Toen ik wakker werd, was ik alleen. Althans dat leek zo. Na een blik op mijn horloge zag ik dat het al acht uur was en nadat ik de rolluiken had opengedaan scheen een ochtendzonnetje de kamer in.

Ik bleek de laatste van de bedverlaters.  De meeste inpak werkzaamheden hadden de andere al achter de rug en zij gingen dan uiteindelijk eerder weg. Ze zouden bij de supermarkt op me wachten.

Nadat ik me in mijn motorkleren had gehesen en alles weer op de motor had gebonden vulde in nog even snel een flesje limonade en maakte nog snel even een sanitaire stop. Vandaar uit reed ik voorzichtig met de motor de heuvel op naar de weg en reed naar de supermarkt. Na een kilometer realiseerde ik me dat ik de limonade uiteindelijk toch nog was vergeten en draaide ik om. Met limonade reed ik voor de tweede keer weg en vijf minuten later was ik bij de supermarkt.

Vanaf de supermarkt was het een stuk binnendoor tot aan de autobahn en van daar uit ging het snel naar Hengelo.  Meteen bij de eerste mogelijkheid werd er gestopt voor koffie en daarna zijn we in één ruk naar het huisadres gereden.

In Nederland was het weer hoofdzakelijk honderd km/u al reed dat uiteindelijk wel rustiger dan het gejakker van de Duitse autoweg. We hebben ons hier en daar niet helemaal aan de maximale toegestane snelheid gehouden, maar dat deed eigenlijk vrijwel niemand.

Iets over ene was ik weer thuis en daar bleek dat de dames  iets eerder waren gearriveerd.

Des ochtends na achten werd ik wakker. Jet was voor de verandering eerder met opstaan en was al bezig met het bij elkaar harken van alle zaken die met kleinkinderen te maken had, inclusief de gemoedsrust de kleuter en de peuter.

Ik had mijn zaakjes de vorige dag al bij elkaar gehaald en kon daarmee snel de motor in- en oppakken. Joost en ik zijn vervolgens iets voor half tien vertrokken en de dames zouden eerst nog een pauze houden bij het springkussen van het park, zodat ze ietwat (bij nader inzien) in het geheel niet vermoeid aan de reis zouden beginnen.

Na iets meer dan een uur rijden zijn we gestopt in de buurt van Kolding voor benzine en koffie. Terwijl we daar zaten bleken de dames (zonder overleg) voor de zelfde stop gekozen te hebben. Na een uur zijn we weer verder gegaan.

De weg richting Duitsland ging erg vlot, maar nadat wij in de buurt van Hamburg kwamen begon het verkeer te stropen en uiteindelijk stond het helemaal stil. Tussen de twee rijen auto’s was een behoorlijk brede laan ontstaan en daar maakte Joost en ik dan ook dankbaar gebruik van. Na zo’n veertig kilometer begon het verkeer weer te rijden en reden we met een gangetje van tussen de zestig en honderdtwintig km/u reden we richting de tunnel.

Bij en om de tunnel waren wegwerkzaamheden en daardoor was het dusdanig smal dat tussen het verkeer doorrijden niet meer mogelijk was. Al oprijdend en stoppend zijn we uiteindelijk de tunnel uitgekomen en het ziedende zonlicht in gereden. Voor mij waren twee andere motorrijders aan het zelfde lot onderworpen en die gingen uiteindelijk de vluchtstrook op en stopte in de schaduw om zich vervolgens dar van  al hun motorkleding te ontdoen. Of ze zelf oververhit raakte of dat de motoren begonnen te kuren weet ik niet.

