Vandaag dus weer een rustdag.

De lijmpogingen van de zolen van mijn bergschoenen waren dus geen succes, wellicht gewoon omdat de goede lijm ontbreekt. Dit is in mijn ogen een typisch klusje voor Bison Tix, maar dat is hier niet te krijgen. De enige beetje geschikte lijm die ik bij een soort bouwmarkt kon krijgen was UHU alleskleber en dat is een soort kit, moet ook zo’n 10 minuten drogen alvorens de twee delen samen te voegen, maar het viel mij ook al op dat de lijm het rubber enigszins aantasten en dat is geen goed teken. Om me verder maar wat ergernis te besparen zijn we uiteindelijk maar naar Kandersteg gereden naar de zelfde winkel waar Henriëtte haar rugzak en Larissa haar wandelstokken vandaan heeft.

De dame in kwestie leidde ons net als de vorige keer naar een afgesloten deel van de winkel. Dit keer niet naar een ander samengetrokken winkelpand, alwaar allerhanden klimartikelen en dergelijken waren uitgestald, nee, nu gingen we naar het souterrain dit we bereikte via een trap die op zijn beurt weer pas zichtbaar werd nadat de winkel eigenaar een trolley met kleding opzij had geduwd.

Gewapend met carbidlampen en moderne lantaarns daalde wij af tot in het diepste der aarde. Grapje!!

Onderaan de trap kwamen we in een deel van de winkel alwaar alleen maar high-end bergkleding te krijgen was en weer een poortje later kwamen we in het deel die ook van buitenaf bereikbaar was volgestouwd met racken met ski-schoenen en skies. Duidelijk het deel voor de verhuur van ski benodigdheden in de winter. Aldaar wees ze om mijn oude schoenen met de tekst dat ik die beter in een ravijn kon gooien. Daar ik niet van illegale vuilstort houd en bovendien de schoenen alleen maar als voorbeeld had meegenomen trok  de dame na het vragen van de maat een doos uit een stapel. De schoenen waren voor mijn van een onbekend merk, maar wel van het zelfde allooi als de schoenen die ik reeds had. Zaten lekker, liepen lekker. Intussen kwam ze met een ander paar die nog meer op mijn oude schonen leken, maar tijdens het lopen waren ze minder flexibel als de eerste variant. Ten derde wees Henriëtte op schoenen van Meindl, maar die werden door de dame afgekeurd, daar ze meer voor wandelingen in het dal waren en niet geschikt voor wandelingen naar bergtoppen. Het eerste paar is het geworden. Schoenen van Mammut, nooit van gehoord, maar volgens iemand op (Nederlander, dus betrouwbaar?  ;o)  de camping, zeer goede schoenen van Zwitserse makelij.

Op de camping aangekomen besloten Henriëtte en ik om meteen maar een stukje te gaan wandelen om de schoenen te laten wennen aan mijn voeten, of is het andersom. Na een wandeling van twee uur bleken de schoenen en mijn voeten nog geen krimp te geven, dus ik durf inmiddels stiekem te denken dat dit goede schoenen voor mij zijn.

Overigens zijn we even voor de vorm naar het lagergelegen Tellenburg gelopen, een vervallen kasteeltje uit de 13de eeuw en ruïne vanaf de begin 20ste eeuw. Zie hieronder een panorama vanaf de toren.