Tot mijn grote verbazing werd ik om tien voor negen wakker. Geen: “Pappa …. Koffie”. Geen geluiden van wegrijdende auto’s. Ik zocht naar mijn horloge en kwam er na lange tijd achter dat ik deze nog om had. Toch tien voor negen! Ik kwam de tent uit en net op dat moment kwam ook Sabine de tent uit. Korte tijd later zaten we in de auto richting de COOP.
Bij terugkomst was er nog steeds geen beweging bij de overige leden der kampement, maar tijdens ons ontbijt begon er toch wat te rommelen.De hamvraag was, wat gaan we vandaag doen? Ik zelf had een beklimming van de berg tegenover onze camping in gedachte, maar dat vond Jet geen goed idee. Zullen we dan gaan fietsen? Goed idee, maar hoe komen we aan fietsen. De vraag voor het campinghoofd dus.
Meneer de camping meneer. Weet u of we toevallig mountainbikes kunnen huren in het dorp. De man fronste zijn wenkbrauwen en zij: “Nu!”
Nou nu, wellicht!. “Kan zei de man, maar wel pas een uur”. “Is dat een probleem”, vroeg ik, “is zondag niet beter?”. “Kan ook, hoeveel fietsen?”, sprak hij. “Zes en hoeveel gaat dat kosten, ik blijf tenslotte een Nederlander”, zei ik. Het campinghoofd sprak hierop: “Niets”. “Niets?”, zei ik. “Niets, maar welke maat fietsen?”
Om een lang verhaal kort te maken, de fietsen worden voor zondag geregeld, gaan we met z’n alle een stukkie fietsen.Hiermee bleef de vraag, “Wat gaan we vandaag doen”. Het campinghoofd bracht hierin de oplossing. “Rij met de auto tot de parkeerplaats waar de Parasailers/Deltavliegers vanaf springen en loop de rest naar de top. Vandaar is het nog een uurtje”
“Kunnen wij ook parasailen?” vroeg ik. “Ja” zei de man, “Neem contact op met iemand van die vereniging”.
Andy is daar geweest en kreeg honderzestig euro te horen voor 10 minuten. Dit leek hem rijkelijk hoog dus laten we deze gedachten maar varen.

We zijn vervolgens per auto naar die verre parkeerplaats gereden met Jet, Madelon, Andy en ik. Vermoedelijk niet helemaal de parkeerplaats die het campinghoofd in gedachten had, want op het bordje stond dat de top nog twee en een half uur lopen was.Het was een wandeling die we inmiddels wel gewend waren. Recht omhoog met hellingen tot vijfenveertig graden en meer. Zeer straffe beklimming en Jet liet dan per portofoon weten dat ze het verder niet trok en is met Madelon teruggekeerd naar de auto. Ik ben met Andy verder gegaan en het bleek dat we nog een half uur van de top afwaren, dus waren we rijkelijk snel boven. Helaas was er wat bewolking, maar dat gold alleen voor het uitzicht richting Frutigen. Het andere dal was wolkenloos en daarvan hadden we dus een schitterend uitzicht. Na een behoorlijk aantal foto’s gingen weer dalwaards. Halverwege kreeg ik via de portofoon te horen dat de dames bij de auto het wachten zat waren en begonnen dus met de afdaling. Prima, we zouden ze wel tegenkomen halverwege.

De afdaling nam voor ons een uur in beslag en beneden begonnen we na het wisselen van de schoenen direct aan de afdaling. Ik had verwacht dat we de wandelaars vrij snel zouden tegenkomen, maar dat bleek niet het geval. Uiteindelijk nam ik maar contact op met de dames per portofoon, omdat ik al bijna in het dal was en nog geen wandelaar had gezien. Alleen een oudere man op een mountainbike die moeizaam de helling trosseerde.
Vrijwel beneden, kwamen we de dames tegen. Ze hadden in dat uur een behoorlijke afstand overbrugd, al hadden ze hier en daar de asfalt weg verlaten en dus verre haarspelt bochten, die ik dus netjes moest ronden, afgesneden.Toen we terug kwamen op de camping bleek ons veldje te zijn uitgebreid door drie zwitsers met twee joekels van caravans en drie joekels van honden. Het gebruik van ruimte die een ieder op ons veldje tot nu toe had gebezigd werd in een klap anders benaderd en de overgebleven ruimte werd dan ook bruuks bezet. Vrijwel direct naast onze tent staat nu een busje met een hondenkennel ingebouwd. Ik hoop dat we de nacht zonder geblaf kunnen doorkomen.Het weer was inmiddels omgeslagen en dikke droppels vielen uit het uitspansel.