Wij sukkelde verder en was van mening dat ook wij aan verkoeling toe waren. Volgens mijn temperatuurmeter van de motor was het 32°C en de koeling van het motorblok deed daar nog wat schepjes bovenop. Gelukkig was er een afslag en bovenaan een benzinestation. We hadden niet echt benzine nodig, maar hij kan maar vol zijn. Belangrijker waren de koelkasten met allerlei dranken. Na het verkoelen van de inwendige mens en ook een beetje de motoren, zijn we de autobahn weer opgegaan. Op de kaart hadden we gezien dat we de tunnel onder de Elbe nog moesten krijgen en er was geen andere mogelijkheid om aan de andere kant van die rivier te geraken. Gelukkig werd de weg, qua breedte, weer normaal en konden we weer tussen de rijen doorrijden.

Na de tunnel versnelde alles weer en konden we weer een beetje afkoelen in de rijwind.  We was inmiddels half vier en we hadden inmiddels meer dan drie uur in het zadel gezeten met uitzondering van de korte stop tussen de tunnels in, dus werd het tijd voor de inwendige mens.  Deze werd een stukje verder gevonden in de vorm van een Mc en was het lunchtijd.

Vanaf de Mc was het nog zo’n tachtig km over de autobahn en dit ging bij Bremen over in zo’n honderd km binnendoor. Een welkome afwisseling na al dat geknoei op de autobahn.

Om zes uur kwamen we aan bij de tussenstop en hebben daar gewacht op de dames. Zij waren door alle ellende op de autobahn één uur achter komen liggen en bij aankomst waren ze blij dat ze allemaal konden uitstappen, want zij hadden sinds Kolding tot aan het huisje in Duitsland continu in het geschreeuw en geblèr van de kinderen gezeten. Na aankomst en kwartier maken werd alles weer rustig.

Na nog lekker buiten gezeten te hebben voor het eten en een koele versnapering was het rond elf uur bedtijd.

De dag begon druilerig, maar dit maakte zeer snel plaats voor een zonnetje en een met weinig wolkjes beplakte blauwe lucht.

Vandaag stond de dierentuin, de Blåvand Zoo op het programma. Volgens de beschrijving een kleine dierentuin, maar met aardig wat beesten. Omdat we allen die richting uit zouden gaan zijn we ook nu weer met auto en motoren die richting uit gereden. Dit keer ging Larissa op de motor en werd de auto door Joost bestuurd.

Na een rit van zo’n drie kwartier kwamen we aan bij het dierenpark. De parkeerplaats was vol, dus werd er in een weiland geparkeerd. Dit leek mij met mijn fiets niet zo handig, dus hebben we de motoren bij de ingang op de locatie van de fietsen gezet. Bij nader inzien was dat in het geheel geen probleem, want er arriveerde wel twee mensen op de fiets later die dag. 😮

Meteen bij de ingang hadden Luke en Yara meteen oog voor het speeltuig dat niet in geringe maten aanwezig was in het park. Dus Jet, Toby en ik zijn op eigen gelegenheid maar door het park gaan wandelen.  Het bleek een kooientuin te zijn. Niet dat andere dierentuinen de beesten niet in kooien houden, maar hier zaten de dieren echt in kooien. De meeste beesten hadden niet veel interesse in het geen zich buiten hun verblijf afspeelde, maar bij het zien van Toby, de hond, werden vele dieren nieuwsgierig en kwamen naar ons toe om Toby een goed te inspecteren. Dat gaf ons automatisch ook de mogelijkheid om de dieren echt van dichtbij te bekijken. Alleen de leeuwen hadden geen interesse in de, in hun ogen, eenhapscracker, die Toby (als Teckel) tenslotte maar is.

Aan het eind van de ronde liepen wij de kinderen en kleinkinderen weer tegen het lijf en na een kort bekijken van wat dieren was de grootste speeltuin aan de beurt. Na dit vertier veranderde de gemoedsrust in getier, want het verlaten van de speeltuin en het park werd ons niet in dank afgenomen door de kleinkinderen.

Larissa en ik zijn met een kleine omweg per motor terug gereden naar ons huisje in Bjerregård.

