De laatste volle dag in Zwitserland is aangebroken met veel regen een een uitzicht van slechts tientallen meters. We zijn weer terug aan het begin van de vakantie waar ik me in het Zwarte Woud waande. Om toch nog iets te maken van de dag is een ieder maar opgestaan en des middags richting Martigny gereden om het stadje te gaan bekijken met geopende winkels. Ik ben achter gebleven en heb me bezig gehouden met afwassen en opruimen. De rest van de dag heb ik ook maar eens gespandeerd aan het kijken naar een film, lezen, het betalen van de camping en later het aansteken van de BBQ voor onze laatste avondmaaltijd op deze camping. Later op de avond trokken de wolken een beetje weg en konden we eindelijk zien waar de fanfare muziek vandaan kwam waar we de hele dag naar hebben kunnen luisteren. Aan de overkant van het dal is een soort vakantie oord die vermoedelijk afgehuurd was door een fanfarecorps om te oefenen. Het laatste was vrijwel zeker, daar het gene dat ze speelde nogal vals was zo nu en dan (vrijwel constant ;o).
Rond 21:00uur waren er stukjes wolkenvrij aan het uitspansel zichtbaar, dus goede hoop op een verwachtte droge warme dag morgen, opdat we de tenten droog kunnen inpakken en ergens rond 16:00uur afreizen naar ons huisadres in Leiderdorp.

Welterusten.
Hans

Vanochtend vroeg werden we opgeschrikt door de verwachtte regen en onweer.
Het weer was te slecht om uit bed te komen, maar de roep der natuur gesterkt door de aanhoudende regenval afgewisseld door de gebruikelijke (tijdens onweer) flits en knal, deed mij uiteindelijk alle moed verzamelen om de tocht te gaan ondernemen naar de sanitaire faciliteiten.
Toen ik terug kwam was alles nog in rustte en heb ik maar koffie gezet en ben gaan lezen. De regen hield gestaag aan, dus werk ik in de toch al kleine ruimte van de voortent vergezeld door Jeroen en Larissa. Zij moesten nog ontbijten en hadden daar wat ruimte voor nodig, dus ben ik maar in de auto gaan zitten.

Een uur later werd ik vergezeld door Henriëtte, met de vraag wat we gingen doen. Ik had de vorige dag al voorgesteld om naar het dal van Arola te gaan, waar wondelijke door de natuur gevormde torentjes te bezichtigen zijn genaamd “Les Piramides” in het nederlands ook wel bekend onder “de Juffertjes”. Dit laatste vanwege de hoedjes die de torentjes op hebben (Stenen). Aan het eind van het dal ligt een Gletsjer die in de begin zeventiger jaren geheel tot in het dal reikte. Ik was zeer benieuwd hoever deze gletsjer zich al had terug getrokken na de ervaringen die in bij de Gross Glöckner in Oosterijk had.

Na een autorit van zo’n 50km kwamen we bij “Les Piramides” aan. Het meeste was nog gelijk aan mijn herinnering van de jaren zeventig al was de overwoekering hiervan volgens mij iets van de laatste jaren.

Deze torens zijn door de natuur gevormd door het feit dat het gesteente ongeveer qua opbouw gelijk is aan dat van het mergelland in Limburg. Door vele riviertjes en veel regen is de grond weggespoeld en daar waar een steen lag is in sommige gevallen alleen er omheen het “mergel” weggespoeld waardoor een torentjes met een hoedje is ontstaan. Na lange tijd valt die steen toch naar beneden waardoor het torentje scherp wordt geslepen door meer regen.

Van die locatie uit zijn we doorgereden naar het plaatsje Arola. Een lange kronkelige weg door een dal die uiteindelijk stopte op een parkeerplaats nabij een kracht centrale. Vandaar uit moest er gelopen worden. Onze weg liep al snel dood op een rivier die spontaan gevormd was in de afgelopen nacht. Een medewerker van de krachtcentrale heeft met een graafmachine de rivier over de weg in zijn stromen beperkt, maar even zo goed moest er een stukje gesprongen worden om te voorkomen dat we natte voeten kregen.
We zijn uiteindelijk niet geheel naar de gletsjer gelopen, daar we daar niet op gekleed waren. Het zou zowiezo een hele wandeling/klim geworden zijn, daar het eind van de gletsjer zich inmiddels teruggetrokken had op de helling van de berg. (Deze was in de begin zeventiger jaren nog geheel tot in het “dal”)

