Het zou vandaag de gehele dag druilerig blijven. Volgens de buienradar een komen en gaan van regen. Daar die “buien” volgens diezelfde site zouden bestaan uit zo’n 0.1mm/u zou dat, als dat zou kloppen, geen regen van betekenis zijn en het tussen de druppels doorrennen zeer goed mogelijk.

Allereerst had Larissa het idee om naar een zoutgrot te lopen, althans dat bleek de naam van een winkel en wellness bedrijf te zijn. Larissa wilde graag een lamp kopen die als kap een groot zoutkristal heeft en was benieuwd wat er in die winkel te koop zou zijn. Daar ik niet zoveel zin had om de gehele ochtend op de bank te blijven zitten, ben ik met ze mee gegaan.

De winkel bleek de hal van een huis te zijn alwaar wat artikelen op basis van zoutkristallen waren uitgestald. Onder deze artikelen waren twee lampen aanwezig die bij een eerste blik van Larissa zodanig geprijsd waren, dat ze ter plekke besloot om de aankoop uit te stellen. Het gehele bezoek had precies één minuut geduurd en we zaten dan ook snel weer in de auto.

Om het uitstapje toch wat waarde te geven gingen we naar Winterberg om ijsjes te halen. Winterberg heeft volgens internet een viertal ijswinkels welke alle op dat moment gesloten zouden zijn. Gelukkig had ik mijn stoute schoenen in de achterbak en zijn we dus toch naar Winterberg Centrum afgereden.

De roltrap vanaf het parkeerdek van de Edeka leidde ons direct voor de eerste ijswinkel, die volgens internet nog zeker een uur gesloten zou zijn. De deuren stonden open en binnen was aardig wat bedrijvigheid. Wij zijn daar dan netjes geholpen aan vier bakjes ijs die we snel naar het huisje brachten. Bij aankomst bleek het nog niet gereduceerd te zijn tot milkshake.Na de lunch hebben Henriëtte en ik ons laten wegbrengen naar het dorpje Silbach, vanwaar we een wandeling zouden maken over de berg aan de overkant van het dal gezien vanaf het huisje. Ik had via MapsMe een route uitgeplot van zo’n 8km.

Joost bracht ons weg naar het begin van de route en direct bij uitstappen begon het al te regenen. Maar zoals ik al eerder schreef, zou het geen regen van betekenis zijn, dus bleven we al slalommend droog. De wandeling leidde ons langs stukjes asfaltplaveiing, grindpaden en uiteindelijk zwaar met gras overwoekerde bospaadjes. Het landschap wisselde zich regelmatig af tussen stukken bos en delen waar de kettingzaag behoorlijk had huisgehouden en delen die weer waren voorzien van nieuwe aanplant, waaronder een stuk, een soort van kleuterschool van kleine sparretjes.

Op een gegeven moment hadden we vanaf het pad zicht op het vakantiepark. Joost werd gevraagd om even voor het huisje te gaan staan en te zwaaien. Daar had hij in eerste instantie geen zin in, daar hij dacht dat wij hem voor de gek hielden. Na wat overreding van Larissa is hij uiteindelijk toch naar buiten gegaan, maar van zwaaien was helaas geen sprake. 🙄

Na zo’n twee uur lopen bereikte wij weer het dal alwaar we in eerste instantie bij een boerderij werden gevolgd door een haan en niet veel later werden verjaagd door een koppel ganzen. Gelukkig geen honden….

Tussen de vele veldjes door passeerde we de/een spoorlijn, waarvan de overgang, terwijl we deze gebruikte, luid begon te protesteren. Het bleek de Duitse variant te zijn van onze bellen en niet lang daarna kwam dan ook de diesel aangedreven trein met een slakke gangetje langs.

Vanaf de spoorbaan was het nog een half uur wandelen en het door mij uitgekozen pad leidde ons over de golfbaan naar het huisje.

Vandaag bleek wederom een mooie dag te worden. In het dal direct onder het park, waarvandaan de meeste ski liften hun onderstation hebben, zijn ook een aantal zomerse activiteiten aanwezig. Het betreft rodelen op twee banen. Aldaar is ook een ondiep vijvertje aanwezig, waar Luke zich dan met water zou kunnen vermaken.

