De laatste volle dag in Zwitserland. Morgen is het de bedoeling dat we weer langzaam richting Nederland gaan verplaatsen dus is dit de laatste kans voor een wandeling in de bergen.

Ik heb mij bij het campinghoofd uitgebreid laten informeren over de mogelijkheden in de buurt. Je kwamen daarbij uit op een beklimming van de Gehrihorn, een bergspits aan de oostzijde van Frutigen. De reden dat voor deze wandeling gekozen was, omdat we een heel stuk van de wandeling vanuit het dal konden overbruggen door met de auto een stuk naar boven te rijden.

Op aanwijzing van het campinghoofd en Maps.me een app op mijn tablet hebben we voor een route gekozen. In eerste instantie moesten wij naar de hoofdweg en vervolgens in een dorpje alwaar verder geen richtingsbord stond de bergweg op. Het spoor onderdoor langs een bord “einde 30” en een bord “maximale breedte 2,1m” Dat beloofde wat.

Het was een heel smal weggetje en hier en daar zo smal tussen vangrail en bergwand dat ik wel wat concentratie nodig had. Na een hele boel haarspelden was het (trein)verkeer tot speelgoed maten gereduceerd en toen liepen we bij een haarspelt op een mooi rond wit bord met een rode rand. Ja, dat is effe lekker. Waarom zeg je in het dal niet dat het “dood loopt” Na een kort overleg hebben besloten dat ik het bord niet gezien heb en zijn we doorgereden. Uiteindelijk kwamen we op een alm uit op zo’n 1900m en heb ik, omdat de weg nu in een grindpad veranderde, de auto maar geparkeerd.

In eerste instantie ging het pad redelijk gestaag omhoog, maar uiteindelijk bleken we op een soort panoramaweg te lopen genaamd “Hoheweg Nord”. Op alle paaltjes met richtingsborden was geen Gehrihorn op te ontdekken, maar Maps.me op mijn telefoon had hier andere gedachten over, dus bleven we de weg keurig volgen. Uiteindelijk kwam er een pad naar rechts en die liep straf omhoog. Op het paaltje stond de spits nu wel aangegeven. 1-0 voor Maps.me een freeware app met goede wandelkaarten. We liepen het pad een stukje omhoog en kwamen boven de boomgrens. Nu pas viel het op hoe drukkend warm het eigenlijk was. We waren pas een uur onderweg en een van de dames was al halverwege haar watervoorraad. Na een kort overleg leek het ons beter om om te keren. Het was inmiddels al zo’n 27ºC en het zou vandaag boven de 30ºC worden.

Het hele stuk panoramaweg werd weer terug gelopen en vervolgens hebben we nog even op een bankje gezeten nabij de auto om van het uitzicht te genieten. Om mij heen was er nog meer uitzicht, zie de volgende foto.

Het hele stuk werd weer naar beneden gereden en dit keer had ik twee tegenliggers. Ik weet dat ik als afdaler voorrang heb, maar ik kwam een dusdanig mooie uitwijkhaven tegen dat ik even achteruit ben gereden. De tegenligger kwam mij met een luid “Danke” voorbij.

We waren weer rond half twee op de camping en de dames vertrokken vervolgens weer naar de locatie aan de rivier voor wat waterig vermaak en verkoeling.

Aan het einde van de middag begon het te betrekken en waren er zowaar wat spetterjes, maar het werd er geen graad koeler door. Volgens de lokale weersverwachting gaat het morgen pas in de loop van de dag regenen, dus kunnen we als het goed is het hele kampement droog inpakken .

Na een lange nacht die alleen werd onderbroken door een vrouw die rond half twee even de tent uit moest, werd ik met een ruk wakker om negen uur. Het was al aardig warm aan het worden in de tent, maar helaas viel ik weer in slaap. Een half uur later toen ik een beetje begon vast te plakken aan het luchtmatras ben ik toch maar opgestaan. Vandaag zou niets op het programma staan, wat misschien maar goed ook was gezien de inspanning van de vorige dag.

Na een ontbijt, het ochtend sanitair en de verplichtte kop koffie zijn we toch maar in de auto gestapt voor een bezoek aan een winkelcentrum in Spiez. Via de hoofdweg was het een mooie route. Een veel mooiere route was de weg terug. Dit was de zelfde route die ik samen met Sabine en alleen al eerder gefietst had, maar dan in omgekeerde richting. Al rijdende kon ik me op dat moment even niet voorstellen dat ik dat per fiets gereden had. De hellingen waren behoorlijk snel klimmend en afdalend.

Bij terugkomst zijn we maar even aan de rivier gaan zitten. Dat wil zeggen op een stoel, al konden Henriëtte en Larissa het niet laten om “Aan de rivier te zitten”

Vandaag zouden we niet naar een bergtop gaan lopen, maar het panoramapad gaan volgen. Dit klinkt natuurlijk als dat er niet geklommen wordt, maar helaas, om bij dat panoramapad te komen, moesten we wel zo’n kilometer klimmen.

