Nadat we alle zooi weer in de auto’s hadden gekregen en ook mijn bagage voor een groot deel niet meer op de motor mee hoefde, zijn we afgereden. Door het weggetje door te rijden kwamen we weliswaar in een ander dorp, maar was het plaveisel wel van een betere kwaliteit. Ik had besloten om Sabine en Jet te volgen tot de eerste laadplaats en daar zou ik dan meteen ook weer wat brandstof kunnen innemen. Dat bleek later alleen koffie te zijn.

Wat mij opviel van Duitsland, is dat de parkeerplaatsen langs de autoweg die voorzien zijn van een restaurant ook zijn voorzien van snellaadpalen. Het symbool daarvoor. een witte en blauwe bezinepomp met snoer wordt daarbij door vele verkeerd begrepen en tijdens onze stop aldaar waren en dan genoeg Duitsers die de parkeerplaats opreden en meteen weer afreden of simpelweg aan ons vroegen waar het tankstation was. Maar laden wordt langzaam maar zeker steeds makkelijker in Duitsland.

Jet en Sabine zijn hun eigen weg gegaan en ik ben bij het eerst tankstation gestopt die ik tegen kwam en daarna via de A3, wat een klote weg, al jojoënd tussen de 60 en 120km/u richting de grens gesukkeld. Het laatste stuk van Dortmund naar Nederland ging gelukkig sneller en daar heb ik de motor een beetje getest al vond ik 200km/u hard genoeg bij nader inzien en heb uiteindelijk een snelheid van 160km/u aangehouden.

In Nederland aangekomen hebben we nog een bezoek gebracht aan mijn zus en zwager in Duiven. Een paar uurtjes op het terras en daarna de laatste fase van de rit. Ik was uiteindelijk rond drieën thuis.

De nacht was doodstil. Waar je in Zwitserland een constante hum had van de autoweg, vliegveld en spoorbaan in het dal, daar had je op onze huidige locatie in het geheel geen last van. Hoogstens het gekrabbel van eekhoorntjes en gefluit van vogels, maar die hoor je ’s nachts ook niet.

De dag was een beetje bewolkt en we zouden naar het dal lopen naar Bad-Ems en daar een bergbahn naar een restaurant nemen. Of dit voor mij ging lukken was nog niet helemaal duidelijk, daar het naar beneden lopen niet geheel pijnloos was en inmiddels een behoorlijk bloeduitstorting zichtbaar was die zich donkerrood en blauw langzaam liet zakken naar mijn knie holte. De belofte dat ik met de auto gehaald zou worden als ik zou stranden was een stimulans om toch door te lopen. Na een half uur lopen waren bij de bergbahn. Deze was eigenlijk gewoon een lift die op een helling was gebouwd. Het toestel was onbemand en kaartjes konden we kopen bij een automaat. We moesten even wachten, maar uiteindelijk bracht het redelijk moderne vervoersmiddel ons in een paar minuten boven. Daar hebben we een tijdje op het terras gezeten en vandaar uit zijn we via een kleine omweg op de top weer naar beneden gegaan. Vandaar uit gingen Larissa en Joost met de kinders naar boven, want die waren het er toch niet helemaal mee eens en dit werd kenbaar gemaakt door een constant huilen. Jet, Sabine en ik zijn verder gelopen, hebben het stadje bekeken en hebben ons van een lekker ijsje voorzien. Vandaar uit zijn we terug gaan lopen, alleen had ik een pad gevonden langs een paar geocaches en dan hoefde we tenminste niet langs rijweg te lopen.Het pad begon in een parkeergarage. Allereerst moesten we 10 trappen op en vandaaruit via een brug kwamen we op de helling. Eerst passeerde we een Höhle die bestond uit een aantal gaten in de berg. Hier vonden we de eerste cache. Vandaar uit ging het naar de top alwaar zich een toren bevond en een gasthaus. Sabine had een stop nodig, maar bij aankomst bleek die dicht te zijn. Larissa is uiteindelijk met de auto daar naartoe gereden. Jet wilde ook mee, maar daar mijn been helemaal geen problemen meer gaf, zijn we toch verder gaan lopen. Na de cache in de toren zou er ook nog een onderweg te vinden zijn. Het pad leidde ons door bos en uitgestrekte weilanden en van de bebouwing die toch niet ver weg was, was niets meer te zien laat staan te horen. Na een uur lopen waren we weer terug bij het huis.

