Ik werd wakker en keek op mijn horloge. Het bleek inmiddels kwart voor acht. Mooie tijd om op te staan. Er was gewaarschuwd dat het sanitair dat uit vier containers met faciliteiten bestond wel eens erg druk zou zijn. Bij de douche cabines zouden mogelijk rijen kunnen ontstaan. Bij aankomst bleken alle toiletten bezet, maar van de acht douchecabines waren er genoeg vrij. Na een prettige douche (De straal en temperatuur waren hier goed instelbaar. Eerder deze week genoeg situaties gehad waarbij de temperatuur niet instelbaar is en veel te heet voor mij) ben ik de toiletten weer gaan controleren en nu bleken er ook hier genoeg vrij te zijn. Een lekker stukje paniek zaaien dus.

Na een lekker ontbijt van eieren met spek op vers gebakken stokbrood zijn we richting Yerseke vertrokken. Helaas weer per motor, want we hadden weer pal tegen.

Tegenover Terneuzen was er onduidelijk hoe er gevaren moest worden. De betonning van de vaargeul bleek volgens de GPS dwars over een zandbank heen te gaan. Dus werd er gevaren over de koers die door het Vaarprogramma werd geadviseerd. Hierbij verlieten wij de geul om volgens het GPS systeem te gaan varen. Na een kwartiertje onderweg kwamen we bruusk tot stilstand. We waren vast gelopen. Vanaf dat moment werd er van alles ondernomen om over/langs de ondiepte te komen. Daarbij werd consequent de betonning genegeerd. Steeds werd het te ondiep en regelmatig liepen we vast. Uiteindelijk werden we via de marifoon opgeroepen. Het bleek de verkeerscentrale Terneuzen te zijn die zich afvroegen wat onze intenties waren. Toen we aangaven dat we richting Hansweert wilde, gaven ze aan dat de vaargeul driehonderdmeter noordelijk lag en door betonning zichtbaar was. Met veel terugvaren langs onze eerdere koers konden we weer bij de geul komen alwaar zich net een vrachtschip op waarde. Wij zijn achter hem aan gegaan en op de dieptemeter werd de diepte snel groter tot uiteindelijk vijf meter onder de kiel. Nu konden we de koers hervatten richting Hansweert.

Omdat het eerder gebeurde veel vraagtekens opriep zijn we de kaarten die aan boord zijn gaan vergelijken met de kaarten op de iPad, die overigens drie weken ervoor nog waren geüpdatet. De kaarten op de iPad bleken verouderd. De papieren variant liet keurig de betonning zien zoals in werkelijkheid met dieptes daarbij die ruim voldoende zijn voor schepen met grote diepgang. Hans en Bob waren hierin zeer teleurgesteld en gaan na de vakantie hun verhaal halen bij de leverancier van de app

Zoals vrijwel elke dag van deze reis begon met een strak blauwe lucht en een warm zonnetje. 

Op het moment dat we een jacht met zo’n beetje de zelfde maten zagen uitvaren, zijn wij ook vertrokken. Er stond een lekker windje en toen we genoeg buitengaats waren zijn we op het zeil verder gevaren. De kustlijn werd hierbij keurig gevolgd in de richting van Breskens.

Ik mocht het roer weer overnemen en nu onder zeil. Met een lekker gangetje van tussen de 10 en 12 knopen werd de afstand naar Breskens snel overbrugd. Ik ben eerlijk gezegd van het sturen met behulp van een helmstok, maar zeilen met een stuurwiel, ondanks dat je de feel daar niet helemaal mee hebt, bleek prima te doen. Je hoeft in ieder geval niet veel kracht te zetten met zo’n stuursysteem. Het was in ieder geval een hele ervaring en heel erg leuk.

Vlak voor Breskens werd het zeil weer binnen gehaald en vlak voor de haveningang nam René het roer weer over voor het laatste stukje tot in de jachthaven.

Rond vier uur lagen we vast en was het weer tijd voor de Port en de wordt 😉 

Aansluitend zijn we naar de lokale gelegenheid gegaan voor een biertje op het terras. Alles was weliswaar gereserveerd, maar tot half zeven waren welkom op het terras aan een acht persoons tafel. Kwam dat even mooi uit.