Er stond inmiddels een aardig windje dus ben ik samen met Jet en Toby naar het strand gelopen. Ik ben daar gaan vliegeren en Jet is verder gaan zoeken tussen het grind op het strand naar amber. Toby werd bezig gehouden met het ophalen van en het blaffen om een tennisbal. Er kwam een dame aangewandeld met een keurige korte broek en shirt met iets van een logo erop en een baseball cap met dat zelfde logo. Dit bleek een strandwacht te zijn. Deze kwam doelgericht op Henriëtte af om haar mede te delen dat Toby ten aller tijden aangelijnd diende te zijn. In haar omgeving zag ik dat een aantal andere honden bezitters in allerijl het zelfde deden. Er was geen boete bij gemoeid, maar bij het weglopen werd, nadat de afstand tot ons aardig was gegroeid, toch nog even in onze richting gekeken of de situatie ten opzichte van het verbindingskoord tussen Toby en Jet niet was aangepast.

Na een uur was ik weer aardig vermoeid en zijn we weer terug gelopen en hebben we de laatste avond nog een keer wat Røde Pølser op de BBQ gehad en heb ik later op de avond mijn tas weer ingepakt, want de volgende ochtend vroeg werd er weer aan de reis naar Nederland begonnnen.

Deze dag zou de laatste slechte dag van de week zijn en om toch wat leuks te kunnen doen zouden we naar Tirpitz rijden. Daar is een grote bunker uit de tweede wereldoorlog omgebouwd tot museum  en daar dat grotendeels overdekt is kon het eigenlijk niet fout gaan.

Na een reis van zo’n 50km bleken wij niet de enige met dit idee. Het toch behoorlijk grote parkeer terrein was helemaal afgeladen en vele parkeerde de auto dus gewoon langs de weg. Dit gebeurde wel vaker, want langs de weg stonden vele stopverbodsborden en bovendien werd er gewaarschuwd voor een stevige bekeuring. Om dit te voorkomen zijn we gaan zoeken naar een alternatieve parkeerlocatie, maar ook die bleken vol. Uiteindelijk hebben we er wel een gevonden, maar die was op zo’n 5 km van het museum dus…….

Daar de grote drukte tevens als gevolg heeft dat het museum dus ook afgeladen is, zijn we maar weer terug gereden. Jammer maar helaas.

In de middag is een ieder maar een stuk gaan wandelen, nadat het weer wat zonnige periode vertoonde en ik heb me gestort op wat website problemen voor de kanovereniging en bovendien heb ik lekker naar een deel van een tour de France etappe kunnen kijken.

’s Avonds hadden Joost en ik een afspraak bij een bierbrouwerij in Hvide Sande, het “Hvide Sande Bryghus”  voor een rondleiding.

Larissa bracht ons weg en wij werden getrakteerd op een lange monoloog van de brouwmeester, tevens master blender van de Stauning Whisky distilleerderij, terwijl wij vier verschillende bieren te proeven kregen. We werden kort verhelderd in het brouwproces, maar politieke aangelegenheden leken hem toch belangrijker en daarmee werd een tweede monoloog goed gevuld. Gelukkig werd de inwendige mens niet overgeslagen, want hij zorgde steeds dat ons glas goed gevuld bleef.

Om tien uur heeft Larissa ons opgehaald en wij waren daarbij verreikt met Duits en een doos vol met bieren die wij nog niet geproefd hadden.

Bij thuiskomst ben ik nog met Jet en Larissa mee geweest naar het strand en daarbij waren we gelukkig op tijd terug in het huisje om te voorkomen dat we goed nat geregend zouden zijn.

Zoals verwacht was het vandaag zeer stormachtig en er was heel veel regen verwacht. Om toch wat te kunnen doen met de kinderen zijn Larissa en Joost afgereisd naar Hvide Sande alwaar een indoor kinderspeeltuin is. Iets daarvoor heeft Larissa, Jet en ik afgezet in het plaatsje Nymindegab alwaar is een bos is met daarin vele Geocaches. Er was daar een iemand die een hele ronde had uitgezet van 16 locaties die Jet en ik zijn gaan zoeken.