Het zou een warme dag worden, dus zijn we vroeg vertrokken. Oftewel, we zijn net als de andere dagen ergens na elf uur vertrokken. Na een mooi pad langs de rivier en een stuk door een bos in het dal ging het kort daarna straf omhoog en moesten vervolgens wel een stuk over asfalt lopen. Uiteindelijk leidde het pad de bergen in en liepen we in eerste instantie door een weiland en later over een grindpad afgewisseld met stukken door het bos.  Op het punt dat ik even van het uitzicht stond te genieten, werd ik teruggeroepen met de Pentax en Macrolens. Een sprinkhaan was bezig met de beklimming van een bergschoen van Henriëtte en het beestje had dusdanig afmeting dat deze even op de fotogevoelige chip moest worden vastgelegd.

Het pad ging redelijk stijl omhoog en na ongeveer anderhalf uur lopen vlakte deze eindelijk een beetje uit. Inmiddels liepen we langs de bergrand in de richting van Adelboden. Dit pad zou uiteindelijk uitkomen bij het “Dal” station van de kabelbaan die we twee dagen eerder hadden gebruikt. Daar het van die plaats uit een heel stuk teruglopen is  (11km) hebben we toch maar eerder een pad richting het dal genomen. Het was inmiddels heel erg warm en er werd dan ook even verkoeling gezocht bij iedere drinkbak voor het vee die we tegenkwamen.

Helaas zorgde de verkorte wandeling voor een heel stuk asfalt weg dat we moesten volgen, maar we hadden een schitterend uitzicht en liepen tussen de weilanden waar heel wat bedrijvigheid was. Er werd gemaaid, gekeerd, geharkt en uiteindelijk opgeveegd en naar de nodige opslag gebracht alwaar het met een soort stofzuiger naar de hooizolder werd geblazen.

Tijdens de wandeling was ook de flora erg mooi en was voorzien van het nodige vliegende gebeuren, al zaten daar heel wat stekende varianten tussen, dus straf doorlopen was hier en daar geboden om de vervelende fauna te ontlopen. Zie hieronder twee afbeeldingen van de niet vervelende fauna.

Na een lange afdaling kwamen we weer bij de rivier in het dal uit die ons naar de camping zou leiden. Even zo goed hadden we van daar uit nog wel anderhalf uur wandelen voor de boeg.

Rond vijf uur waren we weer terug en konden we van een goed rust gaan genieten. Het is zoals je vermoedelijk wel verwacht niet laat geworden, want we zaten uiteindelijk allemaal te knikkenbollen.

Vandaag dus weer een rustdag.

De lijmpogingen van de zolen van mijn bergschoenen waren dus geen succes, wellicht gewoon omdat de goede lijm ontbreekt. Dit is in mijn ogen een typisch klusje voor Bison Tix, maar dat is hier niet te krijgen. De enige beetje geschikte lijm die ik bij een soort bouwmarkt kon krijgen was UHU alleskleber en dat is een soort kit, moet ook zo’n 10 minuten drogen alvorens de twee delen samen te voegen, maar het viel mij ook al op dat de lijm het rubber enigszins aantasten en dat is geen goed teken. Om me verder maar wat ergernis te besparen zijn we uiteindelijk maar naar Kandersteg gereden naar de zelfde winkel waar Henriëtte haar rugzak en Larissa haar wandelstokken vandaan heeft.

De dame in kwestie leidde ons net als de vorige keer naar een afgesloten deel van de winkel. Dit keer niet naar een ander samengetrokken winkelpand, alwaar allerhanden klimartikelen en dergelijken waren uitgestald, nee, nu gingen we naar het souterrain dit we bereikte via een trap die op zijn beurt weer pas zichtbaar werd nadat de winkel eigenaar een trolley met kleding opzij had geduwd.

Gewapend met carbidlampen en moderne lantaarns daalde wij af tot in het diepste der aarde. Grapje!!

Onderaan de trap kwamen we in een deel van de winkel alwaar alleen maar high-end bergkleding te krijgen was en weer een poortje later kwamen we in het deel die ook van buitenaf bereikbaar was volgestouwd met racken met ski-schoenen en skies. Duidelijk het deel voor de verhuur van ski benodigdheden in de winter. Aldaar wees ze om mijn oude schoenen met de tekst dat ik die beter in een ravijn kon gooien. Daar ik niet van illegale vuilstort houd en bovendien de schoenen alleen maar als voorbeeld had meegenomen trok  de dame na het vragen van de maat een doos uit een stapel. De schoenen waren voor mijn van een onbekend merk, maar wel van het zelfde allooi als de schoenen die ik reeds had. Zaten lekker, liepen lekker. Intussen kwam ze met een ander paar die nog meer op mijn oude schonen leken, maar tijdens het lopen waren ze minder flexibel als de eerste variant. Ten derde wees Henriëtte op schoenen van Meindl, maar die werden door de dame afgekeurd, daar ze meer voor wandelingen in het dal waren en niet geschikt voor wandelingen naar bergtoppen. Het eerste paar is het geworden. Schoenen van Mammut, nooit van gehoord, maar volgens iemand op (Nederlander, dus betrouwbaar?  ;o)  de camping, zeer goede schoenen van Zwitserse makelij.