Ruhetag oder Feiertag,Vandaag was weer zo’n dag die na een wandeldag viel. Het was mooi weer en de dames, Sabine en Jet, zouden naar Bern gaan. Het Bahnhof werd met een bezoekje vereerd om te onderzoeken wat een retourkaartje naar Bern per persoon zou gaan kosten. Bij terugkomst kreeg ik te horen dat dit een zeer dure aangelegenheid zou worden. Elk kaartje zou zo’n veertig euro gaan kosten en dat maal zes, oftewel twee auto’s en zeer duur parkeren in de binnenstad van Bern (32euro voor een dagkaart) is nog steeds goedkoper.Halverwege de ochtend reden Sabine en Jet af richting Bern en Bas en Madelon maakte van de gelegenheid gebruik om in de tent zoals dat heet “slaap” in te halen. Bovendien was Bas zodanig verbrand op z’n schouders dat hij geen zin had om waar dan ook in de zon te moeten gaan lopen. Andy ging zijn foto’s bewerken en ik …….. ik pakte m’n boek en ben gaan lezen.Nadat ik meerdere malen moest aanhoren dat Bas pijn had, heb ik de twee tortelduifjes gemaand om in mijn auto plaats te nemen en zijn we naar de drogist in Frutigen gereden. De dame snapte zeer snel wat er van haar verwacht werd en gewapend met een tube Solarcaïne Lotion, een crème die de brandwonden verminderd en de pijn verzacht, verlieten wij het etablissement.
Terug op de camping werd de crème direct aangebracht en toen ik korte tijd later informeerde naar de toestand van de gesteldheid van Bas, kreeg ik te horen dat de crème positief werk afleverde, kortom, hij zat dus weer lekkerder in zijn vel.Rond drie uur in de middag kwamen Sabine en Jet weer terug. Bern scheen erg druk te zijn en het was daar een behoorlijke puinhoop, daar er veel aan de straten en gebouwen in Bern gewerkt werd. Sabine had nog puf, dus hebben we de racefietsen tevoorschijn gehaald en zijn we naar Spiez gaan fietsen.De wegen naar Spiez waren zeer heuvelachtig. Straffe klimmen en behoorlijke afdalingen. Hoofdzakelijk afdalingen, daar Spiez een stuk lager ligt dan Frutigen. In Spiez aangekomen zijn we rond gereden en langs een andere weg weer terug gereden. Nu waren de wegen een stuk krachtiger qua klimmen en dalen, maar alle “heuveltjes” werden zonder problemen bedwongen en anderhalf uur later reden wij Frutigen weer binnen. Gelukkig niets te laat, daar het behoorlijk begon te spetteren. Op de camping aangekomen was de regen al vol aan de gang. De fietsen zijn dus vies, (heb ik wat te doen als we terug komen) maar de douche was verfrissend.De regen was inmiddels heftig geworden en werd nu ook geflankeerd door donder en bliksem. Bij iedere flits begon een ieder braaf te tellen: “Eenentwintig, Tweeëntwintig, Drieëntwintig, enz, enz,”. Om te kijken hoever het onweer van ons verwijderd was. Het kwam er op neer dat deze nooit minder werd dan twaalf seconden, dus zo’n vier kilometer. De opmerking die ik in een ver verleden ooit gehoord had, dat onweer boven in de bergen blijft, is dus vermoedelijk waar.Rond negen uur werd het weer rustig en ben ik korte tijd later in mijn tent gaan liggen met mijn boek. Korte tijd daarna lag ik te slapen, daar ik rond twaalf uur door Jet werd aangesproken: “Hou je je leesbril op”

Ik schrok wakker van een startende motor. Vreemd, is dat Sabine? De roggelend in bedrijf komende motor als knikkers in een stalen bak verrieden dat het hier om een dieselmotor ging en daar de Ford Ka een benzine motor heeft, kon het Sabine niet zijn.Ik schrok wakker, van een startende motor. Een soepel lopende benzinemotor kwam zingend tot leven. De reactie van Henriëtte was: “Daar gaat Sabine”. Vreemd, ik zou toch met haar mee gaan naar de winkels? Ergens achter in mijn hoofd begon de zachte roep voor een sanitaire stop. Vervolgens heb ik mijn lijf moeizaam overeind getrokken en mezelf van enige kleding voorzien, opdat ik niet te veel vreemde blikken naar mij toegeworpen zou krijgen tijdens de wandeling naar de badgelegenheid.Na een kort en toch niet al te zakelijk bezoek begon ik weer aan de terugreis naar het kampement. Terwijl ik daar mee bezig was voelde ik de aanwezigheid van een mechanisch toestel. Toen ik om keek bleek Sabine met haar auto op zeer korte afstand van mij genaderd. Met de woorden: “Je timing wordt steeds slechter” gaf ze gas en verdween in de verte.Na een ontbijt van de befaamde Dr. Bircher Muesli met bosvruchten het geheel bevochtigd met volle melk, besloten we om nogmaals de bergen van Kandersteg te gaan bedwingen. Het was tenslotte een doordeweekse donderdag, dus dit keer zou het wel een stuk rustiger zijn.