Voor de avond hebben Joost en ik ons voorzien van een aantal flesjes bier die door beide niet eerder gedronken was. Deze vonden we in een drankhandel die zo groot was als een half voetbalveld.

Die avond heb ik naast het testen van bier me ook bezig gehouden met het testen van de Jacuzzi en daarna niet te laat naar bed, want we zouden de volgende dag vroeg vertrekken.

Na een redelijke nachtrust, heb ik me na een verfrissende douche naar het ontbijt begeven.  Ik dacht dat ik wel zo’n beetje de eerste zou zijn, maar het bleek dat ik een van de laatste was. Het ontbijt was compleet, al miste ik wel het ei. De koffie werd verstrekt in een kannetje en was van het type oploskoffie of iets dergelijks. You can live on it, but it tastes like sh*t. 😉 Dat is nou niet helemaal aardig., het was voor Duitse begrippen redelijk te drinken.

Na het ontbijt haalde ik mijn motor uit de garage en voorzag deze van de bagage en hees mezelf moeizaam op de machine. Mijn been was er door de nacht niet echt bewegelijker op geworden en een behoorlijk bloeduitstorting was zichtbaar geworden.

Daar ik nu geen route had uitgezet, heb ik het adres in Bad-Ems alwaar we elkaar weer zouden ontmoeten in de GPS gezet en het ding verteld snelwegen te vermijden en een bochtige weg te pakken. De route leidde me over kleine weggetjes met inderdaad heel veel bochten, alleen waren vrijwel alle wegen voorzien van een doorgetrokken streep. Dit was in eerste instantie niet zo erg, maar naargelang de zondag vorderde werden er steeds meer vierwielers gesignaleerd en reed ik mij uiteindelijk klem achter een Tesla die 50km/u een behoorlijke snelheid vond. Ik had stille hoop dat die streep op de weg hier en daar stuk zou zijn, maar deze bleef doorgetrokken. Mijn GPS gaf aan dat ik nog 30km moest, dus ben er toen toch maar omheen gegaan. De rest van de route door het Zwarte Woud ging voorspoedig en was erg mooi.

Na het Zwarte Woud passeerde ik een Mc en een benzinestation. Ik dacht “Hé” maar daar ik lekker reed, dacht ik:  “Koffie bij de volgende en ik kan nog meer dan 100km”. Helaas reed ik kort daarop weer Frankrijk in !@#$!@%!%!%. Het waren mooie wegen, maar er kwam geen eind aan en langzaam maar zeker kwam er wel een eind aan de actieradius. Ik had mezelf voorgenomen om bij 50km resterend en nog geen tankstation gezien te gaan zoeken naar een tankstation. Dat laatste werd het uiteindelijk en tussen alle wazige namen koos ik voor Shell, want het zou heel vervelend worden als die dicht zou zijn. Na nog een heel mooi stuk, maar wel enig zenuwachtig rijden, kwam ik in een dorp bij de Shell. Deze was net over de Duitse grens ,open en had bij nader inzien een goede kop koffie te koop.

Mijn route ging verder naar Bad-Ems en de navi leidde me nu over prachtige wegen van Duitsland. Helaas wisten de andere, hoofdzakelijk Duitse motorradfahrer dat ook en het was op sommige stukken een TT circuit. Gelukkig ben ik hier (ook met verhoogde snelheid) zonder kleerscheuren doorheen gekomen.

