De ochtend begon met regen, maar dat was verwacht op de site http://www.wetter.at. Het zou in de middag beter worden, bovendien hadden we met elkaar afgesproken (Jet en ik) dat we zowiezo zouden gaan wandelen bij en om de Lünersee nabij Brand
De wandeling was de eerste kennismaking met serieus bergenlopen twaalf jaar geleden. We begonnen toendertijd met het bestijgen van de berg naar het bergmeer met het idee om daarvandaan met de kabelbaan weer terug te gaan. Boven aangekomen (het was een klim van zo’n anderhalfuur

wat wil je met een kind van drie in je rugzak.) zag ik een bekend gezicht. Het bleek een delegatie van de duikvereniging waarvan ik toendertijd lid was. De heren waren bezig zich in zwembroek te hijsen, want waar water is moet gezwommen worden. Of ze helemaal stil gestaan hadden bij de temperatuur van het meer weet ik niet, maar wel weet ik dat het meer gevuld is met smeltwater. De reactie was naar verwachting. Een duik erin en meteen eruit. Kort, maar de heren hadden er tenslotte gezwommen. Ik kreeg te horen dat ze net terug waren van een bergwandeling van hut naar hut en dat ze erg te spreken waren over het eten in de TötAlphütte. Dus zijn we toen met twee kleine kinderen wandelend en één in de rugzak naar de hut gelopen. Was ook nog een hele klim, maar de heren van de duikclub hadden niet overdreven.

Met de gedachten aan die wandeling, besloten we om het zelfde te gaan doen. In eerste instantie een stevige klim met de auto naar het parkeerterrein van de kabelbaan en van daaruit volgens het bordje een tocht van één uur en een kwartier. We stegen van 1500 naar 1900 meter in vijfenvijftig minuten. De tijden op de bordjes worden tenslotte voorzichtig genomen.
Boven aangekomen hebben we even van het uitzicht genoten over het behoorlijk grote meer en Andy was daarbij enigsinds verdrietig dat hij zijn hengel niet had meegenomen. Hij was namelijk niet vreemd bezig geweest daar er boven zo’n acht vissers bezig waren met het ontfutselen van het meer van de zwemmende fauna. Jammer maar helaas. Gedane zaken nemen tenslotte geen keer.

In eerste instantie leidde de weg horizontaal langs het meer en na zo’n twee kilometer kwamen we langs een bord met daarop de prijzen van de consupties in de hut en aan de andere kant van de weg een paal met daarop de wegwijzers naar de verschillende locaties waaronder de TötAlphütte. Volgens dit bordje zou ook deze wandeling weer zo’n één uur en een kwartier in beslag nemen dus er werd gespeculeerd dat die weer zo’n vijftig minuten zouden zijn. Het laatste klopte want ook nu waren we ruim binnen het uur boven. (2385m).

In de hut werden we in een gebrekkig maar verstaanbaar nederlands toegesproken door een duidelijke import Oostenrijker uit vermoedelijk een land als Tibet. Het heerschap kwam mij over als een Sherpa. Niet zo gek als je bedenkt dat je op een locatie bent ergens hoog in de bergen die alleen bereikbaar is te voet of per helikopter. Aldaar werd er wederom gekozen voor de Heiße choco mit Sahne (voor mij koffie) en Apfelstrudel. Op dit laatste moesten we even wachten, maar het gene wat we kregen was erg lekker maar vooral erg veel.

Gelaaft zijn we weer aan de afdaling begonnen en zowaar kon ik ook een zonnebril opzetten, daar het zonnetje begon door te breken. Na een halfuur lopen waren we weer bij het meer en nu restte ons alleen nog het ronden hiervan en dan met de kabelbaan naar beneden.
De wandeling duurde langer dan voorzien en bovendien werden we nog getrakteerd met een lekker buitje. Voor het eerst deze vakantie hees een ieder zich in zijn regenjas, want er kwam ook nog een koud briesje bij. Na een behoorlijke wandeling voor het grootste gedeelte in de wolken (jammer, want volgens mijn herinnering waren hier schittende uitzichten) kwamen we uiteindelijk bij de kabelbaan aan. Niets te vroeg overigens, want het was de een na laatste vaart die wij namen.Anders hadden wij het pad naar de auto ook nog in omgekeerde richting kunnen gewandelen. Wat wandelend waarschijnlijk zo’n drie kwartier had geduurd, duurde nu maar zo’n drie minuten. In no-time waren we weer bij de auto. Vandaar uit was het een half uur tot de Interspar alwaar voor de zoveelste keer schoenen werden gekocht door een meisje. Tevens werden er voor de laatste keer inkopen gedaan voor het laatste avondmaal in de bergen. Morgen wordt er opgebroken en gaan we naar Halsdorf voor een bezoek aan Ketu, Sandra en Nadiri. (Vanuit Leiden naar Duitsland verhuisde vrienden) Tijdens het eten hadden wij wederom vrij uitzicht op de bergen en deze bleek van achteraf aangelicht door de zon. Dit gaf een zeer mooi effect die ik heb geprobeerd vast te leggen op de foto. Of dit helemaal uit de verf komt weet ik niet, maar daar laat ik u graag over beslissen.

