Nadat we alle zooi weer in de auto’s hadden gekregen en ook mijn bagage voor een groot deel niet meer op de motor mee hoefde, zijn we afgereden. Door het weggetje door te rijden kwamen we weliswaar in een ander dorp, maar was het plaveisel wel van een betere kwaliteit. Ik had besloten om Sabine en Jet te volgen tot de eerste laadplaats en daar zou ik dan meteen ook weer wat brandstof kunnen innemen. Dat bleek later alleen koffie te zijn.

Wat mij opviel van Duitsland, is dat de parkeerplaatsen langs de autoweg die voorzien zijn van een restaurant ook zijn voorzien van snellaadpalen. Het symbool daarvoor. een witte en blauwe bezinepomp met snoer wordt daarbij door vele verkeerd begrepen en tijdens onze stop aldaar waren en dan genoeg Duitsers die de parkeerplaats opreden en meteen weer afreden of simpelweg aan ons vroegen waar het tankstation was. Maar laden wordt langzaam maar zeker steeds makkelijker in Duitsland.

Jet en Sabine zijn hun eigen weg gegaan en ik ben bij het eerst tankstation gestopt die ik tegen kwam en daarna via de A3, wat een klote weg, al jojoënd tussen de 60 en 120km/u richting de grens gesukkeld. Het laatste stuk van Dortmund naar Nederland ging gelukkig sneller en daar heb ik de motor een beetje getest al vond ik 200km/u hard genoeg bij nader inzien en heb uiteindelijk een snelheid van 160km/u aangehouden.

In Nederland aangekomen hebben we nog een bezoek gebracht aan mijn zus en zwager in Duiven. Een paar uurtjes op het terras en daarna de laatste fase van de rit. Ik was uiteindelijk rond drieën thuis.