Bij aankomst in Kandersteg bleek mijn vermoedde juist, het was inderdaad een stuk rustiger, dus voldoende parkeergelegenheid.We besloten om de beklimming naar het bergstation van de lokale kabelbaan te gaan bedwingen. Dit is een wandeling van zo’n 1uur en 20minuten dus na de Andy/Hans factor zou dit dus neer komen op zo’n 45 minuten.
De bergpaden liepen precies zoals we inmiddels van de bergpaden in Berner-Oberland gewend waren. Straf met weinig haarspelden. Ondanks het feit dat het enigszins moeizaam ging was de Andy/Hans factor wel een goede berekening, daar we precies in 45 minuten boven waren.
Van daar uit was het weer afdalen naar een berg meertje. Meertje? “De Kaag” zou dit meertje graag opnemen, zodat we niet meer over de “Kagerplassen” maar over de “Kagermeren” of wellicht over de “Kagerbinnenzee” kunnen spreken.We hebben getracht om de See te ronden, maar liepen steeds dood op steile wanden alwaar ook meestal een heleboel water naar beneden kwam. Om het een en ander toch te verzachten, zijn Andy en Bas in navolging van het plasje van twee dagen geleden, toch weer gaan zwemmen. Voor hun was het geluk dat ook dit meer niet hoofdzakelijk bestaat uit continu verversend smeltwater, maar stilstaand water dat consequent wordt opgewarmd door het ,vandaag althans, waterige zonnetje.Nadat een ieder genoeg gezien/gezwommen had, begonnen we aan de afdaling. Dit keer langs een makkelijker pad. Onderweg werd nog een GeoCache gevonden en na zo’n vier uur vertoeven bereikte we weer de auto.Bij thuiskomst gingen Andy en Bas de bossen in om brandhout te verzamelen. Er werd een behoorlijke stapel bijeen gebracht en vervolgens zijn ze na de pannenkoeken met spek die ik in eerste instantie probeerde te bakken op een houtskool vuurtje wat geen succes was, naar de rivier gewandeld om een mooie kampvuurplaats te maken.
Pas een uur later kwamen zij terug om het hout op te halen. Geïnteresseerd of dit een kunstwerkje geworden was, ben ik poolshoogte gaan nemen.
Er was een kring gemaakt van hoog opgestapelde stenen met daar omheen grote stenen die als zetel dienst moesten doen. In de kring was het gesprokkelde hout keurig opgestapeld als een soort van wigwamvorm. Helaas voor de heren wilde het ontsteken van deze “tipi” niet erg lukken en nadat het laatste karton onverrichte zaken het vuur liet, ben ik naar de tent gaan lopen voor een wondermiddel in de vorm van BBQ aanmaakblokjes. Een klein stukje was genoeg om het kleine hout aan te steken en binnen tien minuten stond het geheel in lichterlaaie.
Het was pas half twaalf voordat het vuur dusdanig klein was geworden dat het restant werd begraven in zand dat op die locatie ruim voorradig was. De vuurplaats veilig achtergelaten te hebben, werd de douche nog bezocht waarna een ieder zich opmaakte voor de nacht.