De dagen gaan tellen en het eindpunt van de vakantie begint in zicht te raken. Het werd dus tijd voor het koningsnummer of koninginnenrit/wandeling. We hebben de wandeling van vandaag bewust voor het laatst bewaard, daar dit toch wel een aanslag is op beenspieren, longinhoud, kniegewrichten etc.
De wandeling van vandaag leidt ons naar de “Cabin la Neuve” een berghut die bereikbaar is direct vanaf de camping en dan naar ongeveer 2780 meter. (de camping ligt op zo’n 1600meter. Speciaal op verzoek van mij zijn we dit keer vroeger uit de veren gekomen als normaal de bedoeling was. Daar we toch een aantal uren lopen voor de boeg hadden wilde ik niet te laat beginnen, omdat het klimmen dan precies op het warmste gedeelte van de dag plaats vindt.

09:30uur
We vertrekken vanaf onze tent en de klim begint meteen. Eerst een stukje door het bos, maar al snel vallen de bomen weg een lopen we door een stevige begroeïng. Hier loopt het nog niet erg stijl, dus zit de pas er behoorlijk in. Helaas moet je snel “gas” terug nemen, want de helling gaat steeds stijler en voordat een wandelpad overgaat in haarspelden, moet het wel heel erg onbegaanbaar zijn. Het eerste deel is snel afgelegd en word beloond door een heuvel welke eigenlijk zij-morene zijn van de inmiddels teruggetrokken gletsjer, vanaf die heuvel heb je een schitterend uitzicht op het dal en de camping. Dit komt op een of andere manier op een foto niet geheel tot zijn recht.

11:00uur Nadat we weer allemaal bij elkaar waren, hebben we de klim voortgezet. In de Tete de la course een groepje dat al meteen demareerde (hoe schrijf je dat eigenlijk) waren Jeroen, Larissa en ik. Helaas moest Larissa de groep al in een vroeg stadium laten gaan en bleven Jeroen en ik stevig aan de leiding. Of er meer energie in de beentjes van Jeroen zat, weet ik niet, hij bleef in ieder geval continu achter mij lopen.

13:30uur Jeroen en ik hebben de berghut bereikt op korte afstand gevolgd door Madelon. Waar dit meisje de groep Larissa heeft gepasseerd is voor ons onduidelijk, maar het afzoeken van het terrein middels telelens leerde ons dat Larissa was teruggevallen tot het peloton, waarin ook Henriëtte zich bevond. Een half uur later mochten wij ook Larrissa en Heriëtte aan de finish begroeten. Zie ook de fotofinisch van het peloton.

Uiteindelijk hebben we er keurig drie uur over gedaan, dit is tevens de tijd die op de wegwijzers staat in het dal.
Terwijl we aan het uitblazen waren en we van een kop warme chocolademelk en ik koffie genoten, werd onze aandacht opgeëisd door een zwitser die een steenbok ontdekt had. Uiteraard heb ik daar foto’s van genomen. Deze beestjes zie je tenslotte niet elke dag.

14:30uur We beginnen weer aan de afdaling. Dit is iets wat mij op een of andere manier niet goed afgaat, dus de snelheid ligt voor mij laag. In no-time hebben Larissa en Jeroen mij gepasseerd en nemen snel een behoorlijke voorsprong op mij. Ik zelf blijf een zelfde afstand voor op Madelon en Henriëtte. Op de zelfde heuvel als tijdens de heenreis blijven we weer op elkaar wachten. Vandaar dat ik een foto heb kunnen nemen van de beide tortelduifjes. Larissa’s gezicht is een beetje verscholen achter een videocamera.

16:30uur Wij zijn weer terug bij de tent, lekker uitrusten met een panaché (bier met citroen). Daar Jet geen puf meer had om nog naar de lokale super-marche te lopen heeft ze zich laten rijden door Jeroen.

Rond acht uur begon het te bewolken en daar er niet zo best weer is verwacht hebben we alles maar binnen gehaald en zijn we binnen maar een spelletje shit-head (kaartspel) gaan spelen.

