Na een lange nacht van goed slapen was het rond half negen tijd voor het ontbijt. We konden hier geheel naar eigen inzicht kiezen voor een Engels ontbijt met koffie/thee en sap. Gelukkig kon er in deze maaltijd mutaties worden aangebracht door onderdelen weg te laten, dan wel toe te voegen. Mijn persoontje is geen liefhebber van Black Pudding dus die wilde ik weggelaten. Deze bleek niet voorradig, dus heb ik de gebakken tomaat maar weggelaten.

Na negen hebben wij het hotel verlaten en zijn we naar het station gewandeld voor de treinreis naar Glasgow.  Alle onduidelijkheid over de vliegreis hadden we uiteindelijk naast ons neer gelegd, daar via alle mogelijk bronnen de vertrektijd nog steeds het zelfde was als dat van de ticket, alleen Schiphol bleef hardnekkig volhouden dat de aankomsttijd met twee uur vervroegd was. Tijdens ons bezoek aan Glasgow zouden we dichtbij genoeg zijn om te kunnen anticiperen op eventuele wijzigingen in de vertrektijd door de transporteur.

Op het station in Glasgow aangekomen was er nog even een kleine teleurstelling. Het depot waar we tijdelijk onze bagage zouden stallen vroeg daar dusdanig belachelijke prijzen voor dat we naar een andere oplossing moesten zoeken. Bovendien moest alle elektronische apparatuur uit de tas worden gehaald, omdat deze de scanner vermoedelijk niet zouden overleven.  Herman vond uiteindelijk een adresje direct naast het station. Het betrof een klein winkeltje bemand door Indiers die deze dienst ook verleenden.

Uiteindelijk konden we het stadje gaan bekijken. Het begon even met een soort besluiteloos heen en weer geloop, maar uiteindelijk werd er een soort koers bepaald en konden wij ons, met volle overgave op het centrum van Glasgow storten.

Na een aantal bijna ongelukken die door ons werden veroorzaakt bij oversteken en kijken naar de verkeerde kant, hebben we een terrasje gevonden die voldoende plaatsen vrij had om onze groep te huisvesten en waar we van koffie met gebak konden genieten. Daarna werd er naar een hop-on-hop-off bus gelopen voor een rondrit door de stad. Want, zo werd gesteld, dit is de beste manier om een stad te ervaren in beperkte tijd. Dit laatste bleek het ook te zijn, want we werden van hot naar her gereden en tussen de folklore muziek die op veel punten leek op Duits/Oostenrijkse akoestisch fabricaat werden we door een schots sprekende man van allerlei “wistjes en weetjes” getrakteerd. Tijdens de rit werd er gewezen op een scheepvaartmuseum alwaar ook een tallship was afgemeerd. Toch zijn we daar niet uitgestapt, want dit etablissement bleek gesloten door een Techno festival of iets dergelijks.

Bij terugkomst hebben we een terras opgezocht bij een pizzeria voor de middag maaltijd en aansluitend zijn we naar de bus naar de luchthaven gelopen die na een kort wachten ons zakelijk naar het vliegveld bracht.

Op het vliegveld hadden Hans en ik problemen met het inchecken van onze bagage. De machine bleef melden dat onze tas teveel overgewicht had. Na het aanschieten van een, uiteindelijk, vriendelijk kijkende grondstewardess bleek dat een van onze groep de bagage twee keer had ingecheckt en daardoor onze bagagemogelijkheid had verbruikt. Dit werd keurig door de inmiddels wat vriendelijker kijkende dame opgelost.

Na een bakkie liepen we naar de gate en daar waren al een hoop mensen aanwezig die een rij hadden gevormd. Wij zagen geen nut om ons daarbij aan te sluiten, want de zitplaatsen waren toch gereserveerd. Een grondsteward besloot na korte tijd dat de inmiddels behoorlijk lange rij in de verkeerde richting stond en dirigeerde de hele rij 180 graden rond. Ze stonden in mijn ogen vermoedelijk door de lengte voor een andere gate, als was het resultaat nu, dat ze voor een andere stonden. Schotse logica zal ik maar zeggen.

Op Bob en ik na, zou een ieder weer per trein naar Leiden vertrekken, maar iemand ontdekte dat er een treinstoring was in de omgeving Amsterdam en dat er ook vanaf Schiphol geen treinen zouden rijden. In het nieuwbericht werd tevens gemeld dat de treinstoring vermoedelijk rond negen uur zou zijn opgelost en daar wij pas rond tien uur zouden landen, zou dit dus geen probleem worden.

Het vliegtuig bleek vertraagd, dus werd het een lang staan voor de pasagiers. Wij zaten nog steeds prima en inmiddels waren er nog een paar andere reizigers bij gekomen die er bij waren gaan liggen. Een half uur later dan was aangegeven mocht er geboard worden en toen werd bepaald dat de rij voldoende was opgelost zijn wij ons ook bij de gate gaan melden. Aangekomen in het vliegtuig hadden de meeste passagiers al hun plekkie gevonden, dus ook hier hadden we alle ruimte.

