De dag begon voor een ieder relatief vroeg en dat kwam mooi uit, want ik wilde de eerste wandeling van deze vakantie overdoen, maar dan geheel tot de top lopen. De “Schmittenhöhe” (1956m)

Er was mooi weer verwacht met de mogelijkheid van een klein buitje rond de klok van één. Met die gedachten hebben we de rugzak gevuld en zijn we naar de top afgereisd.

De wandeling begon met het afdalen van het appartement naar het dal en van daar uit aan de andere zijde weer omhoog.

Tijdens het naar boven lopen waren we op twee locatie zichtbaar vanaf het balkon en na een kort telefoontje konden we dan ook naar elkaar zwaaien.

Wederom leidde het pad ons naar het onder station van een kabelbaan, vanwaar de wandeling zich zou voortzetten naar de top. In eerste instantie leidde het pad ons door het bos, zij het zeer steil, daarna kwam het uit op de skipiste alwaar we met een soort van haarspelden overheen mochten laveren. Na zo’n 100m in hoogtemeters geklommen te hebben, leidde het pad ons gelukkig het bos weer in, alwaar het gestaag, maar niet overdreven, omhoog liep. Op het pad dat werd opgevrolijkt door zacht kabbelende bosbeekjes en fluitende vogels kwamen we onze eerste wandelaar tegen. Het was een jongeling die zich had verschanst op het eerste bankje dat we tegen gekomen waren sinds de kabelbaan. Helaas duurde deze vreugde niet lang en kwamen we weer uit het bos en op de skipiste alwaar we een helling kregen te overwinnen van zo’n 40 á 50%. Dit hakte er in bij de conditie. Al klimmende mocht ik steeds vaker stoppen om op adem te komen en de hartslag weer ietwat te laten zakken. Na deze helling gingen we gelukkig weer van de piste af en leidde deze ons over de bergkam naar de eerste top.

Joost was al eerder bij me weg gelopen en aangekomen op de top was hij in eerste instantie nergens te bekennen. Hij was bij nader inzien de top ontvlucht en stond een meter of vijftig lager. Nadat ik rustig op de top op adem gekomen was kreeg ik van hem, bij aankomst,  te horen dat hij belaagd werd door een zwerm Horzels en dat hij daarom de top vroegtijdig verlaten had.

Vanaf de eerste top was het nog een klein stukje naar de Schmittenhöhe en werd het pad naast ons ook bewandeld door besandaalde en besportschoende toeristen. Deze waren overigens snel verdwenen, toen het een beetje begon te spetteren. (schuilen)

Aangekomen op de Schmittenhöhe, werden we opgeschikt door een donderslag vanuit het Glockner gebied waarop wij uitzicht hadden. De windrichting zou moeten aangeven dat we van dit weer bespaart bleven, maar van onweer is bekend dat ze zelfs tegen de wind in kan verplaatsen en dat deed deze variant dan ook. We besloten te gaan schuilen in een gasthaus. Bij aankomst bleek er geen tafel meer vrij te zijn en nadat ik vriendelijk (lees: snauwerig) werd aangesproken met de woorden: “Niet in de deur opening staan” waarbij zij ook nog eens heel vuil keek naar ons, besloot ik om hier meteen maar te  vertrekken en ons geluk met het opkomend onweer te beproeven.

Het is tijdens de afdaling bij twee klappen gebleven. De afdaling ging voorspoedig en doordat dit een stuk makkelijker gaat heb je ook meer kans om om je heen te kijken.

Tijdens het afdalen werden we verrast door wat regen. In eerste instantie een paar spettertjes, maar kort daarna breidde dit uit tot een heuse bui. Als je in het bos zou lopen in plaats van grote gedeelten over skipisten, zou dit niet erg zijn, maar in dit geval regende we aardig nat. Toen het pad eindelijk het bos in leidde, werd het droog. Natuurlijk! Dat is timing! Vervolgens kwamen we in een stuk van het bos waar men ooit jonge aanplant had gedaan, dus veel beschutting tegen de regen zou dit niet geven. Natuurlijk zette de regen op dit gedeelte voort om daarna eigenlijk niet meer te stoppen.

Geheel doorweekt kwamen we weer in het appartement aan, niet zo erg natuurlijk, want een douche en droge kleren deden dit laatste deel snel vergeten.

Rest mij nog de route en de grafiek behorende bij deze wandeling te plaatsen.