Bij aankomst regende het reeds behoorlijk dus gewapend met paraplu en bedekt met iets wat voor een regenjas moest doorgegaan zijn we het bos in gegaan.

Het zoeken naar de eerste zorgde dat we behoorlijk nat werden van alle door en door beregende begroeiing alwaar wij een weg door moesten banen. Gelukkig stopte het korte tijd later met regenen zodat we weer een beetje kunnen opdrogen. Met regen en droogte volgde wij het spoor van Geocaches door het bos en uiteindelijk zijn wij lopend aan de weg naar huis begonnen. In eerste instantie leek het aardig te lukken voor wat betreft het weer, maar halverwege het dorp en de duinen begon het hard te gieten en aangekomen bij een vreetschuur die gesloten was maar wel een behoorlijk afdak had waaronder we konden schuilen, waren we redelijk doorweekt.

Larissa werd ingeseind maar terwijl er verbinding was werd het droog en vervolgde wij toch maar ons pad. Het pad leidde via een schietterrein, maar omdat de bollen laag hingen was het toegankelijk. Halverwege barstte de wolken weer open en begon het weer te storten. Dit keer in combinatie met een harde wind die zand met zich mee voerde. Nadat wij een aardige tijd gezandstraald en daarna gespoeld waren was het tijd om de wandeling af te breken. Gelukkig was Larissa al op de heenreis en stopte ze luttele minuten later op de parkeerplaats halverwege het schietterrein.

’s Avonds hebben we de openhaard maar aangestoken daar het toch nog wat gezelligheid bracht in de gure avond.

Bij het wakker worden bleek dat de wind nog niet was gaan liggen. Wel was het redelijk zonnig.

Larissa en Jet zijn naar Søndervig afgereden om een Amber museum te bezoeken en ik ben kort daarna per motor naar Hvide Sande Brughus gereden om een afspraak voor een rondleiding in de brouwerij te maken. Alle pogingen om dit via internet te regelen waren mislukt, dus uiteindelijk ben ik maar gewoon op en neer gereden, te meer om dat uiteindelijk leek dat boeken niet meer mogelijk was.  Aldaar sprak ik met een medewerker en die pakte zonder omwegen een onbeschreven ticket en vulde die voor twee personen in.

De dag heb ik verder doorgebracht met een beetje lezen en werkzaamheden voor de kano vereniging en ’s middags ben ik naar het strand gegaan om te gaan vliegeren. Er stond inmiddels iets van zeven beaufort en dat wilde ik wel even ervaren.

Op het strand bleek dat deze niet veel breder was dan zo’n twintig meter. Dat is eigenlijk te weinig om te vliegeren met een zeewind, maar in ben in de branding gaan staan en toen stond de vlieger keurig boven het begin van de duinen. Het bleek behoorlijk aanpoten om niet omver getrokken te worden. Zo lang de vlieger hoog stond viel het allemaal maar mee, maar op het moment dat ik de vlieger lager liet gaan begon deze zodanig te trekken dat het een soort van kitesurfen werd, al was het steeds maar een paar meter door de golven, het was toch wel erg leuk.

De harde wind zorgde er wel voor dat ik zeer snel vermoeide en dat er behoorlijke striemen zichtbaar werden op mijn polsen. Na zo’n drie kwartier was ik er klaar mee en wilde de vlieger laten landen. Dit lukte uiteindelijk wel, maar ik kon niet voorkomen dat er wat lijnen in de knoop gingen.

In het huisje heb ik de vlieger uiteindelijk goed kunnen uitschudden van het zand en nadat alle lijnen weer netjes lagen keurig opvouwen.

Al dat heen en weer geren had er voor gezorgd dat ik onder het zand zat en dat mijn kleding nat was geworden. Het was uiteindelijk niets dat een wasmachine en een douche niet konden oplossen.

Toen ik wakker werd kletterde de regen tegen de ruiten.  De oprijlaan en het terras stonden blank en de wind was dusdanig hard dat de parasol was omgestort.