De vliegreis duurde een uur en tien minuten en voor ik het wist waren we alweer aan de landing begonnen. Er werd geland op de Kaagbaan, dus was het taxiën kort en na het plaatsen twee trappen stonden we ook in no-time buiten. Inmiddels had iemand, na het herstellen van internet, ontdekt dat de treinstoring niet was opgelost en dat dit nog wel even zou gaan duren. Na enig discussie kwam er na telefonisch contact een hulpactie op gang door familieleden die een ieder per auto kwam ophalen.

Na een wacht bij de paspoortcontrole bleek Hans onze tas al gevonden te hebben, dus ook na deze één-acter stonden we snel buiten en na een afscheid bleek Sabine inmiddels bij de vertrek aanwezig te zijn, zodat wij zo’n dertig minuten later weer in Leiderdorp waren.

(De treinstoring duurde uiteindelijk nog tot de volgende dag en het nieuws stond vol over bezoekers aan een concert in Amsterdam die uiteindelijk aldaar moesten verblijven tot de volgende ochtend.)

Hans had voor de zekerheid een wekker gezet want het ontbijt zou om acht uur zijn en rond negen moesten we het schip verlaten. Het schip zou namelijk aansluitend de tocht naar Frankrijk beginnen en daarvoor wilde ze nog alle hutten een schoonmaakbeurt geven.

Hans werd als eerste wakker en na een douche vulde hij zijn deel van de tas.  Daarna ben ik uit bed gekomen en heb na het ochtend toilet het zelfde gedaan. Toen we aan het ontbijt begonnen was de tas geheel gevuld en lag er naast de rugzakken niets meer los in de hut dat van ons was. Nog snel een kop koffie en vervolgens zijn we na afscheid nemen van boord gegaan. De schipper en zijn vrouw en twee zonen met aanhang gingen hier ook van boord, want hij had het schip eerder dit jaar verkocht en de nieuwe eigenaar was de vorige dag aan boord gekomen en zou het schip met de resterende bemanning naar Frankrijk varen om aan Sail deel te nemen.

Na van boord te zijn gegaan zijn we naar het hotel gewandeld en nadat het ontbijt bij de reeds aanwezige gasten was beëindigd, mochten wij onze bagage in het restaurant gedeelte achter laten, zodat wij ons licht konden verplaatsen in het dorp. Eerst hebben we een stuk langs de kust gelopen om vervolgens door een winkelstraat op zoek te gaan naar een plaats waar een kop koffie werd verkocht en die hebben we gevonden. Na een dubbele espresso zijn we langs het strand gaan lopen om te eindigen op een heuvel vanwaar we een mooi uitzicht hadden over de zee. De Thalassa bleek net te zijn vertrokken en die hebben we dan ook, lekker zittend op een bankje in de zon, heel ver kunnen volgen totdat deze nog slechts een stipje was. Vandaar uit zijn we weer terug gelopen naar het etablissement waar we de koffie gekocht hadden en hebben daar de lunch genoten. Jammer dat deze gelegenheid was volgehangen met TV schermen waarop een voetbalwedstrijd tussen Manchester United en Manchester City werd getoond. Gelukkig heb ik van die sport geen verstand.

Het was intussen na tweeën en mochten dus inchecken in het hotel. Even leek het fout te gaan, want de kamer van Hans en mij had slechts een bed van het type erg smal. Laten we zo zeggen: “Aardig jongen, maar samen in een bed, nee dank je”.  Er bleek een fout te zijn gemaakt. Voor mij was er een twee persoonskamer geboekt met twee bedden, maar ik had de verkeerde sleutel gekregen. Even heen en weer app-en en ook dit was hersteld en konden we in de, van schaduw voorziene, biertuin van een biertje genieten en had ik even tijd voor dit schrijven.

Nadat er studie was gemaakt van alle mogelijke vreetschuren in de omgeving, is er uiteindelijk besloten om te gaan eten bij Indiaan. Het werd een, in mijn ogen, goede en smakelijke maaltijd waarvan de bediening door, vermoedelijk groenheid van de jonge bediening, een beetje onhandig werd uitgevoerd. De eigenaar had in mijn ogen de uitstraling van Rowan Atkinson in zijn sketch over een Indiaas restaurant, hetgeen het in mijn ogen erg grappig maakte.

Rond half tien waren we weer terug in het hotel en na nog een whisky, die ons door Joris geschonken was, in onze hotelkamer is een ieder naar kooi/bed verdwenen.

Vandaag stond een bezoek aan de Glen Scotia distilleerderij op het programma. Onze organisator had lang geleden een rondleiding geboekt en deze boeking bleek verloren gegaan te zijn. Opnieuw boeken bleek niet mogelijk, want ze waren inmiddels volledig volgeboekt. Na was bellen en smeken was de Master Distiller Ian genegen om een deel van zijn vrije dag op te offeren en ons toch een rondleiding te geven. Deze distilleerderij bleek een schril contrast met die van Springbank van de vorige dag. Waar Springbank op mij over kwam als een bij elkaar geraapt zooitje was deze allemaal keurig onderhouden. Alle onderdelen van een distilleerderij passeerde opnieuw de revue en de rondleiding eindigde wederom in een warehouse alwaar we twee whisky’s te proeven kregen. De eerste kwam uit een sherryvat en had daar drieëntwintig jaar in gerust en de tweede was en jonge variant. Voor beide whisky’s opende Ian een vat, haalde er met een pijp een hoeveelheid whisky uit en vulde daarmee alle glaasjes. Net als de tasting bij Springbank, heb ik dat nog niet eerder meegemaakt, maar was erg leuk.