Zoals ik in het relaas van gisteren reeds schreef hebben we nog een wandeling gemaakt via een pad dat volgens de kaart onderlangs de camping gaat. Onderweg werd een rivier overgestoken via een brug die ik in deze contreien nog niet heb gezien, daar heb ik een foto van gemaakt en zie hieronder:
Bij terugkomst viel mijn ook op zeer donkere wolken die vanuit het zuiden naderden. Ik heb meteen het internet geraadpleegd om te kijken op de buienradar van Europa en wat ik daar op zag verontrustte me een beetje. Snel werd de tarpa binnen gehaald de luifel van de tent van Andy en Sabine in stormstand gezet en voor de zekerheid alle scheerlijnen van de tent gecontroleerd. Alles leek in orde en ik zat nog niet koud met een boek op schoot in de tent toen het noodweer losbarstte. We kregen onweer over ons dak met windstoten en zeer zware regenval. Ik heb het nog nooit eerder zo te keer horen gaan op een tent. De tenten hielden zich goed en lieten geen druppel water door. Halverwege het onweer kreeg ik toch de neiging om foto’s te maken van het lichten, maar de zware regenval weerhield mij ervan om vanuit de tent naar de auto te lopen om van daaruit foto’s te nemen. Wellicht een andere keer.

Rond 23:30uur werd het weer wat droger en werd er aan de nachtrust begonnen. De hele nacht was het droog, maar helaas begon het vanochtend vroeg weer te regenen. Dit was een vlek op het programma, daar we een wandeling nabij het dorpje Brand in gedachten hadden. In plaats daarvan zijn Henriëtte, Larissa en ik naar Dörnbirn afgereden, daar Larissa nog een paar schoenen op het oog had die in het winkelcentrum aldaar gezien waren. Op de weg daar naartoe werd het weer weer beter en uiteindelijk zelfs warm. Bij terugkomst op de camping was het zelfs weer kortebroeken weer, maar helaas niet zo lang. Om het er toch nog even van te nemen, stelde ik voor om nog een stukje te gaan wandelen. Ik kreeg precies één persoon mee, namelijk ikzelf. Via een zeer smal pad werd ik het dal ingeleid, hier en daar moest ik zelfs oppassen dat ik niet zou uitglijden daar een misstap wat vervelende gevolgen zou hebben. Ik zag daar niet zoveel problemen in, maar later kwam ik langs een bordje waarop een man werd herdacht die in 1973 naar beneden was gevallen en het klaarblijkelijk niet had overleefd. Ik heb me wel afgevraagd in hoeverre dit een dodelijke val was geworden, maar het zal wel een ongelukkige val geweest zijn. Het laatste stuk was niet zo spectaculair want het leidde mij via een asfaltweg weer naar de hoofdweg en vandaar uit was het slechts nog een paar honderd meter.

Bij aankomst op de camping bleek ik net op tijd te zijn. Ik zat nog niet koud op een stoel toen de regen weer met bakken uit de lucht begon te vallen in eerste instantie zelfs gepaard met onweer. Terwijl ik dit zit te typen valt de regen nog steeds in grote hoeveelheden naar beneden. Sabine en Andy zitten waarschijnlijk naar de serie “Oppassen” te kijken op de laptop van Andy. Henriëtte en Larissa zitten naar een film van Harry Potter te kijken en ik zit te kijken terwijl mijn vingers over het toetsenbord heen gaan om dit stukje te typen.

Als het morgen beter is, gaan we alsnog proberen om een bergwandeling te maken bij de Lünersee nabij Brand.

Gisteravond hadden we nog even dichtbij bezoek van de Polizei die de ongeluklocatie vanuit de lucht kwam verkennen. Ik als helicopter liefhebber kon het dan ook niet laten om van dit apparaat snel een foto te maken.
Ik ben tijdens een korte wandeling met Sabine nog gewezen op een paar mooie ideeën voor macro opnamen:
Allereerst een vlindertje op een bloemetje.
Een vlindertje dat in het water lag. Nadat ik de foto genomen had heeft Sabine de vlinder uit zijn of haar benarde situatie bevrijd. De vloog nadat het uit het water was opgetild vrijwel meteen weg.
Vervolgens zagen we een spin bezig met het tot rollade omtoveren van een insect, rolladeren zullen we maar zeggen. Ook dit werd op de fotogevoelige plaat vastgelegd.

