Vandaag zouden we weer een wandeling gaan maken en wel naar de Gersreitalm Daar zou een cache liggen. De weg die ons naar het beginpunt zou leiden was vanuit GroẞArl. Direct buiten deze plaats zou een Geocache liggen en daar zijn we dus eerst heen gereden. In eerste instantie zijn we gaan zoeken, maar toen het bleek dat we deze zo 123 niet konden vinden zijn we toch de Hints maar even gaan lezen. Dit bleek een foto te zijn van de vangrail die aldaar rond een klein riviertje stond. Deze hebben we over de volle lengte van onder tot boven onderzocht, maar de cache was niet te vinden. Het viel ons meteen van het begin op dat deze rail gloednieuw was en dat de cache bij het vernieuwen dus zou zijn verdwenen. Na een gesprek met een Oostenrijker die ook aan het zoeken was bleek dat er in het logboek van deze cache al een paar weken wordt gesproken dat de cache vermoedelijk verdwenen is tezamen met de oude rail.

Vervolgens zijn we de bergen in gereden naar de parkeerplaats vanwaar we zouden gaan lopen. Na een heel stuk over smalle, doch goed berijdbare wegen kwamen we bij de parkeerplaats aan. Althans het was een vlak stuk berm alwaar reeds meer auto’s geparkeerd stonden. Er was nog plaats genoeg voor ons voertuig, dus na het verwisselen van het schoeisel kon de wandeling beginnen. In eerste instantie leidde de weg richting een berghut Gersreitalm. De wandeling daar naartoe ging zo snel dat we daar snel aankwamen. Volgens de bordjes zou het een wandeling moeten zijn van zo’n 1,5 uur maar binnen het uur waren we daar reeds aanwezig. Na zo korte pijniging van de been spieren was er nog geen behoefte aan een versnapering dus hebben we de elektronische kaart geraadpleegd. Hierop bleek dat er richting een andere berghut een cache zou zijn, dus zijn we aan die wandeling begonnen. Halverwege dit pad doemde er een grote steen op en de GPS piepte om aan te geven dat we gearriveerd waren. De steen werd meerdere malen gerond en uiteindelijk ontdekte we een kleine container. Deze werd gelogd. Vandaar uit besloten we door te lopen naar de volgende berghut Saukaralm. Dit was een zeer makkelijke weg zonder noemenswaardige stijgingen en afdalingen.

We zijn daar dus ook niet gestopt voor een versnapering maar in plaats daarvan het pad naar de Saukarkopf op gegaan. Dit pad was zeer steil maar met wat korte rustpauzes prima te lopen. De tijd van 1 uur volgens de bordjes bleek 40 minuten te zijn. Aan het begin van het pad was een afslag die naar een Klettersteig liep. Dit betekend klimmen, dus dat pad werd genegeerd. Toen we eindelijk boven kwamen werden we vrijwel gelijktijdig vergezeld door een jongeling die buitenadem boven op de Saukarkopf neer plofte. Hij bleek de Klettersteig wel genomen te hebben. Wij zijn gaan zoeken naar de cache en ook die werd snel gevonden. Deze container was groot genoeg, dus hier werd de travelbug die we vanuit Nederland meegenomen hadden achter gelaten, heeft deze aardig wat kilometers op het conto staan.

Na lang van het uitzicht te hebben genoten zijn we weer gaan afdalen. De jongeling kwam ons al snel voorbij, daar hij het hardlopend deed. Toen hij een stuk verder was, hoorden wij de alarmpiepen van vermoedelijk Mörmeltieren. Wat we ook keken, de beesten waren niet zichtbaar. Wel zagen we de jongen van zijn pad afwijken en kijken. Toen we beneden waren deelden wij het bijna volledig verlaten terras van de Saukaralmhütte met hem. De vraag aan hem of hij het Mörmeltier gezien had bevestigde hij positief. Hij zij dat hij het dier op twee meter afstand gezien had. Helaas niet door ons.

Na een versnapering heb ik nog even met de eigenaar van de Hütte van gedachten gewisseld. Zepp, zo heet de man, vertelde ons dat de skipisten in dit dal zijn zoals ze zijn. Er wordt verder geen natuur meer opgeofferd voor meer pisten en kabelbanen. (Later beaamde het camping hoofd dit overigens)

De wandeling vanuit de hut liep over een zeer steil pad met hier en daar wat officiële afsnijpaadjes. De anderhalf uur volgens de bordjes was dan ook iets minder dan een uur voordat we weer bij de auto aankwamen. Toen we naar beneden reden besloten we om meteen door te rijden naar de camping en de laatste cache in deze omgeving maar te laten voor een andere keer.

De avond bestond uit varkenslapjes met grote zeer groene erwten.

Het werd snel koud, zodat we na tien uur al in bed lagen.