Na het aperitief zijn we weer naar boord gegaan alwaar Rick en René zich vervolgens bezig gingen houden met het maken van de traditionele kaasfondue.  Over deze bezigheid was ik al ruim voorgelicht. Over de verwondingen die hierbij optraden en nog vele dingen meer. De maaltijd bleek bij nader inzien keurig te worden genoten. Geen verheven woord en zeker geen verwondingen. Later kreeg ik te horen dat deze keer tam is afgerond. What ever, ik heb in ieder geval smakelijk gegeten. Na de afwas en koffie ben ik nog even een wandeling gaan maken tot de pier van de jachthaven. Bij terugkomst bleek het hele jacht zich in een diepe rust te bevinden. Zelf ook maar mijn bedje opgezocht en nog even een poging gedaan om te lezen, maar na de tweede keer dat het boek op mijn neus viel heb ik ook het licht maar uitgedaan. Het was overigens elf uur.

Daar het einde van de reis langzaam in zicht begon te komen en we nog een hele lange reis naar Nederland moesten ondergaan met pal wind tegen en bovendien met een kracht van maar 1 a 2 beaufort, is besloten om dit per motor te doen en helemaal door te varen naar Zeebrugge. Dit zou een reis worden die tot de volgende ochtend twee uur zou duren. Allereerst moest er diesel gebunkerd worden. Er werd een afspraak gemaakt met de havenmeester die ook pompbediende bleek te zijn.  Na het tanken ging de goede man weer terug naar zijn post en zou ons per marifoon waarschuwen als het waterpeil voldoende was voor ons om de drempel van de sluis te passeren. Rond tien uur was het water in de River Medway hoog genoeg en begonnen we aan ons avontuur.  Rond ene waren we de River Medway uit en gingen we de Noordzee op. Daar kreeg ik de vraag of ik ook een stukkie wilde sturen. Snel werd uitgelegd hoe de stuurautomaat werkte en vanaf dat moment kreeg ik de verantwoording, al waren er genoeg mensen aan dek die ook op de “uitkijk” stonden.

Gedurende zo’n vier uur heb ik achter het roer gestaan en gedurende die tijd passeerde we de oude verdedigingstorens uit de tweede wereldoorlog en twee gigantische windfarms. Uiteindelijk werd het tijd voor wat eten en ook wilde ik graag even een potje koffie maken.

Langzamer hand werd het schemeriger en uiteindelijk was de zon achter de horizon verdwenen. Het was een rustige nacht met vrijwel geen vaart. Wel heel veel schepen die oor anker lagen in de buurt van de koers die wij voeren. Doordat we de stroom tegen hadden kwamen we maar langzaam vooruit, ook vanwege het feit dat de motor wat problemen had om continu op 2500 omwentelingen te draaien. Door dit laatste moesten we terug naar 2000 omwentelingen wat betekende dat onze grondsnelheid terug liep van 6 knopen naar 4,5 knopen.  Mede hierdoor werd Zeebrugge wel een beetje teveel van het goede, dus besloten we om naar Oostende te varen. Het zou drie uur worden toen we daar binnen liepen. In eerste instantie was het onduidelijk waar de havenmond was door wat misleidende verlichting. In de buurt gekomen van de kust, bleek het onduidelijke te worden veroorzaakt door een groot werkschip dat dwars de haven uitvoer en de toegang hierdoor voor ons afdekte. Gelukkig lette de stuurman van dit schip op door zijn koers zodanig te leggen dat we geen problemen hierdoor zouden krijgen. 

In de haven vonden we snel de jachthaven en rond half-drie lagen we vast.

Na de traditionele “Port” en een hapje lagen we uiteindelijk rond half-vier te kooi. De volgende dag zouden we pas rond elf vertrekken, daar we ook hier weer moesten wachten op hoogwater om de jachthaven te kunnen verlaten.