In de shop vond ik een petje van dit merk en die wilde ik afrekenen. De dame zij dat ik ook de tour moest betalen en mijn opmerking dat dit waarschijnlijk al gedaan was werd van tafel geveegd want volgens haar administratie moest er nog een worden betaald. Buiten gekomen kreeg ik van Bob te horen dat hij inderdaad voor ons achten betaald had en dat er dus dubbel betaald was. Toen ik terug ging voor mijn geld, kreeg ik te horen dat nu iedereen betaald had en dat ik zelf maar bij de groep moest gaan zoeken naar mijn geld. Ik heb op het punt gestaan om met flessen te gaan gooien, maar gelukkig was het koud genoeg buiten en koelde ik snel weer af.

Tijdens de korte wandeling van de distilleerderij naar de Thalassa heb ik mijn verhaal menig keer geventileerd richting een ieder die het wilde aanhoren en aangekomen bij het schip heb ik het ook aan de organisator van de tour verteld en hij zou het die avond tijdens het eten bij de opvarende melden.

Nadat iedereen aan boord was, kon de reis beginnen naar het eiland Arran. Aldaar zou de Thalassa voor anker gaan en wij zouden per dinghy naar de wal worden gebracht om van daar uit naar een andere distilleerderij te lopen. Helaas bij aankomst bleek er geen goed ankerplaats te vinden te zijn dus dit uitje werd afgesteld. In plaats daarvan lieten ze het schip met de stroom mee drijven en werd er gevist. Er werd uiteindelijk heel wat makreel binnen gehaald die vervolgens door de kok met de hulp van Rick werd schoongemaakt en gedeeltelijk gebakken. Dit als hapje bij het bier dat inmiddels op tafel verschenen was. De wind stond goed, dus werd al het vierkante zeil gezet dus er waren weer wat leuke werkzaamheden aan dek.

Na zo’n twee uur zeilen werd alles weer bestreken en werd het laatste deel naar Troon afgelegd met de motor. Rond zeven kwamen we weer aan in de haven van Troon en zou er die avond een captainsdiner worden geserveerd. Deze zou bestaan uit kleine kreeftjes. Voor mij had Jelle (de kok) een maaltijd in elkaar gedraaid gemaakt van de kliekjes van de vorige dag. En die was erg smakelijk, dus na en “dik” uur was iedereen voldaan. Tijdens de maaltijd werd er veel medegedeeld en ook het feit dat ik twee keer betaald had voor mijn rondleiding. Daar kwam verder geen oplossing uit dus stelde Joris voor om mij terug te betalen met een paar drams whisky het geen ik met beide handen aanpakte.

Daar dit onze laatste avond aan boord was hebben Bob en René een tekst in elkaar gedraaid op basis van het lied “Al die willen de kaap’ren varen”. Deze werd aan de bemanning ten gehore gebracht door ons begeleid op de gitaar door Bart en mij. Dit bleek een succes, dus werden er nog twee Zeemans liederen ingezet die dit keer door iedereen werden meegezongen. Na deze muzikale uitspatting was het tijd voor het nuttigen van een paar drams om aansluitend de kooi op te zoeken. Morgen gaan we van boord gaan.

Net als de andere dagen was ik rond zeven wakker en toen ik aan dek gekeken had, wist ik dat het weer een mooie dag zou worden. Snel aangekleed en onder het genot van een bakkie koffie aan dek verder gegaan met deze uiteenzetting. Om acht uur klonk de bel en was het ontbijt klaar en daarna werd de motor gestart, het anker gelicht en werd er begonnen aan de reis naar Campbeltown. Op de kaart zag dat er niet erg ver uit, maar het zou toch tot twaalf uur duren alvorens wij de haven zouden bereiken.

Intussen was het tijd geworden voor de lunch en rond ene vertrokken we voor een wandeling door de stad. Het enige te bezoeken waard zou het memorial zijn van Linda McCartney. Verder was er niet veel te doen in de stad buiten dan een pub voor een glaasje Guinness en aansluitend mochten we ons melden bij Springbank Distilleries voor een rondleiding en een tasting.

Springbank bleek een zeer oude en gedateerde distilleerderij. De rondleiding was leuk, maar de inhoud van het etablissement bleek veel kenmerken te vertonen van een oude installatie.

Na de rondleiding was het tijd voor de tasting. Deze werd georganiseerd door een medewerker van Cadenhead die op de zelfde locatie een behoorlijk aantal vaten van verschillende distilleerderijen te rijpen had liggen. Vele whisky’s werden direct uit het vat gehaald en in de glaasjes beschonken. Welke het allemaal precies waren, weet ik niet meer, maar een sprong er uit en dat was een whisky die van een distilleerderij kwam die geen toestemming had gegeven om de naam hiervan te vermelden. De man zij dat het van de Orkney’s afkomstig was en dat de naam klonk als Pighland Hark. Normalerwijze ben ik net van dit merk (Highland Park) maar deze was erg lekker. Daarna kregen we een whisky van een mix van een aantal verschillende Paul John vaten. De christmas edition van dit merk had ik al eerder gehad en die was toen niet voor herhaling vatbaar. Deze marriage was overigens wel goed dus nu maar afwachten wanneer Cadenhead deze bij de Druiventuin krijgt.