Het laatste stuk was te toeristisch. Veel dagjes mensen in hun keurige vierwielers en de meeste daarvan waren het dak vergeten.  Uiteindelijk moest ik een pont nemen naar de overkant. Daar had ik geen zin in en veranderde de navi in pont vermijden en snelste route. Ik was er inmiddels een beetje klaar mee, met dat getrut. Zakelijk werd ik door mijn GPS naar Bad-Ems gebracht en naar het weggetje dat me naar het huis zou leiden. Deze bleek steil omlaag te lopen en was hier en voorzien van asfalt, maar dit was op de meeste plaatsen gereduceerd tot grove stenen met zand. Ik was bang voor een herhaling van de vorige dag en heb de motor maar in z’n vrij laten rollen met alleen de achterrem erbij. Dit werkte uitstekend en was dan ook snel bij het huis.

Ik was een half uur te vroeg ter plaatse en alleen Marokkaans sprekende heren  waren bezig met het schoonmaken en prepareren van de woning. Eén van hun hielp mij nog met parkeren van mijn tweewieler, want dat was wel even een dingetje in de grindbak van de ingang. Na drie kwartier kwamen ze, nadat ze nog houtskool bij de BBQ hadden gezet en deze hadden gereinigd, mij de sleutels overhandigen en reden ze af.

Mijn bezichtiging bracht verbazing. Beganegrond had grote woonkamer met keuken en een balkon voorzien van zeer confortabele banken. Ook was hier een twee persoons slaapkamer.  Op de -1 verdieping betrof het drie twee persoonsslaapkamer een badkamer en een deur naar de Jacuzzi een IR cabine en een buiten douche. De Jacuzzi stond al op 40ºC. Een trapje af stond er een parkbank. Weer een trapje af kwam ik aan bij stalen tuinstoelen met tafel en een kist waarin zich kussens bevonden. Weer een trapje lager was het voorzien van strandligstoelen ook weer met zo’n kist met kussens en helemaal beneden een kunstof gevlochten bankstel met zo’n kist en een sauna. Boven naast het chalet stond nog een gebouw met eigen terras en twee verdiepingen voor zien van twee persoonsbed.

Ik vond het tijd voor koffie en dat was aanwezig in de vorm van een Senseo met vele zakken met allerlei koffievormen. Niet helemaal mijn ding, maar een redelijk kop koffie.

De rest van de avond werd gebruikt voor het uitgebreid testen van de faciliteiten. Ikzelf was al snel gehecht aan een plekje op de bank op het balcon met een goed boek een bakkie en later een lekker biertje.

Na de koffie ben ik afgereden. Ik had  geen zin in slingerweggetjes in Zwitserland, want dat zou vermoedelijk een grote ergenis worden voor wat betreft de snelheid op een zaterdag. Dus autobahn op, ik heb het vignet tenslotte niet voor niets. Na Bern geprobeerd te tanken, maar de teller sprong bij het pakken van de kraan wel op nul, maar druk hoh maar. Dan niet dacht ik en ben naar de volgende pomp gereden. Daar kreeg ik wel benzine als was de prijs per liter wel errug hoog. 2,54Chf. Op een tank va’n 12 liter maakt het allemaal niet zoveel uit, dus hup, koude tank tussen de benen en de autobahn weer op. Bij Eptingen eraf en het laatste stukje binnendoor tot over de Rijn en daar het Zwarte Woud in. Mijn vermoeden werd weer bewaarheid. Veel dorpjes met mensen die beter kunnen gaan lopen dan per auto, want dat gaat sneller! 😉 Het was al bij twaalven en toen ik een mooi zijweggetje vond met schaduw en bos ben ik gestopt voor de eerste twee boterhammen en een halve liter water met een vleugje Raak sinasappellimonade.

Na de grens, wederom zonder controle, (waar heb ik dat pasport dan voor?) reed het meteen goed door. Waren mooie, lege, wegen waarop je de 100km/u goed kan handhaven.

Na een aardig stuk in het Zwarte Woud gereden te hebben kwam ik weer op de 500 en daar was het meteen druk. Heb het even aangezien en ben uiteindelijk weer een zijweggetjes ingedoken voor de laaste twee boterhammen en wederom een halve liter vocht.