We zijn met de auto daarheen gereden over een klein smal weggetje dat hoofdzakelijk gebruikt werd door wandelaars en mountainbikers. Op de borden was niets te lezen over een verbod voor auto’s, alleen dat er op sommige trajecten een stopverbod is. Bij de banen aangekomen zijn we eerst maar eens poolshoogte gaan nemen en zijn de beide banen bekeken terwijl andere daar gebruikt van maakte. In eerste instantie leek een bepaalde baan alleen bedoeld voor kinderen, dus hebben we voor ons een kaartje gekocht bij de andere, terwijl Larissa en Luke bij het vijvertje gingen zitten.

De baan was bezet met karretjes waarin je eventueel met twee personen kan zitten, maar dat zou met mijn postuur wel een beetje krap zijn geworden. Na het omdoen van de driepuntsgordel, werden we langs een een kabel opgelierd naar de top van de berg en kon de afdaling beginnen. Ondanks het feit dat je je snelheid continu kan regelen van een remmechanisme in de vorm van hendels aan de zijkant, was remmen op deze baan niet echt nodig, al kwam ik en hoorde later van Henriëtte het zelfde, in een van de bochten met karretje los, laten we het op een iets negatieve g houden. Voor je er goed en wel erg in had was je al weer beneden. Terwijl we naar beneden liepen naar het vijvertje bleek de andere “kinder” baan ook door volwassenen te worden gebruikt en leek het allemaal erg snel te gaan. Dus zijn Joost en ik ook die baan maar even gaan testen. Bij nader inzien bleek deze baan een stuk sneller en de bijna haakse bochten waren voor mij reden genoeg om regelmatig en goed voor de bochten te remmen. Ik zag in mijn gedachten namelijk al zo’n karretje losbreken. Er zit tenslotte zo’n 105kg in het zitje. Henriëtte heeft een passage van beide gefilmd.

Terwijl we weer terugliepen naar het vijvertje, struikelde Luke die rond de vijver rende en viel met zijn voorhoofd op de betonnen rand. Dat werd uiteraard huilen, maar de schade leek mee te vallen. De schaafwond boven zijn linker oog werd meteen gekoeld met het koude water uit het vijvertje, maar later zou blijken dat het evenzogoed dik zou worden en dat zicht door zijn linker oog bemoeilijkt zou worden.

Henriëtte en ik zijn daarna nog even de berg opgereden naar de toren van een springschans, maar daar hadden wij geen geld voor over, dus zijn ook weer naar het huisje afgereden.

Daar het kijken naar youtube op je mobiel aardig in de Gb’s loopt, ben ik bij de receptie internet connectie gaan kopen. Voor zo’n 32 euro kreeg ik een week internet met een snelheid van zo’n 50Mbps met een maximaal van zes connectie’s. Lijkt veel, maar binnen de kortste keren bleken we aan het maximum te zitten en moest er weer een connectie ongedaan gemaakt worden. Nou hoeven we ons in ieder geval geen zorgen te maken voor het data gebruik via het mobiele netwerk. Ook heb ik bij de receptie meteen gereserveerd voor het zwembad gebruik. In het zwembad mogen vanwege de corona perikelen maar twintig mensen gelijktijdig aanwezig zijn, vandaar de reservering.  De tijd die ik na overleg kreeg was de volgende ochtend van 10:00 tot 11:30uur.

Des middags zijn Henriëtte en ik weer het bos in gelopen. Ik wilde graag de berg oplopen tegenover het park, al was het maar voor een foto van de huisjes. Daarvoor kan je niet simpel oversteken, daar er ook nog een spoorbaan langs de weg loopt die je niet zomaar kan passeren. Ik heb me laten leiden door een app, die een oversteekplaats wist. Daarvoor moesten we eerst drie km door de bossen lopen, (wat vervelend nou) en nadat we nog een geocache konden opzoeken waren we bij de oversteekplaats gekomen. Volgens de kaart moesten we nog 300m lopen langs een drukke straat om op een pad aan de overkant te komen. Daar hadden we niet zo’n zin in, dus zijn we weer het bos in gelopen aan de “park” zijde en hebben de wandeling afgemaakt met een boog terug naar het park.

