Toen ik naar buiten keek, bleek het geregend te hebben. Inmiddels scheen het zonnetje weer en van de nattigheid was dan ook snel niets meer te zien. We hadden gereserveerd voor het zwembad en dat was vanaf tien uur, dus reden we per auto naar de receptie alwaar de ingang van het zwembad is. Lekker decadent.
De dame van de receptie had gesteld dat we het zwembad alleen in konden gaan via de achterdeur. Dus zijn we keurig rond het gebouw gelopen, maar alles was bleek dicht. Een medewerker wist te vertellen dat we via de receptie naar binnen moesten, dus wij weer naar boven en inderdaad direct bij de ingang was een tweede deur die toegang verschafte tot een trappenhuis welke ons weer leidde naar het souterrain, alwaar we weer op een dichte deur stuitte. Na enige tijd wachten en net toen ik wederom naar boven wilde gaan om te vragen hoe we toegang tot het zwembad konden krijgen, verscheen er een vriendelijk dame die ons binnen liet. Gisteren had ik bij de receptie vernomen dat er een strenge controle is o.a. op ID voor toegang tot het bad, maar nadat ze ons formulier had aangenomen, werden we doorgelaten. Vermoedelijk, net als de achterdeur een verouderd protocol?
Het zwembad was behoorlijk benauwd en ook het badwater bleek behoorlijk warm te zijn. Na al die jaren bleek ik het zwemmen nog niet verleerd, als er überhaupt spraken van kan zijn. Luke en Joost gingen naar het peuterbadje, alwaar hij geen plezier kon vinden. Ook in de armen van Larissa in het grote bad gaf geen verbetering. Na lang overleg zijn we dan ook weer uit het zwembad weggegaan. (Wij zijn precies een kwartier binnen geweest)
Des middags zijn we afgereden naar een terrein achter Winterberg (gezien vanaf het huisje) alwaar een soort kabelbaan is die je hoog hangend door de bossen voert. Toen we daar aankwamen bleek heel Duitsland daar zijn auto geparkeerd te hebben en bleek het vergeven van de mountainbikers. Allemaal elektrisch overigens. Larissa, Joost en Luke zijn weer terug gegaan naar het huisje en Henriëtte en ik zijn de bergen ingelopen om wandelend onze weg terug naar het huisje te vinden. In eerste instantie was het nog zeer druk met fietsers, maar naarmate we dieper het bos in liepen kwamen we ze in het geheel niet tegen. De Duitse Mountainbiker houdt waarschijnlijk alleen van uitgezette trajecten.
Na een uur lopen waren we weer terug in het huisje en werd de rest van de middag en avond doorgebracht met spelletjes en TV kijken. Joost en ik zijn weer een heleboel ervaringen met vreemde/onbekende biertjes rijker.