Na een zeer rustige, doch onderbroken nacht… Ik werd om 4:36uur wakker. Op dat moment had mijn maag een meningsverschil met de avondmaaltijd van de vorige dag. Het een en ander uitte zich doormiddel van een hoeveelheid gal die zich een weg baande via mijn slokdarm naar mijn keel, alwaar het vervolgens weer een afslag nam, mijn luchtpijp in.
Gevolg: Ik werd hoestend wakker met de heerlijk bittere smaak (NOT!) van gal. In eerste instantie loop je het onvermijdelijk voor je uit te schuiven, maar uiteindelijk ben ik toch maar opgestaan om in het nachtelijk uur op en neer naar het toilet gebouw te lopen om mijn mond te spoelen. Terug in de tent heb ik een goede slok melk genomen om het zuur in mijn maag weer te neutraliseren. Vervolgens heb ik mijn slaapplaats een ietwat aangepast, opdat ik enigszinds ge-eleveerd de slaap kon hervatten. Tijdens mijn nachtelijk escapades viel het mij op dat alle wolken verdwenen waren en een sterrenrijk uitspansel zichtbaar was. Dit beloofde stiekem iets goeds voor de volgende dag.

Het was iets van negen uur toen de luiken weer open gingen. Het zonnetje scheen en alles om mij heen was nog rustig. Ik besloot om op te staan en dan onder het genot van een boek het ontbijt te gebruiken, inclusief de sap en de vers gezette koffie.

Rond half elf reden we af om het dorpje Two-Bridges te bezoeken. Het was een stukkie van zo’n acht kilometer dwars door de Moor. Er werden velen mini paardjes, schapen en raven gepasseerd en snel kwamen we dan ook aan in het dorpje Two-Bridges. Wederom een dorpje wat bestond uit een huis, een hotel en twee bruggen, dus als je tussen de huisen/bruggen doorkeek, kon je het dorpje niet meer zien.

Daar aangekomen bleek ik me vergist te hebben. Het was niet Two-Bridges, maar Postbridge, zo’n vijf kilometer verder. Verongelijkt liepen we terug naar de auto en legde vervolgens de laatste etappe af van de route.

In Postbridge aangekomen merkte ik meteen dat we goed zaten. Het parkeerterrein was een stuk groter en tevens werd er een verzoek gedaan voor een donatie. Welliswaar een schril contrast met Avebury (verplichte vijf pond), maar we waren weer toeristisch bezig zullen we maar zeggen.
De Postbridge werd door een ieder langs elke kant gefotografeerd en vervolgens werd ook de locale Touristinformation/VVV met een bezoek vereerd.

Binnen gekomen, troffen we een man aan die in een semi-verhit gesprek was verwikkeld met een bezoeker. Het onderwerp was aangereden schapen. Elke juridische mogelijkheid passeerde de reveu. Wij daarentegen ontdekte achterin een trap naar de bovenverdieping alwaar een tentoonstelling was van plaatselijke bijzonderheden en een video over het bakken van een pot op de ijzertijd methode.
Al rondkijkend ontdekten wij informatieborden over opgravingen in de omgeving door het “Time Team” een programma van de BBC dat ook is uitgezonden door Discovery. (Ik heb zo’n beetje elke aflevering in het verleden bekeken.)
Vervolgens zagen we informatieborden over steencirkels in de omgeving en bij het verlaten van de “VVV” werden we aangesproken door een uiterst vriendelijke en inmiddels afgekoelde medewerker met de vraag of wij vragen hadden. Ik begon over de steencirkels en in het bijzonder Yellowmead en meteen kwam de vriendelijk man in actie met de woorden dat die inderdaad in de buurt waren, maar wel lastig te vinden. Hij begon over kronkelweggetjes, afslagen bij kroegen, doorgangen door schijnbaar verlaten dorpen, en uiteindelijk een doodlopende weg en nog een stuk lopen langs een niet afgebakend pad. Mijn reactie hierop was dat ik een beetje teleurgesteld was in de bebording (Denk aan Men-an-Tol). Zij reactie was: “Er zijn in de Moor zo’n tienduizend opgravingen/Grafheuvels/Steencircels/Nederzettingen/etc. Als we naar allen, borden zetten, wordt de omgeving wel heel erg verpest.
Ik kon hem alleen maar gelijk geven en vervolgens namen wij afscheid met de woorden: “Als ik het echt niet kan vinden dan vraag ik het gewoon aan een dorpeling.” Hij antwoordde daarop: “Dat kan je doen, als je tenminste een dorpeling tegenkomt ;o).”

Het was zo’n twaalf kilometer waarvan de laatste twee door een weggetje alwaar ik blij was dat ik geen tegenligger tegenkwam. Dan was er iemand behoorlijk de klos geweest. Het weggetje liep inderdaad, zoals beloofd, dood en vandaaruit liepen we de nabijgelegen berg op voor het uitzicht. De auto achterlatend onder een dwarshoek van zeker dertig graden. Ik vindt het nog steeds jammer dat ik daar geen foto van heb……

Op de berg aangekomen, hadden we uitzicht over de omgeving. Mijn ook viel op een kluitje beesten, nadat ik daar een foto van had genomen en naar de uitvergroting keek, bleek het om de steencirkel te gaan. De enige toeschouwers op dat moment waren van die wilde minipaardjes.

Het leek een heel eind lopen, maar in een mum van tijd waren we bij de circel aangekomen. Het enige wat restte was het verjagen van de paarden om een foto te kunnen nemen van een mini-paard vrije circel. Het gaat om een steencircel van tenminste vijf circels. Het leek onbesmet door toeristen. We waren er allen overeens dat deze een stuk leuker was om te bekijken dan Avebury. Tevens viel ons op dat we gedurende onze aanwezigheid en aan- en aftocht geen enkele toerist gesignaleerd werd. Als ik nog eens zo’n reis maak, dan ga ik al dit soort bezoekwaardigheden van te voren uitzoeken en daarvan de GPS coordinaten opslaan. Dit maakt het een stuk makkelijker en op die manier kom je nog ergens.

De auto werd weer uit zijn benarde situatie bevrijd waarbij er een van de wielen geheel loskwam. Ik vind het nog steeds jammer dat ik daar geen foto van heb…….
Van hieruit was het een reisje naar de supermarkt in Tavistock en dan terug naar de camping. Er werd vlees meegenomen, want het weer liet het nu toe om te BBQ-en. Op de camping was het korte broeken weer. Er werd genoten van het zonlicht en de temperatuur was zeker rond de achtien graden (in de schaduw)
Na een heerlijke maaltijd was het reeds donker aan het worden. Er werd nog van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat foto’s te maken van de ondergaande zon en vervolgens werd het tijd voor het avond/nacht ritueel.