Rond zes uur waren we weer bij het huisje alwaar Larissa al aan het eten was begonnen. Het was inmiddels behoorlijk bewolkt geworden en ook vielen er zo nu en dan wat spetterjes. Dit zette niet door.

Larissa en Henriëtte hadden besloten om in een grotere plaats dan Winterberg te gaan winkelen. De plaats die ze hierbij in gedachten hadden was Frankenberg. Vroeg in de ochtend (de definitie van vroeg is in dit geval is half tien) reden ze af, maar niet nadat ze het autostoeltje van Luke bij mij hadden achtergelaten. Ook Joost en ik zijn met Luke uiteindelijk afgereden, maar dan naar

Winterberg voor een bezoek aan de Getränkehalle in een zoektocht naar bier dat nog niet eerder door ons gedronken was. De rest van de ochtend werd doorgebracht met hangen en in mijn geval moed verzamelen om een stukje te gaan fietsen. Hoezo moed verzamelen? De weg vanaf de hoofdweg naar ons huisje heeft een gemiddeld stijgingspercentage 5,5% met uitschieters naar zo’n 8 á 10%. Dat is een stukje niet zo erg, maar over zo’n stukje kan het aardig in je benen gaan zitten.

Nadat de meisjes weer terug waren en er een lunch gebruikt was, ben ik maar begonnen met de fietskleding verzamelen en de fietspomp en schoenen uit de auto halen. Nadat ik de banden van mijn racefiets had opgepompt, heb ik de stoute schoenen (lees: fietsschoenen) en de rest van de fietskleding toch maar aangetrokken en ben al remmend naar beneden gereden. Bij de hoofdweg aangekomen hielden aardig wat auto’s in, daar ze dachten dat ik deze op zou rijden, maar dat heb ik ze niet aangedaan en ben omgedraaid.

Het eerste stukje was makkelijk, want dat liep horizontaal en iets afdalend, maar na een paar honderd meter begon het klimmetje. Eerst voorzichten en daarna straf oplopend. Gelukkig kwamen er geen auto’s vanuit de Golf baan, want als je tot stilstand komt is het lastig opgang komen als je ook nog schoenen mag vast klikken in de pedalen. Toen ik de Receptie van Landal bereikt had, vlakte het weer af en kon ik even een soort van rusten. Daarna om de slagboom heen en het volgende deel. Terwijl ik de eerste afslag passeerde dacht ik, ik moet nog zeker nog zo’n stuk om het volgende afvlak momentje te bereiken. Dit viel bij nader inzien erg mee en ook dat stukje bereikte ik. Daarna was het een eitje naar het huisje.

Als ik op het voorgaande terugkijk, dan mag ik wel een andere tandwiel combinatie op mijn fiets zetten als ik bijvoorbeeld de Alpe d Huez zou willen beklimmen, dat is 14 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 8%. Dat ga ik met mijn Nederland cassette op mijn achterwiel niet redden 😉

Later in de middag is Luke onder begeleiding van Henriëtte en wat later ook door mij nog een stuk gaan wandelen in het bos. Er werd een aardige afstand overbrugd.

Des avonds werd doorgebracht met het drinken van onbekende bieren onder het genot van pizza.

Later dan ik gewend ben, werd ik wakker. Niet verwonderlijk na een nacht als beschreven in het vorige stukje. Een korte blik op mijn horloge leerde mij, dat het allemaal wel meeviel met laat zijn, want het was kwart over acht. Een ontbijt en douche later, zijn we naar Winterberg afgereisd voor een wandeling door de Winterberger Schlucht.

Het was wat zoeken, maar we vonden bij een Kurort in Winterberg een joekeloeris van een parkeerplaats met veel schaduw alwaar wij de voertuigen konden stallen en zijn we van daaruit na wat raadplegen van de kaart de Schlucht ingelopen. Het was een mooie wandeling, al moesten we in eerste instantie wel behoorlijk wat afdalen om nabij de rivier te komen. Nou, Rivier? Meer iets van een stroompje. Alles wat je afdaalt moet je ook weer omhoog en na een goed uur lopen waren we aangekomen bij een pad dat, ietwat stijl, ons weer op de zelfde hoogte zou brengen als de auto’s. Viel bij nader inzien best mee, al had Larissa, vanwege haar gevorderde zwangerschap en behoorlijk wat moeite mee. Vanaf het parkeerterrein vereerden wij de supermarkt nog met een bezoek en daarna waren we iets voor twaalf uur weer terug op honk.