Later op de avond, terwijl we naar het sanitair liepen voor het poetsen van de tanden, viel het ons op dat er een hele groep mensen in een lange rij vanuit het dorp de berg aan de overzijde opliepen. Op een bepaalde hoogte bleven ze geruime tijd staan, om vervolgens nadat het al donker begon te worden weer in een lange rij terug te lopen, nu allen voorzien van een fakkel. Er werd hier verder niet te veel aandacht aan besteed en we zijn dan teruggekeerd in de tent.

Weer wat later werden we opgeschrikt door een vuurwerk welke zich kan meten met die van de “3 oktober” feesten. Het meeste siervuurwerk werd regelmatig afgewisseld met iets wat weg had van lawinepijlen. Behoorlijk luide knallen zullen we maar zeggen. Dit alles werd afgestoken nabij een behoorlijk groot vuur (zie op de foto rechts onder), waar volgens ons het gehele dorp zich had verzameld. Ik heb meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om hier wat fot’s van de nemen. Helaas wist ik van de voren niet dat dit geruime tijd in beslag zou nemen en heb dus niet de moeite genomen om een statief op te stellen. De foto’s waarvan hier rechts één, zijn uit het losse handje genomen en met een sluitertijd van meer dan 5 seconden krijg je een wat trillerig resultaat. Na twaalven was alles wel verschoten, op een enkele verdwaalde knal na en keerde de rust weer terug op de camping. Wat de reden van dit feest precies was, weten we niet, maar wel weten we dat het eigenlijk in ieder dorp in het dal gevierd is, gezien de verschillende locaties van het vuurwerk en de rijen fakkels die ook werd waargenomen op de berg nabij de Gd. St. Bernard.

Vanochtend “vroeg” op (ik om 07:00uur) niet omdat echt nodig was, maar je gaat elke avond redelijk vroeg onder de dekens, zodat ’s ochtens vroeg al een redelijke lange nacht is.
Vandaag ging Sabine weer terug naar Nederland en moest de trein van 10:50uur hebben. Dit betekende dat we toch wel om 10:00uur in de auto moesten zitten.
Met nog tien minuten over liet ik Sabine en Henriëtte bij het station uitstappen en kon ik nog snel een parkeer plaats zoeken. Alles ging redelijk snel zodat ik ook nog op tijd op het station was om haar uit te zwaaien.

Daarna boodschappen doen en weer terug naar La Fouly.
We zaten net te eten, toen Sabine belde (12:30uur) dat ze reeds bij de incheckbalie stond op het vliegveld van Genéve. Inchecken was nog niet mogelijk daar ze veel te vroeg op het vliegveld was. Voor de zekerheid hadden we voor de reistijd een extra uurtje ingelast. Beter te vroeg dan te laat, zullen we maar zeggen) De treinen rijden hier zo precies dat Sabine precies op de verwachtte aankomsttijd van de trein op het vliegveld arriveerde.

Om 13:45uur belde Sabine weer, met de woorden dat ze door de Douane was gekomen, maar niet zonder kleerscheuren. Ze was vergeten dat er nog een flesje zonnebrand in haar bagage zat en daar viel de medewerker van de grenscontrole blijkbaar over. Hij had nog een moeilijk verhaal in nog moeilijker Engels. Dat wil zeggen dat de man geen moeilijke engelse woorden gebruikte, maar dat hij de taal niet echt beheerste. Hij heeft haar uiteindelijk maar laten gaan. Zo is er weer een gevaarlijke terrorist in een vliegtuig toegelaten ;o)))

De dag was lang en erg warm, maar ja het is en blijft een rustdag en daar heb je maar gehoor aan te geven. Planning is planning zullen we maar zeggen.

16:30uur het verlossende telefoontje vanaf schiphol. Sabine was geland, althans het vliegtuig waarin ze zat.

17:54uur Wederom een verlossend telefoontje. Sabine heeft het huis in de bloemendaalselaan betreden en is dus weer thuis.

Voor ons was het tijd om aan het eten te gaan denken, oftewel BBQ aansteken, buren uitroken, vlees bakken etc. etc. etc. Niet te laat naar bed, want morgen wordt een zware wandeling. De wandeling naar de “Cabin la Neuve” direct bereikbaar vanaf onze camping, maar wel drie en een half uur lopen en dan weer terug. Hierover wordt morgen meer gemeld.

Speciaal op verzoek van Els van der Meijs heb ik op de valreep een foto gemaakt van Jeroen en Larissa.

