Rond half vier werd ik wakker van een hoop geritsel en getrippel. Rond de tent was een beest van, tot op heden, onbekende familie bezig met rommelen en heen en weer lopen. Ik was bang dat een dier onze voedselvoorraad gevonden had, maar te loom om hier wat aan te doen. Het enige wat ik kon doen en deed, was ogen dicht en verder slapen.

Half acht. De telefoon gaat! Kijken … en het blijkt een zakelijk contact te zijn. Telefoon aangenomen en uitgelegd dat ik op vakantie ben. Toch geprobeerd om van dienst te zijn, maar wat doe je zonder PC als je software schrijft en daar vragen over hebt. Toch maar vriendelijk verzocht om met collega contact te leggen.

Half negen. Hoogste tijd om op te staan. Na ontbijt en koffie richting Fort William afgereisd. Het was vandaag zeer mooi weer naar Schotse maatstaven, dus na boodschappen besloten om een wandeling te gaan maken door de Glen Nevis, het dal aan de voet van de Ben Nevis.

De wandeling ging in eerste instantie zeer mooi, langs de berghelling met uitzicht op de Ben Nevis, maar naar de kilometers onder onze bergschoenen door gleden werd het pad steeds drassiger en uiteindelijk was het van steen naar steen springen en maar hopen dat je daar niet van af gleed. Dit gebeurde uiteindelijk wel en dan kon je met vieze schoenen naar een stroompje schoonwater gaan zoeken om ze vervolgens weer schoon te spoelen. Ja, mijn bergschoenen zijn waterdicht bleek.

Aan het eind van het pad was daar een waterval. Voor Schotse begrippen van behoorlijke betekenis, want het was daar druk met toeristen. Helaas voor Nederlanders die de Alpen gewend zijn, was het een leuk stroompje, zo eendje waar je je schoenen in afspoelt 😉 De waterval was reden om op de gevoelige chip vast te leggen, maar toch bleef het een stroompje.

Langs de andere zijde van de Glen liepen we weer richting de camping. Dit pad was een stuk beter te belopen en daardoor schoten we snel op. Onderweg hadden we het idee, dat, als je zegt dat we in de Ardennen, Eifel, dan wel Alpen lopen, geloven we het ook. De standaard half verharde weg langs een berghelling met aan beide zijde naaldbomen, die vindt je in die gebieden ook. De taal van de groetende tegenliggers daarentegen bevestigde de locatie weer.

Na ca. vier uur lopen waren we weer op de camping voor een welverdiend biertje/cidertje en een douche om weer enigszins fris te worden. Terwijl ik dit schrijf zit ik in T-shirt en korte broek, want het is lekker weer. Fris, maar goed te doen en vrijwel geen Midges!

Rond zeven uur werden de Midges wakker, leek het. Hier en daar voelde ik de kleine, doch irritante prikjes op mijn benen, armen en gezicht. Toch maar terug trekken de tent in en hiermee was ik een van de laatste die deze actie in praktijk bracht.

De avond maaltijd wederom simpel. Macaroni Bolognese. Daarna nog koffie en dan is het alweer donker aan het worden, dus tijd voor een goed boek en voorzichtig de oogjes dicht.