Het zou vandaag een zeer regenachtige dag worden en om toch wat te gaan ondernemen had ik Sabine voorgesteld om naar het dal te gaan lopen. Daar aangekomen zouden we ons dan per mobiel melden bij de thuisblijvers, opdat een van die individuen ons dan zou komen halen.
Tijdens het ontbijt stelde ik dit voor en ook Jet had daar wel oren na. Larissa zou ons dan komen halen als we het zat waren ofwel het dal hadden bereikt.
Na het middagmaal hebben we de bergschoenen aangetrokken en zijn Sabine, vergezeld door haar trouwe viervoeter Toby, Henriëtte en ik vertrokken voor de afdaling.
Het eerste stukje leidde ons naar het centrum van Veysonnaz en van daaruit waren het zeer steile weggetjes richting het dal. Gelukkig werd de weg, waarover ook het overige verkeer snel verwisseld voor een pad, welke ons in eerste instantie via boeren optrekjes, weilandjes en bosjes leidde. Toby, de trouwe viervoeter, was nog niet op de hoogte van schrikdraad. Op een gegeven moment kwam hij te in aanraking van een rood net dat van kleine metalen draadjes was voorzien. Een lange jank/blaf serenade was het gevolg. Sabine en Jet hebben het beestje snel uit de benarde situatie gered. Het beestje was nog even trillerig maar hervatte snel de wandeling en ging daarbij het schrikdraad niet echt uit de weg. Het is tenslotte geen ezel.
De weg leidde ons uiteindelijk door een boomgaard. Hier hingen de groene maar ook reeds behoorlijk kleurige perziken. Het pad bleek een waar doolhof. Waar de Zwitserse overheid in eerste instantie nog met gele bordjes had gemeld welke kant we uit moesten, was deze uiting van richting opeens ver te zoeken. Ook Google maps bracht hierin geen oplossing. Maar zoals in de “Hitchhiker’s guide to the Galaxy” wordt gemeld, dat je niet echt de weg hoeft te zien, maar dat je gewoon de zwaartekracht moet volgens, kwamen we uiteindelijk bij een weg aan, al was dit niet echt een weg om gezellig langs te gaan wandelen vanwege de grote drukte met auto’s en vrachtwagens. Aan de overkant van de weg leek het pad door een andere perzikboomgaard verder te lopen, dus zijn we daar ingelopen. Na een lange wandeling bleek het dood te lopen en waren we nog steeds vele honderden meters verwijderd van het dal. Via Googlemaps in sateliteview was het doolhof goed zichtbaar en bleek de enige uitgang de ingang. Jammer maar helaas, de weg in omgekeerde volgorde afleggen, alleen liep het wel straf omhoog.
Toen we weer de ingang bereikt hadden, waren we alle drie van mening dat het mooi geweest was en hebben we het thuisfront gewaarschuwd. Larissa was al na tien minuten bij ons en bracht ons snel weer naar ons vakantie adres.
Aan het eind van de middag bleek het weer snel om te slaan naar regen, maar weer iets later scheen het zonnetje weer.
Ik ontdekte een timelaps functie op mijn nieuwe mobiel. In de begin zeventiger jaren heeft mijn vader veel tijd besteed om zo’n opname te maken met zijn Bauer super acht film camera. Bovenstaande opname staan niet bol van artistiek vernuft en perfecte camera positie, maar het resultaat is toch wel goed.