Op de camping aangekomen besloten Henriëtte en ik om meteen maar een stukje te gaan wandelen om de schoenen te laten wennen aan mijn voeten, of is het andersom. Na een wandeling van twee uur bleken de schoenen en mijn voeten nog geen krimp te geven, dus ik durf inmiddels stiekem te denken dat dit goede schoenen voor mij zijn.

Overigens zijn we even voor de vorm naar het lagergelegen Tellenburg gelopen, een vervallen kasteeltje uit de 13de eeuw en ruïne vanaf de begin 20ste eeuw. Zie hieronder een panorama vanaf de toren.

De vorige dag had ik ontdekt dat de zool van een van mijn bergschoenen had losgelaten. Niet vreemd, want ik loop al heel wat jaartjes op die schoenen en ik ontzie ze niet in de bergen.  Ik heb een beetje in dubio gestaan of ik nieuwe zou kopen of de oude repareren. Daar het niet makkelijk teruggaan is wanneer er gebreken blijken te zijn aan de schoenen heb ik besloten om deze op een later tijdstip in Nederland te kopen. Het maakt qua geld niet zoveel uit, want na een kort onderzoek via internet bleken de schoenen even duur te zijn in beide landen.

De ochtend begon dan ook met een bezoek aan het campinghoofd om te horen waar ik het beste lijm kon kopen. In mijn mooiste Nederland heb ik de man in kwestie gevraagd: “Heeft …. U…. lijm?” Hij een mijn wat vragend aan en ik kwam tot de ontdekking dat wat Oom Adriaan op deze manier niet lukte in het Verbier van 1972, lukt nog steeds niet. Ik heb de man dan ook maar naar Klebstoff gevraagd en prompt pakte hij uit een la twee componenten lijm. Deze bleek niet geschikt te zijn voor het lijmen van (rubber) zolen dus heeft hij mij gewezen op een doe het zelf zaak op het lokale industrie terrein. Het was even zoeken, maar uiteindelijk vond ik de lijm die ik zocht. Kit dus, die volgens de beschrijving ook Gummi (rubber) lijmen kan. Terug op de camping heb ik de zool weer op zijn plek geplakt en zat goed vast.

Het was vandaag dus weer tijd voor een bergwandeling. Waar we gisteren nog naar boven waren gereden om te kijken voor de mogelijkheden voor een wandeling, zijn we vandaag teruggekeerd. Bij de kabelbaan aangekomen bleek de kortingskaart van de camping ook bij deze kabelbaan van toepassing en voor een gereduceerd tarief, maar toch nog steeds redelijk hoog zoefde we enige minuten later naar het bovengelegen gedeelte van de kabelbaan, de Elsigealp. Vandaar uit zijn we de klim begonnen naar de Elsighorn. Dit keer niet zo’n erg lange wandeling. Volgens het bordje zou deze anderhalf uur in beslag nemen.

Het eerste gedeelte van het pad was een asfaltweg. Een stukje is niet erg, maar na een tijdje begin je toch naar een rotsig paadje ter verlangen. Daar het er op leek dat dit nog wel even zou aanhouden, zijn we van het pad afgeweken en hebben we door een weiland afgesneden (sorry) Weer op de weg aangekomen bleek van daar uit het paadje te beginnen. Met een rustig tempo liep ik naar boven. Henriëtte Larissa  en ik op ons eigen tempo. Larissa bleef dit keer bij haar moeder daar ze behoorlijk veel last bleek te hebben van de eerder deze vakantie opgelopen blaren.  Na iets meer dan anderhalf uur waren we alle drie op de top. Helaas hadden we niet zo’n mooi uitzicht daar een deel van de omliggende en beklommen berg in de wolken zat.  Even zo goed hadden we hier en daar toch nog een mooi uitzicht. Na een half uurtje zijn we weer aan de afdaling begonnen. Larissa vertrok als eerste daar ze in alle rust haar voeten zoveel mogelijk probeerde te ontzien. Henriëtte en ik zijn met hier en daar wat oponthoud naar beneden gaan lopen. Hier daar werd dus even gestopt voor het fotograferen van de lokale flora en fauna.
Larissa liep van de top direct door naar een klein meertje: de “Brandsee” en toen zijn daar aankwam hadden wij de achterstand overbrugd, zodat we vrijwel gelijktijdig aankwamen. Het meertje is een kunstmatig bergmeer die door de lokalen veel gebruikt wordt voor weekend recreatie. Nu was er maar een gezin aanwezig. Het blijft natuurlijk woensdag en de meeste mensen moeten dan werken en kinderen naar school. Het viel op dat het meertje stampvol zat met kikkervisjes en hier en daar een salamander.