De gehele nacht was het een komen en gaan van regenbuien, hetgeen het een wat onrustige nacht maakte. Gelukkig bleef het onweer hierbij weg en is het getik van de regendrukppels toch wel een leuk gehoor.Er was afgesproken dat ik ’s ochtends met Sabine zou vergezellen naar de COOP voor vers brood. Dit was dus om negen uur opstaan en nu werd ik dan ook netjes met de auto weggebracht naar het ochtend sanitair. In alle rust (de COOP was bijna geheel verlaten) werden de boodschappen verzameld en waren we rond half tien klaar voor het ontbijt. De wolken waren boven ons hoofd geheel verdwenen een waterig zonnetjes verlichten de camping. Terwijl de tijd verstreek, ging de temperatuur gestaag omhoog en volgens de thermometer in de auto klom deze tot 25ºCDit keer zou het daadwerkelijk een rustdag worden, dus zijn we (Bas en Madelon bleven op de camping) naar Thun gereden om het stadje te bekijken, maar veel belangrijker nog, de aankoop van borduurnaalden. De borduurnaald van Sabine was in alle consternatie van het onweer van gisteren ergens in het grasveld terecht gekomen en het is dan misschien geen hooi, maar ook “een naald in een grasveld zoeken” is onbegonnen werk. Een magneet mocht ook geen oplossing geven, daar de naald vermoedelijk rechtstandig in het gras is gekomen en nagedrukt door een schoen of slipper. Hiervoor mag je wel een heel sterke magneet gebruiken en de spoel van het MRI toestel van het lokale ziekenhuis mochten we niet lenen. Ik vraag me hierbij af of de dakdragers van mijn auto deze wel had kunnen dragen en of ik deze uberhaupt wel op en van het dak had gekregen, daar mijn auto hoofdzakelijk gemaakt is van staal ;o) Nieuwe kopen was dus makkelijker en ook een stuk praktischer.We waren weer wat vroeg terug op de camping en vond het dus nodig om te gaan fietsen. Sabine en Jet kozen het hazenpad of moet ik zeggen het Geocache pad. Alleen fietsen leek me niet zo leuk en daar de benen nog steeds een beetje pijnlijk waren, besloot ik de fietsen weer op slot te zetten en toe te dekken en me bezig te gaan houden met lezen en het drinken van een biertje of iets dergelijks.Later op de avond werd ik aangesproken door de nieuwe overburen, Sandra en Arjan uit Zwolle. Ze vroegen zich af of ik recentelijk de Jungfrau had bezocht en of dat mooi was. Helaas voor hun is het zeer, zeer lang geleden dat ik daar voor het laatst was en kon ze dus hierin niet van dienst zijn. Wel heb ik ze gewezen op de mogelijkheid om de wandeling van gisteren te gaan doen. Al doende en pratende kwamen we op het onderwerp Geocache en op dat moment kwamen Sabine en Jet ook terug. Lang en kort pratende werd er gesproken over een cache bij het station en dat wij die niet konden vinden. Daar deze cache niet ver lopen was zijn we meteen in de reeds behoorlijke schemer naar die cache gelopen en deze werd dan ook door hun gevonden, ze zijn tenslotte iets meer doorgewinterd dan ons, zullen we maar zeggen. De wandeling werd iets langer dan gepland en uiteindelijk kwamen in het donker rond half elf terug op de camping.

De dag begon als ieder ander. Rond 08:30uur begon het reeds warm te worden in de tent en een kwartier later hoorde ik de ritssluiting gaan, bediend door Sabine die brood ging halen. Dit keer was mijn timing niet al te denderend. De vorige dag had ik de tijd die zij nodig had om naar de Migros/COOP te rijden inclusief de boodschappen behoorlijk goed ingeschat, zodat ik precies het sanitair verliet op het moment dat zij de camping op reed. Dit keer zat ik er een beetje naast. Ik was al bijna bij de tent toen ze me passeerde, met de woorden: “Geen goede timing dit keer, pap!”De vorige dag hadden we al besloten om een alp te gaan beklimmen en dit keer om bepaalde mensen een beetje te ontzien het eerste gedeelte af te leggen per auto en het tweede gedeelte per Zeilbahn. Het stukje van het dal naar het “Dalstation” van die kabelbaan was dusdanig smal dat ik een keer achteruit terug moest om een tegenligger te laten passeren. Gelukkig was het parkeerterrein groot genoeg en stond de auto zelfs in de schaduw.Zes retourtjes werden gekocht, zowaar met korting. We hadden bij aankomst op de camping een kortingskaart ontvangen en kwamen er bij betalen van de retourtjes achter dat het wel 3 euro scheelde per kaartje. Ik ben de prijzen van dit transportmiddel in Zwitserland inmiddels wel gewend, maar deze vielen dus ronduit mee. Voor zesenzeventig euro waren we op en neer en dat voor zes personen. Klinkt misschien duur, maar ik kan je verzekeren dat dit zeer betaalbaar is.Voor Bas was dit dus de vuurdoop, zoals alles in Zwitserland eigenlijk. Stilletjes stond hij in een hoekje, zodat hij maar zo min mogelijk mee zou krijgen van de hoogte waar zo’n gondel zich bevindt.