Na het diner welke nu gebaseerd was op de Afrikaanse keuken werden we aan boord vergezeld door de eigenaren van Watt Whisky. Zij bottelen whisky en we werden getrakteerd op een speyside, highland en island whisky en als afsluiter een rum. Het zal wel komen omdat mijn smaakpapillen overuren hadden moeten draaien in de afgelopen dagen, maar geen van de whisky’s waren de moeite waard. De Rum daarentegen had wel een mooie smaak en zou mijn schoonzoon zeker hebben bekoord als ik deze meegenomen had, maar er werd op voorhand gezegd dat we bij hun geen whisky konden kopen en dat het alleen te koop was in bepaalde winkels in de UK, de USA en een paar Aziatische landen.

Inmiddels begon ik aardig over te lopen en, wat ik niet had gedacht, wil eigenlijk weer naar huis. Laat ik het zo zeggen, de vermoeidheid begint bij mij parten te spelen. Naar mijn gevoel gold dit voor een ieder, want rond elf lag iedereen op een oor.

Zoals elke ochtend is Hans de eerste die zijn kooi verlaat. Ik zocht mijn horloge, maar die beweerde dat het pas half zes was. Een toiletgang dus en oogjes weer dicht.

Zoals elke ochtend is Hans de eerste die zijn kooi verlaat. Weer mijn horloge gezocht en nu was het zeven uur. Bovendien kwamen de veiligheidsmeldingen van de Ferry die naast ons was afgemeerd duidelijk door, dus maar opgestaan en een douche genomen. De koffie automaat gespoeld en met een bak koffie doorgegaan aan dit relaas.

Vandaag zouden we rond drieën vertrekken uit de haven, maar ’s ochtends zou er nog tijd zijn om de Bowmore Feis Ile te bezoeken.

Na het ontbijt zijn we naar de bushalte vertrokken, alleen Rick bleef op het schip achter voor een rustig dagje. Bij de uitgang van de steiger was het nog even zigzaggen tussen de vele auto’s en mensen die stonden te wacht op de Ferry die van de zelfde locatie zou vertrekken.

De bus was een enorme touringcar die zich in omgekeerde richting door de kleine straatjes van Port Ellen manoeuvreerde. We wisten dat deze eerst richting Ardbeg zou rijden alwaar het spoor doodloopt om vervolgens zo’n 15 minuten later weer in Port Ellen langs te komen. Het was een soepele rit over de behoorlijk hobbelige hoofdweg door de peatvelden.

In Bowmore aangekomen stond er reeds een lange rij voor de poort, maar waar ik in eerste instantie vreesde voor een grootscheeps bezocht festival, bleek het uiteindelijk een rij voor een nog gesloten poort te zijn die na het openen daarvan in rap tempo verdwenen was. Na het ontvangen van een armbandje waarmee we verklaarde geen chauffeur en boven de 18 te zijn en een linnen tas met goodies te hebben ontvangen zijn we het terrein gaan verkennen. Dit laatste bleek snel voorbij te zijn, want naast de shop, een tent waar je whisky kon krijgen. Een vrachtwagen waarop een goed spelende band stond en de reeds eerder geziene etenstentjes was er eigenlijk niet veel te doen. We hebben dan ook de whisky laten smaken onder het genot van herkenbare tonen van de band en kort daarna, nadat we een foto hebben laten nemen van de groep, zijn we gaan zoeken naar een locatie om wat te eten.

Na een korte wandeling en wat besprekingen over het eten zijn we uiteindelijk geland in een hotel alwaar we een smakelijke hamburger konden genieten met bijbehorende biervariant. Deze zakelijke maaltijd gaf ons uiteindelijk de mogelijkheid om op tijd bij de bushalte te zijn.

De bus was dit keer een oversized personen busje. Iedereen kon er in, maar niet iedereen kon zitten en bovendien was de vering van dit voertuig dusdanig dat we niet echt van een rustige rit konden spreken al viel de persoon naast mij, René, wel als snel in slaap. Hij gaf nog aan alles te horen, maar enige testen mijnerzijds deed mij vermoeden dat hij wel degelijk was afgereisd naar dromenland.

Bij de steiger aangekomen was alles zeer rustig. En nadat iedereen aan boord was, vertrokken wij voor de laatste keer van Islay om over te steken naar Sanda Island, een klein eilandje gelegen voor Kintyre.

In de beschutting van een natuurlijk gevormde baai werd bij het eiland geankerd en werd de BBQ opgestookt. Het was een, voor de tijd van het jaar “warme” avond en de avond werd dan tot zonsondergang doorgebracht aan dek met een goede maaltijd van gegrild vlees en lekkere bijgerechten. Onderwijl liet Joris ons kennismaken met verschillende whisky’s die hij via zijn bedrijf in de markt zet. Stuk voor stuk lekkere whisky’s en zelfs een smakelijke rum. Het slotstuk van de avond was een whiskyblend van Macallan en Glen Rothes deze viel dusdanig in de smaak, dat vrijwel iedereen een fles heeft besteld, die overigens niet in onze bagage terug hoeft, maar later in Nederland kan worden afgehaald.