Ergens op een hand zag ik een torretje
van 't mannelijke geslacht, het had een snorretje,
maar later bleek en dat was het frappante,
't was zeer waarschijnlijk een wat zwaar behaarde tante

Toon Hermans (ietwat aangepast aan de situatie)

De dag is erg zonnig en de rust wordt zo nu en dan verstoord door langs rijdende motoren aan beide zijden van het dal en volcontinu door kleine in het zwembad aanwezige kinderen die het waarschijnlijk als enige mogelijkheid zien om schreeuwend te communiceren met hun vriendjes van het mannelijke en vrouwelijke geslacht.
Mijn verbrandde schouders gebieden mij om in de schaduw te blijven zitten. Zo nu en dan moet ik even onder de tarpa vandaan komen, al is het maar om Sabine te assisteren bij het plaatsen van een parasol. Met drie tui-en staat deze zonder voetstuk vrij tussen de tenten waarbij een lichte bries standvastig door de parasol wordt getrotseerd. Sabine is intussen uitgevallen op een matras welke zich in de schaduw van de parasol bevindt.
Larissa en Andy zijn het zwembad ingegaan en zij hebben zich gevoegd bij de luid communiceerde menigte. Ikzelf ben hard aan het overwegen om ook het zwembad te betreden, omdat ook ik ben gezegend met een luide keel…… en pijnlijke schouders.
Larissa had gedacht om naar Latarn te gaan daar er daar een rodelbaan is en zij na de glijbaan van gisteren smaak heeft naar groter, sneller en hoger. Helaas is de weg naar dit dorp niet breder dan een Einbahnstraße en het feit dat het vandaag zondag is en heel autorijdend Oostenrijk de auto heeft gevonden weerhoud mij van deze actie. Larissa heeft zich uiteindelijk maar neergelegd bij mijn tegendraadsheid.
Na twee hoofdstukken gelezen te hebben in mijn boek “Het verloren symbool” van Dan Brown heb ik uiteindelijk de computer maar gezocht om alvast te beginnen aan het relaas van deze dag voor op de website. Zojuist wordt ik door Larissa en Andy gevraagd om ook het zwembad in te gaan. Andy zij dat hij mijn record van zes baantjes onderwater heeft verbeterd met één. Terwijl ik de computer afsluit hoort Sabine Andy fluisteren dat hij nu echt zeven baantjes onderwater moet…… Korte tijd later ben ik ook te water gelaten en probeer Andy uit de tent te lokken tot het opnieuw zwemmen van zeven baantjes onder water. Hij gaat daar niet toe over, dus ik begin maar een poging tot het evenaren van zijn record. Het onderwater zwemmen ging zo makkelijk dat ik er meteen maar acht gedaan heb. Deze stelling van het nieuwe record werd meteen gevolgt door een poging van Andy om mij te verbeteren. Terwijl hij met baan vijf bezig was verloor hij onder water zijn zwembroek van het breken van het record tot een halt riep. Gelukkig maar anders had ik een poging van tien baantjes moeten ondernemen en ik weet niet of mijn longen dat gehaald hadden.

De dag ging gestaag voorbij en naast lezen, heeft een ieder zo zijn ding gedaan om de tijd te doden. Jet en Sabine zijn het bos in getrokken voor het nemen van macrofoto’s van de plaatselijke fauna. Ik heb ze hierbij naderhand bijgestaan met advies over de wondere wereld der scherptediepte. Andy heeft het grootste gedeelte van de dag doorgebracht met een schoottop op zij lap. Larissa is nog verder verkleurd naar een diep rood en ik, ik heb zoals je kunt lezen ook een groot gedeelte een PC op mijn lap gehad.

We werden opgeschrikt door een hefschroefvliegtuig der oostenrijkse Rettung. Deze kwam laag over en ging het dal in direct naast de camping. Even later kwamen Jet en Sabine terug van hun fotoexpeditie met de woorden dat de feuerwehr de weg naar het dal had afgezet. Alle auto’s en motoren werden gemaand te wachten dan wel om te draaien. Van omstanders kregen we later te horen dat er een motor frontaal op een auto was gebotst. Een persoon is per hely afgevoerd, een ander per ambulance. Wat precies de toedracht is van het ongeval is tot nu toe onduidelijk, maar wel weet ik dat ik gisteren ook een motorfiets op de voor bumper had kunnen hebben en om de motorrijders qua blaam een beetje te helpen, ook verschillende auto’s. Het berijden van bochten in de bergen wordt door vooral Oostenrijkers met een brokje doodsverachting uitgevoerd. Ze komen zonder hun mede weggebruikers te zien midden op de weg je in een bocht tegemoed en het is dat ik geen bermvrees heb anders was ik al aan de vijfde auto toe.

Aan het eind van de middag werd besloten om toch nog een stukje te gaan lopen. Er zou een pad door het dal onder de camping doorlopen, dus die moest verkend worden. We passeerde in het dal een heel oud bruggetje met een dak erop en verder liep het pad door het bos om vervolgens niet onder de camping door te lopen maar naar het dichtbijzijnde dorp. Van hieruit liepen we maar terug naar de camping. Maar goed ook, want vanuit het zuiden naderde ons donkere wolken en volgens de buienradar zal deze ons iets na 21:00uur bereiken zodoende kunnen wij nog het een en ander voor bereiden alvorens de ellende uitbreekt.