Met de allereerste haventaxi mogelijkheid zijn we naar het dorp gegaan voor het ontbijt. In het “centrum” was een klein restaurantje dat zich had gespecialiseerd in het serveren van ontbijt en lunch. De maaltijd werd gestart met een grote kop koffie van het type cappuccino. Niet helemaal mijn ding, maar je mot toch wat. Vervolgens hadden wij de keuze uit vele (Engelse) ontbijt mogelijkheden en daarin heb ik gekozen voor de Victorian variant. Gebakken eitjes, bacon, Frankfurters uienringen en Baked Beans. De meeste van ons gezelschap waren voor de “classical” gegaan en die was onder andere voorzien van veel friet. De hoeveelheid van mij was genoeg om het grootste gedeelte van de dag mee door te komen. De hoeveelheid van de andere was van het type “allejezusveel” en men kreeg het dan ook niet op. Toen een ieder klaar was met eten, werd mijn bord weggehaald en daarna kwam de eigenaar van de zaak verhaal halen over het feit dat men het niet had opgegeten. Hij dacht klaarblijkelijk dat het niet lekker was. De man kreeg te horen dat het erg lekker was maar gewoonweg te veel. Helemaal gerust was hij er niet op, maar we mochten vertrekken.

Toen we aan boord kwamen was het waterpeil inmiddels dusdanig gestegen, dat we zonder vastlopen konden uitvaren. De reis zou leiden naar Chatham. Wederom was de wind zodanig weinig dat zeilen niet echt handig was. Toch hebben we een stuk van de reis zeilend afgelegd, maar om te voorkomen dat we al te laat in Chatham zouden aankomen werd na enige tijd toch maar weer de motor gestart. Op de rivier Medway hadden stroom tegen. Aan boord was men  op de hoogte dat de sluis die ons toegang zou verschaffen tot de jachthaven welke was gelegen in een oud marine dok een drempel had die bij laag water niet diep genoeg zou zijn om ons zeilschip door te laten. In de nabijheid van de haven werd contact gemaakt met de havenmeester. Deze verzekerde dat er 2m60 water boven de drempel stond. Daar wij 2m10 steken zou dat moeten kunnen. Dit bleek het geval en zonder kleerscheuren kwamen we in het dok aan. Later bleek, dat als we iets langer hadden door gezeild wij te laat zouden zijn geweest en niet meer de haven waren in gekomen.

Het was uiteindelijk een warme lenteavond en we hebben dan ook tot laat aan dek gezeten.

Omdat er toch nog wat gegeten moest worden, zijn een aantal van ons het toeristische deel van Chatham in gelopen en na een rondje om de concentratie eet en drink gelagen hebben we uiteindelijk gekozen voor een vrijwel geheel verlaten vreetschuur van het type vlees en vis restaurant met als entourage disco verlichting. Vrijwel direct werden we “belaagd” door een vriendelijk heerschap die ons door de keuzes van bier, wijn en maaltijden heen loodsten zodat er snel een keuze kon worden gemaakt. Vanaf dat moment was de heer steeds niet langer dan tien minuten weg en iedere keer kwam de vraag of we nog wat wilde. Na ons gelaafd te hebben aan de vele verschillende voedingsmiddelen mochten we de tent verlaten. Onze penningmeester Bob wilde de goede man een fooi geven, maar dat vond de hij geen goed idee. “Gaat toch maar naar de baas”, zei hij. Fooi in de vorm van cash werd wel gewaardeerd, maar dat hadden we niet bij ons. Dit bleek in zijn ogen geen probleem en met een brede glimlach van hem en zijn vrouwelijke collega werden we uitgeleiden gedaan.  Bij terugkomst aan boord is een ieder meteen te kooi gegaan.

Zoals elke ochtend stonden vele al om half zeven buiten. Na het ochtendtoilet moest er nog even gewacht worden op wat hoger water en konden we aan de reis naar Brightlingsea beginnen. 

Reeds in het zeegat werd de genua gehesen en kort daarna ook het grootzeil. Net als de heenreis werd er buiten de boeien gevaren, want de vaargeul is strikt gereserveerd voor de grote schepen. Overigens, als je zonder toestemming van de scheepvaartleiding toch door de vaargeul vaart riskeer je een boete van mogelijk 30000 pond.

Er werd een voordewindse koers gevaren, zodanig dat de genua met wat overredingskracht in de vorm van een “boom” netjes bleef staan. Met zo’n 3 knopen legde we de afstand van zo’n 35 zeemijl af en rond een uur of drie kwamen we in de Brightlingsea Creek aan.

