Vandaag bleek wederom een mooie dag te worden. In het dal direct onder het park, waarvandaan de meeste ski liften hun onderstation hebben, zijn ook een aantal zomerse activiteiten aanwezig. Het betreft rodelen op twee banen. Aldaar is ook een ondiep vijvertje aanwezig, waar Luke zich dan met water zou kunnen vermaken.
We zijn met de auto daarheen gereden over een klein smal weggetje dat hoofdzakelijk gebruikt werd door wandelaars en mountainbikers. Op de borden was niets te lezen over een verbod voor auto’s, alleen dat er op sommige trajecten een stopverbod is. Bij de banen aangekomen zijn we eerst maar eens poolshoogte gaan nemen en zijn de beide banen bekeken terwijl andere daar gebruikt van maakte. In eerste instantie leek een bepaalde baan alleen bedoeld voor kinderen, dus hebben we voor ons een kaartje gekocht bij de andere, terwijl Larissa en Luke bij het vijvertje gingen zitten.
De baan was bezet met karretjes waarin je eventueel met twee personen kan zitten, maar dat zou met mijn postuur wel een beetje krap zijn geworden. Na het omdoen van de driepuntsgordel, werden we langs een een kabel opgelierd naar de top van de berg en kon de afdaling beginnen. Ondanks het feit dat je je snelheid continu kan regelen van een remmechanisme in de vorm van hendels aan de zijkant, was remmen op deze baan niet echt nodig, al kwam ik en hoorde later van Henriëtte het zelfde, in een van de bochten met karretje los, laten we het op een iets negatieve g houden. Voor je er goed en wel erg in had was je al weer beneden. Terwijl we naar beneden liepen naar het vijvertje bleek de andere “kinder” baan ook door volwassenen te worden gebruikt en leek het allemaal erg snel te gaan. Dus zijn Joost en ik ook die baan maar even gaan testen. Bij nader inzien bleek deze baan een stuk sneller en de bijna haakse bochten waren voor mij reden genoeg om regelmatig en goed voor de bochten te remmen. Ik zag in mijn gedachten namelijk al zo’n karretje losbreken. Er zit tenslotte zo’n 105kg in het zitje. Henriëtte heeft een passage van beide gefilmd.
Terwijl we weer terugliepen naar het vijvertje, struikelde Luke die rond de vijver rende en viel met zijn voorhoofd op de betonnen rand. Dat werd uiteraard huilen, maar de schade leek mee te vallen. De schaafwond boven zijn linker oog werd meteen gekoeld met het koude water uit het vijvertje, maar later zou blijken dat het evenzogoed dik zou worden en dat zicht door zijn linker oog bemoeilijkt zou worden.
Henriëtte en ik zijn daarna nog even de berg opgereden naar de toren van een springschans, maar daar hadden wij geen geld voor over, dus zijn ook weer naar het huisje afgereden.
Daar het kijken naar youtube op je mobiel aardig in de Gb’s loopt, ben ik bij de receptie internet connectie gaan kopen. Voor zo’n 32 euro kreeg ik een week internet met een snelheid van zo’n 50Mbps met een maximaal van zes connectie’s. Lijkt veel, maar binnen de kortste keren bleken we aan het maximum te zitten en moest er weer een connectie ongedaan gemaakt worden. Nou hoeven we ons in ieder geval geen zorgen te maken voor het data gebruik via het mobiele netwerk. Ook heb ik bij de receptie meteen gereserveerd voor het zwembad gebruik. In het zwembad mogen vanwege de corona perikelen maar twintig mensen gelijktijdig aanwezig zijn, vandaar de reservering. De tijd die ik na overleg kreeg was de volgende ochtend van 10:00 tot 11:30uur.
Des middags zijn Henriëtte en ik weer het bos in gelopen. Ik wilde graag de berg oplopen tegenover het park, al was het maar voor een foto van de huisjes. Daarvoor kan je niet simpel oversteken, daar er ook nog een spoorbaan langs de weg loopt die je niet zomaar kan passeren. Ik heb me laten leiden door een app, die een oversteekplaats wist. Daarvoor moesten we eerst drie km door de bossen lopen, (wat vervelend nou) en nadat we nog een geocache konden opzoeken waren we bij de oversteekplaats gekomen. Volgens de kaart moesten we nog 300m lopen langs een drukke straat om op een pad aan de overkant te komen. Daar hadden we niet zo’n zin in, dus zijn we weer het bos in gelopen aan de “park” zijde en hebben de wandeling afgemaakt met een boog terug naar het park.
Rond zes uur waren we weer bij het huisje alwaar Larissa al aan het eten was begonnen. Het was inmiddels behoorlijk bewolkt geworden en ook vielen er zo nu en dan wat spetterjes. Dit zette niet door.