Na een half uurtje rust zijn we weer naar de kabelbaan gelopen alwaar we in korte tijd weer naar beneden zoefde naar de auto.

Rond vijf uur waren we weer op de camping en na inspectie van mijn schoenen bleek de verwoede lijmpoging geen succes te zijn. De zool was weer net zo los als aan het begin van de dag, maar ik geef de moed nog niet op. De schoenen moeten nog tot het eind van de vakantie volhouden.

Na een dag rust zouden we weer voorzichtig beginnen met wandelen. De Cholerenschlucht zou met een bezoek worden vereerd en aansluitend zouden we weer bij de houtsnijder Trummen langs gaan.

Een ieder was vandaag bij tijds op en we zaten dan ook al om tien uur in de auto richting Adelboden alwaar de Schlucht in de buurt is. Op het parkeerplaats dat ik voor ogen had was nog plaats genoeg en nadat we ons in onze wandelkleding hadden gehesen en Henriëtte haar nieuwe rugzak om had en Larissa haar wandelstokken in gebruik nam, kon de wandeling beginnen.

Er was sinds drie jaar niet veel veranderd. De wandeling was nog het zelfde maar niet minder adembenemend. Het blijft toch iedere keer weer een mooi stuk natuur, zo’n Schlucht en eerlijk gezegd minstens dan wel mooier dan de Schlucht die in vorig jaar had bezocht in Oostenrijk en daar moest je voor betalen en was afgeladen met de toeristen.

Bij Trummen was er ook niet veel veranderd. Ik dacht het in eerste instantie wel, dus dat zei ik dan ook, in het Nederlands. Meteen kreeg ik reactie van de houtsnijdersvrouw, dat het nog steeds het zelfde was. Vervolgens gaf ze ook aan dat ze Henriëtte herkende van drie jaar geleden. Jaaaaaah ja.

Net als drie jaar geleden werd er een afsluitbaar doosje gekocht voor de as van een overleden kat. Was het drie jaar geleden “Doortje” die haar laatste rustplaats vond in een doosje. Dit keer helaas voor “Donker”.  Beide katten van Sabine.

Voor Madelon werd een broodmes meegenomen en Larissa nam genoegen met een sleutelhanger en ik ……. ik nam een Zwitsers mes met notenhouten greep. Volgens meneer Trummen een zeer goed mes, want …….. Het is Zwitsers.  Jaaaaah, ja.

Alle houten souvenirs werden vakkundig voorzien van onze namen en na een advies om koffie met kuchen te gaan drinken honderd meter verder zijn we weer verder gegaan.

We waren veel eerder weer terug bij de auto als ik verwacht had en dus zijn we nog even honderd meter verderop een zijweg ingegaan naar een parkeerplaats wat hoger in de bergen. Kijken of dit een mooie uitvalsbasis is voor de wandeling van Woensdag. Halverwege kregen we op het smalle weggetje tegenliggers. Het bleken twee landbouwvoertuigen te zijn. Ik ging op een passeer plaats staan en wilde nog wat extra op zij gaan, maar de bestuurder van de trekker gebaarde dat dit niet nodig was. Daarna was het de beurt voor een zeer brede grasmaaier. Deze werd bestuurd door een meisje die in onze ogen niet ouder kon zijn dan tien. Haar stuurmanskunst of moet ik zeggen stuurmeisjeskunst was verbazingwekkend. Ze schrampte dan wel een klein beetje de tegenoverliggende vangrail, maar mijn auto werd na naar binnen geklapte spiegels gespaard. Ik zag wel een mes op een paar centimeter langs de auto gaan. Chapeau! Op de terugweg reden we langs de boerderij waar de voertuigen geparkeerd waren en daar liepen ook de boer en zijn vermoedelijk dochter. Ik kon het niet laten om een duim op te steken naar de mensen.

De rest van de dag was het hangen op de camping. Er is nog wel een poging ondernomen om een cache in de directe omgeving te zoeken, maar dat had geen positief resultaat. Laten we ons maar opmaken voor de wandeling van morgen.

IMGP4096_7_8_tonemapped.jpg

IMGP4096_HDR.jpg

IMGP4100_Scales.jpg

IMGP4107_HDR.jpg

IMGP4110_HDR.jpg

IMGP4123_HDR.jpg

IMGP4131_Scaled.jpg

DSC_0528.JPG

DSC_0529.JPG

DSC_0530.JPG

DSC_0531.JPG

DSC_0532.JPG

DSC_0533.JPG

De dag begon vroeg. Nou vroeg? Om zeven uur was onze buurman de stempels van zijn caravan aan het opslingeren. Kort daarna werd de auto gestart en reden ze me een piepende oplooprem van de caravan naar beneden de camping af. Vervolgens ben ik weer in slaap gevallen. Half negen was het tweede moment. Wakker geworden door twee zeer vervelende vliegen die continu op mijn gezicht gingen zitten, vond ik het tijd om, nadat ik een vlieg met de vlakke hand op andere gedachten had gebracht, in zijn geval voor het laatst ben ik bang, op te staan. Na een ontbijt met koffie kwam langzamerhand ook Larissa en Henriëtte op gang.