Larissa, Joost en de kinderen gingen per auto een stadje bekijken en Jet en ik zijn met Toby een wandeling gaan maken. Dit keer zijn we door het duinlandschap richting zuid vertrokken en net zo lang doorgelopen totdat we bij een schietterrein kwamen. Hier zouden we op mogen want de bol was laag en alleen bij gehesen bol was het landschap niet toegankelijk. Even zo goed zijn we daar het strand op gegaan en dus niet verder gelopen. Via het strand zijn we weer terug gelopen. Door de harde wind zeven a acht Beaufort en de vloed was het strand maar heel smal en liepen we dus continue door het mulle zand. Goede training zal ik maar zeggen om drie kilometer lang tegen de helling van het duin langs het strand te lopen.

Na twee uur wandelen waren we terug. Mijn schoenen zaten behoorlijk onder het schuim van de zee vermengt met zand. Ik heb ze geprobeerd af te spoelen daar zout niet zo best voor het leer is, maar dat lukte niet goed.

Het was nog de bedoeling om te gaan vliegeren, daar de wind behoorlijk aangewakkerd was, alleen bij eb was het strand nog steeds maar een meter of tien breed, dus dat heb ik maar naast me neer gelegd. Volgens de weersverwachtingen is er morgen nog steeds een harde wind, dus een dagje later maar weer eens proberen.

Wakker werd ik, zoals eigenlijk iedere dag, rond zes uur. Meestal was Luke dan al actief en liet dit feit niet zonder geluid passeren. Bovendien was het rond die tijd ook al behoorlijk licht in de kamer, maar dat had Jet opgelost door een dekbed voor de, veel te dunne, overgordijnen te hangen. Uiteindelijk na een klein stukje lezen viel ik weer in slaap om vervolgens om kwart over negen wakker te worden. Helaas ging mijn wakker worden gepaard met het tikken van regendruppels op het dak.

Tegen de tijd dat ik aan het ontbijt begon was het weer droog geworden en de dames zouden naar een winkel uit de buurt gaan dus wel een tijdje wegblijven en restte het mij om met Toby een wandeling te gaan maken. Het werd een wandeling naar het noorden langs het fietspad en uiteindelijk over een asfaltweg door het park. Het was op dat moment spitsuur, want de auto’s reden af en aan. Vermoedelijk allemaal even boodschappen doen in de winkel bij de ingang van het park en dat doen Duitsers dus met de auto. Na een zijweggetje kwam ik uiteindelijk in het duinlandschap terecht dus geen auto’s meer en eigenlijk geen mens meer. Het werd uiteindelijk een wandeling van zo’n vijf kilometer en bij thuiskomst was tevens iedereen weer thuis.

’s Avonds zijn we weer naar het strand gegaan, want ook Joost wilde graag de vlieger proberen.

De dag begon zonnig en dat zou het volgens het weerbericht ook blijven. In de ogen van Larissa was het haar beurt om een stukje motor te gaan rijden. Rond elfen stonden we volledig in motorkleding uitgedost klaar om af te rijden. Mijn GPS stond ingesteld op een rondje via Ho.

Het eerste stuk was natuurlijk het gene we iedere keer moesten rijden, omdat er simpelweg maar één weg van en naar het vakantiepark leidt. Vanaf Nørre Nebel ging de doorgaande weg over in kleine bochtige weggetjes hier en daar afgewisseld door een klein stukje bredere en dus drukkere weg. Over de kleine weggetjes kwamen we, wat ik inmiddels gewend was, vrijwel geen verkeer tegen al waren de bochten wel een beetje verpest door de happe grind op de weg, daar heen geschept door autobanden die de bocht afsnijden. Voorbij Bunker Tirpitz vonden wij een plaats voor wat te drinken. De motoren de helaas wat minderen 95/E10 en wij een overheerlijk bakkie koffie.