Mijn beste dames en heren,

Hierbij het relaas van de rustdag die voor mij bij uitzondering pas om half tien begon. Daar Sabine morgen weer per trein en vliegtuig huiswaarts keert wilde we toch nog even de bergen in gaan maar dan zonder te veel moeite.De lokale kabelbaan gaat elk uur gedurende vijftien minuten aan dus zijn we iets voor elf uur richting het dorp vertrokken. Bij de kabelbaan aangekomen bleek dat Henriėtte en ik de enige volwassenen waren in de ogen van de eigenaar van het stoeltjestransport. Geen probleem natuurlijk, daar de rechtschapen Nederlander hier weer een soort van korting in ziet. Voor tweeėnveertig Zwitserse frankjes waren wij de trotse bezitter van een retour op en neer. De kabelbaan werd keurig teruggebracht naar een kruipsnelheid, opdat wij zonder kleerscheuren of ander vreemde capriolen het stoeltje konden bezetten. Om half twaalf waren wij boven waarna we nog iets van honderd meter omhoog liepen voor een mooi uitzichtpunt. Daar zijn we ongeveer een uur blijven hangen om daarna maar weer richting het boven station van de lijnbaan te vertrekken. Het geen iets eerder was dan ik had geplanned, maar na een uur had iedereen het wel gezien. Precies om twaalf uur werd de diagonaal transporteur weer ingeschakeld en konden wij weer plaats nemen op een van de vele “zwevende zetels”. Op deze manier waren we ook in korte tijd weer beneden en de rest van de dag werd dan ook doorgebracht met lezen, luieren, filmpje kijken etc…..

Tijdens het “uitrusten van de zeer vermoeiende dag” werd Jeroen met een bezoek vereerd. Een sprinkhaan van het type sabel kwam het gezelschap houden en bleef een aanzienlijke tijd op zijn arm bivakkeren. In eerste instantie dacht ik dat ik geen genoeg tijd had om het fototoestel er bij te pakken, maar na enkele minuten ben ik toch maar naar de auto gelopen om het beeld-vastleg-apparaat erbij te pakken. Terwijl ik aan het scherpstellen was vond de gewapende sprinkhaan het toch wat warm onder de “voeten” worden en zocht een beter heenkomen. Het beestje week hierbij uit naar de linker enkel van Jeroen die ietwat beschut was door een handdoek. Dit keer was ik wel snel genoeg om dit creatuur voor het nageslacht te bewaren.

Vanochtend vroeg opgestaan om de website te updaten. Gisteravond ging het erg slecht doordat er problemen waren met de lokale wifi hotspot. Ik zat nog minuut bij de receptie op het “terras” toen een medewerker, Tanja genaamd, mij kwam melden dat de internet verbinding met de sataliet niet meer werkte. Ze waren op een of andere manier over hun download limit gegaan. Vreemd verhaal, daar ik problemen had met het verbinden met hun lokale wifi.

Ik ben onverrichte zaken maar weer terug gelopen en we hebben ons vervolgens voorbereid op de wandeling van vandaag. Op het programma stond eigenlijk het beklimmen van de berg achter de camping naar Berghut “La Neuve”, maar daar er een aantal familieleden dat niet zagen zitten wegens persoonlijke ongemakken, hebben we besloten om Verbier met een bezoek te vereren en vandaar uit te gaan wandelen naar de Pierre Avoi.

In Verbier was iets aan de hand, waardoor wij niet vanaf het centrum richting de parkeerplaats bij de kabelbaan konden rijden.

We werden omgeleid en hierdoor werd het wel erg duidelijk dat Verbier behoorlijk is gegroeid in de afgelopen jaren, want de route leidde door een woonwijk waar eens “ons” watervalletje op uitmondde. Al het parkeren wat er vandaar uit volgde was privé of betaald, dus bleef ik maar doorrijden over een asfalt weg langs en door het bos van “het watervalletje” en verder richting de top.