We hebben een Tarp opgezet met daaronder een geleende biertafel. Hieronder zou het beter toeven worden, daar het vandaag een zeer warme dag zal worden. Meteen ook een betere locatie om een stukje te schrijven voor de Blog.

Des middags zijn we naar de lokale sportwinkel gereden. Een Intersport op het plaatselijke industrieterrein. Tot onze verbazing bleek deze gesloten zijn voor de vakantie en wel tot 6 augustus. Dat is meer dan een maand en bovendien voor een winkel die gespecialiseerd is in Alpinisme is het niet handig om precies in het hoogseizoen gesloten te zijn. Doet me een beetje denken aan het geen ik eerder  geschreven had op zaterdag, over een snackbar tijdens lunchtijd. Vermoedelijk moeten we uitwijken naar Kandersteg, Spiez of wellicht Thun en ander gaan we gewoon naar Bern ;o)  Het werd dus Kandersteg.

’s Middags reden Kandersteg binnen en na 200m was daar dan een Intersport en ja hoor: !Gesloten! op maandag. Het begint mij steeds duidelijker te worden: We zijn als hollanders en vermoedelijk zelfs Nederlanders te veel verwend. Een enkele snackbar/broodjeszaak in het midden van Brabant uitgezonderd dan.

Daar een sportlocatie natuurlijk bol moet staan van sport georiënteerde winkels en drink gelegenheden reden we rustig door de dorpskern in. Onze blik viel op een winkel genaamd “Bergsport” klinkt goed en was nog geopend ook. Het bleek een winkel naar mijn hart. Snel waren redelijk geprijsde wandelstokken gevonden  en ook een rugzak was snel gevonden. Er stonden een stuk op twintig zakken op de grond en ook de muur was behangen met die dingen. De allereerste die Henriëtte optilde was meteen de goede, dus betalen en naar buiten. !Stop de tijd! En Pierre wat hebben ze gewonnen: Een recordtijd! Ikzelf zou het als man niet sneller hebben gedaan ;o)

Bij terugkomst bleken de buren te zijn gearriveerd. Een poging om van mijn kant om van een bepaalde situatie met een niet open te krijgen gaskraan van hun caravan om te zetten in een koddige situatie maar dan aan mijn kant met een kraan, werd geloof ik niet helemaal gewaardeerd. Mooie gelegenheid om het de hele verdere vakantie niet verder te gaan dan goede morgen en goede avond, al vindt ik dit op dit moment al wat ver gaan ;o))

De rest van de dag heb ik buiten wat zitten klooien met WordPress en werden pannenkoeken gebakken. Daarna nog even wandelen in de koelte van de avond en het zoeken van nog niet gevonden Geocaches.

Daar we alle caches zowat al gehad hadden in Frutigen zijn we uitgeweken naar de puzzelcaches. Van een daarvan moest je de coördinaten bepalen door het oplossen van een nonogram, die had ik eerder die week al opgelost dus was het alleen nog maar het zoek van de cache op de bepaalde locatie. De tweede lag nabij een kerk en daar moesten we de coördinaten bepalen door allerlei vragen te beantwoorden. Bijvoorbeeld: Hoeveel toegangsdeuren zijn er naar de kerk en hoeveel ramen heeft de kerk wat het het laagste en hoogste uur van de zonnewijzer. Weliswaar waren de vragen in het Duits en een stuk criptischer, maar uiteindelijk hebben we de cache wel gevonden. Na zonsondergang kwamen we pas weer bij de camping alwaar Larissa nog braaf zat te wachten. Het was inmiddels al laat, dus liet het bed niet lang op zich wachten.

DSC_0524.JPG

DSC_0525.JPG

DSC_0525.JPG

DSC_0526.JPG

DSC_0527.JPG

DSC_0524.JPG

DSC_0525.JPG

DSC_0525.JPG

DSC_0526.JPG

DSC_0527.JPG

Voordat het geheel op gang is gekomen, is het toch alweer 10:00uur. Het blijft vakantie natuurlijk, maar als je een wandeling wilt maken, is het handig om tijdig te vertrekken. Dit vertrekken was vandaag rond 11:00uur met de auto naar Kandersteg voor een wandeling naar een Fründenhütte hoog boven de Oeschinensee.

