route via Echternach en verder via zeer kleine weggetjes naar Luxemburg. Aldaar hebben we nog een bakkie gedaan en afgesproken dat we hem weer zouden ophalen om half zes.

Merijn en ik zijn toen naar het nabije dorp gereden om bij een bakker een, zoals hij noemde, riant ontbijtje te doen. Chocolade croissant, chocolade broodje, lekkere kop koffie en vers geperste Jus de Orange. Er is geen beter leven dan een goed leven.

We zijn via het weggetje Flaxweiler naar Wormedange gereden om van daaruit richting de Franse grens te rijden. Aldaar hebben we de plaatjes Perl en Apache bezocht alwaar wij ook al waren geweest tijdens de zonsverduistering van 1999 (twintig jaar geleden alweer!)

Op het moment dat ik me afvroeg hoever we eigenlijk Frankrijk in gereden waren, doemde de grensstreep op mijn GPS op en bleek dat we in het geheel niet verder dan een paar km aan de Franse zijde van de grens met Duitsland reden. Op mijn verzoek zijn we de grens weer overgegaan en verder via Duitsland via een behoorlijk omweg richting het werk van Ketu gereden. Uiteindelijk hadden we allebei benzine nodig en zijn we een klein beetje van de voor ingestelde route afgeweken en kwamen we in Reimsbach een rustieke gasthaus tegen dat later een XXL restaurant bleek te zijn. We hebben daar een extra smalle schnitzel gegeten die toch nog behoorlijk groot was en goed vulde. 😉

Iets voor half zes stonden we weer voor de deur bij Ketu die, nadat wij ons hadden gemeld per WhatsApp, meldde dat hij nog in een bespreking zat. Gelukkig was er in dat bedrijfspad ook brasserie die ons koffie en bier verstrekte.

Ruim na zeven reden wij af met een kleine omweg richting Halsdorf voor de Dönerkebab die al door Heide was gehaald.

Ook deze dag zijn we snel weer naar boven gegaan, omdat een ieder toch wel weer een beetje moe was van de afstanden per motor.