Daar we wisten dat het vandaag zeer regenachtig zou worden, hadden we besloten om naar de Eishöhle in Werfen te gaan. Henriëtte en ik waren daar al eens eerder geweest in 2015 en was naar onze herinnering een nieuw bezoek zeker waard.

Het was een rit van zo’n 90km vanaf ons appartement, maar ondanks de vele regen onderweg reed het toch behoorlijk door en waren we ruim aan eind van de ochtend bij het ontvangstcentrum, waarvoor je nog een aardig straf stijgend stukje weg voor op moest. Gelukkig mochten we dat met de auto doen!

Vanaf het ontvangstcentrum, alwaar je de kaartjes kon kopen, mochten we eerst zo’n 20 minuten lopen, waarvan, vanwege de regen, gelukkig een stuk door een tunnel. Onderweg hadden ik en Henriëtte nog een akkefietje met een groep scholieren voor wie het pad nog steeds niet breed genoeg was. Na de tweede keer uitwijken was ik het zat en liep steevast door naar boven, waardoor ik een dame vol op de schouder ramde. Haar reactie met “Hallo!!!!!” werd door mij geantwoord met een “Was Hallo? Du musst rechts halten, ja!”. Dit werd door hun weer beantwoord met een omkijken door de gehele groep, maar er kwam geen boe of ba meer uit en mijn uitnodiging tot discussie werd dan ook niet beantwoord. Ach!!! Later hoorde ik van Henriëtte dat ze een vergelijkbaar iets had meegemaakt. Ze dachten zeker dat Nederlanders kunnen vliegen en daarmee hun poel van jolijt  konden ontwijken. Helaas voor de kabouters, was ik met het verkeerde been uit bed gestapt! 1-0 voor de mensen! Oeffff!

Bij de kabelbaan hoefde ik alleen nog maar te wachten totdat de dames ook waren gearriveerd, waarna de kabelbaan ons zakelijk tot grote hoogte leidde. Vandaar uit passeerde we eerst een Gasthaus, waarvan Larissa na onderzoek wist te vertellen dat ze daar Apfelstrudel hadden en dat we op de terugweg verplicht waren om dat te gaan nuttigen 😉 En toen was het weer 20 minuten lopen en wederom vaak via tunnels dat klimmen ietwat prettiger maakte vanwege de regen.

Bovenop mochten weer even wachten op de rondleiding. Mijn T-shirt was inmiddels behoorlijk nat geregend, dus even omkleden en zoeken naar een jas, want binnen zou het rond het vriespunt zijn en dan is het niet zo prettig om in natte kleren te lopen. Net als in 2015 stond ik aardig te dampen van het warme water dat langs mijn lichaam naar beneden liep  😯

Ik werd begroet door een medewerker van de grot. Hij vroeg mij of ik een Duitse of Engelse rondleiding prefereerde. Op mijn vraag of zijn Engels van een rederijke komaf was werd positief beantwoord en we besloten dus voor de Engelse groep te gaan. Het bleek om één rondleiding te gaan, waarbij de Engelstalige als eerste mochten vertrekken. Bij nader inzien een goede bingo, want wij stonden in alle gevallen vooraan en hoorde hem duidelijk spreken en wanneer hier en daar was zijn Engels wat onverstaanbaar was, hadden we altijd het Duits nog voor de nodige aanvulling dan wel bevestiging.

Onder andere Larissa kreeg een Carbidlamp ter belichting van het het IJshol en Johannes de rondleider gaf hier steeds extra kracht bij door een magnesiumkoord aan te steken.

Vele traptreden omhoog en vele traptreden omlaag leidde ons de rondwandeling. Alwaar we net als in 2015 op het punt kwamen van de IJs-olifant. Onze gids maakte zijn excuses dat de Olifant steeds minder op een Olifant leek, maar ijsgrot is dan ook steeds in beweging en na de winter is dan ook een ieder weer benieuwd wat er nu weer is veranderd in de grot.

De foto’s zijn overigens niet van mij, want we mochten niet fotograferen. Wel stond er buiten een bordje dat verwees naar de facebookpagina met foto’s die gebruikt mochten worden……

Facebookpagina Eisriesenwelt

Na een wandeling van meer dan één uur werden we weer naar buiten geblazen. Doordat de temperatuur in de grot kouder is dan buiten ontstaat er een overdruk in de grot, dus als je de deur naar buiten openmaakt, dan krijg je een harde wind naar buiten. In de winter als de temperatuur verschillen zijn omgedraaid, is ook de windrichting omgedraaid.

Bij de uitgang, kregen we allen een hand van de gids en mijn vraag of ik dezelfde gids drie jaar geleden had gehad,  hij kwam ons erg bekend voor, bekende hij dat hij al acht jaar rondleidingen deed en nog niet het idee had om te stoppen.

De wandeling naar beneden ging snel, ondanks de regen, en nabij de kabelbaan zijn we het Gasthaus in gegaan op vriendelijk doch dringend verzoek van Larissa voor friet met en uiteraard de Apfelstrudel.

Na de kabelbaan was het weer naar huis rijden. Dit keer ging het nog sneller, want iedereen reed lekker door.