Zoals verwacht was het bij aankomst op de parkeerplaats nabij het dalstation van de lokale seilbahn stervens druk. Het is en blijft zondag en dan gaan (sprak de man uit ervaring) de Zwitsers an gruppe de bergen in naar het meer. Ik vond een plekje op een afgelegen parkeerplaats, wel een stukje van de kabelbaan, maar die zouden we voor de heenreis toch niet gebruiken. Bovendien stond de auto in de schaduw, wat in deze landen erg handig is en als de zon gewoon keurig rechtsom zou blijven draaien, zou dit ook zo blijven.

Nadat we allemaal gepakt en gezakt en bebergschoend waren, kon de wandeling beginnen. In eerste instantie was het een pad langs een rivier die ons naar het meer zou leiden. De helling was zoals ik van de Zwitsers inmiddels al een beetje gewend was: “Zakelijk” geen gedoe met haarspelden, maar gewoon recht omhoog.

Boven aangekomen bleken de meeste dagjesmensen al een plekje gevonden te hebben rond het meer. Langs de gehele “kust” was het een gekrioel van kindertjes die verkoeling zochten in het meer en iets verder van het water de vele volwassenen waarvan de meeste bezig waren met het maken van een vuurtje. Het pad naar de Hut was snel gevonden en deze leidde ons eigenlijk al meteen een aardig eindje van het meer af rond het meer. Al snel begon het pad te stijgen. In eerste instantie een beetje door een bossig gebied, maar al snel werd het pad wat minder vriendelijk bewandelbaar en kwamen we boven de boomgrens. Vele haarspeltjes met de nodige afsnijweggetjes (die ik slechts in een enkel geval beklommen heb, sorry!) leidde ons naar een lang licht kronkelend pad langs een steile rotswand met de nodige watervallen. Hier en daar hadden de padonderhoudsmensen (ook een leuk woord voor galgje!) een brug gemaakt over een uitgesleten rivierbedding met behoorlijk krachtig stromend water. De bruggetjes bestonden eigenlijk uit een lange vlonder van een rolsteiger met, als je geluk hebt, een staaldraadje aan één kant.

Op dit pad kreeg ik het idee dat we nog maar een klein stukje moesten, maar nadat we de bergwand achter ons hadden gelaten bleek het pad weer zigzaggend naar boven te lopen richting een tweede bergwand. Larissa wees me op twee vlaggen zeer hoog in de bergen alwaar de hut zich vermoedelijk bevond. Het leek dat deze vlaggen bovenop die bergwand stonden en leek ook niet zover weg te zijn.

Al sjokkend kwamen we bij de bergwand aan en daar leidde een hier en daar uitgehouwen pad met stukjes met traptreden ons naar boven. Boven aangekomen hadden we zicht op de helling die redelijk stijl naar boven liep en eindigde in, wederom een bergwand met daarboven de vlaggen. Wederom gaf dit het idee dat we er bijna waren, al was de beloofde wandeltijd bij het meer van twee uur en vijfenveertig minuten nog niet bereikt…….

Na de zoveelste rustwerd er weer begonnen met het klimmen met kleine rustige stapjes. Naarmate we hoger kwamen werd het steeds lastiger om op adem te komen. Je mag dan misschien pas op zo’n 2000meter zitten, maar toch wordt de lucht hier merkbaar dunner. Wederom hadden we een bergwand bereikt en wederom leek de wandeling hier tot een einde te komen en wederom zat ik ernaast. Boven aangekomen stond er een bankje waarop ik effe lekker uitgezakt ben gaan zitten met een fles water een stuk ontbijtkoek en een korte wacht totdat Larissa en Henriëtte dit punt ook bereikte. Hoe je in een afstand kan vergissen bleek nu, want ze leken een heel eind achter te lopen gezien vanaf de hoogte die ik bereikt had, maar deze achterstand bleek maar zo’n vijf minuten te bedragen.

Onder het motto iedereen met z’n eigen tempo vertrokken we weer. We waren inmiddels ingehaald door verschillende leden van een scoutinggroep die met grote rugzakken ook de weg naar boven aan het zoeken waren. Een aantal van hen bleken een dusdanig tempo te hebben dat ze snel weer waren ingehaald een eentje bleef Henriëtte hardnekkig achtervolgen met een vermoeid gezicht en een wankelende pas. (Boven aangekomen stortte de jongen om op een bank op het professorisch terras en hebben wij tijdens onzen aanwezigheid niet meer overeind zien komen ;o)

Nadat we de (volgens de nu duidelijk zichtbare vlaggen) laatste beklimming van een bergwand hadden bereikt, bleken de laatste negentig meter nog behoorlijk zwaar. Gelukkig was dit pad voorzien van een touw aan een zijde en samen met de wandelstok konden we ons het laatste stukje naar boven trekken. Halverwege werden we opgeschikt door het geluid van helikopter die plotseling uit de wolken vanuit het dal opdoemde. De machine van de reddingsdienst landde dicht bij ons, vermoedelijk nabij de hut, waarna deze kort daarop weer vertrok, zichzelf als het ware in de diepte stortend. Na dit korte intermezzo klommen we de laatste vijftig meter omhoog alwaar de hut zich in al zijn majesteit manifesteerde.