Tijdens de rondwandeling van vanmiddag heeft Sabine een aantal foto’s genomen waarvan er hieronder twee.

In schril contrast met gisteren was de nacht kort en erg stil. Het was dan ook niet de roep van de vers gezette koffie, maar het brandende ochtendzonnetje die de tent intern snel deed opwarmen.
Een ieder was vandaag “vroeg” op en om 10:00uur waren we dan ook klaar om af te reizen naar Faschina voor een berg wandeling. We hadden op de wandelkaart van de camping gezien dat daar een route was uitgezet gedeeltelijk als Blumen-Wander-Lehrpfad, een beklimming van de Glätthorn (2133m) en op de terugtocht een bezoek aan de Frans Jozef Hütte.

Het eerste gedeelte van de klim deed mij denken aan Verbier. Het pad slingerde onder een kabelbaan door de berg op. Gekomen bij het midden zeilbahnstation begon het Blumen-Wander-Lehrpfad. Het was een stevige klim met om de 50m één of mee bordjes met daarop een foto van een bepaalde bloem, met informatie van die bloem. Het waren er maar een stuk of 40 dus ik heb ze allemaal qua informatie onthouden……not!
Het pad ging steeds steiler worden en uiteindelijk werden we gewaarschuwd dat het pad alleen bewandeld mocht worden door geübte bergsteiger. Welnu, daar hoorde Andy nog niet bij dus ik maande hem om achter te blijven. Hij wilde hiervan niets weten en nam een run de berg en we hebben hem niet meer gezien……. tot op de top van de berg ;o))) Later hoorde ik van Andy dat hij ook wel eens als eerste boven wilde zijn. Boven op de top aangekomen, was het een drukte van jewelste. Dat krijg je natuurlijk als een kabelbaan het grootste gedeelte van de beklimming weg laat vallen. Voor de volgende wandeling moeten we maar weer een Gipfel kiezen die alleen te voet bereikbaar is. Op een of andere manier is dat toch leuker. Vlak voor dat wij wederom aan de afdaling zouden beginnen, ging de drukte als eerst. Toen brak er een soort van serene rust aan die door Andy en Sabine werd aangegrepen voor een “IkWasHier” foto.
De afdaling was nog heftiger als de besteiging van de bergtop. De beklimming van de Piere Avoi in Verbier mocht dan ietwat moeilijk zijn, maar dat was een eitje in vergelijking met deze afdaling. Op de foto is door vertekening van het beeld helaas niet helemaal zichtbaar hoe steil het was, maar de kabel die er gespannen was als hulpmiddel tijdens het afdalen doet wel het een en ander vermoeden. Het pad eindigde in de Frans-Jozefhuütte, alwaar wij de beloning van deze beklimming in ontvangst konden nemen in de vorm van koffie, heiße choco mit sahne, Almdudler en cola die veel te veel was aangelengd. Het geheel werd geflankeerd door de nu overbekende apfelstrudel. Nadat deze rijke dis soldaat gemaakt was, werd de wandeling voortgezet richting het midden station van de kabelbaan. Aldaar aangekomen wilde Larissa van de glijbaan af die daar was gesitueerd en na enige discussie met de seilbahnbeambte, daar de glijbaan eigenlijk alleen voor kinder is, dat Larissa gewoon een groot kind is, mocht zij voor de prijs van een maal, twee keer proberen. Onder het toeziend oog der beambte en twee lenzen van video en fotocamera kwam Larissa de glijbaan af.
Vandaar uit werd de kabelbaan gebruikt voor de afdaling van het laatste deel. Dit hoofdzakelijk om Andy te laten kennismaken met een echte kabelbaan. Wederom werd de discussie aangegaan met de seilbahnbeambte. Wij hadden namelijk geen kaartjes. Het was blijkbaar de bedoeling dat de kabelbaan in beide richting wordt gebruikt. Hij gaf aan dat we beneden maar een kaartje moesten kopen. Dus ben ik naar beneden gelopen om voor een ieder een kaartje te kopen…………… Nee natuurlijk niet, hij bedoelde dat we met terugwerkende kracht een kaartje moesten kopen.
Beneden hebben wij keurig een kaartje gekocht en zijn vandaaruit per auto naar de supermarkt gegaan voor de boodschappen voor ’s avonds en voor zondag. Bij aankomst op de camping hebben we eerst nog afgewacht tot het zwembad wat minder bevolkt was en zij we lekker gaan afkoelen in het water. De avond was in schril contrast met twee dagen geleden. Als je op de donderdag paginakijkt en ziet wat voor weer het was op de tenten foto, zie dan eens hoe het weer kan veranderen op onderstaande foto. Van zo’n 15°C richting de 28°C dat is nog eens wat en dan die blauwe lucht. Laten we hopen dat het zo blijft tot donderdag…….

Regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen.
Nee dat was gisteren!

De hele nacht heeft het gestaag doorgeregend. Er waren wel stukjes van droogte, maar die waren in seconden op een hand te tellen. Juist daarom heb ik dus tot 10:00uur geslapen. Geheel door de lokroep “Koffie is klaar” van Sabine heen. Wonderlijk!
Om niet nogmaals de gehele dag op de camping uit te hangen, heb ik het internet maar eens geraadpleegd voor bezoeken aan overdekte bezienswaardigheden. Het internet kwam met een twee suggesties Rolls Royce museum en het Krippenmuseum. Krippenmuseum? Eerst maar eens het woordje Krippen vertalen. Volgens de vertaalcomputer zou dat “crèche” moeten zijn. Dat lijkt me sterk. Een bezoek aan de internetsite van het museum leerde me dat het om een soort van dioramamuseum of wel kijkdoosmuseum ging. Daar het weer er niet beter van werd zijn we maar richting Dornbirn gereden (45km) om dit museum maar eens wat dichterbij te gaan bekijken. Ter plaatse gekomen bleek het direct naast het Rolls-Royse museum te liggen en het bleek een museum voor kerststalletjes, maar dan op z’n Oostenrijks.
Nu begreep ik meteen ook de vertaling “crèche” daar het om de baby Jesus ging……. toch……

Van een aantal stalletjes heb ik foto’s gemaakt. In totaal ging het om zo’n 30 diorama’s (kijkdozen)

De laatste was gemaakt van papier bekleed met gekleurd aluminiumfolie. Oke we stonden binnen een half uur weer buiten, maar voor 3 euro per persoon toch een ervaring rijker.
Omdat de middag nog jong was en omdat we nog meer dan een uur overhadden op de parkeermeter, (60cent voor anderhalf uur, daar kunnen ze in Leiden nog van leren) keken we op de bordjes of er nog wat meer te doen was. Volgens de bordjes konden we nog wandelen naar de Rappenloch. Rappenloch? Dit bleek een schlucht te zijn. Omdat Henriette al een tijdje riep dat het wel leuk zou zijn om door een schlucht te wandelen, waren dat als het waren twee vliegen in een klap. Al bleken dit later een libelle, een duizendpoot, een bij en een spin in een klap.

De schlucht was een doorgang die sinds de Jura door een rivier en later door een gletsjer was gevormd.

Uiteraard was de schlucht veel groter dan de foto doet vermoeden, maar de groothoeklens laat maar een stukje toe en tevens deed het gecultiveerde pad er geen goed aan. Het pad liep verder langs een stuwmeer die leeg gelopen was voor baggerwerkzaamheden en dat was verder niet meer de moeite waard om daar verder langs te lopen. We gebruikte de tijd die over was met het fotograferen van beestjes die langs ons pad gevonden werden. Het was een over en weer geven van de macrolens tussen mijn Pentax en die van Sabine. Halvewege deze werkzaamheden kreeg ik te horen dat zij ook zo’n lens wilde, maar dan wel een die nog een stukje verder ging qua macro.
Zie de verdere opname/probeersels:

De rest van de dag werd gebruikt om een bezoek te brengen aan een winkelcentrum in Dornbirn. Daarvoor moesten we wel in een file gaan staan van iets meer dan een kilometer. Ik was benieuwd naar de “Omrijden” knop van mijn GPS, dus deze werd gebruikt. Ik werd door een vilawijk gestuurd, langs kleine weggetjes en doorgangetjes en iets meer dan een minuut later kon ik de file weer invoegen voor een bus die toch stil stond om mensen in en uit te laten op twee auto’s na bij het einde van de file. ’t Was een soort van voordringen, maar “who care’s” het werkt!
We waren op tijd op de camping om nog van het zwembad gebruikt te maken.
Het avondeten bestond uit worst en biefstuk van de BBQ en pannenkoeken met spek.

Het ziet er slecht uit voor de komende dagen. Het zal pas vanaf zaterdag beter weer worden. Tot die tijd mogen wij het doen met een komen en gaan van buien.

De dag begon met:
Regen, regen, regen en regen. Vrijwel tijdloos gevolgt door regen, regen, regen, regen, regen, regen en regen. En verder hadden wij:
Regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen.
Regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen.
Regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen.
Regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen.
Hey het wordt droog!. Nee toch niet!

Regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen.
Regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen.
Regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen.
Regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen.
Regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen.
Regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen.
Regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen.
Regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen.

Het kan natuurlijk erg gezellig zijn met het gekletter der regendruppels op het tentzeil, maar na een tijdje komt het je toch DE KEEL UIT!!!!
Des middags werd het droog. Nou ja, droog. Het regende even niet, voor precies 15,92seconden. En toen:……… Neger….., neger….., neger….., neg….. Sorry……
Regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen.
Regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen.
Regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen.