Larissa had aangegeven, vanwege ongemakken veroorzaakt door een ongeboren kind, klaar te zijn met wandelen, dus die zou net als gistermiddag thuis blijven met Luke en Joost. Henriëtte en ik zijn wel nog even de lokale natuur ingetrokken. Achter het park ligt een heuvel/berg landschap dat zo’n vijf kilometer lang en zeker drie kilometer breed is en doorkruist door vele paden en smalle wegen. Mogelijkheden genoeg. Zeker voor mountainbiken.

Na zo’n twintig meter in het park gelopen te hebben, liepen we reeds een bergweggetje op. Eerst nog langs de verlaten skipiste van Landal, welke aan de lengte en steilheid vermoedelijk bedoeld is voor beginners en jeugd, maar daarna liepen we reeds het bos in. Na korte tijd bereikte we het punt Minenplatz. Dit bleek een achtsprong te zijn voorzien van een schuilhut. Vandaar uit zijn we richting zuid gelopen. Tijdens dit pad, werd ik gebeld door Hans. De Stevensbrug, die ik vlak voor de vakantie had opgeleverd, bleek niet meer goed te sluiten en over dit deel van de software bleken binnen het bedrijf allerlei misverstanden ontstaan te zijn. Gelukkig zat het nog vers in mijn hoofd, dus kon al wandelend mijn collega van informatie voorzien. Wel jammer dat het paadje omhoog liep, dus was het wat lastig om de ademhaling tijdens het praten onder controle te houden.

Na een uurtje lopen kwamen we langs een hotel en bleken we het gebied dwars doorkruist te hebben. Om drukke wegen te vermijden hebben we vanaf dat punt maar een ander pad terug genomen. Deze bleek gedeeltelijk dezelfde weg te zijn als die we de dag ervoor, zij het in omgekeerde richting, genomen te hadden. Wederom langs het skigebied wandelend, kwamen we weer bij het huisje terug. Deze leek verlaten te zijn, maar bij aankomst bleek men binnen te zijn gaan zitten.

De dag begon om half acht, althans dat is het moment dat ik voorzichtig mijn ogen open deed en een poging deed om zonder te kijken mijn horloge te vinden die zich ergens op mijn nachtkastje ophield. Na wat gerommel vond ik dit tijdtoestel en die kon mij vertellen dat het inderdaad zo laat als, als waar ik deze alinea mee begon.

Gisteren had ik de auto aan de laatpaal bij de receptie achtergelaten, laden aan een stopcontact van het huisje durfde ik eigenlijk niet aan, daar de zekeringen/automaten voor de gebruikers van het etablissement niet bereikbaar zijn en ik daarvoor dus bij de receptie moest aankloppen. Na het ontbijt ging ik dus “naar beneden” om de auto op te halen. Intussen was Larissa wakker geworden en kwam met Luke beneden om daar gordijnen en een deur open aan te treffen en een parasol die uitgeklapt stond en niemand in de buurt die daarvoor verantwoordelijk kon worden gehouden. Kort daarna arriveerde ik met de auto en was dat ook weer verklaard.

Larissa had gelezen dat er in het dorpje Medebach, gelegen op zo’n 15km vanaf het park, vanuit een ander vakantiepark “Aventura – Der SpielBerg” bereikbaar, wat mogelijk wel eens leuk voor Luke kon zijn. Daar zijn we dus heen gegaan en vanaf het centrale parkeerplaats, dwars door het terrein van Center Parcs, naar die overmaatse speeltuin gelopen. Althans dat was makkelijker dan gezegd, want Luke had daar hele andere ideeën over. Uiteindelijk had hij het er toch wel naar zijn zin en Opa en Oma hadden aldaar de kans om een paar geocaches te zoeken en te vinden.

