Waar een vriendelijke winkelier gisteren nog had verteld, dat als het waait dat het dan niet regent, wist ik nu zeker dat de vriendelijke man een beetje van het pad af was. Afgelopen nacht werden we getrakteerd op een behoorlijk harde wind en met daarbij plensbuien waar je U tegen kan zeggen. Overigens heb ik dat meerdere malen geprobeerd, maar er veranderde niet veel aan de vermeende wolkbreuk.
Ik had wat problemen met in slaap komen door het geklapper van de tent. In het zachte licht dat er ’s nachts overschiet kon ik mijn vrouw zien liggen slapen op haar zij met een hand op het niet bedekte oor. Dit bracht mij op een idee. Kort daarna lag ik volgens mij ook te slapen, maar dan met een opgevouwen jogging broek op mijn hoofd. Je moet toch wat…. Helemaal zeker weet ik het natuurlijk niet, want ik sliep…..
Na negen uur was een ieder wakker en kon begonnen worden aan het afbreken van onze kamp. Een dik uur later zaten we allen in de auto onderweg naar Pengeen, want daar zou ergens Men-an-tol te vinden zijn. We reden keurig de gehele kustweg af, maar hoe wij ook om ons heen keken, dit monument was niet te vinden. Uiteindelijk hebben we de ancient-map (uit Avebury) over de kaart van Beatrix gelegd en hieruit konden we enigsinds afleiden waar deze stenen te vinden zouden moeten zijn. Toen we aankwamen op de vermoedelijke locatie, hadden we nog geheel geen bordje in welke vorm gezien. Ik besloot om tegen beter weten in nog wat verder te rijden en opeens stonden er in de middle of nowhere een aantal auto’s geparkeerd. Tevens viel ons een klein houten bordje op dat zich in enige staat van ontbinding bevond met een tekst die terug te herleiden was naar Men-an-Tol.
Na een fikse wandeling van ¾Mijl bereikte wij de locatie, waar overigens nog meer mensen gebiologeerd stonden te kijken naar de drie stenen waarvan de middelste was uitgerust met een gat. De legende spreekt, dat je als je van je kwalen af wilt komen, je negen keer in de richting van de zon en linksom door het gat moet kruipen. Het gat was dermate groot dat Larissa al bij de eerste poging haar knie-en open haalde. Dit was het teken dat ik het ging proberen. Tot mijn grote verbazing kwam ik zonder kleer en huid scheuren door het gat, maar een tweede laat staan een negende maal werd mij verboden. Nu zal ik nooit weten om de maagklachten zouden zijn verdwenen, als ik mijn poging had afgemaakt……
Van deze locatie af, besloten wij om langs de oost kust naar Dartmoor te rijden. Lands-end werd hierbij overgeslagen, mede omdat het boekje dat Henriëtte over zuid-engeland heeft meegenomen niet erg te spreken is over deze toeristische misser. Langs de oostkust zijn we nog langs het eiland St. Michaels Mountain gereden, maar ook hier zijn we verder niet heen gelopen. Het was verder een mooie tocht die slecht een aantal malen werd onderbroken door een file die werd veroorzaakt door wegwerkzaamheden. Onder het motto haast hebben wij niet hebben wij de camping bereikt. De camping ligt in het park Dartmoor alwaar wij morgen gaan wandelen. Als het weer het tenminste toelaat, want echt droge kleren hebben wij niet meer……..