Gelijktijdig heb ik mijn GPS een beetje op andere gedachten gebracht en dat hielp, want bij de eerst volgend afslag mocht ik de zaterdag drukte verlaten en reed op een schitterend weggetjes helemaal alleen zonder anderen die de bochten verpestten. Uiteindelijk reed ik op een klein bochtig weggetje met schitterend asfalt en dacht, “Het is hier wel erg mooi”, dus ben ik een parkeerplaats op gedraaid. Jammer genoeg was de hele parkeerplaats zand en stenen en liep nog naar beneden ook, dus met samengeknepen billen rustig naar beneden gereden. Wat er precies gebeurde weet ik niet, maar aan het eind leek de ABS in te grijpen op mijn voorwiel, terwijl dat niet nodig was, gevolg, motor niet meer te houden en lag op haar linkerzij. De SOS melding kwam meteen tot leven en heb deze meteen weer uitgezet. Wat heb ik toch met hellingen en motoren. Het lijkt wel of ik alle motoren die ik heb gehad een keer, of meerdere, heb moeten neerleggen.

Nadat ik de tas op de passagiersbuddy had losgemaakt, kon ik de motor op haar rubber zetten. Wanneer het gebeurd is weet ik niet. Of het tijdens het neerleggen (in denk het wel) of tijdens het optillen is gebeurd, maar ik heb een zweepslag opgelopen in mijn Hamstring. Erg fijn. Kan bijna niet meer  lopen en motorrijden is ook geen pretje meer, met schakelen. Ga morgen wel zien waar het heen gaat. Gelukkig heeft de fiets een paar krasjes op het plastic kapje van de linker cilinder en stond de spiegel niet meer goed, als dat alles is, dan heb ik weer mazzel. Behalve mijn ego die natuurlijk weer een behoorlijke deuk heeft opgelopen.

Ik hoefde gelukkig nog maar 20km naar Hausach en daar heb ik de motor in een koele garage geparkeerd en heb het warme motorpak uitgetrokken. Ik moet zeggen dat mijn doorwaaipak van Richy heel goed werkt, zolang je je met snelheden van meer dan 70km/u mag verplaatsen.

Motor koel!

Baas koel! 😎

In contrast met gisteren, was het vandaag stralend weer. Toch jammer dat we niet vandaag naar Zermatt gegaan zijn. Dan hadden we zeker de Matterhorn kunnen bewonderen. Gedane zaken nemen geen keer, zal ik maar zeggen.

Het was een stralende dag. In het zonnetje was het erg warm, maar in de schaduw was het tot laat in de dag toch nog truien weer. Uiteindelijk heb ik de warme kleding toch maar verwisseld voor een korte broek en een T-shirt en ben in de semi schaduw gaan zitten. Semi as in onder een boom dus gefilterd zonlicht. Het was wel schuiven geblazen en dat heb ik dus niet genoeg gedaan met als gevolg, toch nog verbranden knieën. De dag kwam het het uitlezen van mijn boek en het kijken van JijPijpFilmpjes om en voor ik het wist zat de vijf in de klok. De dames hadden weer gezorgt voor een paar biertjes van onbekende komaf, dus er was nog een proeferijtje.

Na het eten hebben we nog een spelletje gedaan en heb ik vervolgens mijn bagage geordend voor op de motor en voor in de auto.  Zodanig dat ik morgen zonder veel georganiseer af kan rijden.

De dag begon niet, naar ik had gehoopt met een strak blauwe lucht, maar met een stevige bewolking. Via Buienradar had ik gezien dat het vrijdag weer schitterend weer zou worden, maar het leek de andere toch beter om het plan door te zetten en naar Zermatt te gaan.

De reis ging, op een korte file na, erg voorspoedig en bij het treinstation in Täsch, want Zermatt is autovrij, in ieder geval voor toeristen, kon ik helemaal voorin parkeren en bovendien waren er laadplaatsen die mij van gratis stroom voorzagen. Als dat geen service is!

Na een korte worsteling met de treinticketmachine konden we instappen in de reeds klaarstaande trein. De trein reed stipt op tijd weg en het spoor, voorzien van een tandbaan, bracht ons snel op de hoogte van Zermatt en in het centrum van deze plaats.

