De vorige dag had ik ontdekt dat de zool van een van mijn bergschoenen had losgelaten. Niet vreemd, want ik loop al heel wat jaartjes op die schoenen en ik ontzie ze niet in de bergen.  Ik heb een beetje in dubio gestaan of ik nieuwe zou kopen of de oude repareren. Daar het niet makkelijk teruggaan is wanneer er gebreken blijken te zijn aan de schoenen heb ik besloten om deze op een later tijdstip in Nederland te kopen. Het maakt qua geld niet zoveel uit, want na een kort onderzoek via internet bleken de schoenen even duur te zijn in beide landen.

De ochtend begon dan ook met een bezoek aan het campinghoofd om te horen waar ik het beste lijm kon kopen. In mijn mooiste Nederland heb ik de man in kwestie gevraagd: “Heeft …. U…. lijm?” Hij een mijn wat vragend aan en ik kwam tot de ontdekking dat wat Oom Adriaan op deze manier niet lukte in het Verbier van 1972, lukt nog steeds niet. Ik heb de man dan ook maar naar Klebstoff gevraagd en prompt pakte hij uit een la twee componenten lijm. Deze bleek niet geschikt te zijn voor het lijmen van (rubber) zolen dus heeft hij mij gewezen op een doe het zelf zaak op het lokale industrie terrein. Het was even zoeken, maar uiteindelijk vond ik de lijm die ik zocht. Kit dus, die volgens de beschrijving ook Gummi (rubber) lijmen kan. Terug op de camping heb ik de zool weer op zijn plek geplakt en zat goed vast.

Het was vandaag dus weer tijd voor een bergwandeling. Waar we gisteren nog naar boven waren gereden om te kijken voor de mogelijkheden voor een wandeling, zijn we vandaag teruggekeerd. Bij de kabelbaan aangekomen bleek de kortingskaart van de camping ook bij deze kabelbaan van toepassing en voor een gereduceerd tarief, maar toch nog steeds redelijk hoog zoefde we enige minuten later naar het bovengelegen gedeelte van de kabelbaan, de Elsigealp. Vandaar uit zijn we de klim begonnen naar de Elsighorn. Dit keer niet zo’n erg lange wandeling. Volgens het bordje zou deze anderhalf uur in beslag nemen.

Het eerste gedeelte van het pad was een asfaltweg. Een stukje is niet erg, maar na een tijdje begin je toch naar een rotsig paadje ter verlangen. Daar het er op leek dat dit nog wel even zou aanhouden, zijn we van het pad afgeweken en hebben we door een weiland afgesneden (sorry) Weer op de weg aangekomen bleek van daar uit het paadje te beginnen. Met een rustig tempo liep ik naar boven. Henriëtte Larissa  en ik op ons eigen tempo. Larissa bleef dit keer bij haar moeder daar ze behoorlijk veel last bleek te hebben van de eerder deze vakantie opgelopen blaren.  Na iets meer dan anderhalf uur waren we alle drie op de top. Helaas hadden we niet zo’n mooi uitzicht daar een deel van de omliggende en beklommen berg in de wolken zat.  Even zo goed hadden we hier en daar toch nog een mooi uitzicht. Na een half uurtje zijn we weer aan de afdaling begonnen. Larissa vertrok als eerste daar ze in alle rust haar voeten zoveel mogelijk probeerde te ontzien. Henriëtte en ik zijn met hier en daar wat oponthoud naar beneden gaan lopen. Hier daar werd dus even gestopt voor het fotograferen van de lokale flora en fauna.
Larissa liep van de top direct door naar een klein meertje: de “Brandsee” en toen zijn daar aankwam hadden wij de achterstand overbrugd, zodat we vrijwel gelijktijdig aankwamen. Het meertje is een kunstmatig bergmeer die door de lokalen veel gebruikt wordt voor weekend recreatie. Nu was er maar een gezin aanwezig. Het blijft natuurlijk woensdag en de meeste mensen moeten dan werken en kinderen naar school. Het viel op dat het meertje stampvol zat met kikkervisjes en hier en daar een salamander.

Na een half uurtje rust zijn we weer naar de kabelbaan gelopen alwaar we in korte tijd weer naar beneden zoefde naar de auto.

Rond vijf uur waren we weer op de camping en na inspectie van mijn schoenen bleek de verwoede lijmpoging geen succes te zijn. De zool was weer net zo los als aan het begin van de dag, maar ik geef de moed nog niet op. De schoenen moeten nog tot het eind van de vakantie volhouden.