Ruim voor twaalven waren vrijwel alle gasten, waaronder ik naar kooi.

Ik werd wakker en op mijn horloge zag ik dat net als de vorige dag precies zeven uur was. Nadat ik me snel had aangekleed ben ik naar dek gegaan voor een bak koffie en nog een en nog een. De afspraak was dat we na het ontbijt (acht uur) rond tienen zouden gaan lopen naar Laphroaig voor het Feis ila.

Iets na tienen begonnen we aan de wandeling en deze duurde slechts een half uur voordat we Laphroaig bereikte. Aldaar werden we opgevangen door de ontvangst, we kregen een groen armbandje nadat we hadden verklaard dat we geen voertuig zouden besturen. Bovendien kregen we een glaasje met een draagband en een speciale klem die ons een recht op een festival dram zou geven.

In een van de loodsen werd een speciaal bier geschonken, maar toen we daar aankwamen moesten we meelopen met een man die zij dat de tasting elders zou plaats vinden. We kwamen in een speciale ruimten en werden allen voorzien van een flesje bier en een glaasje festival whisky. Dat bier was gebrouwen en te rijpen gelegd in eerste instantie in een whiskyvat alwaar tien jaar lang Laphroaig whisky had gelegen en vervolgens werd het nog in een ex Port vat gestopt waarin ook whisky had gerijpt. Dit gaf een heel bijzondere smaak aan het bier en bovendien was de afwisseling tussen dat bier en de whisky een heel mooie combinatie. Helaas is dat bier te koop in vrijwel heel Europa, maar niet in Nederland. That figures! 🙁

Nadat we een broodje hadden gegeten was het tijd voor de wandeling terug naar Port Ellen om aldaar de Rum distilleerderij te bezoeken. Dat was een stuk kleiner opgezet, maar toch werd er alles aan gedaan om het gezellig te maken. Hans stelde voor om terug te lopen naar het schip en daar ik wel eens rustig aan dek wilde zitten en stiekem wel zin had in een biertje, vond dat een heel goed idee.

Op de terugweg liepen we langs de “kust” en daar hadden de locals duidelijk last van toeristen. Op een bord stond geschreven: “Campers will be shot on site!” en een ander: “No camping says Caroline”.

Op het schip aangekomen bleek deze geheel verlaten, althans dat leek zo. Er was wel iemand, maar die liet zich niet zien.

Wij zijn lekker in het zonnetje gaan zitten en ik ben met deze tekst doorgegaan. De tap was geduldig en een stuk beter afgesteld dan de vorige dag, zodat de glazen bier en niet te schuimig onderuit kwamen. Naarmate de tijd vorderde kwamen er steeds meer mensen terug van het passagieren en werd het uiteindelijk nog druk op dek. Na enige tijd ben ik naar de hut gegaan om even te lezen en uiteindelijk mijn oogjes even dicht te doen. Na een uur stond Hans naast mijn kooi met de mededeling dat het eten klaar was, dat bleek tot nog twintig minuten wachten te zijn.

Het eten had drie gangen. Eerst bietjes in stukjes met blauwe kaas met een dressing op basis van Laphroaig whisky. Ik ben niet van de bietjes en blauwe kaas, maar in ben ook een beetje af aan het stappen van het “wat de boer niet kent, vreet hij niet”, dus ik besloot het (nieuwe) kans te geven. Met een beetje angst voor een herhaling van mijn ervaring met geitenkaas die mij de rest van de dag heeft getrakteerd om een verpeste smaak in mijn mond, was ik uiteindelijk verbaast over de smaak. Weer iets wat ik lekker blijk te vinden 😉 De tweede gang was een plak gerookte meloen met fetta, een groente mix van bloemkool en een saus die de kok had verzonnen op basis van gefermenteerde citroenen, waarvan hij altijd een emmer had staan, zoals hij zelf zei. Ook van meloen ben ik geen fan, maar door dat roken had ik het idee dat ik vlees aan het eten was. Het toetje bestond wat blanke, sorry, witte vla met passievrucht.

Na de maaltijd ben ik met koffie boven gaan zitten en nam weer eens de gitaar in mijn handen. Dit had als gevolg dat Bart de andere greep en na een half uurtjes passeerde alle meezingers de revue. Tot mijn grote verbazing was het geen Leidse bijeenkomst, want alle nationaliteiten waren aanwezig en deden mee. Het werd zelfs drukken en ook de aantal bemanningsleden kwamen er bij.

Rond twaalven was het voor de meeste en ook voor mij genoeg, dus ben ik weer ter bedden gegaan voor weer een zeer rustige nacht op het geluid van de ventilatie en het zachte gezoem van het aggregaat na.

Ik werd wakker en was erg benieuwd naar de tijd. Een korte zoektocht naar mijn horloge leerde mij dat het reeds iets na zevenen was en de wandeling van onze raamloze hut naar het dek verraste mij dan ook met een zeer zonnige dag met een strakblauwe lucht en de zee als een spiegel. Na een stoeipartij met onder andere het gordijn in de douchecel, een ruimte die kleiner was dan de gemiddelde WC, ging ik fris en fruitig naar het dek om daar lekker van het zonnetje te genieten met een bakkie koffie.