Wij zijn uiteindelijk maar in de auto gestapt om een stukje te rijden en wat denk je? Het werd droog. We reden door een heel mooi skigebied met schitterende wandelpaden. Tijdens deze rit werden we gebeld door Sabine dat het droog was op de camping. Dit was in mijn ogen zo bijzonder dat ik direct de dichtbijzijnde autobahn opgedraaid ben en de snelste weg richting de camping genomen heb. Helaas……. bij aankomst op de camping……..
Regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen.
Regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen.
Regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen….., regen.

Ik hoop dat het morgen beter is……. Ik ben bang van niet. “Samstag wird besser!”, zegt de boerin.

De man die enige seconden daarvoor nog in diepe slaap was geweest, opende voorzichtig eerst één oog en toen de kust veilig bleek ook het ander. Nog enigszins gedesoriënteerd probeerde hij te ontdekken wat de slaap zo abrupt had doen beëindigen. Daar was het weer, een luid en krachtig: “De koffie is klaar” galmde over de tent. Verstoord zocht de man naar zijn horloge, om vervolgens te ontdekken dat het vijf minuten over acht was. De stembanden van de man kwamen moeizaam tot trillen en met een schor: “We hadden toch negen uur afgesproken om op te staan” gaf hij antwoord op de eerdere melding over de status van de koffie. “Ja” sprak de stem, “Maar de koffie is !nu!klaar”. Omdat er met koffie niet teveel gesold mag worden, kwam de man verongelijkt uit bed om samen met de eigenaar van de stem aan een reeds gedekte ontbijttafel aan te zitten.

Sabine was vandaag zoals ook de vorige dagen weer voor dag en dauw opgestaan en na het toilet naar het campinghoofd gelopen om de, de vorige dag bestelde broodjes, op te halen. Vervolgens werd ook de nieuwe thermoskan, die ze de vorige dag nog had gekocht bij de Interspar in Bürs gevuld met koffie om aansluitend op deze actie mij er van te overtuigen dat het opstaan tijd was. De nacht was wat onrustig geweest en dus was ik nog niet wakker. Terwijl Sabine en ik aan het ontbijten waren kwamen ook Larissa, Henriëtte en Andy ons vergezellen en er werd nogmaals overwogen welke wandeling wij vandaag zouden gaan genieten.
Uiteindelijk werd er democratisch door mij besloten dat we de reis naar de Sarotlahütte zouden gaan ondernemen. Rond half elf stonden we gepakt en gezakt bij de auto en snel voerde de goed geasfalteerde weg ons richting de plaats Tschapina.
Hier aangekomen was het zoeken naar een parkeerplaats vanwaar de wandeling kon vertrekken. We moesten hiervoor enige malen op en neer rijden rond deze locatie maar niet lang daarna hadden we de plaats gevonden. De wandeling begon door in eerste instantie af te dalen naar het dal alwaar een houten brug ons over de rivier leidde en van daaruit konden we de weg vinden naar het pad richting de Sarotlahütte.
Aan het begin van het pad zag ik een bord wat in een keer verklaarde waarom ik in het verleden tijdens de vakanties in Verbier Zwitserland op het pad moest blijven. De route was mooi en onderweg werden net als tijdens de vorige wandeling getrakteerd op verschillende mooie bloemen en beestjes.

Ik kan hier niet over de andere spreken, maar de klim viel mij reuze mee. Waar er in eerste instantie nog braaf achter Larissa bleef lopen, met Andy achter mij, die regelmatig stopte voor video-opnamen om dan vervolgens weer een sprintje te trekken om weer bij te komen. Heb ik haar uiteindelijk gepasseerd om met een veel hoger tempo door te klimmen. Ik had al een grote voorsprong gekregen toen mijn oog viel op een bijzonder tafereeltje die gefotografeerd moest worden. Hierdoor werd ik weer snel ingehaald en zo begon de eenakter weer opnieuw.

