Vroeg op vandaag, want we gaan naar Legoland en die gaat om tien uur open en daar Billund een uur rijden is hebben we besloten om om negen uur af te rijden.

In colonne zijn we met Larissa aan kop afgereden en langs kleine weggetjes, want de GPS van de auto vond de hoofdweg vermoedelijk te gewoon, hebben wij de afstand afgelegd.

Tot aan Billund waren de wegen stil. Hier en daar een auto of een tractor, maar dat was dan wel het enige. Wederom was er niemand te zien in de dorpjes die we passeerde. Nadat we Billund inreden was het nog steeds erg rustig, tot zo’n vijfhonderd meter voor de parkeerplaats van Legoland, daar stonden we zowaar in een file van hoofdzakelijk Duitsers en hier en daar ook een Deen. Op de parkeerplaats voor de ingang was helemaal vooraan nog plek genoeg en Joost en ik konden dan ook naast de auto parkeren, wat handig was, want we moesten onze motorkleding en helm verwisselen voor kortebroek en petje.

Om Legoland in te komen moesten we aansluiten bij lange rijen. Er waren een aantal poortjes die een zelfscanner hadden en dat liep niet bij iedereen even soepel. Uiteindelijk waren we in een kwartiertje binnen.

Bij binnenkomst liepen we meteen tegen het “Miniland” aan. Dit is een soort Madurodam maar dan van Lego en hier en daar niet helemaal op de zelfde schaal.

Nederland en de rest is Denemarken en een beetje Amerika.

De rest van het park was gevuld met attracties. Joost, Luke en ik zijn “The Haunted House”  ingegaan. Er waren allerlei tafereeltjes en een spiegel labyrint. Dit alles vond Luke erg leuk, maar aan het einde van de wandeling kwamen we bij de eigenlijke attractie: een defecte lift. Hier had Luke geen zin in en is daar het gebouw uit gegaan. Ik heb de attractie wel ondergaan en het bleek een soort van vrije val te zijn die overigens met alle dingen er omheen maar zo’n 30 seconden duurde.  Het leek me spannend, maar dat was het uiteindelijk niet.

Jet en ik hebben daarna NINJAGO  geprobeerd, maar het bleek een 3D schietspel te zijn waarbij je in allerlei situaties op de “bad-guy”  moet schieten. Ik weet niet wat ik fout deed, maar bij mij werkte het schieten niet en mijn teller bleef dan ook op nul staan. Bij Jet liep deze in eerste instantie naar 2500 en voor de rest van de ride werkte het ook bij haar niet meer. Ach het waren wel leuke 3D effecten zal ik maar zeggen.

Na een wandeling van veel wachten op de kinders en het uiteindelijk kwijt raken van de anderen zijn Jet en ik door het park gelopen om tot de ontdekking te komen dat je wel met een hond het park in mag, maar je mag verder nergens in zonder weer door een medewerker naar buiten gestuurd te worden. Ik ben toen maar alleen “The Dragon” ingegaan. Een middeleeuwse taferelen ride in een kasteel. In eerste instantie leek het een soort van Efteling Carnaval te worden. Iets later dacht ik dat het een soort van Efteling Vogelrok te worden en uiteindelijk bleek het inderdaa een soort Carnaval te zijn met een heel klein stukje snelle baan. Het is duidelijk voor kinderen bedoeld.

kwamen we Larissa met Yara tegen. Zij gaf aan tot nu toe alleen maar achter kinderen aangerend te hebben nog geen attractie te hebben ondergaan en graag wat wilde eten. We zijn teruggelopen naar de kliedermaaltijdstal en daar heeft zij voor een “veiliger” hotdog gekozen. Van daar uit zijn we naar de “Polar X-plorer” gelopen en dat bleek een dive-coaster te zijn met aan het einde een stuk waarbij de wagentjes opeens een paar meter vallen. Was een grappige ride en van daar uit zijn we naar de “X-treme Racers”  gegaan. Dit bleek maar een klein stukje erg hard te gaan om vervolgens op grote hoogte zeer korte bochtjes te draaien. Het wagentje was niet erg groot en ik zat dus klem met mijn benen tegen de voorkant. Het geslinger heeft me uiteindelijk een pijnlijke knie gegeven. Voor mij mag het hard gaan en hoog gaan, maar het hoeft niet oncomfortabel te zijn 😐

Om het geheel af te ronden wilde we nog naar de “Flying Eagle” maar daar bleek uiteindelijk geen tijd meer voor, want onderweg kwamen we Joost tegen die Luke was kwijt geraakt. Gelukkig werd hij snel gevonden, maar er bleek geen land meer met hem te bezeilen zijn en dus besloten we om het park te verlaten. Het was overigens al bijna sluitingstijd.

De terugweg hebben we apart van elkaar gereden. Ik heb de navigatie van mijn motor de functie “bochtige wegen”  laten uitvoeren en in een anderhalf uur tijd waren we inderdaad via kleine en vaak ook bochtige wegen weer bij het park. Het was vijf voor zes, dus waren nog net op tijd om wat te drinken te kopen voor de avond.

Des avonds was weer als de voorgaande avonden.