Na een rustige nacht van goede nachtrust, vond ik dat het om acht uur een mooie tijd was om op te staan. Na een goed ontbijt en een initiële koffie, liepen we langs het campinghoofd (de receptie). Ik kon het niet laten om te vragen of zij mij konden adviseren in een goede locatie voor de aankoop van een kilt. De dame in kwestie had daar geen ervaring voor maar uiteindelijk kwam een manspersoon naar me toe die aangaf dat de beste plaats in zijn optiek een winkel in Musselburgh was. Daar zouden ze alle tijd voor me nemen. Hij gaf aan dat we het beste een dagkaart voor de bus konden nemen, zodat we konden in- en uitstappen daar waar we maar wilde. Tegenover het Brunton Theater moesten we zijn. De bus bracht ons snel naar onze bestemming en toen we langs de winkel liepen bleek deze gesloten. Gelukkig kwam de volgende bus alweer om de hoek, dus konden we onze weg vervolgen naar Edinburgh met het idee dat we daar ’s middags wel weer langs konden gaan.
Zo snel als de bus reed richting Edinburgh, zo langzaam ging het laatste stuk. Om de ca. 200m is een bushalte en bij elke bushalte moest er wel iemand in of uit of allebei. Evenzogoed waren we rond half elf in Edinburgh, alwaar we braaf de toerist gingen uithangen. Het centrum stond stijf van de toeristen en wel hoofdzakelijk het Aziatische type. Het centrum was mooi, maar in onze ogen niet speciaal. De zoektocht naar een kiltwinkel werd weer ingezet en we hebben uiteindelijk gekozen voor een winkel die wordt aangeprezen in een van de boekjes die we vanuit Nederland hadden meegenomen. Het bleek dat het geen toeristische winkel was, maar meer een zaak voor kwaliteit high-end schotse kleding. We werden geholpen door een manspersoon, Naill genaamd, die zichzelf bleef verontschuldigen voor alle interrupties die er ontstonden door vragen van zijn collega en telefonische contacten. Na mijn uiteenzetting en voorkeur kwam de goede man met een aantal 
stalenboeken en konden we aan de hand hiervan een mooie tartan uitzoeken. Hij nam de maten op voor een 8 yard kilt en daarbij werd een sporran, belt, beltbuckel en socks uitgezocht. Schoenen heb ik maar achterwegen gehouden en het shirt dat ik hierbij in gedachten had, had hij niet op voorraad omdat deze eenvoudigweg niet verkocht werden in zijn winkel. Deze
moest ik maar elders kopen. Het totaal bedrag inclusief shipping naar Nederland viel wel wat tegen, maar hiervoor heb ik dan wel een op maat gemaakte, authentieke kilt. De levertijd is zo’n 7 weken, dus ik moet nog wat geduld hebben.
Na een black-eye koffie bij Starbucks en een lunch bij Subway zijn we uiteindelijk, na ook nog een Ghillieshirt gekocht te hebben in een echte toeristenwinkel zijn we gaan wandelen naar de hoge berg (nou ja heuvel) nabij Edinburgh. De top, genaamd: Arthur’s seat moet worden bereikt. Om bij die heuvel te komen moesten we een stuk door de buitenwijken van Edinburgh lopen alwaar we langs een muziekwinkel kwamen. Ik loop al een tijdje met het probleem dat je in Nederland bijna geen metalen fingerpicks kan krijgen voor de Banjo, dus had ik mij voorgenomen om dit in Schotland te gaan proberen. Geen enkel probleem bleek dit te zijn en na een kort gesprek met de eigenaar over allerlei zaken van de Europese unie verlieten wij het winkelpand gewapend met drie metalen fingerpicks.
De beklimming van Arthur’s Seat ging snel. Met z’n ca 250m was het geen uitdaging voor mensen die alpen gewend zijn. Langs de andere zijde konden we weer afdalen en na een korte wandeling door een buitenwijk vonden we een bushalte vanwaar we weer richting Musselburgh konden afreizen. Op de terugweg kwamen we weer langs de winkel van de ochtend en deze bleek nog steeds dicht. Het was dus goed dat we de Kilt in Edinburgh besteld hebben.
Na boodschappen bij de Lidl hebben we de camping weer opgezocht.
’s Avonds zijn we nog op zoek geweest en gevonden naar twee Geocaches. Verder kwamen we overigens niet, want van beide telefoons waren de accu’s inmiddels leeg.