Alhier konden we even rustig uitblazen en gingen daarna naar binnen voor een maaltijd. Het werd soep met worst voor mij en de dames namen ieder een sandwich geflankeerd door koffie, choko en Larissa een halve liter cola. Erg lekker, maar het geheel maakte mij wel veertig euro lichter. Dat krijg je ervan als je wilt versnaperen op een locatie die eigenlijk alleen maar bevoorraad kan worden door wandelaars of helikopters.

Na een uur uitblazen en op krachten komen begonnen we weer aan de terugtocht. In de hut hadden we een goede wifi (dat dan weer wel, wordt vermoedelijk ook per helikopter aangeleverd ;o) dus hadden we wat geocaches opgezocht voor onderweg. De eerste was nabij de hut. De vermoedelijke locatie duidelijk zichtbaar, maar onbereikbaar vanwege de hoge sneeuw. De tweede zou zich op 200m van de hut bevinden langs het pad. Toen we die bereikt hadden, bleek deze onvindbaar. Het enige wat we vonden was rommel in de vorm van flesjes en blikjes die mensen na het verbruik van de inhoud hadden verstopt. Voor de zoveelste keer vroeg ik mij af waarom mensen de boel de bergen in nemen om het vervolgens na gebruik lichter geworden verpakking niet mee terug te nemen. Opvoeding zullen we maar zeggen.

De afdaling ging voorspoedig en snel. Het meer was bijna helemaal verlaten. Alle vuurtjes waren uit en bij de restaurants waren alle parasollen ingeklapt en de etablissementen waren gesloten. Het stuk van het meer naar de auto viel nog flink tegen. Onderweg verwonderde we ons dan ook over het feit dat we dit ook naar boven hadden gelopen. Het pad was hier meer dan 30°. Al met al een behoorlijke oefening voor kniegewrichten en bovenbeen en scheenbeenspieren.

Beneden aangekomen stond de auto er nog koel en verlaten. Waar het eerste helemaal vol had gestaan waren er nu enkele auto’s geparkeerd. Nadat ik mijn bergschoenen had verwisseld voor klompen werd ik gebeld. Het was Henriëtte. Zij was door een groep jonge wandelaars ingehaald en was hen blind gevolgd en verwonderde zich over het feit dat Larissa en ik niet meer zichtbaar waren. Ze bleek aan het einde van het pad linksaf de brug over de rivier te hebben genomen, terwijl de auto rechtsaf in het bos stond. Ondanks het feit dat de weg verboden was voor auto’s en motoren, ben ik deze toch ingereden om haar tegemoet te komen.

We waren om acht uur weer op de camping na een lange dag. Zoals de zien op de uitdraai van de fitbit van Henriëtte hadden we aardig wat calorieën verbrand en trappen beklommen. Ruimte dus voor een verfrissend biertje. Later op de avond zijn we nog even samen geweest met Frank, een alleenstaande reiziger die na 15 jaar maar weer eens naar Zwitserland was gegaan. We waren heb twee dagen eerder in de bergen tegengekomen en hebben dus even bijgepraat en hem van onze laatste ervaringen op de hoogte gebracht.

De dag begon met de verwachtte regen. Het weer was afwisselend, dan weer regen, dan weer semi blauwe lucht met zon. Er staan  gelukkig geen wandelingen op het programma vandaag, daar we naar gewoonte altijd een rustdag inlassen na een wandel dag. Gisteren had een behoorlijke impact op ons allen en met name bij Larissa die last heeft van haar verbrandde armen en schouders. Ikzelf ben hier aardig ongeschonden uit de strijd gekomen. Vermoedelijk dikker gesmeerd met zonnebrand. De verbrandingen zijn vermoedelijk opgelopen door de lange wandeling in de sneeuw. Door de afdalingen die we moesten maken hebben we wat modder vlekken op onze benen opgelopen en die zijn na wassen nu zichtbaar als witte eilanden in een zee van rood ;o(

Volgens de buienradar zou het tot 14:30 droog blijven, het was op dat moment 12:30uur, dus van de gelegenheid gebruik gemaakt om naar het dorp te lopen voor boodschappen en een middeltje tegen de verbranding.

Beneden aangekomen bleek de drogist/apotheek nog dicht. Ja in een dorpje als dit zijn de winkels tussen de middag dicht. Kunnen wij ons niet meer voorstellen, maar hier is dat zo. De eetgelegenheden en supermarkten waren wel geopend en dat is dan weer een positief ding. Lang geleden namelijk in een klein plaatsje in Brabant kwam ik er achter dat ik mijn brood vergeten had. Een simpele uitwijk naar een broodjeswinkel/frituur was er niet bij, want die waren tussen de middag gesloten!!!! Nou vraag ik u!

