Om 00:15uur schrok ik op, omdat ik mijn leren vest niet zag hangen. Ik realiseerde me dat ik deze op de kanovereniging had laten hangen. Ik moest deze dus nog even gaan halen, maar hoe, want de sleutels van het clubgebouw zaten in dat zelfde vest? Laten hangen was ook geen optie daar telefoon, leesbril , papieren toch wel enigszins gemist zouden worden. Ik besloot ondanks het laten uur naar Ivette en Arend-Jan te rijden. Helaas was het bij hun geheel duister. Ik trok de stoute schoenen aan (ik had ze tenslotte meegenomen) en drukte op de bel. Het geluid van het metalen balletje dat pardoes tegen de metalen bel geslagen werd, klonk hol in het schijnbaar verlaten huis. Helaas voor mij kwam er geen beweging in het huis en was de bel wellicht te zacht of was het huis werkelijk verlaten. Ik zette de nachtelijke tocht voort richting huize van Iterson. Ook daar was alles verduisterd en besloot daarmee om een andere weg in te slaan. Thuis aangekomen belde ik met Wim. Hij bleek gelukkig nog wakker te zijn, althans dat beweerde hij, dus snel met de auto naar Wim voor de sleutels en kort daarna was mijn lederen vest met “kostbare” inhoud weer in mijn bezit.
Deze één acter had de kleine wijzer van de klok inmiddels naar de een gemaand en was het na o.a. het avond/ochtend ritueel twee uur voordat bij ons het licht uit ging.
07:00uur.
Ik werd geïrriteerd wakker van een manend alternerende pieptoon. Het duurde zeker vijf minuten voordat ik door had dat het het mijn wekker betrof. Een zakelijk klap maakte bruusk een einde aan deze serenade. (nee de wekker werkt nog, maar zal de twee weken herstelperiode van mijn afwezigheid graag gebruiken voordat hij weer dienst moet doen.)
Na een snel ontbijt en de laatste dingen ingeladen te hebben reden wij keurig om acht uur af. Eerst naar Wim om zijn sleutels te retourneren en vervolgens de A4 op richting zuid.
Het eerste deel van de route verliep zonder problemen, maar bij Antwerpen aangekomen besloot Beatrix (mijn bijnaam voor de bekakt sprekende dame in het navigatie systeem van de auto) dat het beter was om door de Liefkeshoektunnel te gaan. Ik ging hier tot mijn spijt en beter weten in mee. “Zij” maakte het steeds vreemder. Eerst dus die TOL tunnels, vervolgens een weg met verkeerslichten tot in Brugge. Dwars door Brugge en toen gelukkig weer de autoweg op richting Duinkerke/Calais. Gelukkig loodste Beatrix ons nu zonder “grappen” zakelijk en goed naar de ingang van de tunnel. Bij het inchecken bleken wij een trein eerder dan gepland te kunnen nemen, zodat wij om 12:20uur naar GB vertrokken. Tot onze grote verbazing kwamen wij daar om 11:50uur aan. De trein had waarschijnlijk hard achteruit gereden. Na de door mij geuite krachttermen richting de GPS had Beatrix niet meer het lef om verdere site-seeing ritjes te maken en reden wij om 15:00uur de camping in Oxford op. Het kwartier was binnen een half uur gereed dus besloten wij om Oxford in te lopen en een oude kennis met een bezoek te vereren. Op zo’n twintig minuten afstand lag het centrum vanaf de camping. Het centrum was vreselijk druk, vrijwel onmogelijk om normaal langs de zeer drukke straten te lopen. Na wat heen en weer gedrenteld te hebben, zijn we richting de woning van Peter gelopen. Al daar werden we geconfronteerd met woningen zonder naam bordjes, dus heb ik maar aangebeld bij de woning waar hij in mijn herinnering (22jaar geleden) woonde. Was het nou flat 5 app. 1 of flat 1 app. 5. Daar ik zeker wist dat hij boven woonde en de telling van beneden naar boven loopt besloot ik voor de laatste optie te gaan. Ik liep naar de deur, haalde ver adem en drukte op de bel. Schor rinkelde een bel in een naar de galm te oordelen, leeg appartement. Niemand deed open. Vervolgens kwam er iemand het portaal binnen en wist mij te vertellen dat de persoon onlangs was verhuisd naar een woning om de hoek. Ook daar waren geen naambordjes en het aanschieten van verschillende inwonende gaf geen verheldering. Overal zij men dat ze Peter wel kende, maar niet wisten waar hij woonde. We hebben het maar opgegeven en na boodschappen bij Tesco’s (briljant) afgedropen naar de camping.
De avond kwam vroeg en een snel dutje liep al snel in de uren. Het was bij nader inzien een vermoeiende dag en om 23:00uur was dan ook iedereen in diepe rust, zo nu en dan opgeschrikt door een voorbij razende trein.