We werden keurig opgewacht door de havenmeester in zijn bootje. We hadden ons al eerder die dag aangemeld en bij nadering van de “haven” werden we door hem opgemerkt het geen bleek aan een over en weer gesprek over de Marifoon door de medewerkers. 

De man leidde ons door de diepste gedeelte van de geul naar een steiger alwaar we aanlegde. Nadat alles vast lag en opgeruimd was, is er traditiegetrouw weer een Portje gedronken waarna we de veerdienst opriepen om ons naar het dorpje te brengen. De steiger ligt als een soort van eiland midden in de Creek, waardoor je dus een veer nodig hebt als je niet nat wilt worden.

Ik ben met drie andere aan land gegaan voor een sanitaire stop en een bezoek aan de havenmeester en winkel. Daarna hebben we een bestelling gedaan bij de afhaal “Wok” en zijn daarna op een terras een biertje gaan drinken. Wat vervelend allemaal eigenlijk. 😉 

Nadat het eten opgehaald was gingen we weer direct terug naar boord, want de laatste veer zou in tien minuten gaan en daarna zou het zwemmen geblazen zijn.

De maaltijd die we mee kregen leek in eerste instantie niet voldoende, maar nadat er acht borden waren vol geschept met een verdeling van alle bakjes die we mee gekregen hadden, bleek een ieder toch voldoende te eten te hebben. Bob vertelde nog dat hij had gevraagd om Kroepoek. Dit kende de dame bij de Wok niet, dus dacht hij jammer laat maar zitten dan. Bij vertrek vroeg de dame of hij er nog prawnchips bij wilde. Toch “Kroepoek bij” dus. 

Na de afwas en nog een samenzang tussen Bart-Jan, Bob en ik met hier en daar een bijval van de andere was het al snel weer bedtijd.

Voor vandaag was er niet echt een plan. Er werd geopperd om te blijven waar we waren en te gaan wandelen in een nabij gelegen natuur gebied, maar dat was voor een aantal mensen aan boord geen optie. Na wat heen en weer georeer werd er toch besloten om te verkassen, omdat dat de volgende dag beter zou uitkomen. Er werd dus gezeild en we zijn van de plaats Woolverstone naar Schotley Gate gevaren alwaar we konden aanleggen in een basin die steeds bij hoog water gevuld wordt. Om er in te komen moesten we een sluisje door die door waaierdeuren werd bediend. Dit laatste betekent dat het schutten over een een meter werd gedaan in 30s. In notime waren we op niveau en werden de deuren aan de andere kant geopend. Overigens was het water in het basin dusdanig hoog geworden dat het water over de rand van de sluisdeuren aan het weglopen was. Dit zelfde is natuurlijk gebeurd tijdens hoog water. De sluisdeuren zijn dus klaarblijkelijk net niet hoog genoeg om ook hoogwater te keren.

Al dat verplaatsen nam maar een paar uren in beslag waardoor we reeds rond een uur of twee weer voor de kade lagen. Traditie getrouw werd er een fles Port geopend en soldaat gemaakt waarna we de omgeving zijn gaan verkennen. Na een kort oponthoud bij het lokale drinkgelag zijn we met de pont overgestoken naar Harwich. Deze pont werd bemand door twee dames die heel goed wisten wat varen is. Met veel kundigheid werd het schuitje langs de kade gemanoeuvreerd vastgelegd. Aan de overkant werden we naar het eind van de steiger geleid en door één van de dames, alwaar zij ons  naar de beste pub om de lunch te gebruiken wees en ons tevens vertelde dat ze ons weer zou komen halen voor de terugtocht. 

De pub bleek een woonhuis te zijn met een hoop tafels er in wat meteen op mij overkwam als een “samengehaaldzootje”. Rick ging naar binnen en op de vraag of we hadden gereserveerd werd geantwoord: “Ja”. De dame in kwestie ging in haar agenda kijken en kwam terug met de melding dat we helemaal niet hadden gereserveerd. Was overigens geen probleem, want we mochten gewoon aan de conferentietafel gaan zitten. De tafel werd op ons verzoek vol gezet met een ruime selectie hapjes waarbij het meeste uit “fruits de mer” betrof. 