Net als de vorige dag was het om acht uur ontbijt waarna wij van boord moesten omdat de Thalassa moest vertrekken om alvast plaats te maken voor de Ferry en zij zou vervolgens doorvaren naar, eerst Caol Ila en vervolgens naar Bunnahabhain. Wij hadden een rondleiding bij de laatste en de Thalassa zou daar te laat aankomen dus zouden wij per Taxi die richting uit vertrekken. De Taxi zou pas om half elf vertrekken dus hadden we nog aardig wat wachttijd.

Net als de vorige dag was de Taxi laat en daar we op zijn laatst om half twaalf bij de distilleerderij moesten zijn. Nadat ik niet meer de enige was die zo nu en dan, vrijwel continu, op zijn horloge keek werd er telefonisch contact opgenomen met de Taxidienst. De mensen aan de andere kant van deze verbinding verzekerde ons dat de taxi op z’n laatst om tien over elf zou arriveren. Net op tijd zal ik maar zeggen. Dit bleek ook het geval en de taxichauffeur die, wat later bleek, niet gek te krijgen was, gaf aan dat we precies op tijd aldaar zouden arriveren. Hij kreeg gelijk en op locatie konden we meteen aansluiten bij de rondleiding. Andy, de rondleider leidde ons zakelijk langs alle belangrijke onderdelen van het bedrijf, waarbij wij bij iedere locatie werden voorzien van informatie en anekdotes. Zo vertelde hij over het feit dat vroeger het graan werd aangevoerd met een schip en dat ze sinds de zeventiger jaren een kant en klare mout werd aangeleverd over de weg. Die weg overigens is een singletrack weg waarbij bij eventuele tegenliggers een van de twee zijn voertuig ergens in de berm moest proppen en in het geval van een vrachtwagen was ons taxibusje dus de klos. De mout werd vervolgens vermalen met een maalmachine van de firma Leeds die machines afleverde die niet kapot gaan en nadat alle distilleerderijen en bierbrouwerijen waren voorzien van zo’n apparaat ging het bedrijf vervolgens failliet. De rondleiding voerde ons langs de ketel alwaar heb beslag in gemaakt werd, “De Mash ketel” en vandaar uit kwamen we op de vloer waar de “Wort” lag te fermenteren.

Daarnaast was de ruimte waar twee Wash-stills en twee Spirit-stills waren opgesteld.

De laatste stap was via 1 van de opslagruimten alwaar de met “New Spirit” gevulde vaten hun tijdreis konden ondergaan. Eigenlijk had ik in eerdere reizen dit hele verhaal al vele malen aangehoord en dat is niet zo gek want het proces is natuurlijk overal het zelfde. Wel was het voor mij een nieuwtje dat het vat in de krimp en uitzet fase over de seizoenen zon twaalf liter whisky opneemt en vervolgens met bourbon, sherry ,etc. resten weer “uitspuugt”.

We namen na de rondleiding plaats op een van de campingtafels in het zonnetje en aldaar kregen wij eerst een reguliere whisky te proeven. Deze werd gevolgd door eentje met “Peat”. Daarna mochten we alle glazen weer inleveren en was het voorbij. Bob en ik vonden dat dit wel een vervolg kon hebben dus ik stelde voor om een flesje van het een of ander te kopen en die buiten uit te schenken. In de winkel ging Bob informatie inwinnen over de whisky’s en daaruit bleek dat wij de complementaire whisky nog niet hadden gehad. Deze werd door de vriendelijke dame naar buiten gebracht en wachtte rustig tot we compleet waren voor een praatje over deze variant. Het bleek om de festival botteling te gaan. Deze viel goed in de smaak, maar een fles van dat sap kopen was geen optie, want die werd officieel vrijgegeven op het festival van Bunnahabhain.

De taxi zou pas om half drie komen dus was er weer een wacht. Er waren strandstoelen voorhanden dus het wachten werd hierdoor enigszins verzacht, behalve dan het zonnetje die bij nader inzien ietwat te krachtig aanwezig was, maar later zou blijken dat mijn armen wel wat rood waren maar absoluut niet pijnlijk.

Om half drie was onze chauffeur weer aanwezig en hij bracht ons weer met een rustig gangetje naar Port Ellen. We hadden nog een tussenstop in Bowmore om geld te pinnen en daarna leidde de weg langs de peatvelden van Islay en werden we gedropt in Port Ellen.

Van de Thalassa was in de haven nog geen spraken dus zochten we een supermarkt op en daar werden allerhanden lunch attributen gekocht en aan het strand werd een campingtafel gevonden waar we met z’n achten konden zitten. Na de maaltijd zijn we de haven in gelopen om te kijken waar er eventueel ruimte zou zijn voor het schip en nadat we op een app gezien hadden waar het schip op dat moment uithing besloten we het wachten voor te zetten in de biertuin van een hotel.