Met zeer hoge snelheid reed de gondel over de kabel naar boven, zodat we snel weer vaste grond onder de voeten hadden.Vanaf het bergstation werd het weer lopen geblazen. Volgens de bordjes zou het naar de Elsighorn zo’n anderhalf uur lopen worden, dus na een korte berekening door Andy en mij werd er vanuit gegaan dat het iets van een uur zou worden.
De berekening bleek bij nader inzien te kloppen en inderdaad na een straf uurtje klimmen waren Andy en ik boven, op de voet gevolgd door Bas en Madelon en uiteindelijk ook Sabine en Henriëtte.Op de top werd van het uitzicht genoten en ook de gevoelige chip van mijn en Andy’s fototoestel moesten hieraan geloven. Sabine en Henriëtte gingen de top afzoeken naar een geocache die dan ook redelijk snel gevonden werd. Veel mogelijkheden heb je niet op een steen van ca. vijftien bij vijftien meter ;o)Nadat iedereen had gezien wat hij wilde gezien en genoeg gezien had zijn we weer aan de terugreis begonnen. Halverwege deze reis passeerde we de zogenaamde eeuwige sneeuw. Wederom een eerste keer voor Bas, dus werd hier niet aan voorbij gegaan.Toen we weer in de buurt van het bergstation kwamen, liepen we nog naar een bergmeertje, wat bij nader inzien een zwembad was. Men had in een kuil in de alm een zeil gelegd aan de randen afgedekt met stenen. Hierin zat water wat niet direct smeltwater was, dus redelijk warm. Andy en Bas konden het dan ook niet laten om in deze poel te gaan zwemmen. Na een uur was het genoeg en namen we de gondel weer naar het “Dal”Na het eten was het mooie weer van de afgelopen dagen duidelijk op. Er kwamen donkere wolken aandrijven en kort daarna begon het zeer hard te regenen. De tenten en Tarpa werden getest op waterdichtheid en de Tarpa en de tent van Madelon en Andy bleken niet bestand tegen dit natuur geweld en begonnen door te lekken. Van de Tarpa was dit niet zo’n probleem maar van de tent van de dame en heer natuurlijk wel. In de stromende regen werd de tent tussen buiten en binnentent voorzien van een laagje plastic en daarna was het lekkage probleem opgelost. Kort daarna was de regen en omweer weer op en werd het droog en ging zelfs boven in de bergen de zon weer schijnen.Laten we hopen dat de onweer vannacht wegblijft, daar ik dit altijd een angstige aangelegenheid blijf vinden.

Voor vandaag was bedacht, de benen rust te geven. Maar om toch wat nuttigs te doen besloten we om nogmaals de Schlucht, die we vorige week bezocht hadden, te bezoeken, daar Madelon, Bas en Andy hier nog niet geweest waren. Dit keer werd er niet naar boven gereden, maar in het dal geparkeerd alwaar speciaal voor deze wandeling plaats voor auto’s was gereserveerd.De wandeling was kort maar evenzogoed redelijk stijl. Snel liepen we door de Pochtechessel. Dit is een smalle doorgang voor de rivier de Tschentbach en van daar uit liepen langs de rivier richting de Choloreschlucht. Dit keer namen we wat meer tijd om het natuurschoon te bewonderen en ook Andy nam zijn tijd om te proberen om dit “geweld” juist op de gevoelige chip vast te leggen. Ikzelf had de meeste foto’s al eerder genomen, maar maakte van de gelegenheid gebruik om dit nogmaals te doen. Ditmaal was de camera gewapend met een extra (Metz) flitser, die dit keer de wat donkere delen van de Schlucht wat meer in het kunstmatige zonnetje zette.