In Zermatt zijn we maar meteen richting het gebergte gelopen waarvan de Matterhorn deel uit maakt. Daar klimmen met kleine maar niet echt lichte kinderen op de rug makkelijk is, zijn we ons gaan vervoegen bij het lokale kabelbaan station die in onderhoud leek. De dame achter het loket vertelde ons dat we niet echt gekleed waren om helemaal naar de Matterhorn te gaan, daar de temperatuur daar op het moment -8°C en we in haar ogen niet warm genoeg gekleed waren. De doorslag was bij mij de prijs van een retour. Deze zou op 109 Chf komen en voor kinderen de helft. De hond zou gratis mee mogen. Een snelle rekensom gaf mij een getal van zo’n 600 euro. Vond ik iets teveel van het goede en bovendien was de berg in kwestie geheel uit het zicht door een stevige bewolking. Om toch een kabelbaan ervaring aan te bieden besloten we naar het eerste station te gaan. Hiervan was de prijs 57Chf te overzien.

Het bleek dat er achter het station, dat in aanbouw en niet in onderhoud bleek, nog een kabelbaan lag. Het was dan wel een gedateerde installatie, maar voor de kinderen en een niet nader te benoemen dochter was het toch wel een ervaring.

Boven was het frisser, maar nog steeds korte mouwtjes weer. We hebben daar wat rond gewandeld en gezocht naar een Geocache en uiteindelijk zijn we op een terras gaan zitten voor de middag maaltijd.

Op Jet en ik na is daarna iedereen naar beneden vertrokken en zijn wij een rondwandeling gaan maken waarin een hangbrug zou liggen. Na slechts 20 minuten bereikte wij de hangbrug die toch iets langer was als dat ik had verwacht en overspande een Schlucht. Het brugdek bestond uit roosterplaten, zodat je goed naar beneden kon kijken, al was dat voor Toby (de hond) toch wat lastig, dus die heb ik voor de overbrugging maar even opgetild. Normaler wijze is Toby deze manier van transport snel zat en begint te worstelen om los te komen, maar dit keer had hij vermoedelijk door dat dit niet zo handig was en bleef dus braaf zitten en leek van het uitzicht te genieten. Jet bleef wachten totdat ik aan de overkant was, want de brug begon aardig te schommelen tijdens mijn oversteek.

Aan de overkant zijn we het pad gaan volgen die ons met een omweg weer bij de kabelbaan zou brengen. Hierbij passeerde wij een andere kabelbaan die naar een Gletscher voert en liepen langs de steile hellingen van de Schlucht. Beneden bracht een brug ons weer aan de kant van de kabelbaan en aldaar konden we meteen instappen in de klaarhangende cabine.

In de cabine was het druk. Niet de mogelijk maximale tachtig personen, maar men stond aardig hutje aan mutje. Daar verbaasde ik mij wederom over de reactie van Aziaten. Waar vele mensen Toby even een aai over de bol gaven, daar namen de mensen van vermoedelijk Chinese afkomst de nodige afstand. Toby liep in eerste instantie in de nog niet zo volle cabine rond en kwam in de buurt van die familie die vervolgens het op een hysterisch schreeuwen zetten. Wij hebben Toby maar op schoot genomen die er vervolgens maar bij is gaan liggen. Beneden aangekomen zijn we richting het centrum van Zermatt gaan lopen waar de voor genoemde een-acter zich nogmaals voltrok bij een andere rondslenterende Aziatische familie.

Nabij het station vonden wij Sabine. De andere waren al met een trein eerder gegaan. De trein was nu niet zo vol als op de heenreis en bij aankomst waren we snel bij de auto en zijn we aan de huisreis begonnen met als tussenstop de Migro ivm het avondeten.

Ondanks het feit dat het weer prachtig was, ben ik toch op honk gebleven. De benen waren na gisteren weer op krachten, maar verstandig leek het me om toch geen lange wandelingen te ondernemen. Een korte wandeling naar de lokale “Volg”  supermarkt was wel te doen en bovendien heb ik de auto aan de lader gehangen. Er was iets minder dan 100km reikwijdte over en daar de volgende dag een bezoek aan Zermatt staat geplant leek me het handig om opgeladen te beginnen.