Rond lunchtijd waren we weer op honk en in de middag zijn Henriëtte en ik een stuk de lokale natuur ingelopen en een rondje over de skipisten en langs springschansen gelopen. Intussen bleven Larissa en Joost bij het huisje en werd er zwembadje gecreëerd voor Luke die daarvan gebruik heeft gemaakt.

Des avonds was het goed toeven voor het huisje en ben ik zelfs een beetje verbrandt, maar niet zo erg dat ik daar last van heb.

Vrijwel direct nadat ik mijn bed had opgezocht was mijn hart het ritme kwijt. Het denken aan ritmische muziek, lezen en uiteindelijk veel draaien bracht daar geen verbetering in. Daar ik al een tijdje denk dat een hartritmestoornis bij mij mogelijk wordt geïnitialiseerd door een vorm van uitdroging en dat dat nu denkbaar was wegens het drinken van wat bier en weinig water, ben ik mijn bed uit gegaan en ben water gaan drinken. Meer dan een liter later ben ik weer naar bed gegaan en tot mijn verbazing vond mijn bloedpomp het gelijkmatige ritme weer, al ben ik nog wel een aantal keren uit bed gegaan om de reservetank leeg te maken.

Net als twee jaar geleden, toen we met z’n vieren, Larissa, Henriëtte, Joost en ik, naar Oostenrijk zijn gegaan en in een Landal huisje zouden verblijven ivm de komst van Luke, zouden we dit jaar, ivm met de komst van onbekend naar een vergelijkbaar park gaan in Winterberg, Duitsland.

Op de verjaardag van Sabine was het de bedoeling om de eerste dag van de vakantie te vieren. Er was afgesproken dat we tussen tien en half elf zouden gaan rijden en daar ik me nog niet had voorbereid op die gebeuren had ik de wekker maar op acht uur gezet.

Toen ik in de keuken kwam viel het me op dat een onverlaat zijn zwarte bolide precies voor onze deur had geparkeerd en dat inladen van de bagage in het mijne enigszins bemoeilijkt zou worden. Direct na het ontbijt liep ik naar het begin van de wijk alwaar de auto aan de laadpaal hing, zodat we met een volledig opgeladen accu aan de reis konden beginnen.

Na de meeste spullen van werk uit de auto waren verwijderd kon het inladen beginnen. Eerst de schoenen en fietskleding. Daarna de tassen en racefiets en tenslotte het kleine spul dat overal en nergens een plaatsje kreeg.

Tien voor half elf reden we af naar Larissa en Joost en weer twintig minuten later kon de reis dan daadwerkelijk beginnen.

Met een rustig gangetje van 100km/u reden we naar de eerste stop. Starbucks de Meern voor koffie en daarna reden we door naar rast Platz Hünxe alwaar geprobeerd werd om de ca. 190km die de accu had geleverd aan de elektromotor weer terug te pompen. Voor het eerst hing de auto aan de snel lader en in twintig minuten had ik er weer zo’n 120km bij en konden we aan het derde deel van de reis beginnen.

Iets over drieën waren we bij Landal in Winterberg alwaar we gewapend met monddoek bij de receptie de bescheiden ontvingen. Ons huisje was helaas helemaal achterin gelegen, maar een drietal haarspelden brachten ons snel op locatie.

Het huisje is ruim opgezet. Het is een twee-onder-één-kap woning en de tijdelijk bewoners van het andere deel waren op het zelfde moment gearriveerd als wij. Deze waren slechts met z’n tweeën hetgeen natuurlijk wel lekker ruim is in een zespersoons woning.

Henriëtte en Larissa zijn meteen daarna naar Winterberg afgereden om de DM met een bezoek te vereren. Joost nam Luke uit wandelen en ik probeerde een beetje te puzzelen in het zonnetje, hetgeen een uitdaging is met het felle zonlicht dat op dat moment aanwezig was.

Later in de middag is Henriëtte nog met Luke de skipiste opgelopen en zijn Joost en ik bier gaan zoeken. Hetgeen we ook gevonden hebben.

Des avonds schafte de pot chinees, het geen overschoot van de maaltijd van de vorige dag.