Van hieruit was het een korte wandeling naar het chalet van de houtsnijder, alwaar door o.a. Madelon de nodige snuisterijen gekocht werden. Na dit bezoek was het een korte afdaling en via de Pochtechessel weer terug naar de auto.

Na een bezoek aan de COOP was het al weer tijd om naar d camping te gaan. De rest van de dag werd doorgebracht met lezen, kaarten, barbecueën , zoeken naar geocaches en wachten tot de zon onder ging.Zie voor de overige foto’s de fotoGalerij vanaf IMGP1843.jpg

Na een nacht met wat korte onderbrekingen, was het dan toch eindelijk acht uur geworden. Tijd om op te staan, daar Madelon, Andy en Bas om vijf voor negen op het station zouden aankomen. Een kort ontbijt later gingen Jet en Sabine per fiets richting Frutigen, kort daarna gevolgd door mij per auto. We konden ze tenslotte niet laten lopen na zo’n lange treinreis, daar de wandeling wel zo’n 500m is ;o))

We hebben de dame en heren eerst even laten acclimatiseren, alvorens hun meteen in het diepe te gooien met een lange zij het makkelijke wandeling, die zich hoofdzakelijk langs een rivier en langs uit omgezaagde bomen gesneden beelden leidde. De wandeling werd er eentje van drie uur, met een kleine tussenstop bij de hangbrug alwaar we een consumptie konden genieten en er door Jet en Sabine van de gelegenheid gebruik werd gemaakt om een Geocache te zoeken. Deze Geocache was in eerste instantie niet vindbaar, maar na een hint van de gasthaus eigenaar werd deze uiteindelijk toch gevonden.
Hierna was de hangbrug aan de beurt. Na een behoorlijk wacht op wat tegenliggers die rustig de tijd namen voor de oversteek mochten wij aan de oversteek beginnen. Al wiebelend en schommelend kwamen we aan de overkant (zonder kleerscheuren) alwaar ons de terugtocht wachtte langs de rivier naar de camping.De heren (Bas en Andy) namen hun tijd hiervoor. Er werd regelmatig gestopt om foto’s te nemen en van (hoe zal ik het zeggen) de omgeving te genieten. De overige wandelaars waren deze heren dan ook in een mum van tijd kwijt. Hopende op een goede afloop voor de twee individuen zijn wij toch maar doorgelopen naar het campement.
Wat ze allemaal uitgespookt hebben weten we tot op de dag van vandaag niet, maar wat we wel weten is dat ze pas na een uur aan kwamen lopen. De verwachting van Madelon werd waar. Onderweg namelijk waren twee bordjes: Frutigen 40minuten en Frutigen 50minuten. Madelon zei: “Als ze maar niet het verkeerde bordje volgen” Ze kreeg gelijk en hierdoor hadden de heren nog een leuk extra stukje gelopen. Dit was dus geen probleem, dus gaan we morgen de bergen in ;o)

Wederom een semirumoerige nacht gehad, dankzij de rivier die kabbelend op een bulderende toon langs de camping stroomt.Vanochtend werd er een tweede poging ondernomen tot het vinden van een Geocache bij de overdekte brug. Om de afstand zakelijk te overbruggen werd er een beroep gedaan op de mountainbikes die gratis te leen waren bij het campinghoofd. Alle drie gewapend met zo’n fiets zijn we afgereden via de bergpaadjes richting de houten brug. Aldaar werd het vreselijk op een zoeken gezet en na enige tijd werd de cache dan ook gevonden. Het logstrookje dat zich in een oude doch in goede staat verkerende lippenstiftkoker bevond, werd van naam, datum en tijd voorzien en vereeuwigd.Daar het nog vroeg was, besloten we nog verder te rijden naar een hangbrug die op een kilometer van de huidige locatie was gehangen. De weg daar naartoe was bergpaderiger dan de eerste etappe, dus werd er wel het nodige gevraagd van de benen. Bij de brug aangekomen restte ons nog de oversteek. Een hele opgave, daar de brug, zo’n 187m lang en slechts 65cm breed vervaarlijk wiebelde na elke stap. We mochten overigens elkaar niet verder naderen dan 10m tussenruimte. Vermoedelijk omdat de brug het zou kunnen begeven onder ons enorme gewicht.
