De dag begon rustig en ergens rond negen uur. Geen haast was het motto en dus werden de spullen in alle rust verzameld en centraal rond en op de eettafel opgestapeld. Alvorens de gehele verzameling in de auto te laden heb ik eerst van de gelegenheid gebruik gemaakt om de auto grondig te reinigen met de stofzuiger waarna de zaken stuk voor stuk in de auto verdwenen. Het afdekzeil boven de bagageruimte kon gewoon gesloten worden en ook de achterbank werd vol gezet maar het geheel kwam niet boven de hoofdsteunen uit. Toen alles in de auto was geladen, werd ik nog gewezen op de campingtafel, welke zich stiekem achter de bank had verstopt. Waar moest ik deze laten? Tot mijn grote verbazing paste deze gewoon op het afdekzeil van de bagageruimte zodanig dat deze achter de hoofdsteunen bleef. Prettig te weten dat deze bij een eventuele aanrijding niet met hoge snelheid door de voorruit naar voren vliegt, om maar te zwijgen over het gene dat deze tafel op zijn weg tegen komt.
Rond kwart voor tien rede we weg uit Leiderdorp, uitgezwaaid door Sabine. Madelon was reeds eerder vertrokken naar haar werk.
Onze eerste etappe bestond uit een reis naar Duiven alwaar we koffie zouden gaan drinken bij Andrea en Paul. Daar kwamen rond elf uur aan en na een gezellig samen zijn, zijn we van daaruit doorgereden Duitsland in. De rit leidde ons via de Sauerlandroute naar Frankfurt en van daaruit richting Nürnberg. Na vele wegwerkzaamheden en stukken Stau bereikte wij een benzine station voorbij Würzburg. Het was even schipperen tussen al de wegwerkzaamheden door maar uiteindelijk vonden we de weg die ons naar het tankstation zou leiden. Helaas stond er op de weg een dame in Polizei uniform met een roze ijsje naar ons te wenken dat we een fuik in moesten rijden. Wat krijgen we nu weer???? Een vriendelijk Polizei beambte (Ja, ze bestaan) stond ons te woord. ”Was ist loss?” Vroeg ik. “Ein routinecontrole” was het antwoord. “Führenschein und autopapiere Bitte” Alles was voorhanden en hij was content. Er werd nog even over Kühe und Kalber gesprochen waarna we onze weg weer mochten vervolgen.
Iets voor Nürnberg werd de autoweg verlaten en gingen we naar een camping in Erlangen. Daar werd het kampement snel opgezet en konden we daarna van een heerlijke schnitzel in de lokale Stube genieten. De avond was na het eten nog jong en daarom werd de zoektocht naar drie Geocaches gestart.
De eerste zou zich aan de andere zijde van de See die aan de camping grenst bevinden. De gehele omgeving in een bos werd door ons uitgekamd, maar de cache werd als zodanig niet gevonden. Om het toch niet te snel op te geven, werd de gehele omgeving nogmaals nagezocht, zonder resultaat. Er werden overigens voldoende plekjes geïnspecteerd die prima als cache verstopplaats konden fungeren onderzocht, maar niets kon ons brengen tot het vinden van deze cache. Na een half uur zoeken besloten om cache nummer twee te gaan zoeken. Hiervoor moesten we naar de andere kant van het dorp. Nadat we tweemaal een slootjes overgesprongen hadden vonden we uiteindelijk de cache ergens in een bos. Deze bestond uit twee pijpjes die, met een tussenruimte van ongeveer twee meter uit elkaar, uit de grond staken. In een van de pijpjes zat het uiteinde van een tuinslang en in het andere pijpje zag ik op de bodem de contouren van een filmkokertje. Ik vroeg aan Jet of ze op de tuinslang wilde blazen maar het filmkokertje kwam nog geen centimeter omhoog. Volgens haar moesten we water gooien in de constructie om het kokertje te bemachtigen. Daar we geen water bij ons hadden en ook geen container om deze in te vervoeren besloten we om terug te lopen naar de camping en ons geluk de volgende dag te beproeven.
Teruggekomen op de camping werd er snel aanstalten gemaakt om van de nachtrust te gaan genieten. Na een korte zoektocht naar een zaklamp is er uiteindelijk genoegen genomen met een klein lantaarntje dat ik altijd in mijn zak bewaar speciaal voor de donkerste momenten.
Al lezende bleek ik langzaam naar de aarde af te dalen. Het euvel bleek in een langzaam leeglopend luchtbed te zitten. Jet heeft nog een poging ondernomen om het luchtbed weer op niveau te krijgen maar wederom in zo’n tien minuten tijd raakte onderdelen van mijn lichaam de koude ondergrond. Gelukkig waren er meer luchtbedden mee, dus heb ik mij teruggetrokken in de auto om enigszins geluidsisolerend op het late uur een luchtbed elektrisch op te pompen. Deze bleef gelukkig op niveau, alleen trok er toch een koude langzaam via mijn heupen richting mijn meer afgelegen gedeelte van mijn lichaam binnen. Inmiddels was ook Jet langzaam ter aarde afgedaald en werd het vierde en laatste luchtbed in de strijd geworpen. Wederom opgesloten in het geluidsisolerende interieur van de auto werd het matras elektrisch opgepompt. Ook deze bleek van een beter komaf en bleef dus vol. Het enige minpuntje bleek dat het een twee persoons matras betrof. Daar we niet meer samen op een matras willen liggen daar ik met mijn overgewicht altijd win en Jet dus op een keihard matras ligt of wel iedere keer als ik mij omdraai wordt gelanceerd tot de eenzame hoogte van het tentdak, hebben we beide matrassen maar naast elkaar gelegd met het gevolg dat de tent geheel gevuld was met matras en er dus geen ruimte meer was voor de tassen. Geen probleem. Nu waren beide matrassen vol en voorzien van een extra fleece deken zodat de nacht zonder veel tussenpozen warm werd doorgebracht.