Het zou vandaag de gehele dag druilerig blijven. Volgens de buienradar een komen en gaan van regen. Daar die “buien” volgens diezelfde site zouden bestaan uit zo’n 0.1mm/u zou dat, als dat zou kloppen, geen regen van betekenis zijn en het tussen de druppels doorrennen zeer goed mogelijk.

Allereerst had Larissa het idee om naar een zoutgrot te lopen, althans dat bleek de naam van een winkel en wellness bedrijf te zijn. Larissa wilde graag een lamp kopen die als kap een groot zoutkristal heeft en was benieuwd wat er in die winkel te koop zou zijn. Daar ik niet zoveel zin had om de gehele ochtend op de bank te blijven zitten, ben ik met ze mee gegaan.

De winkel bleek de hal van een huis te zijn alwaar wat artikelen op basis van zoutkristallen waren uitgestald. Onder deze artikelen waren twee lampen aanwezig die bij een eerste blik van Larissa zodanig geprijsd waren, dat ze ter plekke besloot om de aankoop uit te stellen. Het gehele bezoek had precies één minuut geduurd en we zaten dan ook snel weer in de auto.

Om het uitstapje toch wat waarde te geven gingen we naar Winterberg om ijsjes te halen. Winterberg heeft volgens internet een viertal ijswinkels welke alle op dat moment gesloten zouden zijn. Gelukkig had ik mijn stoute schoenen in de achterbak en zijn we dus toch naar Winterberg Centrum afgereden.

De roltrap vanaf het parkeerdek van de Edeka leidde ons direct voor de eerste ijswinkel, die volgens internet nog zeker een uur gesloten zou zijn. De deuren stonden open en binnen was aardig wat bedrijvigheid. Wij zijn daar dan netjes geholpen aan vier bakjes ijs die we snel naar het huisje brachten. Bij aankomst bleek het nog niet gereduceerd te zijn tot milkshake.Na de lunch hebben Henriëtte en ik ons laten wegbrengen naar het dorpje Silbach, vanwaar we een wandeling zouden maken over de berg aan de overkant van het dal gezien vanaf het huisje. Ik had via MapsMe een route uitgeplot van zo’n 8km.

Joost bracht ons weg naar het begin van de route en direct bij uitstappen begon het al te regenen. Maar zoals ik al eerder schreef, zou het geen regen van betekenis zijn, dus bleven we al slalommend droog. De wandeling leidde ons langs stukjes asfaltplaveiing, grindpaden en uiteindelijk zwaar met gras overwoekerde bospaadjes. Het landschap wisselde zich regelmatig af tussen stukken bos en delen waar de kettingzaag behoorlijk had huisgehouden en delen die weer waren voorzien van nieuwe aanplant, waaronder een stuk, een soort van kleuterschool van kleine sparretjes.

Op een gegeven moment hadden we vanaf het pad zicht op het vakantiepark. Joost werd gevraagd om even voor het huisje te gaan staan en te zwaaien. Daar had hij in eerste instantie geen zin in, daar hij dacht dat wij hem voor de gek hielden. Na wat overreding van Larissa is hij uiteindelijk toch naar buiten gegaan, maar van zwaaien was helaas geen sprake. 🙄

Na zo’n twee uur lopen bereikte wij weer het dal alwaar we in eerste instantie bij een boerderij werden gevolgd door een haan en niet veel later werden verjaagd door een koppel ganzen. Gelukkig geen honden….

Tussen de vele veldjes door passeerde we de/een spoorlijn, waarvan de overgang, terwijl we deze gebruikte, luid begon te protesteren. Het bleek de Duitse variant te zijn van onze bellen en niet lang daarna kwam dan ook de diesel aangedreven trein met een slakke gangetje langs.

Vanaf de spoorbaan was het nog een half uur wandelen en het door mij uitgekozen pad leidde ons over de golfbaan naar het huisje.