Veilig werd de overkant bereikt alwaar ons koffie en cola wachtte. Na een gesprek met de vrouwelijke uitbater en een eenakter die werd opgevoerd door een kind van 10 maanden waarover we ons verwonderde dat deze zo lang op een plekje bleef zitten, zijn we de brug wederom, met gevaar voor eigen leven, overgestoken om per fiets weer terug naar de camping te rijden.
Op de camping hebben Sabine en ik ons vervolgens omgekleed om per racefiets de weg naar Adelboden te gaan bedwingen.Tot mijn grote verbasing reden we behoorlijk snel de berg op. Het ging dan misschien niet zo stijl als de bergen in Limburg, maar de bergen houden het hier wel langer vol.Vlak voor Adelboden vond Sabine het welletjes. Voor de zekerheid ben ik toch nog verder gereden om te kijken hoe ver het nog was. Eigenlijk kunnen we zeggen dat we het wel gered zouden hebben, daar over de in de ogen van Sabine hoge heuvel de weg na een korte afdaling verder redelijk horizontaal verder was gegaan. Evenzogoed zijn we omgedraaid en terug gereden, wat een zakelijk afdaling zou worden. Voor we het wisten waren we dus al weer terug op de camping. Tweeëntwintig km rijker op de fietsklok. Het was bijzonder meegevallen en ook de automobilisten zijn in Zwitserland zeer gedisiplineerd. Prettiger dan in Nederland en BelgiëDe dames gingen kort daarna weer aan het Geocachen. Houdt dat dan nooit op ;o) Had ik mooi tijd om de blog aan te vullen, een beetje foto bewerken, banjo spelen en vervolgens de BBQ aansteken om het vlees te roosteren.Na het eten, je raad het niet, gingen de dames …….. Ja! Geocachen. Nee het houdt dus nooit op ……. Nu maar afwachten of er nog tijd is voor een spelletje ShitHead. En morgen, morgen komt de rest per trein.

De dag begon rustig en vroeg. Een verlaten woonkamer met de sporen van een afgeraffelde avond (glazen, kopjes, lege chipszakken e.d.) begroete mij. Een snel ontbijt later heb ik de tuinslang gepakt voor een stukje “down-hill work”. De auto wassen en uitmesten. Het down-hill hierin is natuurlijk het feit dat de auto waarschijnlijk volledig onder de kadavers van insecten zou gaan zitten tijdens de reis van Nederland naar Zwitserland. Gelukkig had ik kort daarvoor de auto volledig in de was gezet, dus zullen die zich waarschijnlijk wel makkelijk laten verwijderen bij terugkomst.Henriëtte had in de afgelopen dagen de nodige zaken die met kamperen te maken hebben verzameld en er restte die dag alleen nog het inpakken van de persoonlijke bagage en feestartikelen zoals fototoestel, boeken, laptop (o.a. voor de website) laadapparaten etc.etc.
Het inladen van de nodige zaken begon pas in de avond, daar we een deel van de middag hadden gebruikt met slapen en het kijken naar de Tour de France. Zoals elk jaar, is mijn eerste reactie: “Dit gaat er allemaal niet in, in de auto”. Dit keer had ik nu de uitwijk naar de auto van Sabine, al had ik uit haar richting al begrepen dat daar niet veel ruimte in over zou blijven. Het feit dat ik de tent van Sabine en Andy in mijn auto had gestopt, gaf in mijn ogen het recht om toch wat zaken van andere in hun auto te deponeren.
Rond negen uur was alles gepakt en gezakt en rond tien uur stapte we, al vergeten dingen uit huis graaiend, in de auto en reden uitgezwaaid door Larissa en Madelon af. Andy reed de eerste honderd meter voor ons uit, maar bij de Mauritssingel aangekomen scheidde onzen wegen zich reeds.De weg naar Zwitserland zou dit jaar via de rechts-Rheinische route lopen. Bij Arnhem reeds, begon Beatrix (de damesstem in de GPS van Hyundai) al te “piepen”. “Er zijn ernstige verkeersproblemen op uw route”. Deze tekst laat mij meestal niet afschikken, daar ze altijd van een mug een olifant maakt. (Wellicht moet de GPS als illusionist gaan werken).
Dit keer zou het om een afgesloten autobahn gaan ter hoogte van Keulen. Zoals ik al zei, ik liet mij hierdoor niet afschikken en de olifant bleek dit keer niet eens een mug te zijn, daar het om een stuk autobahn richting Essen ging die we niet eens zouden gebruiken.