De dag werd dus gebruikt voor lezen en het schrijven van deze blog.

Daar er nog niet echt een grote wandeling was gemaakt en het vandaag redelijk weer zou worden, had ik mezelf voorgenomen om het meer Mauvoisin weer eens te ronden. Onderzoek had uitgewezen dat de berghut “Chanrion” nog gesloten was, dus er zou voldoende eten en drinken mee genomen moeten worden, daar het een wandeling van zo’n acht uur zou kunnen worden.

Rond half negen reden Henriëtte, Larissa, Toby en ik af voor de reis naar Mauvoisin. Dit zou zo’n anderhalf uur in beslag nemen. Volgens de actieradius van de auto kon het het wel eens zijn dat ik niet genoeg lading zou hebben voor de hele reis en om billenknijpend terug te rijden zou ik stoppen bij de eerste de beste parkeerplaats langs de autoweg richting Martigny. Aldaar kon ik kiezen welke laadpaal te gebruiken, maar wat ik ook deed de paal gaf mij geen toegang tot de elektriciteit die deze kon bieden. Dus doorgereden naar Martigny alwaar ook zo’n toestel beschikbaar zou zijn. Deze bleek bij een McDonald’s te zijn en deze paal was wel genegen om de accu van de auto op te laden. Om het gemis van koffie te pareren heb ik naar de Mc gelopen voor een kop koffie van goede sterkte bleek te zijn. Bij terugkomst gaf de auto aan  100km meer aan radius te hebben, dus hebben we de reis voortgezet.

De reis naar Mauvoisin ging voorspoedig en aldaar konden we 😉 kiezen uit alle parkeerplaatsen op één na. Het was er erg druk, NOT!

Gepakt en gezakt zijn we naar de stuwdam gaan lopen en de toegang daar naartoe was voorzien van twee erg lange en steil omhooglopende tunnels die waren voorzien van vele posters die 🙄 betrekking hadden op de bouw van de dam in 1957. Bij de stuwdam aangekomen wachtte ons nog een aantal tunnels waarvan er één erg lang om op de weg langs het meer te komen.  Vandaar uit ging het gestaag langs het meer. Vaak stoppende voor het nemen van een foto of het genieten van het uitzicht. Wat mij opviel was dat het waterpeil in het meer vrij laag was. Lager dan ik in het verleden had gezien. (Dit was mijn vermoedelijk achtste of negende bezoek)

Aan het eind van het meer kwamen we bij een brug waarvan het dek grotendeels was verdwenen. Hier en daar waren extra platen aangebracht om de voetganger toch doorgang te verschaffen. (FYI: De weg rond het meer mag niet door gemotoriseerd verkeer gebruikt worden, behalve dan voor auto’s met speciale vergunning. In het verleden heb ik maar één keer een auto zijn rijden en dat was een eend gevuld met vier monniken waarvan ik op de dag van vandaag nog steeds niet weet waar die dan heen gingen. 🙂

Het werd tijd om eens te kijken hoe ik op het pad kon komen die ons langs de andere kant van het meer terug zou leiden. Het bleek dat het sowieso langs de berghut zou leiden. Het werd een lange klim die eigenlijk alleen door Toby met gemak werd genomen. Het beestje liep al de hele weg los en daar Larissa met enige afstand voor liep, rende Toby meerder keren tussen haar en ons heen en weer in een poging ons weer bijeen te drijven. Vermoeden wij. Bij de Berghut aangekomen vonden wij een bordje die ons naar het pad langs de andere kant van het meer leidde. Dit pad leek in eerste instantie makkelijker, maar al snel kwamen we er achter dat deze toch wat onbegaanbaar was als de reeds bewandelde route.  Toby ontdekte hier dat de stevige piep geluiden die regelmatig te horen waren, hoorde bij de veel voorkomende en weinig geziene bergmarmotten, ook wel Murmeltieren genoemd. Zijn reactie was het inzetten van de achtervolging. Hij vergat daarbij te kijken en nam dan ook een behoorlijke afstand van ons. Fluitend op mijn vingers bracht hem dan op andere gedachten en kwam dan snel weer terug. Na iedere keer dat de waarschuwing van de Murmeltieren klonk nam Toby de rit aan. Daar dit natuurlijk niet de bedoeling was en ook omdat het pad door een dusdanig steil deel van het gebergte liep werd het beestje aangelijnd.