Uiteindelijk hebben we maar geparkeerd bij een restaurant halverwege de berg en zijn vandaar uit gaan wandelen. Boven aan de top gekomen, nabij het eindstation van de kabelbaan was een groot parkeer terrein bij een nieuw gebouwd restaurant wat op zijn beurt weer was gelegen nabij een vliegveld. Boven op de bergkam was nu een vliegveld voor sportvliegtuigen en helicopters en aan de andere zijde een veld voor paragliders, waarmee de lucht redelijk vol was.
Daar vandaan zijn we verder gaan stijgen richting de Pierre Avoi. Naarmate we deze piek naderde lieten we steeds meer hoog parkeerders achter ons.
Het laatste stukje was er in de jaren door niet minder spectaculair op geworden. De oude stalen trap was vervangen voor een aluminium versie en het laatste stukje was dan wel van een kettingleuning voorzien, maar de stenen waren zodanig uitgesleten, dat het wel uitkijken geblazen was.
Het uitzicht was nog even mooi als dat ik kan herinneren. Van de stuwdam bij Mauvoisin, de Mont Blanc en het dal van Martigny tot Sion/Brig en verder. Na een half uur zijn we weer afgedaald naar de auto en na boodschappen in de Migros zijn we weer naar de camping gereden, voor de welverdiende rust, het biertje met citroen en de BBQ.

Na elke wandeldag volgt een rustdag is de stelling en ook nu mocht daar geen uitzondering op wezen. Dus de dag werd gevuld met om te beginnen een retourtje naar Martigny om het stadje te bekijken en om inkopen te doen bij een van de grote supermarkten: de Migros, de Pam of de Aldi. Daar de aldi zich het dichtst bij het centrum van Martigny bevind, hebben we daar de auto maar neer gezet om dan vervolgens een 500m te lopen. Dichterbij was ook mogelijk, alleen dan kom je uit op het gedoe met muntjes (slechts 2 chf/uur) in parkeermeters en dat vind ik altijd al een geknoei, maar de hoofdreden was dat we gewoon geen kleingeld in zwitsers franken hadden en dan is de keuze niet zo moeilijk lijkt mij.
Waar ik al bang voor was, was het geval. Tot nu toe leek heel lokaal zwitserland tussen twaalf en half twee tot stilstand te komen voor de lunch en ergens zag ik die bui voor Martigny ook al hangen, dus na de middag naar Martigny leek mij beter. Ik werd gerust gesteld door verschillende vrouwelijke bronnen dat dit alleen voor kleine dorpjes geldt en niet voor grote steden. Dus zijn we om elf uur afgereisd. Bij aankomst in Martigny werd mijn “angst” bewaarheid. Alles ging om twaalf uur dicht. Alles? Ja, alles. Niet alleen de winkels, maar ook banken en zelfs de PIN automaten waren niet meer bereikbaar.
Na een wandeling door het “centre de ville” (ik dacht dat we naar Martigny waren ;o) en na het kijken in de vele gesloten winkeltjes zijn we maar weer teruggekeerd naar de auto’s vanwaar we, na het winkelen in de Aldi en de Pam (die waren dus wel open, vreemd!), weer naar de camping zijn teruggereden. ’s Middags werd gevuld met luieren, lezen, puzzelen etc. afgesloten met een BBQ.

De wind is gaan liggen en de regen en onweer zijn weggetrokken, hierdoor hadden we een tamelijk rustige nacht. Tot op het moment van een telefoontje van Sabine rond een uur of vijf. Ze gaf aan dat ze was ingecheckt en dat ze eerst koffie zou gaan drinken met Ruben alvorens door de Douane te gaan.
Rond zeven uur belde ze weer met de mededeling dat het vliegtuig problemen had met de airco en daarom vertraging had.
Ik ben wederom een poging gaan doen om dit op internet te zetten. Nu was dit geheel geen probleem, op een paar cumbaja (fals) zingende Franse hikers na. Kortom kort en zakelijk werken en wegwezen.
Teruggekomen in de tent kreeg ik te horen dat sabine rond tien voor acht nog steeds niet vloog.

10:30uur Sabine heeft gebeld met de mededeling dat ze geland is en dat ze met de trein om 12:07uur hoopt te ariveren in Martigny. Henriëtte en ik zijn naar Martigny afgereisd voor boodschappen en het afhalen van Sabine.

En kijk kijk, Sabine was aan boord. Na enig rondkijken in Genéve, is ze uiteindelijk door een engels sprekende heer op sleeptouw genomen tot in de trein naar Martigny.