Na wat kort heen en weer lopen en een bezoek aan een kledingwinkel was het inmiddels half twee geworden en de TL verlichting ging aan in de drogist. Hier kochten we op advies van de vriendelijke dame een tube waarvan de inhoud precies bedoeld was voor de schade die Larissa had opgelopen. Na verdere inspectie tijdens het verlaten van de winkel bleek het een middel die in Nederland vermoedelijk niet zonder recept te verkrijgen is, maar dat was ons min of meer reeds bekend.

Terwijl we naar de supermarkt liepen begon het te regenen. De buienradar is op de afstand naar Zwitserland vanuit Nederland dus toch niet zo accuraat. Tijdens de wandeling terug naar de camping zijn we overigens niet zo nat geregend en de rest van de dag werd gebruikt met hangen, proberen op internet te komen, lezen en slapen.

Des avonds hebben we plannen gemaakt voor morgen en er staat dan ook een wandeling richting een berghut nabij Kandersteg op het programma. Het zou mooi weer moeten zijn en het is morgen zondag , dus zal het wel lekker druk zijn, sprak de man uit ervaring.

Het zou vandaag mooi weer worden, oftewel strakblauwe lucht en erg warm. De avond ervoor is er overlegd wat er op deze dag gedaan zou worden en overeen gekomen is om naar Adelboden te rijden naar de locatie “Unter dem Birg” om vandaar uit met een lift naar de “Engstligenalp” op 1964m te gaan. Vandaar uit zouden we dan gaan wandelen naar Gemmipass.

Op de dag zelf bleek de Gemmipass een errug verre bestemming en zouden we genoegen nemen om ten eerste naar de Chindbettipass (2623m) te lopen (klimmen) en dan vandaar uit te beslissen of we nog verder zouden gaan om via de bereikte bergkam naar een top te lopen. De Tschingellochtighorn (2735m) zou een optie zijn omdat er vandaar uit via een bergkam weer terug te lopen was naar de lift. Helaas bleek het een en ander erg hoog gegrepen. Ik heb het hier niet over de werking van de benen en het uithoudingsvermogen, maar gewoon over het feit dat we, naarmate we hoger kwamen, steeds dieper in de sneeuw terecht kwamen. In eerste instantie liep het allemaal nog niet zo steil, dus zouden de problemen nog wel te overzien zijn, maar uiteindelijk kwamen we bij een stuk ondergesneeuwd pad dat zo steil liep dat ik het ergste verwachtte wanneer er iemand zou uitglijden. Om toch verder te kunnen gaan hebben Larissa en ik geprobeerd om het hoogte te winnen door langs de stenen naar boven te klauteren, maar ook dat bleek onbegonnen werk te zijn, zelf zodanig dat het niet zonder gevaar was om terug te keren naar het pad.  Na een korte discussie met een Nederlander die we tijdens de bestijging van de berg hadden ontmoet, leek het ons allemaal om maar terug te keren.

Een stuk lager was een afslag, de nog niet genomen richting maakte deel uit van een rondwandeling. Als doekje voor het (letterlijke) bloeden, we waren niet helemaal ongeschonden uit de strijd gekomen, besloten we om dit pad te nemen. Het bleek een schitterende wandeling te worden, al kregen we nog de nodige sneeuw te verwerken. Deze sneeuwhellingen waren zodanig dat het ergste wat kon gebeuren een nat pak zou zijn. In alle jaren dat ik naar Oostenrijk of Zwitserland ben geweest, heb ik nog niet zoveel sneeuw mee gemaakt . Het was zelfs meer dan mijn eerste bezoek in 1969. Laten we maar zeggen dat dit een regelrecht gevolg is van het veranderende klimaat.

Ondanks het feit dat we de wandeling wat hebben ingekort, zijn we even zo goed wel zo’n vijf uur in de bergen geweest. De lift bracht ons snel weer terug en weer een half uur later waren we weer terug in Frutigen.

Bij de lift werden we verrast door de aanwezigheid van een tweede lift die gebruikt werd om een koe en kalf naar boven te brengen. Ook dit had ik nog nooit eerder gezien. De werkzaamheden gingen de hele dag door, want aan het einde van de dag was de boer nog steeds bezig met het transporteren van zijn vee op deze wijze.

Bij terugkomst op de camping hebben we nog lang buiten kunnen zitten. Er was dan wel wat bewolking ontstaan, maar niets dat wees op regen, al hebben de weersverwachtingen hier een heel andere mening over.

WhatsApp-Image-20160701-1.jpeg

WhatsApp-Image-20160701-2.jpeg

WhatsApp-Image-20160701-3.jpeg

WhatsApp-Image-20160701-4.jpeg

WhatsApp-Image-20160701-5.jpeg

WhatsApp-Image-20160701.jpeg

WhatsApp-Video-20160701