Larissa en Henriëtte hadden besloten om in een grotere plaats dan Winterberg te gaan winkelen. De plaats die ze hierbij in gedachten hadden was Frankenberg. Vroeg in de ochtend (de definitie van vroeg is in dit geval is half tien) reden ze af, maar niet nadat ze het autostoeltje van Luke bij mij hadden achtergelaten. Ook Joost en ik zijn met Luke uiteindelijk afgereden, maar dan naar

Winterberg voor een bezoek aan de Getränkehalle in een zoektocht naar bier dat nog niet eerder door ons gedronken was. De rest van de ochtend werd doorgebracht met hangen en in mijn geval moed verzamelen om een stukje te gaan fietsen. Hoezo moed verzamelen? De weg vanaf de hoofdweg naar ons huisje heeft een gemiddeld stijgingspercentage 5,5% met uitschieters naar zo’n 8 á 10%. Dat is een stukje niet zo erg, maar over zo’n stukje kan het aardig in je benen gaan zitten.

Nadat de meisjes weer terug waren en er een lunch gebruikt was, ben ik maar begonnen met de fietskleding verzamelen en de fietspomp en schoenen uit de auto halen. Nadat ik de banden van mijn racefiets had opgepompt, heb ik de stoute schoenen (lees: fietsschoenen) en de rest van de fietskleding toch maar aangetrokken en ben al remmend naar beneden gereden. Bij de hoofdweg aangekomen hielden aardig wat auto’s in, daar ze dachten dat ik deze op zou rijden, maar dat heb ik ze niet aangedaan en ben omgedraaid.

Het eerste stukje was makkelijk, want dat liep horizontaal en iets afdalend, maar na een paar honderd meter begon het klimmetje. Eerst voorzichten en daarna straf oplopend. Gelukkig kwamen er geen auto’s vanuit de Golf baan, want als je tot stilstand komt is het lastig opgang komen als je ook nog schoenen mag vast klikken in de pedalen. Toen ik de Receptie van Landal bereikt had, vlakte het weer af en kon ik even een soort van rusten. Daarna om de slagboom heen en het volgende deel. Terwijl ik de eerste afslag passeerde dacht ik, ik moet nog zeker nog zo’n stuk om het volgende afvlak momentje te bereiken. Dit viel bij nader inzien erg mee en ook dat stukje bereikte ik. Daarna was het een eitje naar het huisje.

Als ik op het voorgaande terugkijk, dan mag ik wel een andere tandwiel combinatie op mijn fiets zetten als ik bijvoorbeeld de Alpe d Huez zou willen beklimmen, dat is 14 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 8%. Dat ga ik met mijn Nederland cassette op mijn achterwiel niet redden 😉

Later in de middag is Luke onder begeleiding van Henriëtte en wat later ook door mij nog een stuk gaan wandelen in het bos. Er werd een aardige afstand overbrugd.

Des avonds werd doorgebracht met het drinken van onbekende bieren onder het genot van pizza.