Iets meer dan twee uur later bereikte wij de berghut. Deze was geheel anders dan ik mij had voorgesteld. Ik had een laag bijna zwarte gebouw verwacht, maar in plaats daarvan stond er een licht gloednieuw huis met meerdere verdiepingen en meerdere bijgebouwen. Het rustieke beeld dat ik van de oude entourage had was hiermee wreed verstoord, maar goed nieuwe tijden nieuwe gebruiken zullen we maar zeggen. We zijn even zo goed naar binnen gegaan voor een consumptie. De gelegenheid bracht ons koffie, thee en Almdudler, maar de Apfelstrudel was niet mogelijk. In plaats daarvan bood hij ons de specialiteit van het huis aan, waarvan de naam mij op dit moment ontschoten is. Hij vroeg ons of een genoeg was voor ons allemaal, waarop wij antwoordden dat we er wel vier wilde. Dit vond de aardige Hutbewoner ietwat te veel en bood ons aan om met één te beginnnen en dan bleef hij steeds een nieuwe brengen tot een kort maar wel duidelijk “STOP” van onze zijde. Wij ontvingen een soort van pannenkoek, hoofdzakelijk bereid van Ei met vermoedelijk een weinig bloem met daarbij een klein glazen kommetje met een bessenjam. Voorzichtig, want wat de boer niet kent…, namen wij een stukje en dit bleek een heerlijke traktatie, zo lekker zelfs, dat de vriendelijke hutbeheerder pas bij de derde, bij nader inzien machtige pannenkoek pas de door hem eerder verwachtte “STOP” te horen kreeg. Ik kon het niet laten om de man te vragen naar ons gezellige oude hutje. Hij kwam met een foto en krantenknipsel boek met daarin een foto van de oude hut met daarbij de tekst dat deze in de winter van 1999 was geraakt door een sneeuwlawine. Met vereende krachten vanuit Bludenz in de hoedanigheid van leerlingen van de lokale timmerschool en vele vrijwilligers is er toen een nieuw gebouw uit de berg gestampt daar het oude niet meer te redden viel.
Na de rijke dis, zijn we toch maar weer aan de reis naar beneden begonnen onder het motto: “What goes up, must come down”. Deze ging dan ook een stuk sneller als naar boven met slechts een paar momentjes van bezinning onder andere voor het maken van een paar foto’s onderweg.
Verder kwamen we nog bij een mooie waterval die door Sabine en Andy werd “misbruikt” voor een “Daar zijn wij ook geweest” foto.
De rest van de dag werd gebruikt voor het doen van boodschappen, hangen bij de tent en barbecueën. Dit alles werd in de steeds terugkerende regen uitgevoerd. Helaas, maar regen hoort er ook bij, al mogen ze dat tijdens de vakantie van mij houden. Wellicht moeten ze in Oostenrijk een stukje toeristenbelasting gebruiken voor het overdekken van een paar Alpen, of een beweegbaar dak zoals bij voetbalstadions. Ik ben nu op het punt aangekomen dat ik normaal gesproken mijn fantasie verrek………

Vandaag was het Ruhe Tag. Maar goed ook, want het begon gisteravond te regenen en het hield maar niet op. Uiteindelijk werden we hardhandig gewekt door onze vroege vogel Sabine en er was alleen nog maar wat tijd te rekken door te melden dat ik er alleen uit zou komen als er koffie was. Waarschijnlijk heb ik even geslapen, want voor mijn gevoel zei ze twee seconden later: “Koffie is klaar!!!!” Ik heb nog even geprobeerd of de kluit niet werd belazerd, door te zeggen: “Dat kan niet!”, maar de geur van vers gezette koffie bracht me snel op andere gedachten.

Tijdens het ontbijt heb ik de Buienradar maar eens geraadpleegd. Hieruit bleek dat het het grootste gedeelte van de dag zou regenen, kortom er werd besloten om per auto maar eens richting Bludenz te gaan. Het stadje was qua winkels niet zoveel bijzonders, dus zijn we daarna maar naar de Interspar gegaan in Bürs. De winkel was sinds ons laatste bezoek vele jaren geleden behoorlijk veranderd Het was een Winkelcentrum geworden met twee verdiepingen en aan de overkant nog een rits winkels met daarin een schoenenzaak van het zelfde komaf als die ik twee jaar geleden heb bezocht. De schoenen uit die winkel draag ik nog steeds, dus heb ik daar wederom twee paar schoenen gekocht van 20euro per paar. Weinig geld en als ik er weer twee mee doe, dan is dat zeker geen weggegooid geld.
We waren reeds om 15:00uur weer terug op de camping en de rest van de dag werd gedood met internetten, kaarten, lezen, zwemmen en door Sabine en Andy wederom op en neer rijden naar Bürs voor nog wat vergeten boodschappen.

Daar het volgens de buienradar op woensdag weer droog zou moeten zijn, hebben we reeds een mooie wandeling uitgezocht die gedeeltelijk over bergtoppen leidt en via een natuur en bloemen weg. Wellicht nog wat mooie foto’s van uitheemse bloemen in het verschiet dus.

Daar je de rest van de dag een beetje met je ziel onder je arm loopt heb ik de boom waaraan onze waslijn is vastgeknoopt een van dichtbij bekeken en daar zag ik leuke stukjes mos op zitten. Ik kon het dan ook niet laten om daar even een macro-opname van te maken. Zie hier….

