Ergens op een hand zag ik een torretje
van 't mannelijke geslacht, het had een snorretje,
maar later bleek en dat was het frappante,
't was zeer waarschijnlijk een wat zwaar behaarde tante

Toon Hermans (ietwat aangepast aan de situatie)

De dag is erg zonnig en de rust wordt zo nu en dan verstoord door langs rijdende motoren aan beide zijden van het dal en volcontinu door kleine in het zwembad aanwezige kinderen die het waarschijnlijk als enige mogelijkheid zien om schreeuwend te communiceren met hun vriendjes van het mannelijke en vrouwelijke geslacht.
Mijn verbrandde schouders gebieden mij om in de schaduw te blijven zitten. Zo nu en dan moet ik even onder de tarpa vandaan komen, al is het maar om Sabine te assisteren bij het plaatsen van een parasol. Met drie tui-en staat deze zonder voetstuk vrij tussen de tenten waarbij een lichte bries standvastig door de parasol wordt getrotseerd. Sabine is intussen uitgevallen op een matras welke zich in de schaduw van de parasol bevindt.
Larissa en Andy zijn het zwembad ingegaan en zij hebben zich gevoegd bij de luid communiceerde menigte. Ikzelf ben hard aan het overwegen om ook het zwembad te betreden, omdat ook ik ben gezegend met een luide keel…… en pijnlijke schouders.
Larissa had gedacht om naar Latarn te gaan daar er daar een rodelbaan is en zij na de glijbaan van gisteren smaak heeft naar groter, sneller en hoger. Helaas is de weg naar dit dorp niet breder dan een Einbahnstraße en het feit dat het vandaag zondag is en heel autorijdend Oostenrijk de auto heeft gevonden weerhoud mij van deze actie. Larissa heeft zich uiteindelijk maar neergelegd bij mijn tegendraadsheid.
Na twee hoofdstukken gelezen te hebben in mijn boek “Het verloren symbool” van Dan Brown heb ik uiteindelijk de computer maar gezocht om alvast te beginnen aan het relaas van deze dag voor op de website. Zojuist wordt ik door Larissa en Andy gevraagd om ook het zwembad in te gaan. Andy zij dat hij mijn record van zes baantjes onderwater heeft verbeterd met één. Terwijl ik de computer afsluit hoort Sabine Andy fluisteren dat hij nu echt zeven baantjes onderwater moet…… Korte tijd later ben ik ook te water gelaten en probeer Andy uit de tent te lokken tot het opnieuw zwemmen van zeven baantjes onder water. Hij gaat daar niet toe over, dus ik begin maar een poging tot het evenaren van zijn record. Het onderwater zwemmen ging zo makkelijk dat ik er meteen maar acht gedaan heb. Deze stelling van het nieuwe record werd meteen gevolgt door een poging van Andy om mij te verbeteren. Terwijl hij met baan vijf bezig was verloor hij onder water zijn zwembroek van het breken van het record tot een halt riep. Gelukkig maar anders had ik een poging van tien baantjes moeten ondernemen en ik weet niet of mijn longen dat gehaald hadden.

De dag ging gestaag voorbij en naast lezen, heeft een ieder zo zijn ding gedaan om de tijd te doden. Jet en Sabine zijn het bos in getrokken voor het nemen van macrofoto’s van de plaatselijke fauna. Ik heb ze hierbij naderhand bijgestaan met advies over de wondere wereld der scherptediepte. Andy heeft het grootste gedeelte van de dag doorgebracht met een schoottop op zij lap. Larissa is nog verder verkleurd naar een diep rood en ik, ik heb zoals je kunt lezen ook een groot gedeelte een PC op mijn lap gehad.

We werden opgeschrikt door een hefschroefvliegtuig der oostenrijkse Rettung. Deze kwam laag over en ging het dal in direct naast de camping. Even later kwamen Jet en Sabine terug van hun fotoexpeditie met de woorden dat de feuerwehr de weg naar het dal had afgezet. Alle auto’s en motoren werden gemaand te wachten dan wel om te draaien. Van omstanders kregen we later te horen dat er een motor frontaal op een auto was gebotst. Een persoon is per hely afgevoerd, een ander per ambulance. Wat precies de toedracht is van het ongeval is tot nu toe onduidelijk, maar wel weet ik dat ik gisteren ook een motorfiets op de voor bumper had kunnen hebben en om de motorrijders qua blaam een beetje te helpen, ook verschillende auto’s. Het berijden van bochten in de bergen wordt door vooral Oostenrijkers met een brokje doodsverachting uitgevoerd. Ze komen zonder hun mede weggebruikers te zien midden op de weg je in een bocht tegemoed en het is dat ik geen bermvrees heb anders was ik al aan de vijfde auto toe.

Aan het eind van de middag werd besloten om toch nog een stukje te gaan lopen. Er zou een pad door het dal onder de camping doorlopen, dus die moest verkend worden. We passeerde in het dal een heel oud bruggetje met een dak erop en verder liep het pad door het bos om vervolgens niet onder de camping door te lopen maar naar het dichtbijzijnde dorp. Van hieruit liepen we maar terug naar de camping. Maar goed ook, want vanuit het zuiden naderde ons donkere wolken en volgens de buienradar zal deze ons iets na 21:00uur bereiken zodoende kunnen wij nog het een en ander voor bereiden alvorens de ellende uitbreekt.

Tijdens de rondwandeling van vanmiddag heeft Sabine een aantal foto’s genomen waarvan er hieronder twee.