Na het eten zijn we weer met het pontje terug gevaren en bij terugkomst in de jachthaven  de sluis over gestoken en langs de andere kant van de haven gaan lopen waar we ontdekten dat we langs de andere kant niet meer terug konden. De meeste zijn weer terug gelopen, maar Herman, Bart-Jan en in zijn doorgelopen en met een lange ronde door o.a. het dorpje Shotley-Gate weer terug gekomen bij de haven. Onderweg zijn we gestopt bij een Inn en gereserveerd voor het diner. Waarna we weer terug zijn gelopen naar boord.

Na zessen zijn we gezamenlijk naar de Inn gelopen voor het diner. We mochten plaats nemen aan een plakkerige tafel en vervolgens werden we hier van een vloeibare versnapering voorzien. Het bier alhier viel tegen en een poging van mij om een ander biertje te krijgen nadat ik het vorige op had liep uit op niets. Mijn maaltijd, een dubbele burger was best lekker voor pubfood begrippen. 

Terwijl wij hier aan het eten waren kwam de band binnen. Althans daar leek het op. Er werd een luidspreker naar binnen gebracht, vele tassen en een muziekstandaard. Nadat de dame en heren van de “band” hun pints leeg hadden begonnen zij aan de muziek. Dit bleek een a-capella groep te zijn die bij het eerste nummer al een beetje rommelig begonnen waarbij iemand van het gezelschap voorstelde om opnieuw te beginnen. Dit keer klonk het iets beter maar het bleek wel dat het groepje in de kroeg kan oefenen. Ik heb niet het lef gehad om te roepen: “Thuis repeteren ja!”

Toen het eten op was zijn we vertrokken naar de “Ocean Breeze” waarbij we door het muziekgezelschap teleurgesteld werden aangesproken, maar de tekst “We moeten weer gaan varen” gaf verliching in hun teleurstelling.

Terug aan boord was het tijd voor koffie met een klein glaas(jes) whisky waarna een ieder vroeg te kooi ging.

Vandaag redelijk vroeg wakker.  Vroeg vertrekken zou er niet bij zijn vanwege het waterpeil. Terwijl we in het zonnetje zaten te wachten, vertrok er een ander zeiljacht met overeen komende maten en deze kon zonder kleerscheuren het ruime sop kiezen. Dit betekende voor ons dus ook dat we konden vertrekken. Niet veel later kwamen wij ook zonder problemen buitengaats en kon de oversteek naar het verenigd koninkrijk beginnen.

Het doel vandaag zou een jachthaven zijn nabij het plaatsje Woolverstone.

Het was erg mooi weer en vrijwel geen wind. Dit betekende dus helaas dat we niet konden zeilen en de gehele tocht is dan ook per motor uitgevoerd. 

De reis werd onderbroken met zicht op zeehonden, bruinvissen, vele zeevogels en helaas ook veel troep op het water. Ondanks dat het niet druk was moest de koers zo nu en dan worden aangepast om (zeer) grote zeeschepen ruimbaan te geven en ook werden twee zeer grote windmolenparken vermeden.

Pas rond tien uur ’s avonds voeren wij langs Felixstowe en Harwich richting Woolverstone, alwaar we iets voor elven een aanlegplekje kregen toebedeeld door de havenmeester.

Na een nacht van regelmatig wakker worden van vreemde geluiden zoals iedere keer als ik in een vreemd bed slaap, waarbij ik dit keer zwoer dat er een vreemdeling over het dek liep, het geen ik nog  ben gaan controleren, maar trof niemand aan. Later bleek het een gans of iets dergelijks. Dit werd nog eens bekrachtigd door de hoeveelheden uitwerpselen die zich opeens op dek bleken te bevinden. Ben ik rond acht uur opgestaan en nadat een ieder de sanitaire voorzieningen had bezocht en voldoende Nespresso tot zich genomen had, ging de wal spanning eraf en zijn we aan de tocht naar Cadzand begonnen. 