De terugweg was door de later aangebrachte afwijking, het tankstation, vermoedelijk in de GPS wat ontregeld, want die bleek de zelfde als de heenreis. Maar een eigenwijze afwijking door het rijden op de zonnestand voor wat kilometers bleek de GPS weer op andere gedachten te brengen en zo vonden we onze weg weer naar Nørre Nebel. Hier werden in de lokale supermarkt de inkopen gedaan voor een BBQ al vergaten we de briketten en de aanmaakblokjes.

Toen weer aankwamen bij het huisje was er nog tijd genoeg om naar het strand te gaan om even te vliegeren en voor mij om toch eens de zee uit te gaan proberen.

Toby beet de spits af en ging als eerste. Althans tot aan de branding dan.

Daarna was ik aan de beurt en liep dus resoluut het water in gevolgd door Toby al keerde hij op tijd om want of hij de golven die er op dat moment waren had overleefd vraag ik mij af.

Na een uurtje vertrokken we weer naar het huisje want het was inmiddels al tegen vijven en werd het tijd voor de BBQ.  Bij het huisje hadden ze rekening gehouden met deze bezigheid, want achter het huis, uit de wind hadden ze een vlonder gemaakt en daarop een campingtafel gezet alwaar ook de BBQ’s te vinden waren.

Onder het motto, je bent pas in Denemarken geweest als je de grillpølser gegeten hebt. Welnu dat is dus goed gelukt, want een ieder, inclusief Toby heeft toch zeker één of meer pølser op.

Een dag van druilerigheid. De verwachtingen waren niet goed.  Er stond een stevige wind en er zat behoorlijk wat regen in de lucht die zijn weg ook naar beneden vond. Al met al was het niet koud, maar lekker wandelen was er even niet bij. Na het grootste gedeelte van de dag doorgekomen te zijn met lezen en “zijn” , zijn Larissa en ik uiteindelijk naar Hvide Sande Havn gereden om een vlieger te kopen.

In een speciaalzaak voor vliegers hebben we ons laten adviseren en na een uitgebreid gesprek met de Duitse eigenaar van het etablissement heb ik me laten overhalen om een dragon vlieger, een matras van zo’n twee vierkante meter, te kopen. Voor Luke hebben we een eendraads vlieger gekocht omdat hij in de ogen van de man nog te jong is voor een tweedraads variant. Voordat ik de vlieger mee mocht nemen werd ik overladen met adviezen over hoe de vlieger te gebruiken en hoe ik de lijn van de nodige knopen moest voorzien.

Nadat ik de gebruiksaanwijzing nog even had doorgelezen en Luke en Yara hun vlieger al lichtjes hadden getest bij het huisje zijn we gewapend met vliegers naar het strand gelopen en aldaar zijn de deze aan een test onderworpen.  “Mijn”  vlieger zou het best werken tussen 2 en 6 beaufort en daar de windsnelheid op dat moment 4 was zou het een mooie test snelheid zijn. Het was even klungelen om de vlieger op de grond te houden terwijl ik de lijnen uitrolde en de knoopjes aanbracht, maar na een kleine ruk om de vlieger uit het zand te bevrijden koos deze meteen het luchtruim en maakte snel hoogte. Ondanks het feit dat het slechts windkracht drie was, deed de vlieger het erg goed en trok deze ook nog behoorlijk. De “kleine” vlieger was inmiddels ook opgelaten en die kwam per ongeluk in de baan van mijn draak en werd geramd en vervolgens sneden mijn lijnen die van de kleine door. Gelukkig waren “twee zoete liefjes”  de oplossing om de lijn weer te herstellen en kon de klein weer snel het luchtruim kiezen.

Na een uurtje vertrokken we weer naar het huisje want het was inmiddels al tegen vijven en werd het tijd voor een hapje eten.

’s Avonds heeft Joost zich uitgesloofd door een grote knipperbaan te bouwen met Connetix en ik heb de spoorbaan weer terug gebracht naar het oude ontwerp, want Luke was het met mijn bouw uitspattingen niet eens.