Na een onrustige nacht van vele malen wakker worden en niet weten waardoor, was het eindelijk kwart over zeven. Ik vroeg met af waarom de wekker niet was afgelopen! Niks aan de hand, maar toch. Onderzoek wees uit dat het wekmoment ingesteld stond om 07:00uur in het weekend. Tsja, het is natuurlijk dinsdag. Jet lag nog te slapen, dus ben ik maar naar koffie gaan zoeken en gevonden. Typische ferry prijzen, 3 euro 80 voor een kopje koffie. Maar ja, heb toch m’n start nodig.
Zoals de intercom rond acht uur had beloofd, legde de Sea King keurig om 10:00 sharp aan in Newcastle. Om half elf werd er omgeroepen dat we naar de auto moesten gaan en daar konden we bij nader inzien niet bij komen. De toegangsdeur naar het cardeck weigerde dienst. Hoe vaak een persoon voor mij in de rij ook op de knop drukte, de deur bleef dicht. We werden bezocht door een van Aziatische afkomst stewardess. Zij drukte op de knop en wat denk je? Deze ging natuurlijk nog steeds niet open. Er werd een code ingetoetst en nog steeds ging de deur niet open. Vervolgens kwam er een collega ook van Aziatische afkomt. Na vele Vietnamese loempiateksten georeerd te hebben heeft hij op de knop gedrukt en ja hoor de deur bleef wederom dicht, dus, want denk je, hij toetst de code in en drukt op de knop en ja hoor ook hierop reageerde de deur in het geheel niet. Het meiske heeft per portofoon contact opgenomen met de brug, dus kwam er een technicus uit de machinekamer en die drukt vervolgens op de knop, ja ja ja, de deur ging dit keer weer niet open. Dus heel voorspellend drukte hij een code in en ja hoor ook dit keer ging de deur niet open. Deze man had natuurlijk meer truckjes, want hij liep vervolgens naar een schakelkastje, deed deze open, haalde een schakelaar om, waarna er wat gesis klonk en duwde de deur vervolgens opzij. Hèhè eindelijk konden we naar de auto. Nog niets te laat overigens, want de brug was nog niet neergelaten.
De Bordercontrol deed verder niet moeilijk, dus reden we snel af richting Edinburgh. De ca 140 mijl werden snel en zonder problemen afgelegd. Zoals ik al had vermoed, zou het links rijden geen probleem zijn en wat mij zeer verwonderde, iedereen houd goed afstand en wordt ook verder niet ingehaald. In eerste instantie reden we een heel stuk achter een vrachtwagen en iedereen houd daarbij op zijn voorganger zo’n vijftig meter afstand, er werd nergens geduwd en er werd strak aan de maximale snelheid gehouden. Nu moet ik er wel bij zeggen dat de weg die wij volgde strak stond van de snelheidscamera’s en auto’s en motoren mogen op een buiten bebouwde kom weg 60 mijl/h (iets langzamer dan 100km/u) Vrachtwagens en bestelbussen mogen daar maar 50mijl/h. Al bleef alles er achteraan sukkelen, na zo’n 70km was ik het zat en heb een vrachtwagen en een paar bestelbussen toch ingehaald, al blijft het wel angstig om te vertrouwen op de persoon rechts in de auto.
We waren om twee uur op de camping nabij Mussel Burgh (klinkt Duits) en hebben daar op aanraden van het campinghoofd geen tent op gezet maar voor een paar pond meer een blokhutje gehuurd. Blijft de tent lekker droog en is met regen toch net effe lekkerder. Net als zeezout 😉 Na kwartier gemaakt te hebben zijn we naar Mussel Burgh gaan wandelen en hebben inkopen gedaan voor de avond en ponden gehaald om morgen met de bus naar Edinburgh te gaan.