Het eerste deel van de reis was door het kanaal van Zuid-Beverland.  Via twee bruggen, de Postbrug en Vlakebrug, waarin ik een lange tijd geleden ooit eens software wijzigingen in heb doorgevoerd,  kwamen we via de sluizen Hansweert in de Westerschelde terecht. Van daaruit voeren we richting de Noordzee. We hadden bij deze tocht de wind in de rug en daarom werd er uiteindelijk geprobeerd om een deel van de reis zeilend af te leggen. Nadat de zeilen uitgerold waren en de motor dus uit kon werd het lekker rustig aan boord. Helaas werd de ETA van de reis hierdoor wel met zes uur verlaat, want er stond niet veel wind en daardoor was de snelheid dus ook laag. Na een uurtje dobberen was het advies toch om verder te varen per motor om zodoende nog bij licht in Cadzand aan te komen. Bij het inrollen van het grootzeil en de Genua bleek dat beide handelingen niet van een leien dakje gingen. Bij nader onderzoek bleek het inrolmechanisme niet goed te werken. Dit zou ’s avonds nader bekeken worden.

In de nabijheid van de haven heeft Bob contact opgenomen met de havenmeester van Cadzand. Deze gaf aan dat er plek zat was en dat we maar een plekje moesten nemen op zee. Die zee bleek steiger C te zijn. 

De ingang naar de haven was een stukje vaarkunst op zich. Het was inmiddels behoorlijk laag water en onder de kiel was niet veel water meer, waardoor we heel precies door het midden de haven moesten binnen lopen. Dit alles ging goed en kort daarna lag de Ocean Breeze netjes in een box aan steiger C en was het tijd voor een glaasje, in de vorm van de “Tradionele Port”.  Het schijnt een gewoonte te zijn bij dit gezelschap dat na binnenlopen van een haven (port) een port wordt gedronken.

’s Avonds hadden we bij de borrel een paar oplopers. Twee kennissen van René lagen ook in de haven. 

Na het eten was het inmiddels acht uur en dat betekent voor mij om even op deze dag twee minuten stilte te houden. (dodenherdenking) Daarna hebben we nog een korte wandeling gemaakt en rond middernacht was het licht uit en slapen. De volgende dag konden we pas rond negen de haven verlaten, daar het anders nog te laag water was voor ons om zonder vastlopen te proberen om af te varen.

Vandaag is de dag dat ik mij voor de eerste keer mocht aansluiten bij een groep mannen die zich al sinds lange tijd ‘schuldig’ maken om in de week van de “Hemelvaart” een zeiljacht te huren om vervolgens het ruime sop te kiezen richting, bijvoorbeeld het Verenigd Koninkrijk. Het jaar ervoor was ik er ook al bij, maar vond persoonlijk dat het inschepen op een driemaster tall-ship voor een reis (cruise) langs vele whiskystokerijen er niet echt er bij hoort.

Rond half-twee kwam Bob mij halen en te samen reisde we naar Hans alwaar Bart-Jan en René reeds aanwezig waren. Na een kop koffie zijn we met twee auto’s richting Yerseke vertrokken, alwaar we ons tijdelijk onderkomen in de vorm van een zeiljacht zouden mogen betrekken. Vanuit andere regionen (Gorinchem) was Reinier reeds onderweg.
De reis leek eerst voorspoedig te gaan, maar gaandeweg het naderen van het dorpje Den Haag werden we bruusk gewezen op files op de A4 en A13. We hebben ons er maar ingestort, maar vandaar uit bleek het een uitwisseling van files die de reistijd ietwat verlengde.
Rond vieren was volgens de planning de tijd dat we in Yerseke zouden aankomen, maar op dat moment waren we nog maar Rozendaal. Reinier daarentegen was wel al ter plaatse en nam de honneurs waar van het inchecken.

De Ocean Breeze, een Bavaria 46, is een zeiljacht uit 2016 waarop een groep van acht (zelfs negen/tien) enigsinds prettig gestoorde mannen in redelijke luxe kunnen verblijven. Het jacht is voorzien van een ruim woon gedeelte en vier slaapkabines met (douche/toilet) al moet je wel enigsinds acrobatische toeren uithalen om de ruimte te betreden dan wel te verlaten. Daar we vermoedelijk elke avond in een jachthaven liggen, is de saniare beperking geen echt probleem.
Nadat ook de laatste van de acht waren gearriveerd en alle bagage en proviand was verstouwd zijn we het dorp in gelopen voor de maaltijd.

Na een riant tafelen zijn we weer naar boord gegaan. Een paar slaapmutjes en een plan de campagne voor de volgende dag later hebben we de kooi opgezocht voor, wat voor mij later bleek, een onrustige nacht,