Op de camping teruggekomen bleek het erg warm geworden. De truien hadden plaats gemaakt voor dunne shirtjes en korte broeken, voor zover dat nog van toepassing was. De warmte had tot gevolg dat het aanpassen aan de hoogte nu plaats moest maken voor aanpassen aan de warmte. De tarpa kwam uit de tent opdat we in ieder geval in de schaduw konden zitten. De warmte zorgde er ook voor dat, ondanks de schaduw, de oogjes tijdens het lezen van een boek niet lang open te houden waren. Zo ging de middag voorbij en rond vijf uur, toen ik stil aan begon te denken aan het opzetten van de BBQ, zag ik de wolken over de bergtoppen trekken. Deze wolken waren van een dusdanige tint grijs dat ik snel de tarpa naar beneden haalde en de luifel aan de tent ben gaan bouwen. Met behulp van Jeroen werd deze snel en kundig opgezet en zodanig geprepareerd dat er geen druppel water tussen de luifel en tent naar binnen kon lopen.

Na een, ondanks het slechte weer, geslaagde BBQ, werd de rest van de avond doorgebracht met het spelen van wat spelletjes kaart, terwijl de regen stopte, begon, stopte, verder ging, stopte, enz. enz. enz……..
Zo werd de dag beëindigd rond 23:00uur met het ter bedden gaan en het lezen van een boek.

De ochtend begon om 02:15 uur. Althans, toen werd ik wakker van bulderende wind en een tent die cru door mekaar werd geschut. Tijd om me om te draaien dus.
De ochtend begon weer, nu ergens rond vier uur. Ik had in een vlaag van verstandsverbijstering de plaats en kussen van Henriëtte ingenomen en werd vriendelijk doch dringend gemaand om mijn eigen plaats in te nemen. Uiteraard laat ik mij hierdoor niet van mijn stuk brengen, maar het vriendelijk doch dringend stem verheffen door mijn wederhelft deed mij toch eieren met spek voor mijn geld kiezen en schoof weer netjes naar mijn inmiddels behoorlijk afgekoelde slaapplaats.
ERgens rond zessen, weer wakker. Tijd om op te staan?
09:15uur. Tijd om op te staan? Nu wel. Snel wassen en poetsen en vervolgens ontbijt en koffie gemaakt. Op de kinders moest nog even worden gewacht, maar het opstaan van Jeroen rond tien uur deed ons besluiten om Madelon en Larissa bruut van de slaap te beroven.

Rond twaalf uur zijn we, op Madelon na, afgereisd naar Sembrancher voor boodschappen, daar de lokale Super Marche een iets te klein assortiment heeft en geen vlees. Aangekomen bij de COOP bleek deze tussen 12:00 en 14:00uur gesloten te zijn. Dus vandaar uit zijn we naar de Verbier gereden, maar ook hier was alles verdacht rustig. Uiteindelijk toch maar weer naar de camping teruggereden om Madelon af te lossen, die nog steeds de wacht had over de tent.

De middag werd grotendeels doorgebracht met het spelen met kaarten en het kijken naar films.
Aan het eind van de middag is er een bezoek gebracht aan de lokale Super Marché en hier hebben we ons avondeten gekocht. Daar het assortiment wat karig is, zal deze avond ons eieren met spek geven. Inmiddels is de wind weer aangewakkerd en ben ik in het bezit van een Internet abonnementkaartje, zodat ik deze bende aan vanderkraats.eu kan knopen. Grappig voor het thuisfront.

Rond kwart voor tien zijn we aangekomen in La Fouly en hebben er dus uiteindelijk met stops, precies 12 uur over gedaan.
We kwamen op een behoorlijk winderige volle camping en bij de receptie kregen we te horen dat er op de berg en het campingveld was rekening gehouden met onze komst. We hebben uiteindelijk een plekje op de berg gevonden die op verzoek van Jet nu lager was dan voorgaande jaren, zodat ze nu niet zover hoefde te lopen naar de WC.

Ondanks de wind en de harde ondergrond, stonden de tenten in korte tijd. De haringen zijn met een stalen hamer de grond in gemept waarna ze als “een huis” in de grond zaten. Dit kwam bij nader inzien goed uit want de wind was tussenbeide zodanig hard dat er behoorlijk getrokken werd aan de haringen.

Een kort bezoek aan de lokale “Super Marche” zorgde voor een avondmaal en kort daarna zijn we ter bedde gegaan om de verloren slaap van de afgelopen nacht in te halen. In de nacht is er nog de nodige regen over de tent gegaan en ging de tent behoorlijk te keer tijdens windvlagen. Even zo goed is er goed geslapen op de nodige slaperige en warrige taal die Larissa uitkraamde na, het geen Jeroen een onrustige nacht bezorgde.