Na een lange nachtrust die verschillende malen werd verstoord door iemand die het nodig vond om zijn auto te openen en sluiten, besloot ik om rond 09:00uur op te staan. Ik was niet de eerste, want Sabine zat al voor haar tent te borduren. Na het toilet zijn we samen naar de receptie gegaan voor de Semmeln en Apfelstrudel die we de dag ervoor besteld hadden. Toen we terug waren begon zij op een tactische wijze, zei het niet minder irritant voor de slachtoffers, de overige familieleden te wekken. Na verschillende dreigementen naar haar hoofd geslingerd gekregen te hebben en haar volharding in deze, besloot een ieder toch maar de slaapplaats te verlaten voor het toilet en ontbijt.

Rond 10:00uur reden we af naar het plaatsje Ludesch iets noordelijk van Bludenz voor de boodschappen, waarna we terug reden tot Raggal alwaar wij de auto parkeerden voor de eerste wandeling. Deze had Henriëtte speciaal uitgezocht om de vakantie voorzichtig qua bergenlopen te beginnen.
De wandeling zou leiden naar de Fraßen Hütte en dit zou een wandeling zijn van zo’n twee uur. Direct na het verlaten van de auto was er al de vraag: “Waar begint het pad?” We zijn langs een kerk gelopen en een paadje opgegaan dat dood leek te lopen op een woonhuis. We draaiden om, om een ander pad te zoeken, maar werden vrijwel direct toegeroepen door de bewoner van het huis. We konden gewoon langs het huis lopen en daar voorbij zou het pad dat we zochten beginnen, alles was volgens haar publiek toegankelijk. We kregen nog wat meer advies en werden uitgezwaaid met de woorden dat we naar de top wel zo’n vier uur onderweg zouden zijn. Het eerste stuk leidde door een weiland die net was gegierd. Al soppend door de koeienmest vonden wij onze weg richting het bos. Van daar uit leidde een mooi en rustiek pad ons door de bossen om vervolgens dood te lopen op een bord met de tekst “Houtzaag werkzaamheden, volg omleiding” Dit alles in het duits natuurlijk. Met een kleine omweg kwamen we weer op de weg naar de Fraßen Hütte die via de Nitzkopf, een piekje van 1709m werd bereikt. Helaas voor ons vond een wolk het net nodig om ook naar dit piekje te glijden zodat een enig uitzicht naar het dal ons werd ontnomen. Waar dit wolkje geen rekening mee had gehouden, was het feit dat de familie van der Kraats zich niet zo makkelijk laat misleiden en dus won ons geduld het van de langzaam voortglijdende wolk en kregen wij een prachtig uitzicht naar het dal met daarin de plaats Bludenz.

De weg ging verder naar de berghut alwaar wij genoten van de koffie, de Almdudler, de Apfelstrudel en de chocolade/banaan kuche. Met geheel opgeladen accu’s gingen we vandaaruit verder naar de Hohe Fraßen alwaar we in het Gipfelbuch onze namen hebben achtergelaten.

Langs de andere zijde van de berg daalde we weer af richting de auto. Waar we vijf uur nadat we vertrokken waren weer arriveerden. De vriendelijke eerder genoemde bewoner had ons waarschijlijk verkeerd ingeschat met de woorden dat het vier uur lopen was naar de bergpiek. Wij hadden het heen en weer gedaan in vijf uur. Dit alles inclusief een aangenaam verpozen op het terras van de berghut.

Onderweg zijn we nog wat bloemenpracht gepasseerd die dan ook middels de lichtgevoelige chip op een SD kaartje is vastgelegd.

Naast de prachtige flora zijn we ook getrakteerd op een mooie fauna. Zie hieronder voor een impressie.

En ach: “Het Molletje” is dood mieneer…… (twee inside jokes)

De camping is gelegen aan het Plazera in het dorpje Raggal gelegen ten noorden van de grote plaats Bludenz. We werden hartelijk ontvangen door het campinghoofd en zij heeft ons naar onze pitch begeleid. Over niets werd een probleem gemaakt en er werd dan ook meteen duidelijk dat we onze gang konden gaan.

Snel werd ons kampement uit de grond gestapt, of beter aan de grond vastgenageld, onder het toeziend oog van onze buren, die het opzetten van onze 2 seconden tentjes met verbaasde ogen gadesloegen. Ik moest zelfs een van de tenten weer inklappen om het wonder der techniek nog eens te showen. Na deze kortdurende eenacter hebben we onze inventaris verrijkt met eieren, een paar flesjes Fohrenburger Jubiläum bier (geen Gut, Besser Gösser helaas) en een login voor het lokale WiFi. (Hoe komt deze informatie tenslotte ander op de site??) Na de snelle doch rijke lunch is een ieder, behalve ik, ter bedden gegaan voor het voorzetten der knappen van de (in Harry Potter) postbezorgende roofvogels.

Tegen een uur of vijf was een ieder weer op de been en gegonnen we weer praatjes te krijgen. Gelukkig was er niemand in de buurt die hiernaar luisterde, kortom hier had niemand echt last van.
De avond werd gevuld met eten, drinken, zo’n veertig baantjes trekken in het gigantische zwembad en een paar luidruchtige spelletjes kaart.

Tot morgen.