Rond zes uur was het schip in de haven en konden we aan boord. Het was nog steeds een heerlijk zomerse lentedag, dus het was aan dek lekker toeven met een hapje en een drankje. De bel werd geluid en dat betekende dat het diner geserveerd zou worden. Een beste maaltijd van karbo met spruiten, salade, gadogado en nasi. Ben van de laatste eigenlijk geen liefhebber, maar honger maakt rauwe bonen zoet zal ik maar zeggen en onder het genot van een lekkere rode wijn kon de karbo goed zwemmen. Intussen was er een boot naast de Thalassa komen liggen. Een duik vaartuig. (een boot ter ondersteuning van duikers dus) waarop een groep mensen uit Manchester te vinden was. Deze waren ook aan de borrel en na een praatje met de dames en heren kregen Reinier en ik een Zweedse whisky om te proeven. Kort daarna werden ze voor maaltijd naar beneden geroepen en bleven wij met de whisky achter. How inconvenient! 😉

’s Avonds was er een master distilleerder gekomen om een praatje te maken over zijn product van Islay. Je zou denken whisky maar het bleek om rum te gaan. Het rauwe product en ook die in een cocktail van limoen en suiker viel niet echt in de smaak. Daarna kwam hij met een gerijpt product die extra gekruid was. Deze had een soort taaitaai smaak en de man zelf noemde het kerstmisachtig. Deze was wel een soort van lekker, maar toen ik te horen kreeg dat een fles zo’n 65 pond moest aftikken, was ik van mening dat voor mij de prijs-kwaliteit verhouding zoek was. De laatste variant was van gingerale voorzien, maar ook dat maakte het niet veel beter. Laat ik het maar bij whisky houden daarin is keuze genoeg en hoeft er dus niets bij verzonnen te worden.

Na nog een goed gesprek met een dame die was meegekomen met de rum delegatie, die bij nader inzien de dame was die ons bij Bunnahabhain van de complementaire whisky had voorzien en zeer goed Nederlands bleek te spreken, was het tijd voor bed. Nog voor twaalven viel mijn boek op mijn neus en was het tijd om het licht uit te doen.

De nacht was verschrikkelijk. Het zeetje zorgde voor een lekker wiegen, maar iedere keer als de boeg door een golf ging gaf het anker een dusdanige klap tegen het staal dat ik weer wakker schoot. Tegen tweeën werd het rustiger, omdat we in de luwte kwamen van Islay, dus kon een korte slaap worden gevat. Helaas was rond drieën de eindbestemming “Bruchladdich” bereikt en werd er begonnen met aanleggen. Hoe vaak de boegschroef niet gedraaid heeft weet ik niet meer maar van slapen kwam niet veel meer terecht. Rond vieren was de klus eindelijk geklaard en was het mogelijk om nog tot zeven te slapen, maar toch heb ik alsnog oordoppen in gedaan, want de rest van de nacht zat ik met het geluid van knerpend wrijfhout.

Na een ontbijt van twee vers gebakken bruine boterhammen met ham, een gekookt ei, jus de orange en koffie gingen we aan wal voor een taxirit naar Kilchoman. We hadden een rondleiding geboekt voor tien uur, maar kwamen daar pas om half elf aan, dus die hadden we gemist. In plaats daarvan boden ze ons een tasting aan van drie whisky’s naar keuze. De dame in kwestie deed haar praatje en tijdens haar uitleg kwamen er steeds meer flessen ten tonele waarvan elk wel interessant was. Uiteindelijk heb ik een keuze kunnen maken en zo werden er drie drams whisky verorberd voor twaalven. Hoe decadent 😉

Voor de terugweg bestond de taxi niet uit een busje maar een auto die ons gezelschap in twee ritten terug zou brengen naar Bruchladdich. Ik nam de tweede rit en daardoor kon ik aansluiten bij de mannen van de eerste rit die een plaatsje in de rij voor het Bruchladdich Feis hadden vrijgehouden.

Het gehele oppervlak van de Bruchladdich distilleerderij was omgetoverd tot festival terrein en die werd dan ook door ons verkend. In eerste instantie werd er naar het plein gewandeld waar alle eettentjes waren gevestigd en daar werd door een paar mensen gekozen voor een curry en ik ben met een aantal gegaan voor een broodje hamburger. Daarna bleek vrijwel iedereen verdwenen in de mensenmassa. Alleen René was nog bij mij, maar toen hij in de rij ging staan voor Oesters was ook hij opeens verdwenen. Ik ben uiteindelijk maar naar het plein gegaan waar de bandjes waren en op het moment dat er een band begon met, in mijn oren, zeer goede folkmuziek op basis van een viool en een doedelzak bleek we opeens weer compleet te zijn.

Na drieën zijn we terug gegaan naar de Thalassa, want die zou vertrekken voor de reis naar Port Askaig.

Rond vieren zijn we vertrokken en dit keer kon het zeil gehesen worden want dit keer hadden we de wind van achteren. De dame van de bemanning die mij de vorige dag nog krachtig had toegesproken, nadat ik zei: Zeg het maar, wat gaan we doen? met: Jij moet wachten!, hierna te noemen Brit, riep mij en Hans nu aan dat we de bramzeilen zouden hijsen en brassen. Eerst legde zij ons uit om welke lijnen het ging en daarna werden alle vierkante zeilen gehesen. De motor werd gestopt en op een zacht zoemen van het aggregaat na werd het stil aan boord.