Snel reden we door Duitsland en drie stops later bereikte wij Basel. Gelukkig hadden we reeds een autobahnfignet, dus konden we zonder stoppen de grens over richting Bern.
Vlak voor Bern zijn we op zeer dringend verzoek van Sabine toch nog even gestopt voor een “frisse” neus. Haar opmerking hierbij was: “Ik dacht dat ik last van mijn rechter voet zou krijgen tijdens het continu gas geven, maar ik had uiteindelijk alleen problemen met het open houden van mijn ogen.” De hele reis heb ik alleen in de auto gezeten en heeft Henriette Sabine gezelschap gehouden, dus met het verkopen van een hoop onzin met verlengsnoer, zijn zij lachend de nacht doorgekomen. Ik echter moest het doen met muziek en een hoop commentaar op Beatrix die het continu nodig vindt om mij te zeggen dat ik bij een afslag links aan moet houden. Waarom geeft dat apparaat niet alleen verwijzingen door als ik van weg moet veranderen. Uiteindelijk ben ik op een compromis gekomen door haar verwijzingen naadloos om te zetten in verwensingen van mijn zijde. (allemaal netjes natuurlijk)Rond negen uur ’s ochtends reden wij de camping op.

Na een nacht doorhalen/rijden vanuit Nederland naar Frutigen::Zwitserland kregen we een goede ontvangst op camping Grassi.
We werden te woord gestaan door Sonja Glausen die ons naar de receptie bracht, alwaar we aan Walter Glausen werden voorgesteld. Vanaf dit moment werd de voertaal Nederlands dat door Walter vloeiend werd gesproken. Hij bracht ons naar onze plaats op de camping en gaf aan dat we behoorlijk veel plaats konden innemen. Snel werd er begonnen met het uitladen van alle spullen daar de tenten zich onderin de laadruimte van mijn auto bevonden. Het een en ander werd verwonderd gade geslagen door de ontbijtende buren welke zich vermoedelijk afvroegen waarom we zoveel spullen bij ons hadden terwijl we maar met z’n drieën waren. De verbazing werd vermoedelijk nog wat groter toen we uiteindelijk drie tenten opgezet hadden. Van een van de etende campinggenoten kregen we een hamer te leen, want die waren we vergeten.Toen alles klaar was, trokken we ons terug om een welverdiend Uiltje te knappen. (Is dat eigenlijk dierenmishandeling?) Ondanks het gekraak van het Uiltje naast mij, kreeg ik het zowaar voormekaar om twee uren te slapen. Henriêtte kwam uiteindelijk uit bed om te vertellen dat ze naar bed ging. Bijzonder!De lokale winkels werden geïnspecteerd, Denner, Migros en CO-OP, en prijzen werden vergeleken. Gewapend met zoutjes, brood en bier (eerste levensbehoefte ;o) kwamen we op de camping terug. De maaltijd werd bereid, bestaande uit champignonsoep met brood. Voor deze soep ging ons nieuwe gasstel in primaire. De gaspatroon werd op z’n plaats gedrukt en vervolgens begon deze vreselijk te lekken. De geur van fris butaangas verspreidde zich snel over het terrein. Ik begon me af te vragen of het niet beter was geweest om dit toestel thuis uit te testen. Meerdere pogingen leidde tot meer ontsnappend gas. Na veel hoofdkrabbelen viel het mij op dat het busje een uitsparing had en deze op een gepaalde manier over de sluiting viel. Daarna werkte het toestel naar behoren. Gelukkig! Mijn oog viel (ik heb deze weer opgeraapt hoor) korte tijd later op de gebruiksaanwijzing. Met grote letters viel hierop te lezen: “LAAT DE NOK VAN HET TOESTEL SAMENVALLEN MET DE INKEPING VAN HET GLASBLIK!!” …….. Euh, een duidelijk gevalletje van RTFM: Read The F*cking Manual ;o)) Je blijft een Nederlander toch?De avond kwam en tijdens een paar spelletjes Shit-Head werd het langzaam donker. De buitenverlichting met zonnepanelen werd getest en kort daarna voegde wij ons bij ons slaapgerij. Ik heb nog geprobeerd om te beginnen in het nieuwe boek van Dan Brown, Inferno, maar nadat het boek mij meerder malen had wakker gemaakt door op mijn neus te vallen ben ik maar gaan slapen.