De route leidde ons door een gesteente van een eerdere lawine. Hier bleek een gedeelte van het pad al verdwenen, maar dit was met enig behoud van veiligheid te passeren. Gelukkig was Toby aangelijnd, want die gleed wel een stuk naar beneden en kon aan zijn lijn weer worden opgetakeld. Een stuk verderop kwamen weer bij een barrière en dit keer konden we hier niet omheen zonder val garantie met dodelijke afloop, dus jammer maar helaas, we moesten omkeren en de zelfde weg terugnemen naar de auto. Dit keer was het hoofdzakelijk afdalen, dus dat werd snel gelopen en bij de brug aangekomen waren er nu twee mensen druk aan het oreren over, vermoedelijk, de te nemen stappen tot reparatie van de brug. Kort daarna passeerde ze ons met de auto.

Ik wist dat het een lange wandeling zou zijn, maar dat we pas om half acht bij de auto terug zouden zijn, was toch wat veel van het goede.

Tegen negen uur waren we weer terug bij het chalet. Morgen maar een rustdag, want het zat stevig in mijn benen.

Zoals zowat elke ochtend, begon de dag stralend. Weinig bewolking en het was al snel lekker op het terras. Daar de dag, volgens de weerdiensten, toch weer slechter weer in petto had en we weinig zin hadden in een herhaling van de vorige dag, hebben we besloten om op deze dag geocaches te gaan zoeken rond een meertje ter hoogte van de plaats Sierre.

Met twee auto’s zijn we naar het parkeerterrein gereden in de buurt van het meertje en van daar uit zijn we het gebied rond het meer ingelopen. De geocaches waren in het teken van Harry Potter en de dames hadden de eerste al bij een eerder bezoek gevonden en nu zouden we naar de overige gaan zoeken. Terwijl we naar de tweede in de reeks liepen werden we regelmatig gepasseerd door lokalen die zich per mountainbike gewapend met veel bagage richting het meer reden.  Nadat we de tweede en derde cache gevonden hadden ging de groep richting een locatie bij het meer, alwaar er gezwommen kon worden. Sabine en in zijn verder gelopen. Op de locatie van de vierde en vijfde cache hebben we veel tijd gespendeerd met het zoeken, maar helaas waren deze caches niet te vinden voor ons. De laatste daarentegen werd wel gevonden en was een buis waarin de cache zich bevond en welke met breinaalden door gaatjes uit de buis kon worden gehaald. Na vele pogingen heeft Sabine uiteindelijk de hele buis uit de grond getrokken en omgedraaid. Eigenlijk niet de bedoeling, maar werkt uitstekend.

We zijn gelopen naar de locatie waar er gezwommen werd en tijdens die wandeling zijn we zeer veel lokalen gepasseerd die een plaatsje rond het meer hadden bemachtigd om de dag door te brengen. Na wat tijd doorgebracht te hebben op “onze” zwem locatie zijn we weer naar de auto gelopen. Tijdens deze wandeling liep Toby continu om mij heen te draaien en sneed het touwtje van de spoellijn in mijn knieholte. Enigszins gepikeerd ben ik met verhoogde snelheid doorgelopen en heb daarbij zo’n 500m voorsprong genomen. Toen ik achterom keek zag ik Sabine gebaren en een hond die zich met verhoogde snelheid in mijn richting begaf. Net toen Toby bij mij was aangekomen was ook een fietser in mijn buurt gekomen. De hond werd door mij vastgepakt en de fietser en de hond bleven ongedeerd. Toby bleef tijdens het restant van de wandeling richting de auto keurig bij mij en ging braaf op de achterbank liggen en bleef daar totdat Sabine arriveerde. De rest van de “bubs”  kwam niet veel later rond tweeën waren we weer terug bij het chalet.