Nadat wij de baai uitgevaren waren werd er opgeloefd richting oost en werden de vierkante zeilen gebrast en de stagzeilen gehesen. Dit betekende weer lekker wat bedrijvigheid aan dek. Over deze boeg hebben we nog een uur kunnen varen en daarna werd er dusdanig opgeloefd dat we pal tegenwind voeren. Dit is een erg lastige koers met zeilen en het is dan ook nog niemand gelukt om dit met confessionele zeilschepen uit te voeren.

Het was nog een uur varen tot Port Askaig alwaar we konden aanmeren op de locatie van de Ferry die de volgende dag pas rond twaalven zou arriveren. Het aanleggen was weer een exclusieve werkzaamheid van de bemanning en na wat heen en weer varen en veel boegschroeven lagen we.

Des avonds was het rond half negen tijd voor de maaltijd die dit keer bestond uit Risotto en daarna Haddock met in de schil gegrilde aardappelen en spinazie. De rest van de avond was weer als de vorige, althans dat leek het even. Later op de avond werd namelijk de gitaar er bij gepakt en zette Herman en René enige meezingers in. Dit gaf reactie bij de enige niet Hemelvaarders die was overgebleven, de bardame Lisette. Op ons opmerking dat zij aan de beurt was, pakte zij een wijntje en de gitaar en gaf een chanson ten gehore. De dame bleek goed te kunnen zingen dus iedereen luisterde dan ook ademloos. Deze muzikale tijd van de avond duurde nog een uurtje waarna een ieder naar bed vertrok.

Ik heb de wekker laten aflopen om kwart over vijf, daar Sabine en Larissa mij om zes uur zouden komen halen voor de eerste etappe van de reis naar Troon, Schotland en wel naar Schiphol.

De reis liep vervolgens via het woonhuis van Bob die met ons mee zou rijden naar Schiphol.

Bij aankomst bleken de overige deelnemers aan deze whiskyreis reeds in de vertrekhal te staan en na en korte kennismaking met mijn dochters zijn we aan de tweede etappe begonnen, de reis van de kofferinslikmachine via de security en de douane naar de pier. Eerst koffie want we waren veel te vroeg, maar met de grote drukten die regelmatig optreedt op Schiphol werd geen risico genomen.

Keurig om tien voor negen stonden we bij gate 23 alwaar het vliegtuig reeds stond. Helaas voor ons was het vertraagd. Later zouden we van de gezagvoerder van het vliegtuig horen dat het toestel eerder met vertraging was aan gekomen en dat ze nog bezig waren om het vliegmachine klaar te maken voor de volgende reis. Uiteindelijk, een goede twintig minuten later mochten we aan boord en was het nog wachten op het laden van de bagage. Rond tien uur, drie kwartier later dan geplant, vertrok het vliegtuig en begon aan twintig minuten taxiën naar de polderbaan, vanwaar deze kort daarna richting Schotland vertrok. De vlucht duurde uiteindelijk maar een uur, zodat we precies op de vertrektijd in Glasgow aankwamen. (tijd verschil tussen de UK en het continent.

Glasgow airport bleek een klein vliegveld en er werden dus trappen tegen het vliegtuig gezet, zodat we lopend over het platform bij de douane kwamen. Zonder verder oponthoud vonden we onze weg naar de bus en die bracht ons zonder tussenstops naar het station in Glasgow vanwaar we de trein richting Troon namen. Aldaar mochten we een paar km lopen en bij de haven aangekomen besloten wij om in een pub binnen te gaan voor een hapje en een drankje. Dit werd uiteindelijk een Guinness met Fish & Chips. Inmiddels was het twee uur en hadden we nog twee uur over voordat we aan boord mochten gaan, maar toch werd aan de laatste km begonnen en waren dus om drie uur bij de Thalassa alwaar we op de kade mochten wachten, want ze waren nog niet helemaal klaar met het voorbereiden voor onze reis.

Stipt om vier uur mochten we aan boord en kregen we een hut toegewezen. Onze groep werd helemaal voorin gezet. Nadat we onze bagage hadden uitgepakt, zodat de tas onder het bed kon worden geschoven, de hut was namelijk nog al klein, verzamelde we ons in de gezelschapsruimte alwaar de schipper ons het reilen en zeilen van de reis uitlegde. Vervolgens kregen we nog een praatje van de kok en van de whisky deskundige. De Thalassa vertrok hierop direct, want het zou een lang stuk varen worden richting Islay, die helaas voor een groot deel op de motor zou worden uitgevoerd daar we wind tegen zouden hebben tot onze eindbestemming.

Nadat we de Mull of Kintyre waren gepasseerd werden de golven groter. Golven vanuit de oceaan en daarbovenop een stroming in omgekeerde richting lieten het schip aardig heen en weer bewegen. Rond achten was het tijd voor de avondmaaltijd die bestond uit een behoorlijk gekruide groetenschotel met rijst met bonen en rauwkost. Ik had er in eerste instantie mijn bedenkingen bij maar het bleek bij nader inzien een zeer smakelijk maaltijd.

Na nog wat natafelen hebben we nog gezondigd met een paar glaasjes single malt om vervolgens aan de nachtrust te beginnen. In eerste instantie nog wat gelezen, maar dat ook hans zich in de hut had gemeld was het tijd voor de nachtrust.