De rest van de dag werd door mij doorgebracht met lezen en het maken van de blog.

Eerste pinksterdag. Leek mij een mooi moment om de weg vanuit het Rhône dal naar Verbier te gaan ontdekken. Rond half tien heb ik de motor uit de garage gerold en ben ik naar beneden gereden. Aldaar ben ik de autoweg op gereden om naar het plaatsje Riddes te rijden. Aldaar ben ik gaan zoeken naar de weg naar boven. Na wat gerotzooi met mijn GPS heb ik uiteindelijk een route bevonden.

Het waren mooie wegen, maar alles mondde uit op onverharde wegen waarop ik met een RS niet zo graag rij. Na wat rondrijden heb ik het uiteindelijk opgegeven en Veysonnaz in de GPS gezet en “Bochtige wegen”  aangeklikt.  Ik weet niet wat voor BMW de defenitie bochtige wegen is, maar om in ieder dorp de doorgaande weg te verlaten om door allerlei kleine straatjes te moeten rijden, waarvan er een nog was geblokkeerd door een boer met melkbussen op de pickup.  Ik kwam er langs, maar moest hiervoor wel mijn spiegels inklappen en heb aansluitend het “Bochtige wegen”  maar weer uitgezet. Vreselijk duur toestel, die BMW navigator, maar ie eigenlijk uien vergeleken bij een TomTom.

De rest van de route ging goed en ik was dan ook weer om half elf terug.

Des middags zijn we naar Basse-Nendaz gereden voor een makkelijke wandeling. De schoenen van Larissa waren tijdens de vorige wandeling overleden en dus had ze bij de plaatselijke sportwinkel nieuwe bergschoenen gekocht en ook meteen maar een paar voor Luke. Tijdens deze wandeling kon ze die mooi inlopen.

Het was maar goed ook dat we voor een makkelijke/korte wandeling zijn gegaan, want rond half twee trok een donker wolkendek samen boven onze hoofden en klonk in de niet zo grote verte het dreigende geluid van onweer. We hoefden op dat moment niet meer zover en terwijl de eerste spetters de grond bereikte, bereikte wij de auto en zijn meteen vertrokken naar ons chalet.

Bij aankomst bij het chalet barstte het pas echt los. Henriëtte en ik waren nog voor de voordeur naar binnen gegaan, hetgeen toch een stukje lopen was. Toen Larissa en de familie bij het chalet arriveerde was het dusdanig hard aan het regenen en waaien dat ze ons verzocht om de garage te openen, want dan hoefde ze maar drie meter te lopen hetgeen overigens genoeg was om toch aardig te worden.

Zoals ik van onweersbuien gewend ben, is het maar van korte duur. Na drieën was het weer droog  en scheen ook het zonnetje weer. Voor Sabine, Joost en mij reden om de lokale kroeg maar eens met een bezoek te vereren. Leek me goed toeven, omdat een Nederlander er de scepter zwaaide en behoorlijk wat speciaal bier op voorraad zou hebben.

Bij aankomst werden begroet door een vriendelijke dame die onze bestelling opnam. Vervolgens liep ze weg en kwam niet meer terug. Net op het moment dat Sabine wilde gaan kijken of de dame niet in slaap was gevallen, kwam ze met onze bestelling aan.  Nadat de glazen leeg waren, werden we getrakteerd op de zelfde een-acter. Voor de derde ronde is Joost naar binnen gegaan en ontdekte daar een brede koelkast waarin allerlei speciaal bier stond.  Sabine bleef bij witte wijn en Joost en ik lieten een St. Bernardes Tripel smaken. Nieuwsgierig geworden ben ik maar eens gaan kijken en ik kwam dan ook niet veel later gewapend met twee flesjes Karmeliet terug.  Het werd inmiddels tijd voor het avondeten, dus na het betalen van de rekening lieten wij het hier verder voor gezien. De Nederlander hebben we uiteindelijk niet gezien, maar Sabine heeft uiteindelijk toch een goed gesprek kunnen voeren met de, bij nader inzien van Spaanse afkomst, bardame.